องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 733

จ้าวเหวินเซิงจะบอกว่าจ้าวจือหย่าเคยมีบุตรให้อ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉินก็ไม่ได้

ในฐานะผู้ชายแห่งอาณาจักรหลู่ เขาเข้าใจอ๋องเหยียน เขายโส มีความสามารถเหนือทุกคน คนยิ่งใหญ่เช่นนี้ไม่มีทางยอมให้ตนเองมีด่างพร้อย

หากเด็กคนนั้นยังมีชีวิตอยู่ เพื่อเห็นแก่มิตรภาพในอดีต อ๋องเหยียนอาจจะเมตตาให้บ้าง แต่เด็กจมน้ำตาย ทำให้ไม่มีสายใยผูกพันทั้งสองไว้ สำหรับอ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉินแล้ว จ้าวจือหย่าก็เป็นจุดด่างพร้อยในชีวิตที่ต้องลบทิ้ง ผู้ทำการใหญ่ไม่มีทางยอมให้มีเรื่องแบบนี้แน่นอน

อีกอย่างเมื่อจ้าวจือหย่าคลอดลูกแล้วเด็กจมน้ำตาย นางก็เจ็บปวดและป่วยเพราะความคิดถึง บางครั้งก็เป็นบ้าและพูดเรื่องไร้สาระ

จ้าวเหวินเซิงเองก็จนปัญญาจึงได้วิธีหักดิบ ให้นางลืมเรื่องในอดีต เมื่อเป็นเช่นนี้บุตรสาวของเขาจึงจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้

“เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็อย่าพูดถึงมันเลย เจ้าถูกใจใครในบรรดาผู้เล่าเรียนรึไม่”

จ้าวเหวินเซิงเปลี่ยนเรื่อง จ้าวจือหย่าจัดเซตน้ำชาด้วยสีหน้านิ่งๆ

“ลูกเป็นคนไร้ความรู้สึกแล้ว สำหรับลูกแล้วผู้ชายทั้งหลายล้วนไม่มีความแตกต่าง ไม่ได้ถูกใจเป็นพิเศษเจ้าค่ะ”

“อืม มีคนผู้หนึ่งเจ้าลองดูหน่อยก็ดี”

จ้าวเหวินเซิงมองหาในหมู่นักผู้เล่าเรียน

ที่นั่งผู้ชม

สายตาของฉินเหยียนจับจ้องที่ศาลากลางทะเลสาบอยู่ตลอด เขาสบตากับจ้าวเหวินเซิง ทั้งสองเข้าใจกันโดยไม่ต้องพูด

เพื่อที่จะดึงดูดความสนใจของจ้าวจือหย่า ฉินเหยียนยืนขึ้นอย่างสง่างามแล้วจู่ๆก็ตะโกนขึ้นมา

“สิ่งที่ทุกท่านกล่าวมานั้นไร้สาระสิ้นดี!”

เสียงแทรกตัดบทที่ดังขึ้นกะทันหัน ทำให้ทุกคนต่างหันหน้ามองไป และกลายเป็นจุดสนใจทันที

“อย่ากล่าวมั่วสิขอรับท่าน”

เถาซงจือพูดห้ามขึ้นด้วยสีหน้าหวาดผวา เขาไม่อยากให้เฉิงอาหนิวตกเป็นเป้า

แต่นี่คือเป้าหมายของฉินเหยียน เขาค่อยๆเดินไปยังกลางแท่นพูด เขาพูดเดินไปและพูดไปว่า

“วิถีปกครองอย่างคุณธรรม เป็นถึงผู้มีเกียรติ พร่างพราว แต่ความจริงก็แค่จะจัดการศัตรูเมื่อไม่เชื่อฟัง!”

“วิถีการปกครองอย่างไร้คุณธรรม เป็นถึงผู้องอาจผึ่งผาย เอาชนะผู้อื่นได้ง่ายดาย แต่ความจริงก็แค่จะไม่ว่าจะเป็นอย่างไรก็จะจัดการศัตรู!”

“วิถีล่อลวง คิดวางแผนต่ออาณาจักรนั้น ก็ต้องวางแผนต่อฮ่องเต้ด้วยเป็นแน่ หรือก็คือจู่ๆก็จัดการศัตรูด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มไงล่ะ!”

“ข้าจะกล่าวคำสอนของขงจื๊อและเม่งจื๊อแห่งลัทธิเต๋า ความประสงค์ของทั่วหล้า คือความประสงค์ของข้า สัจธรรมแห่งทั่วหล้า เป็นหนึ่งเดียวกับข้า”

และแล้วฉินเหยียนก็เดินขึ้นไปแล้วประสานมือคารวะ “เหล่าผู้เล่าเรียนทั้งหลาย ข้าเฉิงอาหนิวขอแสดงฝีมืออันน้อยนิด!”

จู่ๆคนที่ปรากฏตัวขึ้นคนนี้ เมื่อเอ่ยปากแล้วก็กลบฝังทุกคนไปเลย ทำให้ทุกคนไม่พอใจ แต่เมื่อได้ยินว่าเขาคือเฉิงอาหนิว คนส่วนใหญ่ก็อดกลั้นความไม่พอใจไป

เหล่าผู้เล่าเรียนต่างอ้าปากค้าง เขาผู้จาคล่องแคล่ว อ้างอิงตำราเป็นหลักในการโต้แย้ง เขาสามารถกล่าวหลักคำสอนหลายข้อได้อย่างสมใจนึก มีความสามารถแค่ไหนกันนะ สมแล้วที่เป็นไป๋เสี่ยวเซิงนักวางกลยุทธ์ระดับหนึ่ง

“ทั้งความมีและความไร้ มีบ่อเกิดแห่งเดียวกัน แต่แตกต่างกันเมื่อปรากฏออก บ่อเกิดนั้นสุดแสนล้ำลึก ความลึกล้ำสุดแสนนั้น คือประตูที่เปิดไปสู่ความรู้แจ้งแห่งสรรพชีวิต”

เมื่อทุกคนได้ฟังเช่นนั้นแล้ว ก็มีบางคนที่เริ่มหากระดาษและพู่กันมาจดทฤษฎีนี้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

บัดนี้เถาซงจืออ้าปากค้างอยู่ แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเฉิงอาหนิวผู้เป็นชายแบบอย่างของเขาจะมีความรู้ความสามารถ แต่ก็ไม่คิดว่าจะสามารถพูดหลักคำสอนออกมาได้อย่างคล่องแคล่ว ไม่ควรพลาดคนเช่นนี้ไปเลย ต้องขอเป็นศิษย์เขาให้ได้

เถาซงจือได้ตัดสินใจแล้วว่าจะขอเป็นศิษย์คอยติดตามเล่าเรียนกับเฉิงอาหนิวให้ได้

ศาลากลางทะเลสาบ เฉิงเหวินเซิงยิ่งฟังก็ยิ่งชอบ เขาลูบเคราแล้วพยักหน้า “มีเหตุผล ยอดเยี่ยม!”

จ้าวเหวินเซิงก้าวเข้าสู่ลัทธิเต๋าผ่านวรรณกรรม ในชีวิตนี้เขาได้ตระหนักถึงเต๋าแห่งฟ้าเพราะการเล่าเรียน อีกทั้งยังสำเร็จและขึ้นเป็นระดับเก้า เขาติดอยู่ตรงนี้มานาน ไม่อาจบรรลุมันได้เสียที

การกล่าวเทศน์หลักคำสอนในครั้งนี้ ที่จริงผู้เล่าเรียนคนอื่นๆฟังไม่ค่อยเข้าใจนัก ต้องบันทึกแล้วนำกลับไปทำความเข้าใจอย่างละเอียด แต่จ้าวเหวินเซิงกลับสามารถเข้าใจได้ เข้าใจความหมายแฝงทุกคำ

กระทั่งยิ่งจ้าวเหวินเซิงตระหนักมากเท่าไร ก็ยิ่งรู้สึกงดงามจนเปรียบเทียบไม่ได้ มีชั่วพริบตาหนึ่งเขาถึงขั้นรู้สึกว่า การฝึกตนของเขาบรรลุธรรมเหนือคนอื่น และไปถึงจุดสูงสุดแล้ว

“เป็นไปได้อย่างไร? ลูก......”

เขาหันไปมองอย่างผวา และเห็นว่าบุตรสาวของตนเองชี้ไปที่เฉิงอาหนิวอย่างแข็งทื่อ

“ท่านพ่อ เหมือนว่าข้าจะรู้จักเขา!”