องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 798

ในขณะเดียวกันนั้น

เฝิงตู่อุ้มซวงเอ๋อร์เอาไว้แล้วตามขบวนคาราวานกลับเซียนตูแห่งอาณาจักรฉิน เมื่อเดินเข้าไปในเซียนตูแล้ว ดวงตาของซวงเอ๋อร์ก็ถูกความรุ่งเรืองดึงดูด ดวงตากลมโตจ้องมอง อ้าปากกว้าง

“ว้าว!”

ถนนที่ทั้งกว้างและสะอาด โคมไฟถนนเคลือบสีสันสดใส มีอาคารสูงใหญ่มากมาย มีร้านค้ามาหมายตั้งอยู่ ทุกสิ่งทุกอย่างทำให้เด็กน้อยรู้สึกตื่นตาตื่นใจมาก

ซวงเอ๋อร์หันศีรษะไปมาไม่หยุด มองไปรอบๆ รู้สึกว่ามองยังก็ไม่พอ และอุทานออกมาไม่หยุด

“เซียนตูงดงามจังเลย!”

ต่อให้ก่อนหน้านี้เฝิงตู่จะอยู่ที่นี่มาช่วงหนึ่งแล้ว แต่เมื่อกลับมาอีกครั้งก็ยังคงต้องตะลึงกับทิวทัศน์ของเซียนตู เซียนตูในปัจจุบันมีประชากรมากถึงหลายสิบล้านคนแล้ว ทั้งถนนและตรอกซอยมีคนพลุกพล่าน มันรุ่งเรืองยิ่งกว่าก่อนหน้านี้เสียอีก

เฝิงตู่อุ้มซวงเอ๋อร์แล้วเดินเล่นไปดูไปรอบๆ เมื่อเดินผ่านชาวเมืองคนหนึ่งก็ได้ยินว่ากำลังถกเถียงเรื่องล่าสุดของแต่ละอาณาจักรอยู่

“ได้ยินว่าอาณาจักรหลู่กำลังรับสมัครคนงาน ให้ค่าแรงวันละร้อยอีแปะเชียวนะ”

“ที่เซียนตูของเรา อย่าว่าแต่หนึ่งร้อยอีแปะเลย แค่ค้าขายทั่วไปก็สามารถหาเงินได้วันละหนึ่งตำลึงเงินแล้ว ใครจะโง่ไปหาเงินที่อาณาจักรหลู่อีกเล่า!”

“ทั่วทั้งใต้หล้านี้ จะมีสักกี่เมืองที่เทียบเซียนตูได้!”

เมื่อได้ยินคำพูดที่ภูมิใจของเหล่าชาวเมืองแล้ว เฝิงตู่เองก็ไม่ปฏิเสธ เขาเดินทางมานาน มีเพียงเซียนตูที่รุ่งเรืองที่สุด เขาอุ้มซวงเอ๋อร์เดินเล่นไปทั่ว และมาถึงเบื้องหน้าของแผนกซวนจิงอย่างไม่รู้ตัว บังเอิญพบว่าแผนกซวนจิงกำลังรับสมัครคน

เป็นการรับสมัครของทางการ ไม่ได้มีการอธิบายรายละเอียดอะไร กล่าวเพียงผู้ชายทั่วใต้หล้าสามารถมาสมัครได้ ค่าแรงวันละหนึ่งตำลึงเงิน

มีผู้ชายหลายคนในเมืองมาสมัคร อย่างไรก็เป็นการเปิดรับสมัครขอทางการ หากสมัครได้สำเร็จไม่แน่อาจเจริญก้าวหน้าขึ้นก็ได้ ดังนั้นที่หน้าประตูแผนกซวนจิงมีการต่อแถวยาวมาก

เมื่อเฝิงตู่ได้ยินว่าได้วันละหนึ่งตำลึงเงินตาก็เป็นประกายทันที เขาหันไปพูดกับซวงเอ่อร์ว่า

“เราสองคนไปลองกันดูบ้างเถอะ!”

เฝิงตู่เดินเข้าไปต่อแถวทันที รออยู่นานกว่าจะถึงเขาเข้าไปบ้าง แต่ทันทีที่ก้าวเท้าเข้าไปที่ประตูแผนกซวนจิงแล้ว ก็ถูกองครักษ์หน้าประตูสกัด

“เจ้า หลบไป!”

เฝิงตู่เอียงศีรษะแล้วถามอย่างสงสัยว่า “เหตุใดจึงห้ามข้า?”

องครักษ์ใช้สายตาที่เหยียดหยามมองเขาแล้วพูดว่า “เจ้าไม่เพียงแต่จะอุ้มเด็กมาสมัคร แต่เจ้ายังแขนขาดด้วย มันไม่ตรงตามเงื่อนไป รีบพาเด็กออกไปซะ!”

ว่าแล้วก็ผลักเฝิงตู่ออกจากประตู

เฝิงตู่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูแล้วชี้องครักษ์แล้วพูดอย่างไม่พอใจว่า

“เจ้าดูถูกข้าสินะ ได้ เรียกเฉิงเซินออกมา ดูว่าเขาจะให้ข้าเข้าไปรึไม่!”

“รายงานพระสนมฉี ด้านนอกมีผู้ชายคนหนึ่งที่มีความคล้ายอย่างมากพ่ะย่ะค่ะ”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์ดึงสติกลับมาแล้วรีบพูดว่า “รีบพามาพบข้า”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ไม่นาน ผู้ใต้บังคับบัญชาก็พาผู้ชายคนนั้นมาเบื้องหน้าของฉีเยี่ยนเอ๋อร์

“กระหม่อมเข้าเฝ้าพระสนมฉีพ่ะย่ะค่ะ” ชายหนุ่มประสานมือคารวะต่อฉีเยี่ยนเอ๋อร์

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์ยืนขึ้นแล้วเดินไปพิจารณาชายหนุ่ม ทำให้ชายหนุ่มไม่กล้าขยับเลย

“เงยหน้าขึ้น”

เมื่อฉีเยี่ยนเอ๋อร์ออกคำสั่งแล้ว ชายหนุ่มก็เงยหน้าขึ้นมาทันที แต่กลับไม่กล้าสบตากับนาง

ทันใดนั้นฉีเยี่ยนเอ๋อร์ก็เผยสีหน้าตื่นเต้นออกมา ความพยายามไม่ทำร้ายใครจริงๆ รูปลักษณ์ของผู้ชายคนนี้ มีความคล้ายกับอ๋องเหยียนอยู่จริงๆ เพียงแต่ท่าทางของเขาไม่ค่อยดีนัก แต่การหาได้เช่นนี้นางก็พอใจมากแล้ว จึงออกคำสั่งทันทีว่า

“เลือกเขา รีบแต่งตัวให้เขา แล้วส่งไปยังหมู่บ้านซิ่งฮวา!”

เมื่อออกคำสั่งเรียบร้อยแล้ว ฉีเยี่ยนเอ๋อร์ก็รีบออกไป นางขึ้นขี่ม้าศึกตัวใหญ่แล้วมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านซิ่งฮวาก่อน