องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 816

ผู้หญิงที่ดูแลฉินเหยียนล้วนแต่หน้าตาสะสวย ฉินเหยียนหยิบธนบัตรหนึ่งร้อยตำลึงออกมาและให้รางวัลพวกนางทีละคน

“มา นี่เป็นรางวัลสำหรับพวกเจ้า!

ผู้หญิงที่อยู่รอบข้างเขาตกตะลึงในทันที

เงินหนึ่งร้อยตำลึง!

เงินค่าตอบแทนที่ได้ในช่วงนี้ส่วนใหญ่จะอยู่ที่สิบตำลึง แต่นักปราชญ์คนนี้กลับให้เงินพวกนางถึงหนึ่งร้อยตำลึง!

พวกนางทั้งหมดต่างชื่นชมยินดี แต่ก็ปฏิเสธออกไปว่า

“รางวัลที่ท่านมอบให้นั้นมากเกินไปเจ้าค่ะ พวกข้าไม่กล้ารับไว้หรอกเจ้าค่ะ”

ฉินเหยียนตอบกลับอย่างจริงจัง

“เจ้าคอยปรนนิบัติข้าดีขนาดนี้ เงินที่พวกนี้ถือเป็นค่าเสียเวลาของเจ้า เหตุใดถึงไม่รับไว้ รีบรับไปเสียสิ!”

ขณะที่เขาพูด เขาก็วางธนบัตรทั้งหมดไว้ในมือพวกนาง

พวกนางรับเงินหนึ่งร้อยตำลึงมาด้วยความตื่นเต้น และก็ขอบคุณเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ขอบคุณท่านนักปราชญ์เจ้าค่ะ!”

ชั่วเวลาหนึ่ง คนที่เข้ามาลงทุนในอาณาจักรลู่ต่างหลงใหลไปกับความหรูหรา

ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ตระกูลชนชั้นสูงเหล่านี้กินดื่มกันอย่างสนุกสนาน ไม่ยอมหลับไม่ยอมนอน

เพราะพวกเขาเป็นกลุ่มตระกูลขุนนาง นอกจากให้เงินรางวัลในแต่ละวันแล้ว ทุกเรื่องต้องมีหญิงงามคอยปรนนิบัติ คอยดูแลเรื่องการแต่งตัว เสื้อผ้า อาหาร

ภายใต้เสียงชมเชยและคำพูดเยินยออย่างต่อเนื่อง หลงใหลไปกับการใช้ชีวิตที่หรูหราและฟุ่มเฟือยในหัวถิง หลงระเรืองจนขาดสติ

จนกระทั่งสิ้นสุดการเดินทาง ทุกตระกูลได้ส่งจดหมายขอให้เขากลับมา คนเหล่านี้จึงต้องจำใจยอมออกจากหัวถิงด้วยความไม่พอใจ

แม้กระทั่งระหว่างทางกลับ พวกตระกูลขุนนางเหล่านี้ยังคงนึกถึงชีวิตที่หรูหราและสะดวกสบายในหัวถิง อดไม่ได้ที่จะเสียดาย

“แม้ว่าจะเป็นแค่ตำหนักที่ยังสร้างไม่เสร็จดี แต่ชีวิตที่นั่นดีมาก!”

“นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตข้าที่ได้รับการปรนนิบัติดุจฮ่องเต้”

“ตระกูลขุนนางในหัวถิงได้รับการดูแลเหมือนพวกเชื้อพระวงศ์ไปแล้วจริงๆ จะไม่หลงระเริงไปกับสิ่งเหล่านี้ได้อย่างไรกัน!”

“กลับไปต้องบอกคนอื่นว่าที่นี่เป็นอย่างไร เมื่อมาถึงแล้วจะไม่อยากกลับไปอีก!”

ในเวลาเดียวกัน

หลังจากที่ตระกูลขุนนางเหล่านี้กลับไป ฉินเหยียนก็กลับไปที่วังเจ้าเมือง เรียกหญิงรับใช้ทุกคนในหอหม่านฮวาให้เข้าเฝ้าและถามว่า

“ใครทำเงินได้มากที่สุด?”

ผู้หญิงคนหนึ่งที่มีหน้าตาสะสวย กิริยามารยาทดีก้าวขึ้นไปข้างหน้าและรายงานว่า

“กราบทูลรายงานอ๋องเหยียน หม่อมฉันทำรายได้ได้ดีที่สุดในบรรดาพี่น้อง เงินรางวัลทั้งหมดรวมกันมากถึงหนึ่งหมื่นตำลึงเจ้าค่ะ”

ฉินเหยียนพึงพอใจเป็นอย่างมาก โบกมือแล้วพูดว่า

“ดีมาก น่าชื่นชม!”

เสี่ยวเย่ว์แห่งสิบสองปิ่นหิรัญย์ยื่นแจกันเคลือบสีหลิวหลีให้แก่นักแสดงหญิงตรงหน้า

หญิงคนนั้นรับแจกันแก้วมาด้วยความประหลาดใจและโค้งคำนับอย่างตื่นเต้น

“ขอบคุณท่านนักปราชญ์สำหรับรางวัลเจ้าค่ะ!”

ฉินเหยียนยังคงถามต่อ

“ใครมาเป็นอันดับสอง?”

ผู้หญิงที่มีหน้าตาใจดีเดินออกมา ฉินเหยียนให้รางวัลเป็นแจกันเคลือบสีหลิวหลีเช่นกัน แต่คุณภาพอาจจะไม่ดีเท่าแจกันใบแรก

“ใครเป็นอันดับสาม จงยกมือขึ้น”

“สองหมื่นตำลึง!”

“พระเจ้า เป็นของมีค่าจริงๆ ด้วย!”

พนักงานร้านถามบรรดาผู้หญิงเหล่านั้นว่า

“ไม่ทราบว่าแม่นางจะขายแจกันชิ้นนี้หรือไม่?”

นักแสดงหญิงคนนั้นพูดอย่างไม่ลังเล

“ขายเจ้าค่ะ!”

พนักงานร้านรับแจกันเคลือบสีหลิวหลีมาอย่างระมัดระวัง และมอบเงินสองหมื่นตำลึงให้

เมื่อหญิงสาวคนอื่นเห็นเงินจำนวนมาก สายตาพลันลุกวาว พวกนางต้องการขายแจกันเช่นกัน

ผู้หญิงที่ทำเงินได้มากเป็นอันดับสอง ขายแจกันเคลือบสีหลิวหลีของตนเป็นเงินหนึ่งหมื่นเก้าพันตำลึง ผู้หญิงที่ทำงานได้เป็นอันดับสามก็ขายแจกันได้เงินมาจำนวนหนึ่งหมื่นแปดพันตำลึง แม้แต่อันดับสิบเองก็ขายแจกันได้ในราคาหนึ่งหมื่นตำลึงเช่นกัน

หลังจากที่พวกนางทั้งสิบคนแลกของเป็นเงินแล้ว พวกนางฝากเงินเข้าธนาคารทันที

เมื่อกลับมายังที่พักคนงาน ได้ยินเสียงร้องด้วยความเสียใจดังมาจากในห้อง

“โอ้ย ถ้ารู้ว่าจะได้เงินไวขนาดนี้ ข้ายอมนอนกับผู้ชายพวกนั้นไปนานแล้ว!”

มีบางคนที่คอยปรนนิบัติ แต่ไม่ยอมนอนด้วย จึงรู้สึกเสียใจ

“ถ้ารู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ ข้าจะเก็บเนื้อเก็บตัวไปทำไมกัน!”

“ให้โอกาสข้าอีกครั้งเถอะ ข้าจะยอมนอน!”

เมื่อเห็นผลตอบแทนที่ได้เงินสูงเช่นนี้ พวกนางจึงไม่สามารถนิ่งเฉยได้อีกต่อไป ไปยังหัวถิงเพื่อลงสมัครเป็นผู้หญิงในหอหม่านฮวา

เพียงแค่ชั่วพริบตา จำนวนผู้หญิงในหอหม่านฮวาจากไม่กี่สิบคน กลายมาเป็นพันคน ด้วยเหตุนี้ทำให้กิจการของหอหม่านฮวาจึงโด่งดังไปทั่วหัวถิง