องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 865

แม้ว่าอาณาจักรสู่จะถดถอยลงอยู่เรื่อยๆ แต่เมื่อเปรียบเทียบแล้ว สถานการณ์การพัฒนาอาณาจักรอู๋ก็ยิ่งน่ากังวลกว่ามาก

นับตั้งแต่เถาซงจือนำรถที่มีเครื่องแก้วหลายร้อยคันเข้าไปทำการค้าขายในอาณาจักรอู๋แล้ว ค้าขายก็เฟื่องฟูอย่างไม่น่าแปลกใจ อีกทั้งยังได้สร้างหอสมบัติขึ้นในย่านธุรกิจของอาณาจักรอู๋ด้วย ใช้วิธีการเรื่องเล่าใบชาที่ท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์เก้าดอกบัวเล่าให้ฟัง โดยเปลี่ยนจากใบชาเป็นเครื่องแก้ว ใช้เครื่องแก้วมาสร้างความวุ่นวายให้กับเศรษฐกิจอาณาจักรอู๋

ยิ่งไปกว่านั้นอาณาจักรอู๋และหัวถิงเป็นพรมแดนกัน มีชนชั้นสูงมากมายที่เมื่อหาเงินในอาณาจักรอู๋แล้ว ก็ได้นำมาใช้จ่ายที่หัวถิงจนหมด มีขุนนางร่ำรวยและข้าราชการที่มั่งมีใช้เงินจำนวนมากในคืนเดียว พวกเขาลุ่มหลงในชีวิตฟุ้งเฟ้อสำรวยในหัวถิงจนไม่อาจถอนตัวได้

นานๆเข้า เงินเกือบ 40%ของอาณาจักรอู๋ก็เข้าสู่หัวถิง การใช้งานเหมือนเทน้ำนี้ทำให้ความแตกต่างระหว่างร่ำรวยและยากจนชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ ส่วนชนชั้นสูงที่อยากจะใช้ชีวิตฟุ่มเฟือยต่อ ก็ได้กดขี่ชนชั้นล่างเพื่อเอาเงินเข้ากระเป๋าตัวเองอย่างเห็นแก่ตัว

เพิ่มภาษี ลดค่าแรง การกระทำที่ทำให้ชาวเมืองกลายเป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นทุกพื้นที่ ชาวเมืองอาณาจักรอู๋ยากลำบากขึ้นทุกวัน มีเสียงร้องเรียนมากขึ้นเรื่อยๆ และนี่ก็กำลังแสดงให้เห็นว่า เรื่องที่เคยเกิดขึ้นอาณาจักรจ้าว จะเกิดขึ้นในอาณาจักรอู๋แน่นอน

หอสมบัติ

เถาซงจือได้เขียนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระยะนี้ลงบนกระดาษว่า บัดนี้หอสมบัติเป็นที่รู้จักในอาณาจักรอู๋อย่างมาก ฮ่องเต้อู๋ประสงค์จะชิงหอสมบัติไป บัดนี้ต้องการให้ถวายหอสมบัติแก่ฮ่องเต้อู๋เพื่อแลกกับตำแหน่งรึไม่ นายท่านโปรดชี้นำด้วยเถิดเมื่อเขียนเสร็จแล้ว เถาซงจือก็ได้ส่งจดหมายนกราบออกไปที่หัวถิง

เมื่อนกพิราบบินไปแล้ว ก็ได้มาถิงหัวถิงในตอนกลางคืน

เมื่อมองไปแล้ว ผู้คนในหัวถิงก็มีชีวิตที่หมกมุ่นอยู่กับสถานเริงรมย์ เสียงดนตรีดังขึ้นมากมาย

ทั้งชายและหญิงสาวงดงามหัวเราะอย่างสนุกสนาน ดื่มเหล้าอย่างสาแก่ใจ ลุ่มหลงในชีวิตสำมะเลเทเมา หญิงชายพลอดรักกันบนพื้น ทั้งสองฝ่ายต่างมีความสุขอย่างที่สุด

สมกับฉายาเมืองที่ไม่เคยหลับใหลเสียจริง

นกพิราบได้บินต่ำลงมาที่จวนเจ้าเมือง ผู้ใต้บังคับบัญชาในตำหนักอ๋องเหยียนรับเอาไว้แล้วนำจดหมายเข้าไปด้านในทันที

บัดนี้ ตัวแทนของท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์เก้าดอกบัวกำลังเลียนแบบท่าทางของอ๋องเหยียน โดยการใช้จ่ายอย่างฟุ่มเฟือย

ผู้ใต้บังคับบัญชารีบเข้ามารายงานว่า “นายท่านพ่ะย่ะค่ะ มีจดหมายจากอาณาจักรอู๋พ่ะย่ะค่ะ”

เรื่องตัวแทนของท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์เก้าดอกบัวนั้น มีเพียงสหายคนสนิทไม่กี่คนที่รู้ ดังนั้นการรายงานในช่วงนี้ เขาจึงไม่ได้ออกตัวไปให้เห็น เขายื่นมือออกจากฉากบังลมเช่นเคยแล้วพูดว่า

“ส่งมา”

“พ่ะย่ะค่ะ” ผู้ใต้บังคับบัญชาถวายจดหมายลับให้กับเขา

ตัวแทนไม่กล้าเปิดจดหมายเอง เมื่อผู้ใต้บังคับบัญชาออกไปแล้ว เขาก็ได้ถือจดหมายลับมาตรงหน้าของหลิวเชียนเชียน จากนั้นก็ถวายให้

“นายท่านพ่ะย่ะค่ะ จดหมายลับจากอาณาจักรอู๋พ่ะย่ะค่ะ”

หลิวเชียนเชียนรับจดหมายลับมาแล้วเปิดดู ใบหน้าของนางเผยรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ออกมา

“คิดไม่ถึงเลยว่าฮ่องเต้อู๋จะอดทนไม่ได้จริงๆ ท่านอ๋องพูดถูกจริงๆ”

เมื่อพูดเช่นนั้นแล้วนางก็เปิดเครื่องเขียน แล้วทำการเขียนโดยเลียนแบบตัวอักษรของอ๋องเหยียน เขียนจดหมายตอบกลับ

“บัดนี้หอสมบัติถือเป็นการค้าชั้นนำในอาณาจักรอู๋เชียวนะ เขาลงทุนมากจริงๆ”

ฮ่องเต้อู๋หรี่ตาลง เขาเองก็คาดไม่ถึงว่าเถาซงจือจะยอมถวายหอสมบัติให้ จึงได้ถามอย่างสงสัยว่า

“เจ้าพูดจริงรึ?”

เถาซงจือประสานมือคารวะอย่างจริงจังแล้วพูดว่า

“ต่อให้กระหม่อมจะกล้าแค่ไหนก็ไม่กล้ากล่าวความเท็จต่อหน้าฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมอยากจะได้รับความชื่นชมจากฝ่าบาทด้วยใจจริง ยินดีที่จะถวายอำนาจและผลกำไรของหอสมบัติแก่ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ!”

ว่าแล้วก็ได้นำหนังสือสัญญาหอสมบัติออกจากแขนเสื้อ และบัญชีการซื้อและการจัดส่งตลอดหลายปีที่ผ่านมาออกมา

“ฝ่าบาท นี่คือข้อมูลทั้งหมดของหอสมบัติพ่ะย่ะค่ะ โปรดรับไว้ด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้อู๋ส่งสายตา จากนั้นหัวหน้ากิจการพระราชวังก็ได้นำข้อมูลถวายให้เขา ฮ่องเต้อู๋เปิดดูแล้วเห็นว่าเป็นความลับของหอสมบัติอย่างแท้จริง ทันใดนั้นความสงสัยก็หายไปหมด

เดิมทียังคิดอยู่เลยว่าจะหาวิธีอะไรในการลงโทษหอสมบัติ ไม่คิดเลยว่าจะเข้ามาเองแบบนี้ ดูท่าจะกลัวอำนาจฮ่องเต้จึงได้กระทำเช่นนี้

“หอสมบัติถือเป็นการค้าขายชั้นนำของอาณาจักรอู๋ ในเมื่อเจ้าถวายด้วยใจจริง เช่นนั้นข้าเองก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องปฏิเสธ เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว เจ้ามีข้อร้องขออะไรงั้นรึ?”