องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 924

กำแพงเมืองคึกคักและแน่นไปด้วยประชาชนที่ต่างอยากมาชมด้วยความตื่นเต้น

ต่างคนต่างยืนเขย่งเท้า ชะเง้อหน้ามองไปข้างหน้า

“รถถังมาแล้ว! รีบมาดูเร็ว!”

ทุกคนต่างจับจ้องไปที่ขบวนรถถังทหารที่อาณาจักรฉินได้จัดเตรียมเอาไว้

รถถังจำนวนนับไม่ถ้วนมาจากทุกทิศทุกทาง แถวยาวจนหาจุดสิ้นสุดไม่ได้

ไม่ว่าพวกเขาจะเดินไปทางไหน แผ่นดินก็สั่นสะเทือน พวกเขาเคลื่อนทัพขึ้นเหนือเพื่อโจมตีอาณาจักรเยี่ยน

ประชาชนต่างตกตะลึง

“พระเจ้า มีรถมากมายขนาดนี้เชียวหรือ เยอะมากจนข้านับไม่ไหวแล้ว!”

“รถหนึ่งแสนคัน แต่ละคันมีทหารประจำรถสองสามคน รวมๆ กันแล้ว พวกเรามีทหารนับล้านคนเลย!”

“ในที่สุดอาณาจักรฉินก็เข้าไปช่วยเสียที อาณาจักรเยี่ยนเดือดร้อนหนักแน่!”

ฮ่องเต้หลู่ที่อยู่ในหมู่ประชาชนเหล่านั้นด้วย ต่างก็ตื่นเต้นเช่นเดียวกัน เมื่อเขาเห็นว่ากองทัพรถอาณาจักรฉินเดินทัพราวกับคลื่นทะเล เขาพลันขนลุกซู่ขึ้นมาทันที

ตอนที่เขาเป็นฮ่องเต้ เขาคิดอย่างจะโจมตีอาณาจักรฉินทั้งซึ่งๆ หน้าและอย่างลับๆ ตอนนี้เขากลับมาคิดเรื่องนี้อีกคร้ง หากเขาท้าทายอาณาจักรฉินจริงๆ อาณาจักรหลู่คงถูกทำลายไปนานแล้ว

ฮ่องเต้หลู่จ้องไปที่กองทัพรถถังที่เดินทัพผ่านไป พร้อมกับพึมพำด้วยความประหลาดใจ

“พระเจ้า กองกำลังแข็งแกร่งขนาดนี้ จะไม่ให้ทั้งจิ่วโจวสั่นสะเทือนได้อย่างไร?”

...

กองทัพทหารอาณาจักรฉินเดินทางไปยังทิศตะวันออกและขับตรงไปยังอาณาจักรเยี่ยน

เมื่อทหารป้องกันเมืองฝั่งอาณาจักรเยี่ยนเห็นกองทัพรถถัง เขาแทบจะกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ

“นั่น นั่นคืออะไรกัน?”

“ดูสิ! ด้านบนมีธงอาณาจักรฉินปักอยู่ด้วย!”

“แย่แล้ว กองทัพอาณาจักรฉินบุกเข้าโจมตีพวกเราแล้ว ทุกคนเตรียมตัว!”

ทหารป้องกันเมืองฝั่งอาณาจักรเยี่ยนเป่าแตรส่งสัญญาณทันที ทั้งเมืองได้รับการแจ้งเตือน

ทหารป้องกันเมืองที่ซุ่มโจมตีอยู่ด้านบน ทุกคนต่างยกคันธนูขึ้นมาและเล็งไปที่รถถังที่กำลังบุกเข้ามา

แม้ว่าทหารอาณาจักรเยี่ยนจะแข็งแกร่งแค่ไหน แต่เมื่อเผชิญหน้ากับกลุ่มกองทัพขนาดใหญ่ที่ทำมาจากเหล็ก ทหารอาณาจักรเยี่ยนกลับรู้สึกหวาดกลัว

ทหารรถถังบีบแตรพร้อมเพรียงกัน จนเกิดเสียงดัง ทหารอาณาจักรเยี่ยนที่ป้องกันเมืองอยู่ต่างหวาดกลัวจนแทบจะเสียสติ เขายกคันธนูขึ้นมาด้วยมืออันสั่นเทา

เมื่อกองทัพรถอาณาจักรฉินกำลังใกล้เข้ามา แม่ทัพอาณาจักรเยี่ยนก็ออกคำสั่ง

“ยิง!”

“ปึกๆๆ”

ลูกธนูพุ่งตรงไปทางรถถังเหมือนเม็ดฝน

“ติงแต๊งๆ”

ทันทีที่พวกมันกระทบกับรถ ลูกธนูทั้งหมดก็กระเด็นออก ไม่อาจปักเข้าไปในรถได้

“เป็นเช่นนั้นได้อย่างไร?”

ในเวลาเพียงไม่กี่วัน เมืองหลายในอาณาจักรเยี่ยนต่างปิดเมืองลงไปทีละเมือง

...

อาณาจักรหลู่

ในตำหนักจินหลวน กั๋วฮวายขมวดคิ้วขณะที่อ่านรายงานจากทั่วแคว้น

“เพียงแค่ไม่กี่วัน เมืองในอาณาจักรต่างล่มสลายไปแล้ว ทหารป้องกันเมืองมัวทำอะไรกันอยู่!”

กั๋วฮวายโกรธมากจนบรรดาขุนนางตัวสั่นด้วยความตกใจ

ขุนนางคนหนึ่งรวบรวมความกล้าเดินขึ้นไปข้างหน้าและพูดว่า

“ฝ่าบาท กองทัพอาณาจักรฉินแข็งแกร่งมาก รถที่พวกเขาขับนั้นไม่สามารถแทงหรือฟันได้เลย ไม่มีทางจัดการกับกองทัพอาณาจักรได้เลยพ่ะย่ะค่ะ!”

เมื่อมีคนหนึ่งกล้าพูดออกไป คนอื่นก็ทำตามทันที

“ฝ่าบาท กองทัพอาณาจักรฉินโจมตีอาณาจักรเราอย่างรวดเร็ว หากยังคงเป็นเช่นนี้อยู่ อีกไม่นานอาณาจักรเยี่ยนจะถูกอาณาจักรฉินล้อมไว้โดยสมบูณณ์พ่ะย่ะค่ะ”

“ตามความคิดเห็นของกระหม่อม จะเป็นการดีที่สุดกลับไปยังอาณาจักรเยี่ยนเพื่อควบคุมสถานการณ์โดยรวม มิฉะนั้นจะสายเกินไปพ่ะย่ะค่ะ!”

กั๋วฮวายตกอยู่ในความสับสน เดิมทีเขาตั้งใจจะตั้งหลักที่เมืองเผิงหลายในอาณาจักรหลู่ แต่เขาไม่คาดคิดว่าอาณาจักรฉินจะส่งกองทัพทหารเข้าไปโจมตีอาณาจักรเยี่ยนตอนที่เขาไม่ทันได้ทันระวังอย่างรวดเร็วเช่นนี้

หากยังไม่ดำเนินการใดๆ เขาเองก็กลัวว่าอาณาจักรเยี่ยนจะตกไปอยู่ในมืออาณาจักรฉินอย่างแน่นอน หากเป็นเช่นนั้นจะมีที่ให้คนอย่างกั๋วฮวายยืนอยู่ต่อไปได้อย่างไร

กั๋วฮวายคิดแล้วคิดอีก จากนั้นตัดสินใจว่า

“รีบออกเดินทางทันที กลับไปยังอาณาจักรเยี่ยน!”