องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 953

เมื่อได้ยินฉินเหยียนพูดเช่นนี้ ฉินชงและฉินอวี่ไม่ได้คิดอะไรมาก พวกเขาพูดออกมาว่า

“น้องสิบสี่ ตำแหน่งนี้หากไม่ใช่เจ้าแล้วจะเป็นใคร?”

“ในใต้หล้านี้เจ้าเป็นคนเดียวที่เหมาะสมกับตำแหน่งนี้!”

ครั้งนี้ทั้งสองคนไม่ได้ถ่อมตัวเพราะไม่ต้องการตำแหน่งนี้ แต่เมื่อผ่านเหตุการณ์เมื่อครู่แล้ว ทำให้ฉินชงและฉินอวี่ระวังเรื่องบัลลังก์เล็กน้อย

ในของคนไม่แน่นอน ความต้องการด้านอำนาจของมนุษย์ไม่มีที่สิ้นสุด แม้จะต้องแลกด้วยชีวิต แต่ก็มีคนพร้อมที่จะเสี่ยง

ขนาดคนสนิทของตน สมาชิกในตระกูลฝั่งแม่ที่เขาไม่เคยสงสัย ทุกคนต่างกล้าทำเรื่องร้ายแรงเช่นนี้เพื่อให้ได้มาซึ่งอำนาจ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่โหยหาตำแหน่งฮ่องเต้แล้วจริงๆ

ฉินเหยียนไม่ตอบกลับตรงๆ เขายกมือขึ้น จ้าวจือหย่าที่อยู่ข้างๆนำแผนที่ออกมาให้ จากนั้นกางลงบนโต๊ะ

“พี่ใหญ่ พี่เจ็ด พวกเจ้าดูนี่สิ”

ฉินเหยียนชี้ไปที่พื้นที่ทางภูมิศาสตร์บนแผนที่และอธิบายอย่างตั้งใจ

“นี่คือจิ่วโจวที่เราอาศัยอยู่ และนี่คือฝั่งตะวันตกที่พวกเราเคยเดินทางไปมาแล้ว”

“ตอนนี้ดูเหมือนว่าจิ่วโจวจะมีพื้นที่กว้างใหญ่ แต่ความจริงแล้วพวกเรายังไม่ได้สำรวจพื้นที่ตะวันตกและพื้นที่อื่นๆ เลย แน่นอนว่าต้องกว้างใหญ่ว่าจิ่วโจวมาก”

“ตอนนี้เราได้สำรวจเส้นทางบางส่วนในฝั่งตะวันตกแล้ว ขั้นตอนต่อไปต้องสร้างเรือเพื่อสำรวจโลกที่กว้างใหญ่นี้ต่อไป”

ฉินเหยียนโบกมืออีกครั้ง จ้าวจือหย่ากางแผนที่อื่นที่อยู่ถัดจากแผนที่แรก

ฉินเหยียนชี้ไปที่แผนที่ทั้งสองและเปรียบเทียบให้เห็น

“นี่คือแผนที่โลกใบนี้ จิ่วโจวที่เราครอบครองนั้นเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งของแผนที่โลกเท่านั้น”

ฉินชงและฉินอวี่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ หลังจากได้ยินแนวคิดจากน้องสิบสี่

พวกเขาทั้งสองคิดสั้นเกินไป สนใจแค่บัลลังก์ของตัวเอง แต่น้องสิบสี่คิดที่จะพิชิตทั้งโลกใบนี้ อุดมการณ์และแนวคิดของพวกเขาต่างกันมากเกินไปจริงๆ ทำให้พวกเขารู้สึกละอายใจมาก

ฉินเหยียนพูดต่อ

“ในปีนั้นที่เราตกลงกันเอาไว้ให้พี่ใหญ่ขึ้นครองราชย์ ตอนนี้ยังเป็นไปตามข้อตกลงนั้น”

“พี่เจ็ด เนื่องจากท่านพี่ทำความผิดร้ายแรง อาณาจักรฉินไม่อาจรับพี่ไว้ได้แล้ว หลังจากนี้พี่ต้องถูกลงโทษให้ไปสำรวจโลกไปนี้กับข้า”

ฉินชงและฉินอวี่ไม่มีคำถามสำหรับแผนการของฉินเหยียน พวกเขาตกลงพร้อมกัน

“ทุกอย่างเป็นไปตามที่น้องสิบสี่ว่า”

ในเมื่อเรื่องทุกอย่างถูกจัดการเรียบร้อยแล้ว ฉินเหยียนพูดขึ้นมาว่า

“ในเมื่อตกลงกันได้แล้ว เวลาไม่คอยท่า พวกเราไปกันเถิด”

ทั้งสองมองหน้ากันด้วยความสับสน

“ไปที่ใดหรือ?”

ฉินเหยียนตอบตามความจริง

“ฉีกุ้ยเหรินบอกข้าว่า ถึงแม้เสด็จพ่อยังไม่สิ้นพระชนม์ แต่เสด็จพ่อก็อาจจะอยู่ได้อีกไม่นาน พวกเราในฐานะลูกควรเข้าไปเข้าเฝ้าท่านเสียหน่อย ทำหน้าที่ลูกก่อนที่ท่านจะจากไป”

ในเวลานี้ฉีเยี่ยนเอ๋อร์ทำหน้าที่ตัดสินความผิดคนเดียว ฉินเหยียนเดินไปหานางและเตือนว่า

“หลังจากเสร็จสิ้นการตัดสินความผิดเหล่านี้แล้ว ให้ยึดตามกฎหมายอาณาจักรฉิน คนที่ทำความผิดถูกประหารตอกเสาเข็ม!”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์โค้งคำนับอย่างเชื่อฟัง

“เพคะ”

เมื่อสมาชิกตระกูลฝั่งแม่ฉินวี่ได้ยินว่าพวกเขาจะถูกลงโทษ พวกเขารู้ได้ทันทีว่าเขาไม่มีทางย้อนเวลากลับไปได้แล้ว แต่ละคนต่างมีสีหน้าตกใจ มองฉินอวี่ราวกับว่าเขาเป็นผู้ช่วยชีวิต ร้องไห้คร่ำครวญออกมาว่า

“ฝ่าบาท ไม่สิ อ๋องอวี่! อ๋องอวี่ช่วยข้าด้วย! ข้าเป็นลุงของเจ้า!”

“อ๋องอวี่ ที่พวกเราทำไปทั้งหมดก็เพื่อเจ้า!”

“เลือดย่อมข้นกว่าน้ำ อ๋องอวี่จะยอมเห็นพวกเราต้องตายอย่างนั้นหรือ!”

ฉินอวี่ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมองพวกเขา พวกเขาทำความผิดร้ายเอง ยังจะมีประโยชน์อะไรมาขอร้องเขาอีก?”

เขาก้มหน้าลง ไม่ถามไม่ตอบอะไรพวกเขาทั้งนั้น บรรดาสมาชิกในตระกูลฝั่งแม่ต่างร้องขอความเมตตา เสียงร้องดังตามหลังฉินเหยียนไปติดๆ

ในเวลานี้ ประตูเมืองเปิดกว้าง ทหารเฝ้าเมืองคุกเข่าลงเพื่อทำความเคารพฉินเหยียน

“เข้าเฝ้าอ่องเหยียนพ่ะย่ะค่ะ ขอให้พระองค์เดินทางปลอดภัย!”

ทุกคนต่างทำความเคารพและศรัทธาในตัวฉินเหยียน ฉินเหยียนพาทุกคนเข้าไปในเมือง ขับรถตรงไปยังเมืองซิ่งฮวา