องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 957

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์เห็นว่าเป็นอ๋องเหยียน นางตกใจมากจนมีดสั้นหล่นลงพื้น

อ๋องเหยียนตัวปลอมเหมือนเจอผู้ช่วยชีวิต รีบคลานไปจับขาอ๋องเหยียนและขอร้องว่า

“ท่านอ๋องช่วยข้าด้วยขอรับ!”

ในเวลานี้ฉีเยี่ยนเอ๋อร์ยอมรับชะตากรรม นางไม่อาจซ่อมความผิดเอาไว้ได้ จึงรีบคุกเข่าเพื่อรับโทษ

“หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ!”

ฉินเหยียนมองฉินเหยียนตัวปลอมอย่างระมัดระวัง และพูดด้วยความประหลาดใจ

“เจ้าเหมือนข้ามาก ในบรรดาคนที่ข้าหามา เจ้าเหมือนข้ามากที่สุดจริง!”

อ๋อเหยียนตัวปลอมยกมือขึ้นด้วยความตกใจและพูดว่า

“กระหม่อมมิอาจพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนพูดอย่างสบายๆ

“ไม่ต้องตกใจ ทำตัวตามสบายเถิด ข้าไม่ได้กินคน”

อ๋องเหยียนตัวปลอมไม่คิดว่าฉินเหยียนจะเป็นมิตรขนาดนี้ เขารู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นและตอบกลับว่า

“พ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนกล่าวต่อ

“ข้าได้ยินมาหมดแล้ว ฉีกุ้ยเหรินเป็นคนหาเจ้ามาให้ปลอมตัวเป็นข้า หากเจ้าไม่ไปช่วยตอนที่พี่ใหญ่และพี่เจ็ดกำลังจะทำสงครามกัน อาณาจักรฉินคงตกอยู่ในความวุ่นวายไม่น้อย!”

อ๋องเหยียนตัวปลอมมองฉินเหยียนด้วยความประหลาดใจ จากนั้นก้มศีรษะลง

“กระหม่อมมิบังอาจพ่ะย่ะค่ะ ไม่กล้าเป็นอย่างท่าน! ขอเพียงแค่ท่านช่วยให้ฉี้กุ้ยเหรินไว้ชีวิตกระหม่อมด้วย!”

จากนั้นฉินเหยียนมองไปที่ฉีเยี่ยนเอ๋อร์ที่คุกเข่าอยู่บนพื้น เขาถามออกไปว่า

“ฉีกุ้ยเหริน เจ้าอยากฆ่าเขาหรือ?”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์ลังเลครู่หนึ่ง จากนั้นก้มหน้าและพูดออกมาว่า

“สิ่งที่คังหย่งเหนียนพูดนั้นเป็นเรื่องจริง ข้าทำผิดต่อราชวงศ์ไปมีความสัมพันธ์กับเขา หม่อมฉันสมควรได้รับโทษ ได้โปรดลงโทษข้าด้วยเพคะ”

การพูดเรื่องน่าเกลียดเช่นนี้ต่อหน้าคนที่ตนรักช่างน่าอึดอัดกว่าการฆ่าคนเสียอีก

เดิมทีนางคิดฆ่าอ๋องเหยียนตัวปลอม เพราะข่าวลือทั้งหมดจะได้ไม่ถูกแพร่งพรายออกไป อีกทั้งนางจะยังสามารถทำงานกับอ๋องเหยียนได้ต่อไป แต่สุดท้ายกลับสายเกินไป

ตอนนี้นางยอมตายและเปิดเผยความจริงเรื่องนี้

ฉินเหยียนถอนหายใจยาว เขาเข้าใจความคิดของฉีเยี่ยนเอ๋อร์ แต่เขาก็ไม่สามารถละทิ้งจริยธรรมได้ เพราะนางเป็นถึงพระสนมของเสด็จพ่อ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเขาไม่มีทางยอมรับความรู้สึกของฉีเยี่ยนเอ๋อร์ได้

“ลุกขึ้นมา เจ้าเองก็รู้ดีว่าข้าไม่สนใจค่านิยมเหล่านี้ ในปีนั้นที่ข้าสัญญากับแม่เจ้าว่าจะดูแลเจ้าอย่างดี แต่ข้ากลับผลักเจ้าไปในหลุมไฟ ให้เจ้าแต่งานกับเสด็จพ่อ ความจริงข้าขอโทษเจ้าจริงๆ”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์ส่ายห้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า นางน้ำตาไหลไม่หยุดและพูดอย่างหนักแน่นว่า

“เป็นหม่อมฉันเองที่อยากช่วยแบ่งเบาความกังวลของท่าน ท่านมิได้ผลักไสหม่อมฉันหม่อมฉันมิเคยนึกเสียใจเลยเพคะ!”

ฉินเหยียนพูดอย่างอ้อมๆว่า

“ข้ารู้ว่าเจ้ารู้สึกอย่างไร เจ้าหาคนมาแทนข้า แน่นอนว่าเรื่องเผลอรักเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ ข้าไม่โทษเจ้า”

“แต่ในฐานะมนุษย์ มิใช่ว่าเจ้าจะฆ่าทุกคน ตอนนี้ข้าขอถามเจ้าหนึ่งประโยค เจ้าไม่มีความรู้สึกให้เขาจริงๆหรือ?”

ทันทีที่ประโยคนี้หลุดออกมา ฉีเยี่ยนเอ๋อร์อดไม่ได้ที่จะมองไปที่อ๋องเหยียนตัวปลอม นางหลงรักชายคนนี้ที่อยู่กับนางตลอด อีกทั้งยังใช้เตียงเดียวร่วมกันกับเขา นางมีความรู้สึกให้เขาจริงๆ

มิฉะนั้นตอนที่อ๋องเหยียนตัวปลอมเข้ามา นางคงฆ่าเขาไปแล้ว

แต่ตอนที่นางกำลังจฆ่า นางกลับใจอ่อน ทำให้ฉินเหยียนเข้ามาเห็น

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์เงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นเงยหน้าขึ้นมาพูดว่า

“หม่อมฉันมีความรู้สึกให้เขาเพคะ”

“หลังจากนี้ข้าจะไม่อยู่ในจิ่วโจวแล้ว แต่ข้าหวังว่าเขาจะยังทำหน้าที่ของเขาต่อไป ปลอมเป็นข้า เจ้าแค่คอยทำงานอยู่เบื้องหลัง สนับสนุนให้เขารับผิดชอบแผนกซวนจิง”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์มีความสุขมาก ยกมือขึ้นและตอบรับว่า

“หม่อมฉันจะทำตามคำสั่งท่านเพคะ!”

อ๋องเหยียนตัวปลอมเองก็ขอบคุณทันที

“ขอบพระทัยอ๋องเหยียนพ่ะย่ะค่ะ!”

ฉินเหยียนมองไปที่พวกเขาทั้งสองที่รักกัน พูดอย่างเข้าใจว่า

“ข้าจะกลับเข้าไปในงานต่อแล้ว พวกเจ้าคุยกันต่อเถิด”

หลังจากที่ฉินเหยียนออกไป อ๋องเหยียนตัวปลอมก็เข้าไปกอดฉีเยีย่นเอ๋อร์อย่างตื่นเต้น

“เยี่ยนเอ๋อร์ อ๋องเหยียนให้พวกเราได้อยู่ด้วยกันแล้ว!”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์รู้สึกทั้งอายทั้งโกรธ ผลักเขาออกไปแล้วพูดว่า

“กลางวันแสกๆ กลับทำเรื่องไม่ควรทำ เจ้าเองก็ต้องกลับไปที่งานศพด้วย!”

“รับทราบ!”

อ๋องเหยียนตื่นเต้นจนสะดุดล้ม

เหลือฉีเยี่ยนเอ๋อร์คนเดียวในห้อง และนางยังได้สติกลับมาไม่ครบถ้วน

อันที่จริงนางมีข้อสงสัยและไม่เข้าใจว่าเหตุใดอ๋องเหยียนถึงตัดสินใจเช่นนี้

ในเวลานี้ หลิวเชียนเชียนที่รออยู่ข้างนอกก็เข้ามาด้านใน

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์มองไปที่หลิวเชียนเชียนอย่างสงสัยและถามออกไปว่า

“เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”