องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 985

ระหว่างทางกลับไปยังโรงงาน อาจารย์หลี่รออยู่ที่หน้าประตูอย่างใจจดใจจ่อ

เมื่อเขาเห็นเสิ่นเฟยกลับมาเพียงลำพัง เขาถามด้วยความงุนงง

“เถ้าแก่เสิ่น นายช่างซุนอาการเป็นอย่างไรบ้างขอรับ?”

“เขาไม่ได้ป่วย แต่เขาจะไม่กลับมาทำงานอีกแล้ว”

หลังจากที่เสิ่นเฟยพูดทิ้งไว้แค่นั้น เขาก็เดินเข้าไปในโรงงานทันที

อาจารย์หลี่อึ้งไป ก่อนที่พึมพำว่า

“จะไม่กลับมา... หมายความว่าอย่างไร?”

แม้ว่าเขาจะไม่ทราบเหตุผล แต่เมื่อสังเกตจากสีหน้าและท่าทางของเขา ก็รู้ได้ทันทีว่าเขาได้แตกหักกับนายช่างซุนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

อาจารย์หลี่ไม่รอช้า เขารีบเดินตามไปและถามว่า

“เถ้าแก่เสิ่น เช่นนั้นเรื่องวัสดุล่ะขอรับ?”

เสิ่นเฟยนั่งลง หยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบ จากนั้นกระแทกลงโต๊ะอย่างแรง กัดฟันแล้วพูดว่า

“อาซุนบอกข้าว่าสมุดบัญชีรายชื่อผู้จัดจำหน่ายวัสดุถูกเผาทิ้งไปหมดแล้ว เขาไม่มีช่องทางการติดต่อคนพวกนั้นอีกแล้ว”

“นี่เป็นเรื่องโกหกใช่ไหมขอรับ? ไม่มีวัสดุ เช่นนั้นเราจะสร้างเรืออย่างไรขอรับ?”

อาจาร์หลี่ถามอย่างร้อนใจ

เสิ่นเฟยสูดหายใจเข้าลึกๆ เขาโบกมือและพูดว่า

“แจ้งให้ช่างทุกคนทราบ หยุดงานสามวัน ไม่ว่าจะต้องหาคนจำหน่ายวัสดุจากที่ใด ภายในสามวันนี้ต้องจัดการเรื่องนี้ให้ได้”

อาจารย์หลี่พูดอย่างลังเล

“หากเป็นเช่นนี้ หลังจากนี้อาจจะจัดการยาก ทุกคนหยุดงานมาระยะหนึ่งแล้ว เพิ่งกลับมาทำงานได้สองวัน ต้องหยุดอีก...”

เสิ่นเฟยถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้

“แม้ว่าจะให้หยุด แต่เรายังจ่ายค่าจ้าง นอกจากนี้บอกพวกเขาไปว่านี่เป็นวันหยุดที่โรงงานจัดให้พวกเขา เรื่องวัสดุอย่าให้ใครรู้เรื่องนี้เป็นอันขาด”

เขาไม่ได้ตั้งใจจะโกหก เพราะช่างที่ทำงานกับเขาทำงานที่นี่มานานมาก

เขาไม่อยากสร้างปัญหาอีก อีกอย่างตอนนี้เขาไม่อาจทนกับความทรมานที่โลกกลั่นแกล้งเขาได้อีกต่อไป

“ขอรับ ข้าจะไปแจ้งพวกเขา”

หลังจากที่อาจารย์หลี่พยักหน้าเห็นด้วย เขาหันหลังกลับไปดูแลช่าง

ในทางกลับกันเสิ่นเฟยทรุดตัวลงบนเก้าอี้ คิดว่าเขาจะแก้ไขสถานการณ์ที่เผชิญอยู่อย่างไรดี

แต่หลังจากที่คิดอยู่นาน เขายังคงหาทางออกไม่ได้ อดไม่ได้ที่จะเกาหัวและล้มตัวลงบนเก้าอี้

สามวัน การแก้ไขเรื่องวัสดุนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย

อีกอย่างแม้ว่าเขาจะแก้ไขปัญหานี้ได้ ในช่วงระยะเวลาอันสั้นไม่มีทางที่วัสดุจำนวนมากนั้นจะมาถึงโรงงาน

เขาทำเช่นนี้เพื่อยื้อเวลาให้ได้มากที่สุด

ขณะที่เขากำลังคิดถึงมาตรการตอบโต้ อาจารย์หลี่ก็จัดการเรื่องทั้งหมดเรียบร้อย

“เจ้ายังไม่ไปอีกหรือ?” เสิ่นเฟยมองเขาด้วยความประหลาดใจ

อาจารย์หลี่อึ้งไป

“เหตุใดนายช่างซุนถึงทำเช่นนี้? เงินไม่พอใช้หรือ?”

“ใช่”

เสิ่นเฟยถอนหายใจ จากนั้นค่อยๆ ลุกขึ้นยืนและพูดอย่างขมขื่น

“บางครั้งมนุษย์ก็ไม่อาจทนต่อบททดสอบได้ ช่างมันเถิด พวกเราไปกันเถอะ ไปคิดหาวิธีดูว่าจะจัดการเรื่องวัสดุอย่างไร ต้องรีบจัดการให้เร็วที่สุด”

พูดจบ เสิ่นเฟยไม่อยากอธิบายอะไรอีก เขาสาวเท้าไปเดินออกไปทันที

อาจารย์หลี่มองตามหลังเขาไปอย่างครุ่นคิด จากนั้นรีบก้าวตามไปทันที

...

อีกด้านหนึ่ง ฉินเหยียนกำลังนั่งมองทิวทัศน์ด้านนอก รู้สึกได้ถึงอากาศที่ชื้นขึ้น อดไม่ได้ที่จะถามออกไปว่า

“พวกเราเข้าใกล้อาณาจักรอู๋แล้วหรือยัง ยังอีกไกลแค่ไหน?”

หยางจิ่นซิ่วมองจากตำแหน่งปัจจุบัน แล้วตอบว่า

“กราบทูลรายงานอ๋องเหยียน อีกครึ่งวันเพคะถึงจะถึงอาณาจักรอู๋ จากนั้นใช้เวลาอีกหนึ่งวันถึงจะถึงโรงต่อเรือเสิ่นซื่อที่หัวถิงเพคะ”

“อืม เดินทางต่อเถิด”

ฉินเหยียนสูดลมหายใจ หลับตาเพื่อพักผ่อนสายตา

เขาหวังว่าโรงต่อเรือของเสิ่นเฟยจะไม่ทำให้เขาผิดหวัง