อาจเป็นเพราะไม่ทันได้ไตร่ตรองให้ถี่ถ้วน หลิ่วเมิ่งอิ๋นจึงลืมเก็บเสื้อผ้าที่ถอดทิ้งเอาไว้
เย่ซิวถึงกับคอแห้ง เขาละสายตาไปมองอย่างอื่นอย่างทำตัวไม่ถูก
แต่ในขณะเดียวกันเขากลับลุกขึ้นนั่งสมาธิและเริ่มฝึกพระสูตรราชาแห่งยา
เมื่อหกเดือนที่แล้วเขาฝึกฝนจนถึงจุดสูงสุดของศิลปะการต่อสู้ระดับเก้าและเป็นอัจฉริยะด้านศิลปะการต่อสู้ที่หาได้ยากในรอบพันปี
ตามที่อาจารย์ของเขาเคยกล่าวไว้ ระดับที่สูงกว่าจอมยุทธ์ระดับเก้า ถือเป็นคนละโลกกันอย่างสิ้นเชิง
ในช่วงหกเดือนที่ผ่านมาไม่ว่าเย่ซิวจะฝึกฝนมากเพียงใด เขาก็ไม่สามารถทะลวงผ่านไปอีกขั้้นได้
……
หนึ่งชั่วโมงต่อมา หลิ่วเมิ่งอิ๋นก็กลับมาและเริ่มทำอาหาร
ไม่นานนัก กลิ่นหอมก็โชยออกมา
เย่ซิวหยุดฝึกฝนและเดินไปที่ห้องครัว
จึงได้เห็นหลิ่วเมิ่งอิ๋นทำอาหารอย่างจริงจัง
ภาพตรงหน้าให้ความรู้สึกที่อบอุ่นมาก
หลิ่วเมิ่งอิ๋นเป็นหญิงสาวที่มีความเป็นกุลสตรีและน่ารักอย่างไม่ต้องสงสัย
ปกติเด็กผู้หญิงทั่วไปในวัยนี้ยังเรียนหนังสืออยู่ แต่เธอกลับต้องแบกรับภาระอันหนักอึ้งของชีวิต
"พี่เย่ ทำไมพี่มาที่นี่ได้ล่ะ ห้องครัวมีเต็มควันเต็มไปหมด พี่ไปรอข้างนอกเถอะ"
เย่ซิวส่ายหน้า "ไม่เป็นไร ตอนนี้เธอไม่ได้เรียนหนังสือแล้วเหรอ?"
สีหน้าของหลิ่วเมิ่งอิ๋นมืดลง "ฉันสอบเข้ามหาวิทยาลัยเจียงเฉิงได้แล้ว แต่..."
ถึงแม้เธอไม่พูดต่อแต่เย่ซิวก็รู้เหตุผล
เย่ซิวแอบคิดในใจว่าเมื่อเขาได้รับเงินสองร้อยล้านหยวนของเขา เขาจะสามารถนำเงินบางส่วนไปชำระค่าเล่าเรียนให้กับหลิ่วเมิ่งอิ๋นได้
ผู้หญิงดี ๆ แบบนี้ควรค่าที่จะได้รับการศึกษาที่ดี
หลิ่วมู่เพิ่งหายจากอาการป่วยหนัก เขายังไม่สามารถทานอาหารที่มันเยิ้มได้
หลิ่วเมิ่งอิ๋นจึงป้อนโจ๊กเนื้อไม่ติดมันให้เขา
ท่ามกลางมื้ออาหารเย็น หลิ่วเมิ่งอิ๋นเปิดเบียร์สองกระป๋องและแบ่งให้เย่ซิว
"พี่เย่ ฉันนับถือพี่ ขอบคุณที่ช่วยชีวิตพ่อ"
หลังจากพูดจบเธอก็หยิบเบียร์ขึ้นมา แล้วเงยหน้าเทเบียร์เข้าปาก
เย่ซิวขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าเธอดื่มเบียร์ไม่เป็น
ก่อนที่เย่ซิวจะทันห้ามเธอได้ เธอก็ดื่มไปแล้วครึ่งกระป๋อง
เธอเรออย่างหนัก ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เขาอดเอ็นดูเธอไม่ได้
"ถ้าดื่มไม่เป็นก็อย่าดื่ม"
"ไม่เป็นไร วันนี้ฉันมีความสุขมาก" หลิ่วเมิ่งอิ๋นคีบอาหารจากจานให้เย่ซิว "ลองหอยนางรมพวกนี้ดูสิ"
บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารแสนอร่อยจากฝีมือของหลิ่วเมิ่งอิ๋น
เย่ซิวพยักหน้าขณะรับประทานอาหาร "ฝีมือทำอาหารของเธอน่าทึ่งมาก ต่อไปใครได้แต่งงานกับ เขาคนนั้นคงรับได้พรที่ยิ่งใหญ่จากสวรรค์แน่"
ดวงตาของหลิ่วเมิ่งอิ๋นหรี่ลงเล็กน้อย เมื่อได้ยินคำพูดของเขา ภายในใจจึงรู้สึกเขินอาย เธอมองไปที่เย่ซิวและกระซิบ "พี่ชาย พี่... มีแฟนหรือยัง?"
เย่ซิวส่ายหน้า "ฉันไม่มีหรอก"
หลิ่วเมิ่งอิ๋นรู้สึกเบิกบานใจเป็นที่สุด
หลังจากนั้นไม่นานเธอก็เมา
เย่ซิวเรียกเธอหลายครั้ง แต่เธอก็ไม่มีทีท่าตอบกลับ เขาจึงอุ้มเธอเข้าห้องนอน
ในตอนนี้หลิ่วเมิ่งอิ๋นเปรียบเสมือนลูกไก่ในกำมือ ที่จะบีบก็ตายจะคลายก็รอด
ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ เธอหลับตาแน่น ขนตาสั่นไหวเล็กน้อย
ผิวของเธอมีสีขาวราวกับหิมะ นุ่มนิ่มราวกับเยลลี่น่าลิ้มลอง
ระลอกคลื่นก่อตัวขึ้นภายในจิตใจของเย่ซิว เลือดในกายสูบฉีดเพิ่มขึ้นเล็กน้อย
เขาค่อย ๆ วางหลิ่วเมิ่งอิ๋นลงบนเตียง คลุมผ้าห่มให้เธอ แล้วเดินออกจากห้องนอนไป
แม้ว่าตอนนี้เขาจะมีโอกาสเอาเปรียบเธอได้ แต่เขาก็ทำไม่ลง
ท้ายที่สุดเขาก็งีบหลับไปในห้องนั่งเล่น
เขาตื่นขึ้นในเวลาหกโมงเช้า
สิ่งแรกที่ทำคือการเปิดโทรศัพท์รุ่นเก่าของตัวเอง เพื่อตรวจดูว่าเงินเข้าบัญชีแล้วหรือยัง
"ยังอีกเหรอ?" เย่ซิวขมวดคิ้วเล็กน้อย
"เงินถูกโอนตั้งแต่บ่ายวานนี้ รออีกสักหน่อยแล้วกัน"
หลังจากล้างหน้าแปรงฟันเสร็จเรียบร้อย เขาก็ฝังเข็มให้หลิ่วมู่อีกครั้ง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: โคตรคนยอดปรมาจารย์