พลิกชะตาฝ่าลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 5

เฉียวตี้อี้เป็นคนแรกที่เอ่ยพูดขึ้นก่อน “ท่านพี่ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมพวกเราถึงได้ยินเสียงคิดในใจของน้องสาว! และดูเหมือนว่าน้องสาวสามารถทำนายอนาคตได้ด้วย”

เฉียวเทียนจิงดูเหมือนจะสงบลงมากแล้ว เขาก้าวเท้าเดินไปอย่างช้า ๆ และก็หันมาเอ่ยถามว่า “น้องรอง นางเป็นน้องสาวของพวกเราใช่หรือไม่?”

เฉียวตี้อี้ถูกถามมาเช่นนี้จึงชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ตอบกลับไปโดยไม่ต้องคิดว่า “ย่อมใช่อยู่แล้ว นางเป็นน้องสาวที่คลอดออกมาจากครรภ์ท่านแม่ เป็นพี่น้องร่วมมารดาเดียวกันกับพวกเรานะ!”

เฉียวเทียนจิงพยักหน้า และพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า

“แค่นั้นก็เพียงพอแล้วไม่ใช่หรือ? อาจเป็นเพราะสวรรค์เองก็ทนดูต่อไปไม่ได้เช่นกัน ที่ต้องทนเห็นตระกูลเฉียวที่จงรักภักดีทำเพื่อบ้านเมืองทั้งตระกูลต้องมาจบลงโดยการถูกตัดหัวประหารทั้งตระกูล ดังนั้นจึงส่งน้องสาวมาช่วยพวกเรา”

“น้องรอง วันนี้ข้าลองอ่านสีหน้าของท่านพ่อและท่านแม่อย่างละเอียดดูแล้ว ดูเหมือนพวกท่านจะไม่ได้ยินเสียงความคิดของน้องสาว ดังนั้นเรื่องนี้จะมีแค่เจ้ากับข้าที่รู้เท่านั้น อย่าได้แพร่งพรายเรื่องนี้ให้คนอื่นรับรู้เป็นอันขาด”

“มิฉะนั้นจะนำพาภัยอันตรายถึงชีวิตมาสู่น้องสาวได้ และคงนำภัยกวาดล้างทั้งตระกูลมาสู่ตระกูลเฉียวของพวกเราด้วย”

เฉียวตี้อี้พอเข้าใจความหมายของพี่ใหญ่แล้ว เขาพยักหน้าอย่างระมัดระวัง

“พี่ใหญ่วางใจได้ ข้ารู้ดีแก่ใจ นับจากนี้เป็นต้นไปข้าจะทุ่มเททั้งชีวิตของข้า รักและเอ็นดูน้องสาวของพวกเรา”

————

เฉียวเจียวเจียวตื่นขึ้นมาหลายครั้งกลางดึก นางสะลึมสะลือราวกับได้ยินเสียงของแม่นมหลิว

“ฮูหยินเป็นอย่างที่ท่านคาดไว้จริง ๆ ด้วย! โธ่ สวรรค์ บ่าวเห็นนางแพศยานั้นกับตาตัวเอง...”

“...อยู่ ๆ ในห้องก็เกิดเสียงร้องตกใจดังขึ้นมา ปรากฏว่าเป็นนายท่านที่เป็นคนจัดการหิ้วนางออกมาด้วยตัวเอง ตอนนี้กำลังระเบิดอารมณ์อยู่ที่เรือนใหญ่...”

สมองของเฉียวเจียวเจียวตามไม่ทันแล้ว นางบ่นพึมพำก่อนจะนอนหลับสนิทไปอีกครั้ง

เมื่อลืมตาอีกครั้งก็เป็นเช้าวันรุ่งขึ้นแล้ว ท้องฟ้าสว่างแล้ว

เฉียวเจียวเจียวรู้สึกว่ามีคนเขย่าตัวนางเบา ๆ และไม่นานใบหน้าที่ไว้หนวดเคราของท่านพ่อก็ปรากฏเข้ามาในสายตานาง

[อ๊ากกก! ท่านพ่อของข้าดูหล่อขึ้นมากเลยในตอนกลางวัน!]

เฉียวจงกั๋วค่อย ๆ ก้มศีรษะลงและก็เห็นเฉียวเจียวเจียวกำลังจ้องมองเขาด้วยดวงตากลมโต สีหน้าจึงอ่อนโยนลงทันที

เวลานี้มีเสียงร้องขอความเมตตาอย่างหวาดกลัวดังมาจากที่นี่ไม่ไกลนัก

“นายท่าน ขอให้ท่านเห็นแก่บ่าวกับหวาต้าที่ทำงานรับใช้อยู่ในจวนมานานกว่าสามสิบปี ละเว้นหลิ่วเอ๋อร์ยัยหนูคนนั้นด้วยเถอะ!”

“นางแค่หน้ามืดตามัวไปชั่วขณะ นางไม่ควรอย่างยิ่งที่จะมีความคิดสกปรกเช่นนี้ หลังจากบ่าวส่งนางกลับบ้านจะต้องสั่งสอนนางอย่างดีแน่นอน จะไม่ปล่อยให้นางมาทำตัวน่าอับอายขายขี้หน้าเช่นนี้อีก”

“นายท่านโปรดละเว้นชีวิตด้วย! นายท่านโปรดละเว้นชีวิตด้วย!”

เฉียวเจียวเจียวเบิกตากว้างเล็กน้อยเมื่อได้ยินสิ่งนี้

เมื่อเฉียวเทียนจิงได้ยินเช่นนี้ ถึงกลับต้องตกใจจนเหงื่อตกท่วมตัวทันที

เขาเป็นคนชอบงานเขียนวลีนอกกรอบ มีความสนใจถึงขั้นลงมือเขียนเอง และบทความที่เขียนเองก็พอมีอยู่บ้างแต่หลังจากเกิดเรื่องขึ้นก็มักจะรู้สึกไม่พอใจในผลงาน จึงสั่งให้คนในเรือนเอาไปเผาทิ้งจนหมด

ใครจะรู้ว่าการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้จะทำให้ตัวเองมีภัยถึงชีวิตในภายหลังเสียได้!

ตอนนี้เฉียวจงกั๋วโชคดีมาก ที่เขาอุ้มเฉียวเจียวเจียวมาด้วย

หลังจากนั้นเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกว่า “หวาต้า เจ้าตอบข้าหน่อยสิ”

“ขอรับ ๆ ๆ นายท่านเชิญพูดมาได้เลยขอรับ” หวาต้าที่ยืนอยู่นอกห้องขานตอบด้วยความหวาดกลัวอย่างยิ่ง

เฉียวจงกั๋วจงใจแกล้งทำเป็นครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามว่า “ครอบครัวของพวกเจ้าทั้งครอบครัวอยู่ในจวนเฉียวมานานกว่าสามสิบปีแล้ว ในครอบครัวมีคนอยู่กี่คนที่กำลังทำงานอยู่ และทำอยู่ในส่วนไหนบ้าง?

เฉียวเจียวเจียวตาสว่างขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินคำถามนี้

[ท่านพ่อของข้าช่างมองการณ์ไกลจริง ๆ ละเอียดรอบคอบอย่างมาก มองทุกอย่างทะลุปรุโปร่งโดยแท้!]

[ถูกต้องแล้ว ต้องตรวจสอบพวกเขาทั้งครอบครัว หากจะถอนก็ต้องถอนทั้งรากทั้งโคนให้สิ้น จะต้องไม่ทิ้งอันตรายที่ซ่อนอยู่เอาไว้!]

เฉียวจงกั๋วได้ยินคำชมของลูกสาวของเขา ก็อดไม่ได้ที่จะดีใจขึ้นมา