ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห นิยาย บท 4

4 /1220

แสงแดดส่องร่างกายที่ขาวนวลของหลิ่วชิงเหอ ผิวพรรณของเธอภายใต้แสงอาทิตย์ขาวใสราวกับหิมะ

“ไอ้สัตว์เดรัจฉาน! ปล่อยฉันนะ! เชื่อไหมว่าฉันจะฆ่าแก อื้อ ๆ ๆ...”

หลิ่วชิงเหอตะโกนขัดขืน ใช้ทั้งมือทั้งเท้าต่อยแตะฉู่เฉินไม่หยุด

แต่วินาทีต่อมาปากสีชมพูของเธอก็ถูกอุดเอาไว้ ทำได้แค่ร้องเสียงอู้อี้

หลิ่วชิงเหอสัมผัสได้ถึงความเผด็จการและความรุนแรงของอีกฝ่าย พยายามอ้าปากตัวเอง ใบหน้าของเธอมีแต่ลมหายใจร้อนรุ่มของฉู่เฉิน

ยิ่งขัดขืนฉู่เฉินก็ยิ่งรุนแรง

หลิ่วชิงเหอที่ไม่เคยถูกผู้ชายจูบอย่างรุนแรง ร่างกายของเธอจึงอ่อนแรงทันที

เหมือนกับพื้นดินที่แห้งแล้งมานานถูกคนรดน้ำให้

“ไอ้สัตว์เดรัจฉาน ฉันจะฆ่าแกแน่ อื้อ ๆ ๆ...”

หลิ่วชิงเหอทำได้เพียงร้องอู้อี้

“แม่หนูกลับมาแล้ว” ทันใดนั้นด้านล่างก็มีเสียงของหลิ่วหรูเยียน

จากนั้นก็มีเสียงหลิ่วหรูเยียนขึ้นบันไดมา เสียงเดินเท้าสวบสาบเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

หลิ่วชิงเหอลนลานแล้ว เธอออกแรงแตะฉู่เฉินออกไป จ้องมองเขาด้วยสายตาโกรธแค้นก่นด่าออกมา “ไอ้สารเลว! ฉันเป็นแม่บุญธรรมของแก แกทำแบบนี้ฟ้าผ่าแกตายแน่!”

ฉู่เฉินเลียริมฝีปาก หัวเราะอย่างชั่วร้าย “แม่บุญธรรมเหรอ? หลิ่วชิงเหอตอนพวกเธอแม่ลูกขังฉันไว้ที่นี่ เธอก็ไม่ใช่แม่บุญธรรมของฉันอีกต่อไปแล้ว แต่เป็นศัตรูของฉัน!”

“ไม่ต้องพูดมาก ปากของเธอรสชาติดีเลยทีเดียว”

“แก!” หลิ่วชิงเหอโมโหมาก

ตอนนี้เองเสียงเท้าก็มาถึงหน้าประตู เข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ด้านนอกมีเสียงของหลิ่วหรูเยียนดังขึ้น “แม่ทำอะไรอยู่? ไม่ยอมพูดอะไรเลย หนูเข้าไปแล้วนะ”

“อย่าเข้ามา! แม่อาบน้ำอยู่!” หลิ่วชิงเหอกล่าวอย่างร้อนรน

ถ้าปล่อยให้หลิ่วหรูเยียนเห็นเธอกับฉู่เฉินในสภาพนี้ เธอคงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

เธอจ้องฉู่เฉินเขม็ง กดเสียงต่ำลงข่มขู่ว่า “อย่าส่งเสียง! ไสหัวไปซะ แล้วฉันจะทำเป็นว่าไม่เคยเกิดเรื่องนี้มาก่อน!”

ตอนนี้หลิ่วชิงเหออยากให้เจ้าสัตว์เดรัจฉานฉู่เฉินออกไปเดี๋ยวนี้

“เหอะๆ” ฉู่เฉินหัวเราะอย่างเย็นชา นั่งลงบนโซฟา ใช้สายตามองหลิ่วชิงเหอที่โป๊เปลือยอย่างไร้ความกังวล

รูปร่างสุดยอดมากจริงๆ!

ผู้หญิงคนนี้ทำให้ผู้ชายเลือดซูบฉีดเป็นบ้า

“หลิ่วชิงเหอ อยากจะไล่ฉันไปตอนนี้สายไปแล้วล่ะ” ฉู่เฉินยิ้มอย่างชั่วร้าย

“แม่ อาบน้ำเสร็จหรือยัง? ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวหนูเข้าไปอาบด้วย” หลิ่วหรูเยียนตะโกนจากด้านนอก

“อย่านะ! ลูกลงไปก่อน!” หลิ่วชิงเหอตะโกนออกมา ใช้สายตาเคียดแค้นมองไปทางฉู่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “แกจะทำอะไรกันแน่?”

“หลิ่วชิงเหอ อย่ามาแกล้งตอแหลกับฉัน เธอเป็นผู้หญิงที่ผ่านเรื่องชายหญิงมาแล้ว เธอคิดว่าวันนี้ฉันจะปล่อยเธอไปเหรอ?” ฉู่เฉินยิ้มอย่างเรียบเฉย

“อยากจะนอนกับฉันเหรอ! ฝันไปเถอะ! ถ้าแกกล้าแตะต้องฉัน ฉันจะให้คนมาฆ่าแก!” หลิ่วชิงเหอโมโหมาก

“แม่กำลังคุยกับใครอยู่เหรอ?” ที่ด้านนอกหลิ่วหรูเยียนเผยสีหน้าสงสัย ใช้หูพิงประตู ยื่นก้นกลมๆ ของเธอออกมา

“เรื่องที่บริษัท ลูกทำไมยังไม่ลงไปอีก!” หลิ่วชิงเหอดุว่า

“อ้อ งั้นหนูลงไปก่อนนะคะ” หลิ่วหรูเยียนขมวดคิ้วที่เรียวงาม เดินลงจากชั้นสองแต่ยังหันกลับไปมองเป็นระยะๆ

เมื่อได้ยินเสียงเดินค่อยๆ ห่างออกไป หลิ่วชิงเหอก็ผ่อนคลายลง

แต่คำพูดต่อไปของฉู่เฉินทำให้เธอตัวเกร็งตัวอีกครั้ง

“หลิ่วชิงเหอ หลายปีมานี้ พวกเธอแม่ลูกแช่ยาจากฉัน ไม่รู้สึกว่าร่างกายเปลี่ยนไปเหรอ?” ฉู่เฉินถามด้วยหน้าตาอมยิ้ม ขณะนั่งบนโซฟา สายตาจับจ้องไปทางหลิ่วชิงเหอที่คิดจะสวมเสื้อคลุมอาบน้ำ

หลิ่วชิงเหออึ้งแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “มีอยู่แล้ว ฉันรู้สึกว่าตัวเองสาวขึ้น ฉู่เฉินถ้าแกยังไม่อยากตาย ก็มาเป็นสมุนไพรมนุษย์ให้พวกเราแม่ลูกต่อไป ไม่อย่างนั้น ฉันมีหลายวิธีที่จะฆ่าแกได้”