สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 34

“ต้องให้บาดเจ็บสาหัสถึงจะพอใจหรือ” ไป๋ลู่ตะโกนออกไปอย่างโกรธจัด

“ในเมื่อทั้งสองฝ่ายยืนกรานในสิ่งที่ตนเองคิด งั้นเรามาตรวจสอบกล้องวงจรปิดกันเถอะ” เฟิงเชียนเสวี่ยลุกขึ้นยืน “ในห้องเรียนมีกล้องวงจรปิดรอบทิศทาง แค่ตรวจสอบกล้องวงจรก็จะรู้ได้ความจริงแล้วไม่ใช่หรือ”

“นี่…” ครูใหญ่หวง รู้สึกลำบากใจเล็กน้อย

“ครูใหญ่หวง!” เฟิงเชียนเสวี่ยโกรธมากเมื่อท่าทางของครูใหญ่

“แม้แต่กล้องวงจรปิดคุณก็ยังไม่ได้ดู ทั้งๆ ที่ไม่มีหลักฐาน คุณมีสิทธิ์อะไรมากล่าวหาว่าลูกของฉันไปตีคนอื่นและทำกระจกรถแตก แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรถึงทำโทษลูกของฉัน เพียงเพราะว่าอีกฝ่ายมีฐานะสูงส่งหรือ หรือว่าโรงเรียนอนุบาลแห่งนี้เปิดมาให้คนที่ร่ำรวยและมีอำนาจเท่านั้น"

“คุณผู้ปกครองคะ คุณกำลังพูดเรื่องอะไร” ครูใหญ่หวงพูดอย่างใจเย็นกล่าวอย่างเย็นชา “ถ้าคุณคิดว่าโรงเรียนอนุบาลของเราไม่ดี ก็สามารถลาออกได้”

“ใช่แล้ว” ไป๋ลู่เยาะเย้ย “เห็นแก่ความเป็นญาติของเรา ถ้าลูกของเธอลาออก ฉันจะปล่อยเรื่องนี้ไป ค่าชดเชยแปดหมื่นหยวนก็จะถือว่าทำบุญการกุศลแล้วกัน!”

“ค่าชดเชย? ค่าชดเชยอะไร” เฟิงเชียนเสวี่ยแย้งกลับ

“ลูกชายของเธอเป็นคนทำกระจกรถแตก เธอมีสิทธิ์อะไรที่จะให้พวกเราจ่ายค่าชดเชย

ลูกชายเธอปาดสีไปที่ผมของลูกสาวฉัน ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีเธอเลยนะ เธอบอกให้ลูกฉันลาออกงั้นหรือ ฉันคิดว่าคนที่ควรจะลาออกนั้นเป็นลูกเธอต่างหาก"

“ตาข้างไหนของเธอที่เห็นว่าลูกชายของฉันปาดสีไปที่ผมของลูกสาวเธองั้นหรือ” ไป๋ลู่ยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว

“ทำไมเธอไม่ถามลูกชายของเธอล่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยจ้องไปที่ซือมู่เฟิง

ตอนแรกซือมู่เฟิงทำหน้าเย่อหยิ่งและไม่กลัวอะไรทั้งนั้น แต่เมื่อเขาเห็นดวงตาที่แหลมคมของเฟิงเชียนเสวี่ย เขาก็กลัวขึ้นมา

“มู่เฟิง บอกเธอไปสิว่าลูกไม่ได้ทำ!” ไป๋ลู่กอดลูกชายของเธอและพูดอย่างดุดัน “ไม่ต้องห่วง หม่ามี๊อยู่นี่ ใครก็ทำอะไรลูกไม่ได้ทั้งนั้น”

“หม่ามี๊ ผม…” ซือมู่เฟิงอ้ำๆ อึ้งๆ พูดออกมาไม่เต็มปาก

ในเวลานี้ ประตูห้องทำงานก็เปิดออก เป็นแม่จูที่พาเย่ว์เย่ว์เดินเข้ามา

“หม่ามี๊!”

ทันทีที่เย่ว์เย่ว์ตัวน้อยเห็นเฟิงเชียนเสวี่ย เธอก็วิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของแม่อย่างรวดเร็ว ดวงตาโตของเธอเหมือนองุ่นสีม่วงที่เต็มไปด้วยน้ำตา และเสียงเจื้อยแจ้วของเธอทำให้ผู้คนรู้สึกปวดใจ

“หุบปาก!” ครูใหญ่หวงขัดจังหวะเธอและดุเธอว่า “ประธานซือเป็นผู้สนับสนุนให้กับโรงเรียนของเรามาโดยตลอด ลูกชายของเขาเป็นแขกผู้มีเกียรติของเรา ถ้ากล่าวหาเขาเช่นนี้ โรงเรียนของพวกเราก็ไม่ต้องคิดที่จะเปิดต่อไปแล้ว”

“ก็ดีที่คุณรู้” ไป๋ลู่พูดออกมาอย่างเย็นชา “ยังไงก็เถอะ พวกเราสองคนคงจะอยู่ร่วมกันไม่ได้ ถ้าที่นี่มีเธอก็จะไม่มีฉัน ถ้าที่นี่มีฉันก็ต้องไม่มีเธอ คุณคิดเอาเองแล้วกัน!”

“คุณผู้หญิงซือ ดิฉันก็ต้องหวังให้คุณอยู่อยู่แล้ว” ครูใหญ่หวงแสดงเจตจำนงออกมาในทันที “คุณแม่เฟิง ต้องขอโทษจริงๆ ดิฉันจะคืนเงินค่าเทอมให้คุณ คุณหาโรงเรียนอนุบาลแห่งใหม่ให้ลูกของคุณเถอะ…”

“ครูใหญ่หวง...”

"ไม่ได้ครับ"

เฟิงเชียนเสวี่ยยังพูดไม่จบประโยค จู่ๆ ซือมู่เฟิงก็ดึงมือของไป๋ลู่เดินไปหาครูใหญ่อย่างรีบร้อน และพูดต่อหน้าครูใหญ่ว่า “อย่าให้เฟิงเชียนเย่ว์ไปนะ!”

“มู่เฟิง...”

“ถ้าเฟิงเชียนเย่ว์ออกไป ผมจะไม่มาโรงเรียนอีกแล้ว”

ซือมู่เฟิงตะโกนใส่ไป๋ลู่ด้วยความตื่นตระหนก