สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 354

“ทำไม เธอจะจัดการฉันเหรอ” คุณท่านเยี่ยเลิกคิ้วแล้วถามอย่างเยือกเย็น

“ไม่กล้าค่ะๆ…” เจิ้นอวี้หลินรีบขอโทษ “เป็นฉันเองที่ตาไม่ถึง ได้โปรดให้อภัยฉันด้วยนะคะ…”

“เป็นยังไง ตรวจสอบได้หรือยัง”

คุณท่านเยี่ยไม่สนใจคำพูดของเจิ้นอวี้หลินเลย เขาหันไปมองเยี่ยเซิน

“ตรวจสอบได้แล้วครับ เธอเป็นภรรยาของประธานซือซื่อกรุ๊ป” เยี่ยเซินแจ้งอย่างนอบน้อม

“ตอนนี้ซือซื่อกรุ๊ปก็แทบจะล้มละลายอยู่แล้ว ยังกล้าจะอวดดีแบบนี้อีก” สีหน้าของคุณท่านเยี่ยนั้นเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย เขาสั่งว่า “นายคงจะรู้นะว่าต้องทำยังไง”

“ครับ” เยี่ยเซินพยักหน้า

“ไม่ ไม่นะ…” ตัวของเจิ้นอวี้หลินนั้นอ่อนแรงจนแทบจะล้มลงไปกับพื้น บอดี้การ์ดสองคนจึงรีบพยุงเธอเอาไว้

เจิ้นอวี้หลินร้องอ้อนวอนว่า “คุณท่านเยี่ย ได้โปรดปล่อยตระกูลซือของเราไปเถอะนะคะ เป็นความผิดของฉันเอง ท่านจะด่าจะว่ายังไง ฉันก็ยอมรับทั้งนั้น…”

“หนวกหูจริง” คุณท่านเยี่ยขมวดคิ้ว

เยี่ยเซินทำสัญลักษณ์มือทันที บอดี้การ์ดหลายคนจึงมาลากเจิ้นอวี้หลินออกไป

ทันใดนั้น โลกใบนี้ก็สงบขึ้นมาทันที

หลงหลงและเย่ว์เย่ว์มองด้วยความตะลึง ไม่ได้สติไปสักพักหนึ่งเลย

ส่วนเฉินเฉินก็มองทุกอย่างที่เกิดขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ในนัยน์ตานั้นกลับมีแสงสว่างไสวอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

“เป็นอะไรกัน คุณปู่ทำให้พวกหนูตกใจหรือเปล่า” คุณท่านเยี่ยนั่งยองลงมาปลอบประโลมเด็กๆ

“เปล่าครับ คุณปู่กำลังปกป้องพวกเรา” หลงหลงมีปฏิกิริยาก่อนใคร พูดด้วยความตื่นเต้นว่า “คุณปู่เป็นราชาเหรอครับ ทำไมคุณย่าที่ดุๆ คนนั้นถึงกลัวคุณปู่จังเลยครับ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า…” คุณท่านเยี่ยหัวเราะเสียงดัง “คุณปู่ไม่ใช่ราชา แต่ถ้าหลงหลงชอบ คุณปู่จะซื้อเกาะแล้วเป็นราชาเอง แบบนี้หนูก็จะเป็นเจ้าชายน้อยแล้วจริงๆ แล้ว”

“จริงเหรอครับ เยี่ยมไปเลย” หลงหลงตื่นเต้นจนกระโดดขึ้นมา

เย่ว์เย่ว์ถือชายกระโปรงเจ้าหญิงเอาไว้ แล้วก็วิ่งออกไปราวกับนกที่โบยบิน

บอดี้การ์ดสองคนรีบตามไป

“ซานเป่ารอฉันด้วย” หลงหลงร้องเรียกอย่างร้อนรน บอดี้การ์ดอีกคนจึงเข็นวีลแชร์ของเขาตามไป

มีเพียงเฉินเฉินที่ได้ยินคำพูดของคุณท่านเยี่ยเมื่อกี้ จึงถามด้วยความสงสัยว่า “คุณปู่ หลานชายคนโตของคุณปู่มีลูกไม่ได้เหรอครับ”

“แค่กๆๆ!” คุณท่านเยี่ยไม่รู้ว่าควรจะร้องไห้หรือหัวเราะดี

แม้ว่าเฉินเฉินจะฉลาดรู้เรื่องก็จริง แต่ยังไงก็ยังเป็นเด็กอยู่ เขาไม่เข้าใจความหมายของคำว่าเลือดเนื้อเชื้อไข จึงคิดว่าหลานชายคนโตของคุณปู่มีลูกไม่ได้ คุณท่านเยี่ยถึงได้อิจฉาคนอื่น

เขาได้แต่คิดในใจว่า หลานชายคนโตคนนั้นน่าสงสารจริงๆ ที่มีลูกไม่ได้

มิน่าหล่ะ นิสัยถึงได้แปลกประหลาดแบบนั้น

“ไม่เป็นไรครับ ต่อไปพวกเราจะเป็นหลานของคุณปู่เอง” เฉินเฉินพูดปลอบใจคุณท่านเยี่ยอย่างเป็นเด็กดี “คุณปู่ ผมพยุงคุณปู่เข้าไปนะครับ ทางนั้นมีของกินอร่อยอยู่ครับ”