สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 355

เย่ว์เย่ว์เพิ่งจะวิ่งเข้าไปในสวนสนุกก็เห็นซือมู่เฟิงทันที

เขานั่งที่มุมคนเดียว นั่งมองตุ๊กตาตัวหนึ่งอย่างเงียบๆ และเหม่อลอย ในนัยน์ตานั้นไม่มีความสดใสและความอวดดีเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แต่กลายเป็นความเฉื่อยชา แถมยังมีความเศร้าหมองอีกด้วย

เย่ว์เย่ว์ลังเลไปสักพักหนึ่ง แต่ก็ยังถือไอศกรีมแล้วเดินเข้าไป “ซือมู่เฟิง เอาไปสิ!”

ซือมู่เฟิงเงยหน้าขึ้นมาอย่างช้าๆ เมื่อเห็นเย่ว์เย่ว์ ตาของเขาก็ลุกวาวขึ้นมา “เฟิงเชียนเย่ว์!”

“รีบเอาไปสิ มันจะละลายแล้วนะ”

เย่ว์เย่ว์ยื่นไอศกรีมไปข้างหน้า แต่เผลอไปโดนจมูกของซือมู่เฟิงเข้า

ซือมู่เฟิงรับไอศกรีมมา แต่รู้สึกเย็นๆ ที่จมูก จึงก้มหน้าจะไปดู

ท่าทางที่ตลกของเขาทำให้เฟิงเชียนเย่ว์หัวเราะออกมา เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะเสียง “คิคิคิ” ออกมา

“แหะแหะ!” ตอนแรกซือมู่เหิงเองก็หัวเราะอย่างเขินอาย แต่หลังจากนั้นก็หัวเราะเสียงดังตามขึ้นมา

เด็กๆ ที่อยู่รอบๆ นั้นเห็นพวกเขาหัวเราะ แม้จะไม่รู้ว่าเพราะอะไร ก็ตามหัวเราะตามกัน

ทันใดนั้นเอง ในสวนสนุกก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะสดใสของเด็กๆ พิสูจน์ให้เห็นว่าโลกที่ราวกับเทพนิยายนี้ เต็มเปี่ยมไปด้วยความบริสุทธิ์และความสวยงาม

คุณท่านเยี่ยที่จูงมือเฉินเฉินเดินเข้ามา เมื่อเห็นเด็กๆ ในสวนสนุกต่างยิ้มให้กัน เขาเองก็ยิ้มออกมาทันที

“คุณปู่ คนนั้นก็คือซือมู่เฟิง” เฉินเฉินชี้ไปที่ซือมู่เฟิง จากนั้นเงยหน้าแล้วพูดกับคุณท่านเยี่ยอย่างจริงจังว่า “คุณปู่อย่าไล่เขาไปเลยนะ แม้ว่าหม่ามี้ คุณยายและคุณย่าของเขาจะดุและไม่รู้จักเคารพคนอื่น แต่เขาไม่ได้เด็กที่นิสัยไม่ดี”

“ได้สิ” คุณท่านเยี่ยรู้สึกปลาบปลื้มใจ “หลานชายของปู่นี่ใจดีจริงๆ เลย!”

เหตุผลที่เขาชอบเด็กๆ ทั้งสาม ไม่ใช่เพียงเพราะพวกเขาน่ารักมีมารยาทและรู้เรื่อง แต่ยังเป็นเพราะจิตใจที่บริสุทธิ์ดีงามของพวกเขา

“อยากพูดอะไรก้พูดเลย” คุณท่านเยี่ยมองไปที่เขา

“ผมรู้สึกมาตลอดว่าแม่ของเด็กๆ เหมือนตั้งใจจะหลบหน้าท่าน” เยี่ยเซินพูดเสียงต่ำ “วันนี้ที่ไปบ้านของพวกเขา พวกเขาไม่ได้เชิญให้ท่านเข้าไป ตอนที่ผมอยากจะยกของเข้าไปข้างใน เฉินเฉินเองก็มารับไป…เหมือจะตั้งใจเกินไปหน่อย”

“เฉินเฉินก็บอกแล้ว หม่ามี้ของเขาไม่ค่อยสบาย” คุณท่านเยี่ยเข้าใจอย่างมาก “จากการสัมผัสหลายวันที่ผ่านมา ฉันมั่นใจได้เลยว่า ในบ้านของพวกเขามีแค่หม่ามี้กับคุณยายสองคน ไม่มีพ่อ นายลองคิดดู ผู้หญิงสองคนเลี้ยงดูเด็กทั้งสามคน ในบ้านมีผู้ชายเลย ก็เลยไม่ชินที่จะให้ผู้ชายเข้าบ้าน มันก็เป็นเรื่องที่ปกติ”

“มันก็จริงครับ” เยี่ยเซินพยักหน้า

“เด็กๆ จะไปมีเล่ห์เหลี่ยมอะไร” คุณท่านเยี่ยมองดูเฉินเฉินด้วยความเอ็นดู “หลานฉันเป็นเด็กดีมากเกินไปจนฉันสงสาร”

“ตอนเด็กๆ นายท่านก็เป็นแบบนี้ครับ” เยี่ยเซินนึกถึงเยี่ยเจิ้นถิงตอนเด็กๆ “พอดูแบบนี้แล้ว เฉินเฉินกับหลงหลงคล้ายกับนายท่านจริงๆ นะครับ โดยเฉพาะเฉินเฉิน นิสัยเองก็เหมือนกัน”

“ถ้าเจ้าหมอนั่นมีลูกที่น่ารักเหมือนสามคนนี้ ฉันคงจะฝันหวานจนหัวเราะตื่นขึ้นมาเลยแหละ” พอคุณท่านเยี่ยนึกถึงเยี่ยเจิ้นถิงก็รู้สึกโกรธ “วันๆ ก็ดีแต่ทำให้ฉันโกรธ กว่าจะคิดได้มีความรักกับคนอื่นเขาบ้าง ก็ไปชอบผู้หญิงที่มีที่มาที่ไปที่ไม่ดี ตาบอดจริงๆ!”