สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 420

ประธานอู๋ถอดกางเกงด้วยความทนไม่ไหว อยากครอบครองเฟิงเชียนเสวี่ย พูดด้วยความตื่นเต้น “ได้ยินว่าเมื่อก่อนเธอเป็นผู้หญิงของประธานเยี่ย? ห้าๆๆ ฉันต้องลิ้มลองสักหน่อย มันมีดีขนาดไหน...”

และวินาทีนี้เอง ประตูห้องรับรองถูกถีบออก เสียงแห่งความยุติธรรมลอยเข้ามา “หยุดเดี๋ยวนี้ ! ”

ในขณะเดียวกัน เหล่าบอดี้การ์ดพุ่งเข้ามาผลักประธานอู๋ออก ช่วยเฟิงเชียนเสวี่ยออกมา

เฟิงเชียนเสวี่ยเงยหน้ามอง เขาคือเฉียวชิงไห่

“เหล่าอู๋ สัตว์เดรัจฉาน” เฉียวชิงไห่ชี้หน้าประธานอู๋ พูดด้วยความโมโห “นายทำเรื่องที่ไร้ศีลธรรมแบบนี้ได้อย่างไร”

“พี่ไห่ ทำไมพี่มักปกป้องผู้หญิงคนนี้ พี่เป็นอะไรกับเธอ” ประธานอู๋ถามด้วยความไม่พอใจ

“นายไม่กลัวตายจริงๆ นายไม่รู้ว่าเธอคือผู้หญิงของใคร...”

เฉียวชิงไห่เพิ่งพูดจบ ประตูห้องก็ถูกถีบออก

ร่างสูงยาวพุ่งเข้ามา เฉกเช่นยมทูต มาพร้อมกับความหนาวเหน็บ !

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบหันกลับไปมอง พลางคว้าหน้ากากมาใส่ ไม่อยากให้เยี่ยเจิ้นถิงเห็นตนในสภาพสะบักสะบอม...

แต่ทว่า เยี่ยเจิ้นถิงเห็นแล้ว เขาจ้องมองกระโปรงที่ฉีกขาดของเธอ จ้องมองจุดซ่อนเล้นที่โผล่ออกมา สายตาเผยความอาฆาตพยาบาท...

“พวกหมาจรจัด อยากตายแล้วใช่ไหม ! ” เยี่ยฮุยพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วแสง บีบคอประธานอู๋ “กล้าแตะต้องผู้หญิงของประธานเยี่ย?”

“ผม ผม ผมไม่รู้...” ประธานอู๋อธิบายด้วยความตื่นตระหนก “ผมไม่รู้จริงๆ ...”

“นายไม่รู้ก็แย่ละ” เฉียวชิงไห่ “ฉันเคยบอกนาย เธอเป็นผู้หญิงของประธานเยี่ย บอกนายไม่ให้แตะต้องเธอ นายกลับไม่ฟัง”

“เฉียวชิงไห่ปากสุนัข...” ประธานอู๋กัดฟันโกรธ “ผมไปทำอะไรให้พี่โกรธ พี่ถึงทำแบบนี้กับผม”

ถัดมาเขาก็หันไปอธิบายกับเยี่ยเจิ้นถิง “ประธานเยี่ย ประธานหลิงสั่งผมมา เธอบอกว่าขอเพียงผมจัดการผู้หญิงคนนี้ ก็จะให้โอกาสร่วมงานกับผม”

เยี่ยเจิ้นถิงถอดเสื้อคลุมโยนใส่เฟิงเชียนเสวี่ย ออกคำสั่งอย่างเย็นชา “ออกไปก่อน ! ”

เฟิงเชียนเสวี่ยยังไม่ทันพูดจบ พี่ตงก็รีบพาคนมา “เธอสองคนไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

“พี่ตง” เกาถิงรีบวิ่งเข้าไปดึงเขา “เมื่อสักครู่น่ากลัวมาก มีคนจะข่มขืนพี่เชียนเสวี่ย ภายหลัง...”

“ประธานเยี่ยมาแล้ว?” พี่ตงตัดบทเกาถิง ถามเฟิงเชียนเสวี่ย

“อืม” เฟิงเชียนเสวี่ยพยักหน้า

“พระเจ้า ซวยอีกแล้ว” พี่ตงตบหน้าตัวเองหนึ่งฉาก “นึกว่าพวกเธอเลิกกันแล้วจริงๆ คิดไม่ถึงว่า...เห้อ ตอนนั้นไม่ควรรับเธอไว้”

“ขอโทษค่ะ ฉันพูดกับเขาเอง ให้เขาไม่มารบกวนพี่แล้ว” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบพูด

“ตัวเองยังเอาตัวไม่รอด ยังอยากไปขอร้องให้คนอื่น?”

เสียงที่เย็นชาลอยมา ทำเอาทางเดินที่มืดสลัวเย็นสยิวขึ้น ราวกับอยู่ในนรก...