สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 430

เฟิงเชียนเสวี่ยผวาและรีบหดตัวลงไปซ่อนอยู่ในรถ

เฉินเฉินเห็นท่าทางนั้นของเฟิงเชียนเสวี่ย ก็รีบพูดกับคุณท่านเยี่ยว่า “คุณปู่ครับ พวกเราจะออกไปซื้อของข้างนอก คุณปู่รอพวกเราที่สวนดอกไม้ในหมู่บ้านก่อนนะครับ เดี๋ยวพวกเรากลับมา”

“ได้สิ ไม่ต้องรีบนะ ตามสบายเลย” คุณท่านเยี่ยวางสายไป

เฉินเฉินยืนขึ้นมองไปข้างนอก และพูดกับเฟิงเชียนเสวี่ยว่า “หม่ามี้ฮะ คุณปู่เข้าไปในหมู่บ้านแล้ว”

เฟิงเชียนเสวี่ยจึงกล้าขึ้นมานั่ง และจ่ายเงินให้คนขับแท็กซี่ ก่อนจะพากเด็กๆ ลงมาจากรถ แต่ไม่ได้ตรงเข้าไปในหมู่บ้านและพูดกับเฉินเฉินว่า “ต้าเป่า หม่ามี้คงไม่ได้เข้าไปกับลูกๆ นะ ลูกเข็นเอ้อร์เป่าเข้าไปถึงทางเข้าหมู่บ้านแล้วให้คุณปู่มารับลูกๆ ”

“เข้าใจแล้วครับ” เฉินเฉินพยักหน้ารับอย่างรู้งาน

“หม่ามี้ ทำไมหม่ามี้ต้องกลัวคุณปู่ขนาดนั้นด้วยล่ะฮะ? คุณปู่เป็นคนดีนะ”

หลงหลงที่ไม่เข้าใจว่าทำไมเฟิงเชียนเสวี่ยถึงเอาแต่หลบหน้าคุณปู่ด้วย

“ใช่ค่ะ คุณปู่ไม่ทำร้ายพวกเราเลย” เย่ว์เย่ว์เอียงหัวน้อยๆ และพูดอย่างใสซื่อไร้เดียงสา “หม่ามี้ไปเที่ยวกับพวกเราได้นะคะ”

“หม่ามี้มีเหตุผลของหม่ามี้น่ะ ตอนนี้ไม่สามารถอธิบายให้พวกลูกฟังได้ พวกลูกต้องช่วยหม่ามี้เก็บเป็นความลับไปก่อน แล้วก็เชื่อฟังต้าเป่าด้วย เข้าใจไหม?”

เฟิงเชียนเสวี่ยกำชับหลงหลงและเย่ว์เย่ว์

“เข้าใจแล้วฮะ/ค่ะ” หลงหลงและเย่ว์เย่ว์พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

“หม่ามี้อยู่ดื่มอะไรที่นี่เถอะฮะ ไม่ต้องรอหรอก” เฉินเฉินกำชับอย่างใส่ใจ “ไม่ต้องห่วงฮะ พอเราเดินไปถึงทางเข้าแล้วจะโทรให้ปู่มารับฮะ”

“ต้าเป่าเด็กดี” เฟิงเชียวเสวี่ยกอดเฉินเฉิน

เฉินเฉินเข็นวีลแชร์ของหลงหลง เย่ว์เย่ว์กอดเป่าซื่อน้อย เจ้าหนูน้อยทั้งสามและนกอีกหนึ่งตัวก็เดินไปตรงยังทางเข้าหมู่บ้านอย่างเชื่องช้า

เพื่อนบ้านที่เดินผ่านไปผ่านมายิ้มตาหยีเมื่อมองพวกเขา รู้สึกว่าพวกเขาช่างน่ารักและเชื่อฟังเป็นอย่างมาก ใครบางคนถามขึ้นมา “เด็กน้อย ผู้ปกครองไปไหนล่ะ”

“หม่ามี้ของผมไม่ว่างน่ะฮะ คุณยายป่วยเข้าโรงพยาบาล”

“พวกหนูออกมาข้างนอกเองเหรอ?” เหล่าเพื่อนบ้านถามอย่างสงสัยใคร่รู้ “ที่บ้านไม่มีญาติคนอื่นบ้านเลยเหรอ?”

“ไม่เป็นไรฮะ รับที่นี่ก็ได้” เฉินเฉินพูดอย่างเชื่อฟัง “คุณปู่ พวกเราขึ้นรถกันเถอะฮะ”

“ไม่ต้องรอหม่ามี้กลับมาเหรอ?”

คุณท่านเยี่ยเงยหน้ามองคนอื่นๆ ที่อยู่ในหมู่บ้านรอบๆ ตรงทางเข้า ก็เห็นแต่พวกเขาที่กระซิบคุยอะไรบางอย่าง แต่ไร้วี่แววแม่ของซานเป่า

“ไม่ต้องฮะ เราไปกันก่อนเถอะฮะ เดี๋ยวหม่ามี้ก็กลับบ้านเอง”

เฉินเฉินคิดเพียงว่าจะต้องไปให้เร็วหน่อย แบบนี้หม่ามี้ก็จะได้ไม่ต้องไปหลบในร้านกาแฟ และสามารถกลับมาพักผ่อนได้เร็วขึ้น

“ใช่ค่ะ คุณปู่ หนูหิวแล้ว เราไปกันเถอะค่ะ” เย่ว์เย่ว์สมทบเฉินเฉิน

“คุณปู่ฮะ ผมก็หิวแล้วเหมือนกัน” หลงหลงก็พูดเช่นกัน

“ได้ๆ ๆ งั้นเราไปกันเถอะ” คุณท่านเยี่ยรีบพาเด็กๆ ทั้งสามคนขึ้นรถ