สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 477

เยี่ยฮุยถอยกลับอย่างเงียบ ๆ คนรับใช้วางน้ำผลไม้และขนมแล้วก็รีบออกไป

เมื่อประตูปิด เยี่ยเซินที่รออยู่ข้างนอกก็ยื่นคอออกมามองข้างใน กระซิบถามกลางคืนฮุยว่า "เป็นอย่างไร"

"คุณเฟิงเชียนเฉินให้ฉันออกมา" เยี่ยฮุยกลั้นยิ้มแล้วพูดว่า "เด็กคนนี้ เด็ดเดี่ยวและกล้าหาญมาก ถ้าไม่ใช่..."

เขาเกือบจะโพล่งออกมาว่าถ้าไม่รู้ว่าเขาเป็นเลือดเนื้อของฉู่จื่อโม่ เขาต้องเข้าใจผิดคิดว่านี่เป็นทายาทของคุณชายเยี่ยแน่ๆ

"ฮ่าฮ่า ต้องงั้นแหละ คุณท่านชอบเขามากที่สุด" เยี่ยเซินยิ้มและพูดว่า "เด็กคนนี้จะกลายเป็นผู้นําในอนาคต!"

"ฉันอยากรู้จังว่าเด็กคนนี้จะพูดอะไรกับคุณชายเยี่ย?"

ใจของเยี่ยฮุยเต้นไม่เป็นจังหวะ

"น่าจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับแม่เขา" เยี่ยเซินใส่อารมณ์เล็กน้อย "ไม่ง่ายเลย ที่เด็กอายุเพียงสามขวบครึ่ง ก็ต้องรับผิดชอบแบบนี้... เฮ้ย แกทําอะไร"

เยี่ยฮุยเอาหูมาแนบประตูและแอบฟังบทสนทนาข้างใน

"นายอยากจะคุยอะไรกับฉัน" เยี่ยเจิ้นถิงเขย่าแก้วไวน์เบาๆ มองเจ้าตัวแสบที่อยู่ตรงข้ามด้วยความสนใจ

"คุณเป็นแฟนของหม่ามี้ผมเหรอ" เฉินเฉินนั่งตรงบนโซฟา ตัวตั้งตรง

เยี่ยเจิ้นถิงงงเล็กน้อย เลิกคิ้วแล้วถามว่า "แม่นายพูดงั้นเหรอ"

"หม่ามี้ไม่ได้พูดอะไรเลย" เฉินเฉินส่ายหัวและคาดเดาว่า "แต่ทุกครั้งที่หม่ามี้พูดถึงคุณ ดวงตาของเธอจะกะพริบถี่ๆ สีหน้าก็ไม่เป็นธรรมชาติและบางครั้งก็หน้าแดงด้วย"

"อื้มม..." เมื่อคําอธิบายของเฉินเฉินในหัวของเยี่ยเจิ้นถิงก็มีภาพที่เฟิงเชียนเสวี่ยประหม่าและขี้อายปรากฏขึ้น ผู้หญิงคนนั้นจะไม่ซ่อนความคิดเลย มักจะมองออกได้อย่างรวดเร็ว

"คนที่ย้ายมาอยู่ชั้นบนบ้านของผมคือคุณใช่ไหม" เฉินเฉินถามอีกครั้ง

"คุณรักเธอไหม" เฉินเฉินถามอย่างจริงจัง

"นายรู้เหรอว่าความรักคืออะไร" เยี่ยเจิ้นถิงเลิกคิ้ว

"ต้องรู้สิ" เฉินเฉินตอบอย่างจริงจังว่า "การรักใครสักคน จะต้องปกป้องเธอ ห่วงใยเธอ ตั้งหลักคิดแทนเธอ ต่อให้ทะเลาะกันก็จะไม่ทําร้ายเธอ"

เยี่ยเจิ้นถิงถึงกับเงียบลง เขาปกป้องเฟิงเชียนเสวี่ยมาตลอด และก็คอยห่วงใยเธอ คิดถึงเธอ แต่ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน เขาก็ยังควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้...

"บางครั้งเราสามคนก็ทําอะไรผิดแล้วหม่ามี้โกรธ หม่ามี้จะตำหนิเรา จะใช้เหตุผลกับเรา แต่เธอไม่เคยตีเรา ยิ่งไม่เคยทําร้ายเราเลย นี่ก็คือความรัก!"

เฉินเฉินมองไปที่เยี่ยเจิ้นถิงและเข้าสู่ประเด็นโดยตรง "คุณรู้ไหมครับ ว่าแม่ของผมอยู่ที่ไหน"

"นายคิดว่าฉันเป็นคนจับเธอไป?" เยี่ยเจิ้นถิงรู้สึกว่าความคิดเชิงตรรกะของเด็กคนนี้เยอะเกินไป พูดอ้อมค้อมไปมา ก็คืออยากถามคําถามนี้