สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 478

"ความประทับใจผมมีต่อคุณก็คือความรุนแรงและความแข็งแรง" เฉินเฉินขมวดคิ้วเล็ก ๆ มองเขาอย่างสับสน "แม่ทะเลาะกับคุณหรือเปล่า คุณจึงขังเธอไว้"

"พวกเราไม่ได้ทะเลาะกัน ถึงทะเลาะกัน ฉันก็จะไม่ขังเธอไว้"

เยี่ยเจิ้นถิงไตร่ตรองอย่างเงียบ ๆ ในใจ ที่แท้สิ่งที่เขาทิ้งไว้ให้เด็ก ๆ คือสิ่งเหล่านี้ ไม่น่าแปลกใจที่พวกเขากลัวเขา

"แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหน" เฉินเฉินถามต่อ

"เธออยู่ที่อีกเมืองหนึ่ง คืนพรุ่งนี้จะกลับมา" เยี่ยเจิ้นถิงพูดอย่างหลีกเลี่ยงความสําคัญว่า "นายวางใจเถอะ ผมจะไม่ปล่อยให้เธอมีอันตราย"

"คุณสัญญาได้เหรอ" เฉินเฉินยังไม่วางใจเล็กน้อย

"ฉันสัญญา" เยี่ยเจิ้นถิงยกยิ้มที่มุมริมฝีปาก ไม่รู้ว่าทําไม ตอนนี้เขาอยากได้รับความไว้วางใจจากเด็กคนนี้เป็นพิเศษ

"งั้นก็ดี!" ในที่สุดเฉินเฉินก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก หยิบน้ําผลไม้ที่อยู่ข้างหน้าขึ้นมาดื่มสองสามอึก แล้ววางแก้วลงทันที พูดอย่างสุภาพว่า "ผมควรไปแล้ว ขอบคุณสำหรับการต้อนรับของคุณนะครับ!"

เด็กคนนี้แม้จะอายุยังน้อย แต่ก็สุภาพมาก ทุกการเคลื่อนไหวดูเป็นสุภาพบุรุษมาก

เขาติดนิสัยเยี่ยเจิ้นถิงที่หยิ่งผยองและเย็นชาแล้ว วางแก้วไวน์ลงและลุกขึ้นส่งเขา "อยู่ที่บ้านปู่ของพวกคุณให้สบายใจ อีกสองสามวันแม่ของนายจะไปรับพวกนาย"

"ขอบคุณครับ!" เฉินเฉินก้มหัวลงและทําความเคารพ

"การคุยในวันนี้มีความสุขมาก ผมคิดว่าผมควรจะรู้จักคุณมากกว่านี้!"

"ฮ่าๆ!"เยี่ยเจิ้นถิงหัวเราะ "ด้วยความยินดี!"

เฉินเฉินส่ายขาสั้นและกระโดดลงมาจากโซฟา

จิตใต้สํานึกของ เยี่ยเจิ้นถิงประคองเขาไว้

มือใหญ่จับมือเล็ก ๆไว้ทั้งสองมองหน้ากันแล้วก็ยกมุม

ริมฝีปากโดยไม่รู้ตัวเผยให้เห็นรอยยิ้ม

รอยยิ้มนี้มันไปสัมผัสจิตใจของเยี่ยเจิ้นถิงเข้า

ด้วยเหตุผลบางอย่าง จู่ ๆ เขาก็มีความรู้สึกใกล้ชิดที่อธิบายไม่ได้ต่อเด็กคนนี้

"ไปนะครับ" เฉินเฉินหันหลังและจากไป

ประตูห้องหนังสือเปิดออก เยี่ยเซินทําความเคารพต่อเยี่ยเจิ้นถิง แล้วจูงเฉินเฉินออกไป

แค่เด็กตัวเล็กๆคนหนึ่ง

วันนี้เกิดอะไรขึ้นกันนะ?

"ไม่ได้ดื่ม ทําไม?" เยี่ยเจิ้นถิงถาม

"ไม่ได้ดื่มก็ดีแล้วค่ะ" แม่บ้านถอนหายใจด้วยความโล่งอก "ตอนแม่บ้านคนใหม่คั้นน้ําองุ่น รู้สึกว่ามันเปรี้ยวเกินไปและใส่กีวีไปนิดหน่อย เธอไม่รู้ว่าท่านแพ้กีวี ฉันกลัวว่าท่านดื่มไปแล้ว รีบมาถาม ฉันตกใจจะตายแล้ว"

"โชคดีที่ไม่ได้ดื่มนะ" เยี่ยฮุยตําหนิว่า "แม่บ้านที่มาใหม่ต้องฝึกอบรมให้ดีและอธิบายกับเธออย่างชัดเจน"

"ได้ค่ะ" แม่บ้านพยักหน้า "ฉันเรียกพวกเขาประชุมแล้ว เด็ก ๆ จะอธิบายกับพวกเขาอย่างละเอียดและจะไม่เกิดความผิดพลาดอีกแล้วค่ะ"

"ออกไปเถอะ" เยี่ยฮุยโบกมือ

แม่บ้านเก็บของ ก้มหน้าก้มตาถอยออกไป

เยี่ยเจิ้นถิงนั่งอยู่หน้าโต๊ะทํางาน กําลังเตรียมจัดการเอกสาร จู่ ๆ เยี่ยเซินก็โทรมาว่า "คุณหนู เมื่อกี้เสี่ยวเฉินเฉินกินอะไรกับท่านหรือเปล่า"

"ดื่มน้ําผลไม้นิดหน่อย มีอะไร" เยี่ยเจิ้นถิงหยิบปากกาขึ้นมาพร้อมที่จะเซ็นชื่อ

"เสี่ยวเฉินเพิ่งขึ้นรถได้ไม่นาน จู่ ๆ ก็ไม่สบาย อาเจียนของเหลวสีเขียวออกมามากมาย บนใบหน้าและคอมีผื่นแดงขึ้นมากมายเลย..." เยี่ยเซินใจร้อนมาก "คุณชายครับ ถึงแม้ว่าท่านจะโกรธอะไร ก็ไม่สามารถลงกับเด็กได้นะครับ คุณท่านชอบเด็กคนนี้มากที่สุด เผื่อเขาจะมีเรื่องอะไร..."

"เขาแพ้กีวี ส่งโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้!" เยี่ยเจิ้นถิงขัดจังหวะเยี่ยเซินและคําสั่งอย่างกระตือรือร้น