สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 507

ถึงแม้จะตอบได้อย่างสบายใจ แต่ผู้ถือหุ้นหลายๆ คนก็ยังคงกังวลอยู่ดี...

ประธานเยี่ยของพวกเขามักจะเป็นอัจฉริยะด้านธุรกิจอยู่เสมอ เขาอยู่ในโลกที่มีแต่ธุรกิจมาตั้งแต่ยังเด็ก

และถึงแม้ว่ามิสเตอร์แอลจากเหลิงซื่อนั้นจะเพิ่งเข้ามามีอำนาจในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่าน แต่กระทำการด้วยวิธีที่พอๆ กันกับสัตว์เดรัจฉาน

จึงมีเหตุการณ์ที่น่าประหลาดใจไม่น้อยเลยในโลกของธุรกิจ ทำให้ผู้คนที่ได้ยินข่าวต่างกลัวกันจนขวัญหนีดีฝ่อ!

ยิ่งไปกว่านั้น พอดูจากสถานการณ์ปัจจุบันแล้ว เยี่ยซื่อก็เป็นคู่ต่อสู้ที่ใหญ่ที่สุดของเหลิ่งซื่อ ในช่วงไม่กี่ปีมานี้ เซิ่งเทียนเพิ่งจะเข้าสู่ตลาดในประเทศและยืนหยัดอยู่ได้ แต่เหลิ่งซื่อก็เข้ามาเชือด...

เกรงว่าจะพุ่งมาที่เซิ่งเทียนน่ะสิ!

“ประธานเยี่ยพูดถูก มีประธานเยี่ยอยู่อยู่ทั้งคน เราก็ไม่มีอะไรให้ต้องกังวลหรอก” กรรมการเจี่ยงพูดย่างเอาใจ “พวกเราเชื่อใจประธานเยี่ย”

“ใช่ๆ ๆ ” ทุกคนทั้งหมดคล้อยตาม

“อาหารเช้ามาแล้วค่ะ” ในขณะนั้นเอง เหวินลี่นำบริกรจากชั้นสิบเจ็ดขึ้นมาส่งอาหารเช้าเต็มโต๊ะ

“ทานอาหารเช้ากันก่อนเถอะ” เยี่ยเจิ้นถิงลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ

ผู้ถือหุ้นหลายคนเห็นว่าเขาดูผ่อนคลายเช่นนี้ ในใจก็สงบขึ้นมาเล็กน้อย

ทว่า กรรมการหม่ายังคงถามหยั่งเชิงกับเยี่ยฮุยว่า “คุณฮุย โครงการนั้นที่เราร่วมมือกับหลิงซื่อ เป็นยังไงบ้าง? คุณรู้ไหม?”

“กำลังอยู่ระหว่างการดำเนินการครับ”

เยี่ยฮุยตอบกลับด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย เขารู้ดีว่ากรรมการหม่ากำลังกังวลอะไรอยู่ ถึงแม้หลิงซื่อจะไม่มีอำนาจมากพอก็ตาม แต่การลงทุนในโครงการใหญ่ขนาดนั้น ถ้าหากยุติลงด้วยเหตุผลส่วนตัว เซิ่งเทียนก็จะเสียหายอย่างหนักเช่นกัน

และถ้าหากแตกคอกับหลิงซื่อแล้ว และหลิงซื่อก็หันไปพึ่งเหลิ่งซื่อ นั่นจะเป็นภัยคุกคามครั้งยิ่งใหญ่สำหรับเซิ่งเทียน

ตัวช่วยมากมายอาจจะไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก แต่ถ้าตัวช่วยนี้หันไปหาศัตรูล่ะก็ ผลที่ตามมานั้นก็จะหนักหนาสากันเลยทีเดียว

“อย่างอื่นไม่มีอะไรแล้วล่ะครับ” เยี่ยฮุยส่งไอซ์ไวน์ที่เตรียมไว้ให้เขา และถามอย่างเป็นกังวล “ฝั่งของหลิงซื่อ ให้ผมไปสืบให้ไหม?”

“เมื่อกี้ตอนที่ฉันไปเข้าห้องน้ำ ฉันไปสืบเรื่องนี้มาเรียบร้อยแล้วล่ะ” เยี่ยเจิ้นถิงยกยิ้ม “แน่นอนว่าหลิงซื่อกำลังจะเคลื่อนทัพเข้าสู่ตลาดในประเทศ และจุดแรกก็คือไห่เฉิง”

“อ๊ะ?” เยี่ยฮุยหน้าซีดด้วยความตกตะลึง “พวกเขาตั้งใจจะทำแบบนั้นจริงๆ เหรอครับ? ก็รู้ๆ กันอยู่ว่าไห่เฉิงเป็นดินแดนเซิ่งเทียนของพวกเรา พวกเขายังจะเข้ามาแย่งอีกเหรอ?”

“เส้นสายของตระกูลฉู่ ต้องการจะช่วยให้พวกเขายึดอาณาบริเวณของทะเลจีนใต้ไป” เยี่ยเจิ้นถิงพูดอย่างเหยียดหยาม “ซือเฮ่าเซวียนไต่เต้าไปสู่ตระกูลฉู่ แล้วตระกูลฉู่ก็ไต่เต้าไปสู่ตระกูลเหลิ่งอีกที ส่วนเหลิงซื่อก็นั่งกอบโกยผลประโยชน์ ทำไมจะไม่ทำล่ะ?”

“พื้นที่ทะเลจะทำอะไรได้ล่ะ?” เยี่ยฮุยงงงวย

“มีหลายโครงการที่สามารถพัฒนาได้ในพื้นที่ที่เป็นทะเล เพียงแค่การลงทุนมาก ความเสี่ยงก็มาก และแน่นอนว่าก็มีผลประโยชน์มากมายเช่นกัน” เยี่ยเจิ้นถิงพูดอย่างใจเย็น “สาเหตุที่ตอนนั้นฉันไม่ไปแตะอาณาบริเวณทะเล ก็เพื่ออยากจะให้อุตสาหกรรมอื่นๆ ยืนได้ด้วยลำแข้งของตัวเองก่อน เพราะสุดท้ายฉันก็ทำเรื่องเทคโนโลยีเป็นหลักอยู่ดี”

เยี่ยฮุยขมวดคิ้วเป็นปม ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล “ตระกูลเหลิ่งมีความแค้นบัญชีเลือดกับตระกูลเยี่ยรุ่นก่อนๆ ของเรา แม้ว่าคนรุ่นนี้จะต่างคนต่างอยู่แล้วก็ตาม แต่ถ้าทะเลาะกันขึ้นมาอีกล่ะก็ ทั้งความแค้นเก่าและความแค้นใหม่ กลัวว่าจะชำระล้างกันไม่ไหวน่ะสิ”

“ถ้าไม่มีใครมายุ่งกับฉัน ฉันก็จะไม่ยุ่งกับใคร แต่ถ้ามีใครมายุ่งกับฉันล่ะก็...” เยี่ยเจิ้นถิงหรี่ตาอย่างอันตราย “ฉันจะทำลายมันให้สิ้นซาก!”