สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 566

“แน่นอนว่าปู่เชื่อพวกเธออยู่แล้ว” คุณท่านเยี่ยเห็นเย่ว์เย่ว์ร้องไห้ ก็ร้อนใจทันที เอาอารมณ์โมโหไปลงที่เยี่ยเจิ้นถิง “ปู่แค่ไม่เชื่อไอ้เจ้าเด็กบ้านี่ต่างหากล่ะ...”

“เขาไม่ใช่เด็กบ้านะครับ เขาคือแด๊ดดี้ของพวกเรา”

หลงหลงรีบปกป้องเยี่ยเจิ้นถิงทันที วิ่งไปอ้าแขนสองข้างขวางอยู่ด้านหน้าเยี่ยเจิ้นถิง ด้วยท่าทางต้องการที่จะปกป้องแด๊ดดี้!

“คุณปู่ครับ แด๊ดดี้ไม่ได้โกหกคุณปู่นะครับ” เฉินเฉินอธิบายอย่างตั้งใจ “เพราะว่าผมแพ้กีวี่ แด๊ดดี้สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ เพราะงั้นก็เลยพาผมไปตรวจดีเอ็นเอน แล้วพบกว่าผมเป็นลูกของเขา”

คราวนี้ ในที่สุดคุณท่านเยี่ยก็เชื่อ เยี่ยเจิ้นถิงแพ้กีวี่มาตั้งแต่เด็ก เพื่อที่จะปกป้องลูกหลานตระกูล จุดอ่อนเหล่านี้จึงไม่เคยเปิดเผยมาก่อน

นอกจากคนในครอบครัว ไม่มีใครรู้เรื่องนี้

เฉินเฉินเป็นเพียงแค่เด็กอายุสามขวบครึ่ง เป็นไปไม่ได้ที่จะแต่งเรื่องขึ้นมามั่วซั่ว อีกทั้งมีความคิดเป็นของตัวเอง ไม่มีทางที่จะร่วมมือกับเยี่ยเจิ้นถิงมาเล่นพิเรนท์ตบตาคุณท่านหรอก...

“สวรรค์มีตา ฉันนึกว่าบั้นปลายชีวิตจะไม่ได้เห็นทายาทรุ่นที่สี่ของตระกูลเยี่ยแล้ว...” คุณท่านเยี่ยตื้นตันใจจนน้ำตาคลอเบ้า “คิดไม่ถึงเลยว่า พอตื่นขึ้นมาก็ได้รับข่าวดีมากขนาดนี้!”

“ปู่มีความสุขก็ดีแล้ว” ในที่สุดเยี่ยเจิ้นถิงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ไร้สาระ ฉันจะไม่ดีใจได้ยังไงกัน? ฉันเพ้อฝันไปไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง หวังว่าพวกเขาทั้งสามคนเป็นสายเลือดเดียวกันกับพวกเราตระกูลเยี่ย คิดไม่ถึงเลยว่ามันจะกลายเป็นจริง...”คุณท่านเยี่ยยื่นมืออันสั่นเท่าออกไปหาพวกเด็กๆ “เด็กๆ เอ๋ย มา มาให้ทวดกอดหน่อยสิ!”

“คุณปู่...คุณทวด...”

เด็กทั้งสามคนรีบวิ่งมา กระโจนเข้าอ้อมกอดของคุณท่านเยี่ยทันที

“โอ๊ะ เด็กดี!”

คุณท่านเยี่ยกอดพวกเด็กๆ ซาบซึ้งจนน้ําตาคลอ ความฝันที่เขารอคอยมานาน ในที่สุดมันก็เป็นจริง...

เยี่ยเจิ้นถิงยกมุมปากขึ้น ขอเพียงแค่คุณท่านมีความสุข ทุกสิ่งทุกอย่างก็จัดการง่ายขึ้นแล้ว

เยี่ยเซินที่ยืนดูอยู่ด้านข้าง แววตาเต็มเปี่ยมด้วยความซับซ้อน

เมื่อออกมาจากห้องผู้ป่วย เยี่ยเซินสีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล อยากที่จะพูดแต่ก็ไม่ได้พูดออกมา

“ลุงเซินอยากจะพูดอะไรหรือเปล่า?” เยี่ยเจิ้นถิงถาม

“ผมกลัวว่า...” เยี่ยเซินครุ่นคิด พูดอ้อมๆ ขึ้น “ถ้าหากคุณท่านเยี่ยรู้ว่าแม่ของพวกเด็กๆ คือคุณเฟิง มันจะ...”

“เธอมีลูกให้ผมถึงสามคน หรือว่ามันยังไม่สามารถชดเชยปัญหาเรื่องสถานะอีกเหรอ?” เยี่ยเจิ้นถิงขมวดคิ้ว “อยากดีก็แค่ เธอไม่มีภูมิหลัง ก็ยังดีกว่าคนที่ความคิดไม่ดีอย่างหลิงหลงใช่ไหมละ?”

“ใช่ครับ ใช่ ผมเห็นด้วย” เยี่ยเซินพยักหน้า“เพียงแต่ คุณก็รู้นี่ครับ ตอนนี้ตระกูลหลิงยังคงมีความสำคัญกับพวกเราตระกูลเยี่ยอยู่ หากความสัมพันธ์ของคุณกับคุณหลิงมีปัญหากัน ตระกูลหลิงหันไปพึ่งพาตระกูลเหลิ่งอีกครั้ง มันจะเป็นอันตรายต่อเราอย่างยิ่ง...”

“ปัญหามันเกิดขึ้นแล้วล่ะ” เยี่ยเจิ้นถิงขัดจังหวะเยี่ยเซิน พูดอย่างเย็นชา “วันนี้ผมบอกกับหลิงหลงไปแล้ว เธอแทบเป็นแทบตายอยู่ที่ห้องทำงานของผม ผมก็ไม่ใจอ่อน อ้อ จริงสิ เธอยังกรีดข้อมือตัวเองจนเลือดไหล ก็ถูกผมไปไล่ออกไปอยู่ดี”

“…”

หลินเซินตกใจจนพูดไม่ออก