สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 570

เยี่ยเจิ้นถิงเมื่อเห็นว่าคุณท่านความดันขึ้น ก็ตกใจ รีบตามหมอมาทันที

คุณหมอรีบมาตรวจดูอาการคุณท่านเยี่ยทันที อีกทั้งยังพูดเตือนเยี่ยเจิ้นถิง “ประธานเยี่ยคุณออกไปก่อนนะครับ!”

“ผมยังพูดไม่จบเลยนะ...”

“คุณยังจะพูดอีกเหรอครับ?” เยี่ยเซินกระทืบเท้าด้วยความโมโห “คุณอยากจะให้คุณปู่ของคุณตายจริงๆ เหรอครับ?”

“รีบไปเถอะ บรรพบุรุษน้อยของผม!”

เยี่ยเซินพูดเกลี้ยกล่อมแล้วผลักเยี่ยเจิ้นถิงให้ออกไป

เย่ว์เย่ว์ที่กำลังถือไอศกรีม ขาสั้นๆ ป้อมๆ ก็วิ่งมาหา “แด๊ดดี้ กินไอศกรีม...”

เมื่อเห็นว่าเยี่ยเซินผลักเยี่ยเจิ้นถิงออกมาจากห้องผู้ป่วย เธอหยุดวิ่ง มองพวกเขาด้วยความประหลาดใจ

“แด๊ดดี้ คุณทวดเป็นอะไรเหรอคะ?”

เฉินเฉินเองก็ออกมาจากห้องรับรอง เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า เหมือนกับมีบางอย่างผิดปกติ

“คุณทวดอยากกินไอศกรีม แด๊ดดี้ไม่ยอมให้กิน คุณทวดก็เลยโมโหน่ะ” เยี่ยเจิ้นถิงรับไอศกรีมจากในมือของเย่ว์เย่ว์ จุ๊บที่แก้มป่องๆ ของเธออย่างอ่อนโยน “ขอบคุณนะเย่ว์เย่ว์!”

“ทำไมถึงไม่ให้คุณทวดกินไอศกรีมล่ะคะ?” เย่ว์เย่ว์เอียงหัวเล็กๆ ของเธอ แล้วถามอย่างไร้เดียงสา

“เพราะว่าคุณทวดป่วยนะสิ กินไอศกรีมไม่ได้” เยี่ยเจิ้นถิงลูบที่หัวของเธอ เลยถือโอกาสอุ้มเธอขึ้นมา “กลับบ้านกันเถอะ!”

“เย้ กลับบ้านกัน!” เย่ว์เย่ว์ปรบมืออ้วนๆ ของเธอ ร้องไชโยด้วยความดีใจ

“ทำไมคุณทวดถึงได้ทำตัวเหมือนเด็กอย่างนี้นะ? พอไม่ให้กินไอศกรีมก็เลยโมโหเหรอ?”

หลงหลงเดินพลางกินไอศกรีมไปด้วย เพลิดเพลินอย่างเต็มที่

“คนแก่หนอคนแก่ คุณทวดแก่แล้วก็ยังคงทำตัวเป็นเด็ก” เฉินเฉินเอียงหัวน้อยๆ แล้วพูดอย่างจริงจัง “เพราะฉะนั้นต่อจากนี้ไป พวกเรากินขนมจะต้องแบ่งให้คุณทวดชุดนึงด้วย เข้าใจไหม?”

“รู้ตอนที่ท่านอาการโคม่าน่ะครับ ผมบอกกับท่าน ท่านก็ไม่ได้ยิน...” เยี่ยเซินน้อยใจเล็กน้อย

“มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? อธิบายให้ฉันฟังหน่อยสิ”คุณท่านเยี่ยร้อนใจอยากจะรู้เรื่องราวเต็มที

“หลังจากที่ท่านล้มป่วย ก็เอาแต่คิดถึงเด็กสามคนนั้น ผมก็เลยพวกเขามาเยี่ยมท่าน วันนั้นถึงได้รู้ว่า แม่ของพวกเด็กๆ ถูกลักพาตัวไป พวกเด็กๆ ขอร้องผมให้ไปช่วย ผมก็รีบส่งคนไปตรวจสอบทันที แต่ในเวลานั้น ผมก็พบว่านายท่านได้ลงมือไปก่อนแล้ว

ผมรู้สึกไม่สบายใจ นายท่านกำชับผมไว้ให้พาพวกเด็กๆ มาอยู่กับท่านเป็นการชั่วคราว บอกว่าหากกลับบ้านไปจะเป็นอันตรายได้ ผมคิดเช่นนั้นเหมือนกัน ก็เลยทำตามนั้นไป พวกเด็กๆอาศัยอยู่กับท่าน ถึงแม้ว่าจะมีพร้อมทุกสิ่งอย่าง แต่เมื่อไม่ได้เห็นหน้าแม่ ก็ร้องไห้น้ำอาบแก้มทุกวัน

เฉินเฉินขอพบนายท่าน ผมก็รู้สึกแปลกใจ แต่ก็ยังคงจัดการพาเขาไปเจอกับนายท่าน ไม่น่าเชื่อว่าทั้งเด็กและผู้ใหญ่อยู่ในห้องหนังสือคุยกันครึ่งชั่วโมง นายท่านประทับใจเด็กคนนั้นมาก ตอนที่จะกลับก็ยังเดินมาส่งเขาที่ประตู

ในใจผมคิดว่า น่าจะเป็นเพราะเฉินเฉินเป็นเด็กฉลาดรู้ความ จึงเอาชนะใจนายท่านได้ ทว่าระหว่างทางกลับ เฉินเฉินที่อยู่บนรถเกิดปวดท้องจนทนไม่ไหว ผื่นแดงขึ้นเต็มตัว

ผมให้คนรถรีบขับพาไปที่โรงพยาบาล พร้อมกับโทรศัพท์ไปถามนายท่านว่าตอนที่เขาดื่มอะไรตอนที่อยู่กับนายท่าน นายท่านบอกว่าเขาดื่มน้ำองุ่นผสมกีวี...”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เยี่ยเซินหยุดชะงัก “เป็นเพราะน้ำผลไม้แก้วนี้ นายท่านจึงเริ่มสนใจ หาข้ออ้างบ่ายเบี่ยงเขา ให้เหลยอวี่ตรวจดีเอ็นเอของเขากับเฉินเฉินเป็นการส่วนตัว...”