เมื่อเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นจบ เยี่ยเซินถอนหายใจแล้วพูด “อันที่จริงเมื่อมาคิดๆ ดูแล้ว คุณเฟิงคนนั้นก็เลี้ยงลูกทั้งสามคนได้เป็นอย่างดี อีกทั้งนายท่านยังชอบมากขนาดนี้ เห็นได้ชัดว่านิสัยของเธอนั้นไม่ได้มีปัญหาอะไร
อีกอย่าง เธอปกปิดชีวิตของลูกทั้งสามคนมาโดยตลอด ไม่อยากให้พวกเขาได้รู้จักกับพวกเครือญาติ คงจะไม่ใช่ผู้หญิงที่โลภมากหวังสูง"
“ทำไมนายถึงช่วยเธอพูดเรื่องนี้ขึ้นมา?” คุณท่านเยี่ยจ้องเยี่ยเซินอย่างไม่พอใจ
“ผมไม่ได้ช่วยเธอพูดครับ ผมก็แค่ว่าไปตามความจริงเองครับ” เยี่ยเซินยิ้ม “ตั้งแต่เล็กจนโตนายท่านก็มีนิสัยเฉยชาไม่สนใจใยดีใคร ท่านเคยเห็นเขามั่นคง เอาใจใส่กับใครสักคนขนาดนี้ไหมละครับ?”
“ก็จริงอยู่” คุณท่านเยี่ยพยักหน้า
“ประเด็นหลักก็คือเด็กทั้งสามเป็นเด็กที่น่ารักมาก” เยี่ยเซินพูดโน้มน้าว “อีกทั้ง ความรู้สึกของพวกเขาที่มีต่อแม่นั้นลึกซึ้งเป็นอย่างมาก ถ้าหากทิ้งแม่เก็บเด็กไว้ตามที่ท่านพูด เกรงว่าพวกเด็กๆ จะรังเกียจท่านได้นะครับ”
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ คุณท่านเยี่ยก็เงียบไม่พูดจา...
…
เยี่ยเจิ้นถิงพาลูกทั้งสามคนกลับมาถึงบ้าน แม่จูได้เตรียมอาหารเย็นไว้เยอะแยกมากมาย
เฟิงเชียนเสวี่ยที่อยู่ในชุดลำลองสบายๆ ถือนิตยสารหนึ่งเล่ม นั่งอยู่บนโซฟาอย่างเหม่อลอย
เมื่อได้ยินเสียงรถดังมาจากประตูด้านนอก พวกแม่หรงก็รีบออกไปต้อนรับ แม่จูพูดเตือนสติเธอ “คุณหนู พวกเขากลับมากันแล้วค่ะ”
“อื้อ” เฟิงเชียนเสวี่ยวางนิตยสารลง ลุกขึ้นแล้วเดินตามแม่จูออกไป
“คุณยาย หม่ามี้...”
พวกเด็กๆ ลงจากรถ แล้วกระโจนเข้าไปในอ้อมแขนของเฟิงเชียนเสว่ียอย่างมีความสุข
เฟิงเชียนเสวี่ยนั่งยองลงกับพื้น อ้าแขนต้อนรับพวกเด็กๆ
เมื่อใบหน้าเล็กๆ จ่ำม่ำของพวกเขาแนบลงมาที่ซอกคอของเธอ ในอากาศก็ตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นแป้งเด็ก เฟิงเชียนเสวี่ยก็ยิ้มขึ้นอย่างมีความสุขอีกครั้ง
เรื่องกวนใจต่างๆ พวกเด็กๆ ก็สามารถช่วยรักษาได้
“ระวังอย่าให้หม่ามี้ล้มล่ะ” เยี่ยเจิ้นถิงพูดเตือนอย่างอ่อนโยน
“หม่ามี้ ซานเป่าคิดถึงหม่ามี้” ใบหน้าเล็กนุ่มละมุนของเย่ว์เย่ว์ถูวนไปมาบนใบหน้าของเฟิงเชียนเสวี่ย “หม่ามี้คิดถึงซานเป่าไหม?”
“คิดถึงสิ!” เฟิงเชียนเสวี่ยจุ๊บที่แก้มของเธอ
“หม่ามี้ ผมด้วย”หลงหลงและเฉินเฉินรีบยื่นหน้าเข้ามาทันที
เยี่ยเจิ้นถิงหยุดคิด แล้วพยักหน้า “อื้อ กินข้าวกันเถอะ!”
“คุณยายทานข้าว แด๊ดดี้ทานข้าว หม่ามี้ทานข้าว!”
เด็กๆ ทั้งสามคนเอ่ยกล่าวกับผู้ใหญ่อย่างมีสุภาพ หลังจากนั้นก็เริ่มลงมือทานข้าว
เฟิงเชียนเสวี่ยก้มหน้าก้มตารับประทานเงียบๆ โต้ตอบกับพวกเด็กๆ เป็นครั้งคราว
เยี่ยเจิ้นถิงคีบปลาให้เธอชิ้นหนึ่ง เธอพูด “ขอบคุณ” อย่างเสียงเบา ไม่ได้มองเขาเลยสักนิด
ครั้งนี้ ในที่สุดเยี่ยเจิ้นถิงก็มั่นใจแล้วว่าเธอนั้นตั้งใจที่จะเมินเขา
แต่เป็นเพราะอะไรกัน?
เขาไม่เข้าใจ...
หลังจากทานข้าวเสร็จ พวกเด็กก็งอแงอยากจะให้แด๊ดดี้กับหม่ามี้พาพวกเขาไปเล่นที่สวน
เดิมทีเฟิงเชียนเสวี่ยตอบตกลงแล้ว แต่เมื่อหันกลับไปใส่เสื้อโค้ท ความรู้สึกปวดที่แขนก็จู่โจมขึ้นมาอีกครั้ง เธอรีบเดินเข้าห้องน้ำไปทันที...
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก
เทกันแบบนี้เลยหรอมีต่ออีกมั้ย...
แอด..กลับบ้านด่วน...ยังรออยู่นะคะ😁😁...
ขอบคุที่ลงให้อ่านนะคะ สนุกมากเลย อย่าลืมมาลงต่อนะคะ 👍🏻...
อย่าหายไปนานนะแอด😁😁...
แอด..กลับมาอัพเดทแล้ว..น่ารักที่สุด👍👍👍...
แอด..อย่าเทกันเลย..กลับมาลงต่อหน่อยจ้า😂😂😂...