สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 572

“หม่ามี้เป็นอะไรเหรอ?” หลงหลงมองหลังเฟิงเชียนเสวี่ยอย่างงุนงง

“สงสัยจะปวดท้องหนักละสิ” เย่ว์เย่ว์เอียงหัวน้อยๆ อย่างจริงจัง “ปกิเวลาที่หนูปวดท้องก็จะเป็นแบบนี้เหมือนกันเลย”

“แด๊ดดี้กับหม่ามี๊ทะเลาะกันเหรอ?” เฉินเฉินหันไปมองเยี่ยเจิ้นถิง คิ้วๆ น้อยๆ ขมวดแน่น “ผมเห็นหม่ามี้ดูไม่ค่อยมีความสุขเลย”

“ไม่ได้ทะเลาะกันครับ” เยี่ยเจิ้นถิงนั่งยองลง “บางทีหม่ามี้อาจจะไม่สบาย เดี๋ยวแด๊ดดี้ไปดูเธอก่อนนะ พวกหนูไปเล่นกันก่อนเลย”

“อื้ม”พวกเด็กๆ พยักหน้า

แม่หรงและพวกพยาบาลพาพวกเด็กๆ ไปที่สวน เยี่ยเจิ้นถิงเดินมาถึงห้องน้ำชั้นล่าง เคาะประตูเรียกเบาๆ “เฟิงเชียนเสวี่ย!”

“มีอะไร?” เฟิงเชียนเสวี่ยที่ตอนนี้ปวดจนทรุดตัวลงไปอยู่ที่พื้น อ่อนกำลังไร้เรี่ยงแรง เหงื่อชุ่มไปทั่วทั้งตัว น้ำเสียงดูเหมือนไม่มีแรง

“คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” เยี่ยเจิ้นถิงรู้สึกว่าน้ำเสียงเธอนั้นไม่ปกติ

“รู้สึกปวดท้องนิดหน่อย...” เฟิงเชียนเสวี่ยพยายามทำให้น้ำเสียงของตัวเองดูเหมือนไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น “คุณไปอยู่กับพวกเด็กๆ ก่อนเถอะ ฉันไม่เป็นไร”

“ก็ได้”

เยี่ยเจิ้นถิงไม่เคยมีประสบการณ์อยู่กับผู้หญิงมาก่อน ย่อมไม่เข้าใจผู้หญิงเป็นธรรมดา

และคิดว่าเธอแค่ปวดท้อง อีกอย่าง คนกำลังเข้าห้องน้ำ เขาเอาแต่ยืนถามอยู่หน้าประตูก็คงจะไม่ดีเท่าไหร่ จึงเดินกลับไป

เฟิงเชียนเสวี่ยปวดจนตัวสั่น ขดโค้งงอตัว

ตอนนี้ความเจ็บปวดค่อยๆ ขยับเลื่อนขึ้นมาเรื่อยๆ เดิมทีที่ปวดแค่แขนขวา หลังจากนั้นก็มาที่ไหล่ขวา ตอนนี้เริ่มแพร่กระจายไปที่สมองซีกขวา...

และความเจ็บปวดก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ราวกับมีเหล็กหมาดเจาะเข้ามาที่หัวของเธอ เหมือนจะเจาะสมองของเธอออกมา

“คุณหนูล่ะ?” แม่จูกลับมาจากสวนเพื่อตามหาเฟิงเชียนเสวี่ย แต่ก็ไม่เห็นเธอ จึงถามพวกคนรับใช้

“คุณเฟิงอยู่ห้องน้ำค่ะ” คนรับใช้บอก

“นานขนาดนี้ ยังอยู่ในนั้นอีกเหรอ?” แม่จูรู้สึกไม่ปกติ รีบไปเคาะประตู “คุณหนู ยังอยู่ในนั้นหรือเปล่าคะ? คุณหนู คุณหนู...”

ไม่มีเสียงตอบรับจากด้านใน แม่จูพยายามบิดลูกบิดประตู แต่ประตูล็อคอยู่

แม่จูประคองเธอเดินออกมาจากห้องน้ำ ยังดีที่ตอนนี้พวกคนรับใช้คนอื่นๆ กำลังยุ่งกันอยู่ ไม่ได้พบเห็นอะไร

ห้องของแม่จูอยู่ที่ชั้นล่าง ไม่นาน เธอก็ประคองเฟิงเชียนเสวี่ยมาถึงที่ห้องนอนของตัวเอง รีบปิดประตูอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นก็เทน้ำอุ่นแล้วเอาให้เฟิงเชียนเสวี่ยดื่ม

เฟิงเชียนเสวี่ยดื่มน้ำแล้ว แต่ก็ยังไม่ดีขึ้น ล้มลงอยู่บนเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรง

แม่จูหยิบผ้าขนหนูอุ่นๆ มาซับเหงื่อให้เธอ แล้วถามอย่างกระวนกระวายใจ “คุณหนูเป็นอะไรกันแน่คะ? ไม่สบายตรงไหน? ทำไมถึงไม่ไปหาหมอล่ะคะ?”

“ฉันโดนวางยาพิษ ไปหาหมอก็ไม่มีประโยชน์หรอก” เฟิงเชียนเสวี่ยทำได้เพียงแค่บอกแม่จู “หมอเหลยตรวจทั่วร่างกายฉันแล้ว แต่ก็ตรวจไม่เจอ...”

“อะไรนะ?” แม่จูตกใจเบิกตาโพลง “ถูกวางยาพิษ? ยาพิษอะไรคะ?”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน...” เฟิงเชียนเสวี่ยดึงมือแม่จูไว้ แล้วพูดอย่างอ่อนแรง “แม่จู ฉันจำเป็นต้องจากไปสักระยะ ไปหาแพทย์แผนจีนเพื่อดูว่ามีความหวังในการรักษาหรือไม่”

“ได้ค่ะ ได้ ฉันจะรีบไปบอกนายท่านเดี๋ยวนี้...”

“ไม่ได้” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบดึงรั้งเธอไว้ “บอกเขาไม่ได้นะ”