สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 573

“ทำไมล่ะคะ?” แม่จูแทบจะร้องไห้ “คุณบอกกับเขา เขาก็สามารถเตรียมการรักษาที่ดีที่สุดให้คุณได้ไงคะ อีกอย่างพวกคุณเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ก็ควรที่จะซื่อสัตย์ต่อกันและกัน มีเรื่องอะไรก็อย่าปิดบังกัน"

“ตอนนี้พวกแพทย์แผนจีนล้วนเป็นพวกสถาบันทั้งนั้น พวกนั้นมีชื่อเสียงก็ใช่ว่าจะเก่งเสมอไป” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดหอบ “ ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนพ่อมีเพื่อนเป็นแพทย์จีนอยู่ท่านหนึ่ง เชี่ยวชาญในการรักษา ต่อมาก็ย้ายไปที่อื่นแล้ว พวกเราสามารถไปตามหาเขาได้ บางทีอาจมีประโยชน์...”

“ใช่แล้ว ใช่ ฉันจำได้ ชื่อหมอหวา” แม่จูรีบพยักหน้า “ฉันจะรีบไปถามเดี๋ยวนี้ล่ะคะ”

“ไม่ต้องถาม ถ้าแม่จูไปถามเรื่องก็จะแดงขึ้นมา” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดแล้วรู้สึกเปลืองแรง “ฉันจะขอให้คุณอาจูเป็นคนไปถาม มีข่าวคราวอะไร เขาจะได้บอกให้พวกเราทราบ ทว่า เพื่อป้องกันไม่ให้เรื่องที่ฉันถูกวางยาแพร่ออกไป ฉันต้องการที่จะย้ายไปอยู่ที่อื่นเป็นการชั่วคราวก่อน”

“ทำไมคุณหนูต้องปิดบังนายท่านด้วยล่ะคะ” แม่จูไม่เข้าใจ

“พิษชนิดนี้เป็นพิษที่ร้ายแรงมาก ยังไม่รู้ว่าจะสามารถขจัดพิษออกไปได้หรือเปล่า” เฟิงเชียนเสวี่ยยิ้มอย่างขมขื่น “ถ้าหากกำจัดไม่ได้...การที่ฉันจากไปอย่างเงียบๆ เพื่อเลี่ยงความเศร้าเสียใจจากการลาชั่วนิรันดร์ มันก็ถือเป็นเรื่องดีไม่ใช่หรือไง?”

“ในปีนั้นตอนที่พ่อเกิดอุบัติเหตุ โลกทั้งใบของฉันแทบจะพังทลายลง ถ้าไม่มีพวกเขาสามคน ฉันก็คงทนต่อไปไม่ไหว ฉันไม่อยากให้พวกเขาต้องมาแบกรับความรู้สึกเศร้าเสียใจแบบเดียวกันอีกแล้ว...”

“ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่เด็กๆ จะมีครอบครัวที่มีความสุข บ้านที่ปลอดภัย สภาพแวดล้อมที่ทำให้พวกเขาเติบโตได้อย่างอิสระ ฉันไม่อยากจะเห็นพวกเขาต้องมาเศร้าโศกเสียใจ”

“เฮ้อ...” แม่จูถอนหายใจ

“อีกอย่าง เยี่ยเจิ้นถิงเองก็มีเรื่องลำบากใจอยู่แล้ว วันนี้ที่เขาไม่พาฉันไปพบคุณท่าน คงเป็นเพราะไม่อยากที่จะทำให้คุณท่านกระทบกระเทือนจิตใจ หากคุณท่านรู้ว่าหม่ามี้ของพวกเด็กๆ คือฉัน คงไม่เห็นด้วยที่ฉันเข้ามาในบ้านอย่างแน่นอน”

“เมื่อห่างกันสักพักหนึ่ง ต่างมีพื้นที่ซึ่งกันและกัน เขาก็สามารถแก้ไขเรื่องภายในบ้าน ฉันก็จะได้รักษาตัวให้หายดี ถ้าหากเวลาผ่านไปสักระยะ ฉันรักษาจนหายดีแล้ว เขาเองก็สามารถโน้มน้าวใจคุณท่านได้ ก็ถือเป็นเรื่องที่ทุกคนต่างก็มีความสุขไม่ใช่เหรอ...”

เมื่อพูดสิ่งเหล่านี้จบ เฟิงเชียนเสวี่ยก็อ่อนระโหยโรยแรงเต็มที “แม่จู เดิมทีฉันไม่อยากให้แม่จูต้องเป็นกังวล แต่ฉันต้องการการคุ้มครองจากคุณ ถึงจะจากไปได้”

“เด็กโง่เอ๋ย ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันคุณหนู แม่จูจะคอยอยู่เคียงข้างปกป้อง ดูแลคุณหนูเอง” แม่จูกล่าวทั้งน้ำตา

“ขอบคุณนะคะ แม่จู...” หนังตาของเฟิงเชียนเสวี่ยหนักอึ้งเล็กน้อย “ฉันนอนพักสักครู่นึง รอให้ดีขึ้นละค่อยออกไป”

“อืม คุณหนูนอนหลับให้สบายใจนะคะ ฉันจะอยู่ตรงนี้ดูแลคุณหนูเอง”

“ได้เลย แด๊ดดี้”

เด็กทั้งสามคนปีนขึ้นบันไดไปชั้นบนด้วยเท้าเล็กๆ สั้นๆ

พยายามทั้งสามคนคอยประกบอยู่ข้างๆ กลัวว่าพวกเขาจะตกลงไปได้

เยี่ยเจิ้นถิงเดินมาถึงหน้าห้องของแม่จู แล้วเคาะประตูเบาๆ

“ใครน่ะ?” แม่จูที่อยู่ข้างในถามขึ้น

“ผมเอง” เยี่ยเจิ้นถิงตอบอย่างสุภาพ “เฟิงเชียนเสวี่ยอยู่กับแม่จูหรือเปล่าครับ?”

“เอ่อ อยู่ค่ะ...” แม่จูลุกลี้ลุกลน รีบเดินไปเปิดแง้มประตู “เธอไม่ค่อยสบายท้องน่ะค่ะ กินยาไปแล้ว ตอนนี้กำลังหลับอยู่”