สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1005

สามชั่วโมงต่อมา รถเบนซ์มาจอดที่หน้าประตูสถาบันการแพทย์พรรคซวนอี

ชายสวมแว่นกันแดดและเสื้อคลุมแบบจีนลงจากรถ เปิดประตูเบาะหลังและยืนข้างๆ เป็นเวลาห้านาที

หลังจากผ่านไปห้านาที ชายคนนั้นก็ปิดประตูและขับรถออกไป

ในขณะที่รถยนต์ขับออกไป

ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด...

ทันใดนั้นเสียงก็ดังขึ้นเป็นจังหวะรอบสถาบันการแพทย์พรรคซวนอี

จากนั้น งู หนอน หนูและมดจำนวนมากก็ปีนข้ามกำแพงมาด้านในสถาบัน

จากนั้นรถหลายสิบคันก็มาจอดด้านหน้าประตู มีคนหลายร้อยคนลงมาจากรถ

คนเหล่านี้เป็นคนจากสถาบันการแพทย์พรรคซวนอี

"ยิงให้หมด!" คนที่เป็นผู้นำพูดอย่างไร้อารมณ์: "ใครขวาง! ฆ่าให้หมด!"

"รับทราบ!"

กลุ่มคนพุ่งเข้าไป

....

....

ลึกเข้าไปในภูเขา

ภายในกระท่อมที่ทรุดโทรมและโทรม

ชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ข้างเตียง มองดูชายชราที่กำลังจะตายบนเตียงแล้วส่ายหัวเบาๆ:

"หล่าวยี่...ไม่คิดว่าไม่เจอกันหลายปี คุณจะแก่ขนาดนี้ มันกระทบต่ออารมณ์จริงๆ..."

"อาจารย์...ไม่นึกเลยว่าจะได้เจอคุณอีกก่อนที่ผมจะตาย ผมไม่เสียใจเลยจริงๆ" อาวึโสคนนั้นยื่นมือสั่นๆ ออกมา จับมือของหลินหยางและพูดด้วยอารมณ์

"หล่าวยี่ คุณหมกมุ่นเกินไป คุณทำงานหนักเกินไป เหน็ดเหนื่อยเกินไป คุณสามารถใช้ชีวิตได้มากกว่าร้อยปี แต่ตอนนี้คุณหักโหมเกินไป มีชีวิตได้ไม่นานแล้ว! น่าเสียดาย! น่าเสียดาย!"

หลินหยางส่ายหัว หยิบเข็มเงินออกมาจากเอว: "ผมจะช่วยซื้อชีวิตให้คุณ ให้คุณอยู่ต่อได้อีกสักสามถึงห้าปี"

"ไม่ อาจารย์ ไม่ต้อง..." อาวุโสพูดขึ้นมาทันใด

"หืม?" หลินหยางหันหน้าไป

"อาจารย์...ผมมีชีวิตมามากพอแล้ว...เหนื่อยเหมือนกัน ผมทำตามที่บรรพบุรุษบอก ปกป้องที่นี่ ผมต้องใช้ชีวิตที่นี่ทั้งชีวิต ผมไม่อยากปกป้องที่นี่อีกต่อไปแล้ว ผม...อยาก...พักผ่อนแล้ว..." อาวุโสอ้าปาก พูดด้วยเสียงที่อ่อนแอลงเรื่อยๆ

หลินหยางมองอาวุโสอย่างเงียบๆ ถอนหายใจ: "เอาเถอะ ถ้าคุณพูดเช่นนี้แล้ว งั้นผม...ก็จะทำตามที่คุณบอก!"

"ขอบคุณ อาจารย์..."

อาวุโสตัวสั่น ดึงมือของหลินหยาง: "งั้นถ้ำเทียนเหรินนี้...ผมมอบให้อาจารย์ละกัน..."

"ที่ผมมาที่นี่ก็เพื่อการรักษา" หลินหยางส่ายหัว

"อาจารย์ คุณเป็นคนเดียวที่เข้าใจถ้ำเทียนเหรินนี้ ถ้าท่านไม่สามารถปกป้องที่แห่งนี้ได้ แล้ว...จะเป็นใคร?" อาวุโสพูดด้วยเสียงอ่อนแรง

"หล่าวยี่ ผมยังไม่เสร็จธุระของผม จะอยู่ที่นี่ต่อไม่ได้ อีกทั้งถ้ำเทียนเหรินไม่ต้องมีใครมาคุ้มกัน แค่ต้องรอเวลาแห่งโชคชะตา! ตอนนี้ผมรักษาอาการบาดเจ็บแล้ว ควรจะไปได้แล้ว คุณสบายใจได้ ผมจะดูแลงานศพของคุณ! สำหรับถ้ำเทียนเหรินนี้ก็ปล่อยไว้ที่นี่ รอผู้ที่ถูกลิขิตมาแล้วกัน" หลินหยางพูดปลอบใจ

อาวุโสมองหลินหยาง ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ไม่พูดอะไรอีก

ดวงตาของเขาค่อยๆ หลบตาลง

หลินหยางถอนหายใจ เก็บถุงเข็มเงินเข้าไป

หล่าวยี่ไม่มีลูกชายไม่มีลูกสาว ไม่มีอะไรต้องกังวล เขาอยากที่จะไป หลินหยางก็ไม่บังคับ

"หล่าวยี่ ผมจะส่งคุณเป็นครั้งสุดท้ายละกัน!"

หลินหยางลุกขึ้น ตัดสินใจที่จะพาอาวุโสไปลงหลุมศพ

ในเวลานี้มีเสียงฝีเท้าที่เบาและรวดเร็วอยู่นอกประตู

"จูเก๋อหยูแห่งตระกูลจูเก๋อ มาเข้าพบเซียนยี่ได้โปรดเซียนยี่ช่วยพ่อของผมด้วย!" เสียงที่เคารพดังเข้ามา

"พวกคุณมาสายไปแล้ว เซียนยี่จากไปแล้ว!"

หลินหยางเดินออกมา มองไปที่คนนั้น

"อะไรนะ?"

ทุกคนสีหน้าเปลี่ยน

"เซียนยี่...ตายแล้วหรอ? เป็นไปไม่ได้! เซียนยี่เป็นเหมือนเทพเจ้า จะตายได้ยังไง? ไม่จริงแน่ๆ!" หญิงสาวคนหนึ่งรับไม่ได้ น้ำตาไหลออกมา

"ถ้าพวกคุณไม่เชื่อ ศพเขาอยู่ด้านใน ผมกำลังจะฝังศพเขา" หลินหยางพูดอย่างเฉยเมย เบื่อที่จะสนใจคนเหล่านี้ เดินเข้าไป

"สหาย ช้าก่อน!"

"รอผมมีเวลาแล้วค่อยว่ากัน" หลินหยางพูดอย่างเรียบเฉย

เมื่อทุกคนได้ยินก็โมโหยิ่งขึ้น

แต่ไม่มีใครกล้าพูดอะไร

เพราะพวกเขาหมดหนทางแล้ว

ชายวัยกลางคนหยิบกระดาษออกมา เขียนเบอร์โทรและมอบให้หลินหยาง

"คุณ นี่คือเบอร์โทรติดต่อของผม ถ้าคุณต้องการอะไร โทรหาผมได้เลย"

"โอเค!"

หลินหยางรับไป

หลังจากรับไปแล้ว หลินหยางก็เก็บของ และกำลังจะกลับไปที่เจียงเฉิน

เขาอยู่ที่นี่มาสามวันเต็มๆ และควรที่จะกลับไปได้แล้ว

สถานที่แห่งนี้คือภูเขาเซียนเหริน

บนภูเขามีถ้ำเทียนเหริน เป็นถ้ำธรรมชาติที่รวบรวมมนต์เสน่ห์แห่งสวรรค์และโลก และรับเอาแก่นแท้ของธรรมชาติ เป็นสถานที่ที่เหมาะสมที่สุดในการรักษาและพักฟื้น

ในสมัยโบราณ แพทย์ที่มีชื่อเสียงจำนวนมากได้ย้ายผู้ป่วยที่เป็นโรคที่รักษาไม่หายมาที่นี่เพื่อรับการรักษา และที่นี่มีคนคอยดูแลถ้ำอยู่เสมอเพื่อป้องกันไม่ให้ผู้ที่มีแรงจูงใจซ่อนเร้นจากการทำลายถ้ำ

และรุ่นนี้คือ หล่าวยี่

หล่าวยี่ปกป้องที่นี่มาทั้งชีวิต ไม่มีลูกหลาน โดดเดี่ยว หากหลินหยางไม่ได้มาที่นี่โดยบังเอิญในช่วงต้นปี หล่าวยี่ก็คงไม่ได้เรียนรู้การแพทย์จากหลินหยางและนับถือเขาเป็นอาจารย์

หล่าวยี่อยู่ที่นี่มาตลอดชีวิตและจะไปเยี่ยมหมู่บ้านหรือชาวภูเขารอบ ๆ ในวันธรรมดา ต่อมาเขามีชื่อเสียงสามารถรักษาโรคที่ไม่มีใครรักษาได้ ช่วยชีวิตผู้คนนับไม่ถ้วน และมีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม บวกกับการดำรงชีวิตในภูเขาลูกนี้ และเขาก็ถูกเรียกว่าเซียนยี่

ที่หลินหยางมาในครั้งนี้ไม่ใช่เพราะหล่าวยี่ แต่เป็นเพราะถ้ำแห่งนี้

เขาได้รับผลกระทบของเข็มย้อนทวน เขาทำได้เพียงรักษาภายในถ้ำแห่งนี้เท่านั้น นอกจากนี้เขารื้อสวนยาบรรพบุรุษ เขาจึงมียาหายากจำนวนมาก

แต่หลินหยางยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ และเขายังต้องดูแลตัวเองให้ดีในช่วงเวลานี้ ไม่เช่นนั้นพลังของเข็มย้อนทวนจะกระทบต่อเขาทั้งชีวิต

ในความเป็นจริงหลินหยางกำลังคิดที่จะอยู่ในถ้ำนี้ชั่วขณะหนึ่ง เพื่อที่ผลที่ตามมาของเข็มย้อนทวนจะถูกรักษาให้หายไปให้หมด

แต่...เขารอไม่ไหว

หมู่บ้านราชาสมุนไพรคุกคามสถาบันการแพทย์พรรคซวนอีได้ตลอดเวลา

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลินหยางก็ออกเดินทางทันทีและรีบไปที่เจียงเฉินอย่างเร่งรีบ