สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1006

โทรศัพท์มือถือของเขาแบตเตอรี่หมดแล้ว ไม่สามารถแจ้งหม่าไห่และคนอื่น เนื่องจากออกมาอย่างเร่งรีบเกินไป ไม่ได้พกมาแม้กระทั่งเงินสด ทำได้แต่เรียกรถแท็กซี่กลับเมืองเจียงเฉิน

คนขับรถแท็กซี่ไม่ยินยอมอย่างมาก

เขากวาดสายตามองหลินหยางตั้งแต่หัวจรดเท้า

ถึงแม้ใบหน้าของหลินหยางค่อนข้างหล่อเหลา หลังออกจากถ้ำเทียนเหริน รูปลักษณ์ของเขาดูดีกว่าเมื่อก่อนไปเยอะมาก แม้กระทั่งผู้ชายมองแล้วก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวั่นไหว แต่ทว่าเสื้อผ้าของหลินหยางฉีกขาด ทั้งตัวสกปรกมอมแมม เหมือนเพิ่งหนีอะไรบางอย่างมา

ส่วนเขานั่งรถจากภูเขาเซียนเหรินไปถึงเมืองเจียงเฉิน อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาสิบชั่วโมง ค่าแท็กซี่ที่ต้องจ่ายค่อนข้างสูง

"น้องชาย จากที่นี่ไปถึงเจียงเฉินต้องใช้เงินหลายพันหยวน คุณมีเงินหรือเปล่า?" คนขับรถอดไม่ได้ที่จะถาม

"ไปถึงสถาบันการแพทย์พรรคซวนอี ผมจะจ่ายค่ารถให้คุณสองเท่า" หลินหยางพูด

"หา? สถาบันการแพทย์พรรคซวนอี? น้องชาย คุณแน่ใจนะว่าจะไปที่นั่น? ไม่มีสถาบันการแพทย์พรรคซวนอีอีกต่อไปแล้ว!" คนขับรถหัวเราะเสียงเบาแล้วพูด

"อะไรนะ?"

ลมหายใจของหลินหยางสั่นสะท้าน โน้มตัวไปข้างหน้าอย่างกะทันหัน เบิกตากว้างถามคนขับรถ "คุณพูดใหม่อีกที! เกิดอะไรขึ้นกับสถาบันการแพทย์พรรคซวนอี?"

"สถาบันการแพทย์พรรคซวนอีถูกสั่งปิดแล้ว! คุณไม่รู้เหรอ? ถูกสั่งปิดเมื่อวาน! มีคนถูกจับไปหลายคนด้วย! ส่วนคนไข้ที่อยู่ด้านในถูกย้ายไปโรงพยาบาลประชาชนหมดแล้ว! ตอนนี้ประตูใหญ่ของสถาบันการแพทย์พรรคซวนอีถูกปิดผนึกแล้ว!" คนขับรถมองเขาด้วยสายตาที่ประหลาดใจแล้วพูด

"เป็นไปไม่ได้!"

แววตาของหลินหยางเย็นชาลงทันที กัดฟันแน่น "สถาบันการแพทย์พรรคซวนอีทำงานสังคมสงเคราะห์ช่วยเหลือประชาชน ถ่ายทอดความรู้วิชาแพทย์ รักษาโรคภัยไข้เจ็บ ผู้ป่วยจำนวนนับไม่ถ้วนเคยได้รับความช่วยเหลือ! สถานที่แบบนี้ ทำไมถึงถูกสั่งปิด? คุณต้องเข้าใจอะไรผิดแน่!"

"คุณจะสรรเสริญพวกเขาไปถึงไหน? ขึ้นหนังสือพิมพ์หน้าหนึ่งแล้ว! เมื่อวาน มีเหตุการณ์รุนแรงทางการแพทย์เกิดขึ้นในสถาบันการแพทย์พรรคซวนอี มีคนตายไม่น้อย! เรื่องนี้เป็นปัญหาใหญ่ จึงถูกสั่งปิดชั่วคราว! ทำไมคุณไม่ลองไปดูข่าว คุณมาสรรเสริญพวกเขาต่อหน้าผมมันจะมีประโยชน์อะไร?" คนขับรถเริ่มรู้สึกโมโห

หลินหยางได้ยินแบบนี้ รูม่านตาหดเล็กลง ภายในหัววุ่นวายไปหมด

"ไอ้หนู ถ้าหากคุณไม่มีเงินก็ลงจากรถ อย่าทำให้ผมเสียเวลาหาลูกค้า!" คนขับรถพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์

"ไปหยางหัว! ผมจ่ายให้คุณสองเท่า!" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

"สองเท่า? คุณเนี่ยนะ? ทั้งเนื้อทั้งตัวของคุณมีเงินสักแดงหรือเปล่า?" คนขับรถไม่เชื่อ

"สามเท่า!" หลินหยางตะคอกอีกครั้ง

คนขับรถรู้สึกอึ้ง หันไปมองสีหน้าของหลินหยาง

เห็นท่าทางของเขาเหมือนไม่ได้ล้อเล่น ครุ่นคิดสักพักแล้วพูด "ได้ ผมจะเชื่อคุณสักครั้ง! ผมขอบอกเอาไว้ก่อน บนรถมีกล้อง ถ้าคุณกล้าโกงค่าแท็กซี่! ผมแจ้งตำรวจจับคุณแน่!"

พูดจบ คนขับรถเหยียบคันเร่งมุ่งหน้าไปทางเจียงเฉิน

หลินหยางเงียบไม่พูดอะไร

บนรถ เขารู้สึกกังวลใจอย่างมาก

อันที่จริงเขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าเรื่องมันจะบานปลายถึงขนาดนี้

แม้กระทั่งสถาบันการแพทย์พรรคซวนอีก็ถูกสั่งปิด

นี่เป็นอิทธิพลของหมู่บ้านราชาสมุนไพรเหรอ?

สถานการณ์อาจจะแย่กว่าที่คิด

ไม่รู้ว่าพวกฉินไป่ซงเป็นยังไงบ้างแล้ว

เสี่ยวเหยียนปลอดภัยหรือเปล่า?

คนขับรถขับเร็วมาก

ใช้เวลาเพียงเก้าชั่วโมงก็ไปถึงเมืองเจียงเฉิน

ทว่าระหว่างทางที่รถแท็กซี่กำลังตรงไปทางสำนักงานใหญ่ของหยางหัว พบว่าถนนโดยรอบเกิดการจราจรติดขัด

"เกิดอุบัติเหตุเหรอ? ทำไมถึงมีรถเยอะขนาดนี้?"

คนขับรถมองข้างหน้าด้วยความสงสัย

หลินหยางเกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ดีขึ้นมาทันที

วี้หว่อ วี้หว่อ วี้หว่อ…

ในตอนนั้นเอง ด้านหลังของรถแท็กซี่มีเสียงไซเรนของรถฉุกเฉินดังขึ้น

คนขับรถรีบเบี่ยงรถยนต์หลบไปข้างทาง เปิดทางให้รถฉุกเฉินที่อยู่ด้านหลังขับผ่านไป

ทว่ารถฉุกเฉินกลับผ่านไปคันแล้วคันเล่า…

มีทั้งหมดหกคันด้วยกัน

"นี่มันเกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้น? ทำไมถึงมีรถฉุกเฉินเยอะขนาดนี้?" คนขับรถยื่นหัวออกนอกหน้าต่าง พูดด้วยความสงสัย

ในตอนนั้นเอง หลินหยางเปิดประตูรถอย่างกะทันหัน

"ไอ้เวร! คิดจะโกงค่าแท็กซี่จริงด้วย! อย่าหนีนะ!"

คนขับรถรีบลงจากรถไล่ตามออกไป

แต่หลินหยางราวกับไม่ได้ยิน รีบวิ่งไปทางสำนักงานใหญ่หยางหัวโดยตรง

ตอนที่วิ่งไปถึงสำนักงานใหญ่หยางหัว ฝีเท้าของเขาหยุดชะงัก

เห็นเพียงทางเข้าออกสำนักงานใหญ่ของหยางหัวถูกปิดทุกช่องทาง มีเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์จำนวนมากกำลังยกศพออกมาจากภายในของบริษัทหยางหัว…

ถูกต้อง!

เป็นศพทั้งหมด!

รูม่านตาของหลินหยางควบแน่น ยืนตกตะลึงอยู่ตรงที่เดิม

ทว่าไม่มีคนมาเปิด

หลินหยางขมวด ใช้หูแนบติดกับประตู

กลับสามารถได้ยินเสียงหายใจที่เร่งรีบแต่เบาจากอีกฟากหนึ่งของประตู

ราวกับคนที่อยู่ด้านในตั้งใจปกปิดการเคลื่อนไหวของตนเอง ไม่ต้องการหลินหยางที่อยู่ด้านนอกได้ยิน

คิดถึงตรงนี้ หลินหยางไม่ลังเลอีก ยื่นมือออกไปจับลูกบิดประตู หลังจากนั้นออกแรงกระชากอย่างกะทันหัน

แควก!

ลูกบิดประตูหลุดออกมาโดยตรง เผยให้เห็นกลอนประตูด้านใน

หลินหยางยื่นมือเข้าไปเปิด

ประตูถูกเขาเปิดได้อย่างง่ายดาย

"ว๊าย!"

คนที่อยู่ด้านในกรีดร้อง รีบหันหลังเตรียมตัววิ่งหนี

หลินหยางพุ่งเข้ามา

ทว่าทันทีที่เข้ามา เพิ่งพบว่าคนที่อยู่ด้านในคือลั่วเฉียน!

"อย่าเข้ามานะ ถ้าคุณกล้าเข้ามา ฉัน…ฉันไม่เกรงใจแน่!"

ลั่วเฉียนไปหยิบมีดปอกผลไม้มาจากไหนก็ไม่รู้ เธอยืนชี้มีดมาทางหลินหยางพร้อมกับตะโกนด้วยเสียงที่สั่นเทา

แต่ทันทีที่เห็นว่าเป็นหลินหยาง มีดปอกผลไม้ในมือของเธอตกลงสู่พื้นโดยไม่รู้ตัว

"หลินหยาง…"

ลั่วเฉียนใช้มือปิดปากของตนเอง น้ำตาคลอเบ้า สุดท้ายวิ่งเข้าไปในอ้อมกอดของหลินหยาง ปล่อยโฮร้องไห้ออกมาโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

หลินหยางลังเลสักพัก แต่สุดท้ายก็กอดลั่วเฉียน พูดปลอบใจเสียงเบา

เขาสามารถสัมผัสได้ ลั่วเฉียนกำลังรู้สึกกลัวมาก

ถึงผ่านไปสักพักใหญ่ ร่างกายของเธอก็ยังคงสั่นอยู่แบบนั้น

"เสี่ยวเฉียน ไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องกลัว ไม่มีใครสามารถทำร้ายคุณได้อีกแล้ว!" หลินหยางพูดเสียงเบา

"หลินหยาง คุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว คุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว พวกเขาต่างบอกว่าคุณตายไปแล้ว!" ลั่วเฉียนพูดสะอื้นทั้งน้ำตา

"ผมจะตายได้ยังไง? ผมบอกแล้วไม่ใช่เหรอ ผมจะกลับมาภายในห้าวัน?" หลินหยางพูด

ลั่วเฉียนพยักหน้าเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะปัดน้ำตาของตนเอง