สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1015

นี่เป็นเรื่องที่ตรวจสอบได้ง่าย

อีกทั้ง...เธอไม่รู้สึกผิดปกติที่ร่างกายเลย

หรือว่าเธอจะเข้าใจเขาผิดจริงๆ?

ผู้หญิงมองไปทางเซียวหงด้วยความแปลกใจ แต่เห็นว่าศิษย์พี่มีท่าทางที่จริงจัง ซื่อตรงและชัดเจน ซึ่งแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากรูปลักษณ์ที่น่าสงสารและเจ้าเล่ห์ก่อนหน้านี้

นี่มันอะไรกัน?

ทำไมจู่ๆ ถึงเปลี่ยนแปลงไปเช่นนี้?

เหมือนเปลี่ยนเป็นคนละคน...

นี่มันแปลกจริงๆ!

ผู้หญิงสับสน เหลือบมองเขาและพูด: "คุณรอฉันที่นี่!"

หลังจากพูดเสร็จ เธอก็วิ่งไปที่พุ่มไม้ข้างๆ หลบเหมือนว่ากำลังตรวจสอบ

เซียวหงยืนนิ่งๆ

หลังจากนั้นสามถึงสี่นาที ผู้หญิงก็เดินหน้าแดงออกมาจากพุ่มไม้

"ศิษย์น้อง เป็นยังไงบ้าง? ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?" เซียวหงถาม

"ไม่...ไม่เป็นอะไร..." ผู้หญิงพูดด้วยความเขินอาย

"งั้นศิษย์น้องยังจะไปฟ้องหัวหน้าหมู่บ้านเรื่องผมอีกหรอ?" เซียวหงถามอีกครั้ง

"ศิษย์พี่ ขอโทษ ฉัน...เข้าใจคุณผิดไป อย่าโกรธฉันเลย" เสวียหูพูดอย่างยากลำบาก

เซียวหงยิ้มออกมา: "เอาเถอะ ศิษย์น้อง อยู่ในป่าลึกเช่นนี้ จู่ๆ คุณก็สลบลงไป ยังไงก็อาจจะคิดอะไรก็ได้ ผมไม่โทษอะไร"

"ขอบคุณ...แต่ศิษย์พี่ ฉันรู้สึกว่าบทสนทนากับคุณมันแปลกจากก่อนหน้านี้นะ?" เสวียหูพูดด้วยความแปลกใจ

"แปลกยังไง? ยังไง?"

"ศิษย์พี่ ตอนนี้คุณ...ดูมั่นคงกว่าก่อนหน้านี้ ก่อนหน้านี้คำพูดของคุณค่อนข้างไร้สาระและน่ารำคาญ แต่ตอนนี้...ดูมีท่าทีที่สง่างามขึ้น" เสวียหูอดพูดออกมาไม่ได้

"น่าจะเป็นเพราะศิษย์น้องเข้าใจผมผิด ผมเลยทำตัวดีขึ้น ผมไม่อยากให้คุณเข้าใจผิด" เซียวหงพูด

เสวียหูผงะ พูดด้วยรอยยิ้มที่ยากลำบาก: "ศิษย์พี่ คุณไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนี้แล้ว เรื่องนี้เป็นความผิดของศิษย์น้องเอง ศิษย์น้องกลับไปจะชดใช้ให้อย่างแน่นอน"

"ไม่ต้องหรอก ตราบใดที่ศิษย์น้องไม่ไปพูดกับคนอื่นเรื่องนี้ก็พอ"

"โอเค!" เสวียหูพยักหน้า

เรื่องนี้ก็จบลงเท่านี้

"ตอนนี้กี่โมงแล้ว?" จู่ๆ เสวียหูก็นึกบางอย่างขึ้นได้ หยิบโทรศัพท์ออกมามองดู

เพียงชำเลืองมองเพียงครั้งเดียว ใบหน้าของเธอก็ซีดเผือดอย่างไม่คาดคิด

"อะไรนะบ่ายสามครึ่ง?"

"ศิษย์น้อง ทำไมหรอ?" เซียวหงถามเบาๆ

"ศิษย์พี่ คุณลืมแล้วหรอ? หัวหน้าบอกว่าให้พวกเราเก็บสมุนไพรให้ในรายการให้เสร็จก่อนสี่โมง ตอนนี้เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมง พวกเรายังไม่ได้แม้แต่รากยาธงฉิงสักต้นเลย! นี่ไม่เสร็จแน่ๆ! ถ้าเราทำไม่เสร็จตามเวลาจะทำให้พิธีบวงสรวงล่าช้า พวกเราจบกัน!" เสวียหูเหมือนมดดิ้นในกระทะร้อน น้ำตาแทบจะไหลลงมา

"ไม่ต้องกังวล! รางยาธงฉิงหาได้ง่าย! ไม่ยาก แค่ครึ่งชั่วโมงก็เสร็จ"

เซียงหงมองไปรอบๆ จู่ๆ ก็ผลักพุ่มไม้ที่อยู่ข้างหน้าเขา และวิ่งไปข้างหน้าอย่างแผ่วเบา

"ศิษย์พี่ คุณจะไปไหน?" เสวียหูรีบตามไป

แต่กลับเห็นเซียวหงวิ่งไปสักพักและมาหยุดอยู่ข้างหนองน้ำ

รอบบึงมีพืชพันธุ์พิเศษมากมาย และรากของพืชเหล่านี้เป็นรากสมุนไพรที่ทั้งสองต้องการ!

"เยี่ยมเลย ที่นี่มีรากยาธงฉิงเพียงพอสิบห้าอัน!" เสวียหูพูดด้วยความดีใจ แต่สักพักใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปและสงสัย: "รากยาธงฉิงนี่ อยู่ใกล้กับหนองน้ำมาก เกรงว่าจะเด็ดขึ้นมาได้ยาก ศิษย์พี่ พวกเราคงทำไม่เสร็จภายในครึ่งชั่วโมง มันยากเกินไปที่จะเก็บมันมา เวลาต้องนานขึ้น พวกเรา...พวกเราไม่รอดแน่...เบื้องบนต้องลงโทษพวกเราอย่างแน่นอน จบแล้ว..."

เมื่อคิดถึงการทรมานในหมู่บ้าน เสวียหูรู้สึกหวาดกลัวชั่วขณะหนึ่ง และร่างกายของเธอก็สั่นสะท้าน

อย่างไรก็ตามเซียวหงยิ้มเบา ๆ

"ศิษย์น้อง การเก็บนี้จะยากขนาดไหน?"

"หืม?" เสวียหูมองไปที่เขาด้วยความตกใจ

เห็นเซียวหงเดินไปด้านหน้า พับแขนเสื้อขึ้น และหมอบลงเพื่อหยิบ

เทคนิคของเขาดูเชี่ยวชาญ ดวงตาของเขาแม่นยำ เขาพบรากของยาธงฉิงที่ฝังลึกลงไปในโคลนทันทีและเมื่อคว้ามันมาหนึ่งต้น

ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากตอบสนองอะไร แต่เพราะ...เขาไม่รู้จักว่าคนนี้คือใคร ชื่ออะไร

เพราะเขาไม่ใช่เซียวหงตัวจริง!

ถ้าเอ่ยปากไปจะทำให้ตัวตนเปิดเผย

"เฮ้! ศิษย์พี่เซียว ผมพูดกับคุณอยู่นะ!"

เมื่อเห็นเซียวหงไม่สนใจ คนนั้นก็ขมวดคิ้วไม่พอใจ

ในทางกลับกัน เสวียหูที่อยู่ข้างๆ ทนไม่ไหว เลือดขึ้นหน้า: "หวังอี! คุณพูดอะไร? ฉันเตือนคุณให้นะ ถ้าคุณกล้าพูดอะไรมั่วซั่วอีก ระวังฉันจะไม่เกรงใจ! !"

"หืมๆๆ? นังนี่ ปกป้องเซียวหูแบบนี้? ทำไมผมไม่เห็นคุณเป็นแบบนี้มาก่อน" คนที่ชื่อหวังอีพูดกระแทกเสียง

คนข้างหลังหัวเราะทันที

ใบหน้าของเสวียหูแดงและซีด โมโห: "พวกคุณพูดอะไรกัน? ฉันยังเป็นสาวพรหมจรรย์อยู่! พวกคุณเลิกพูดมั่วซั่วเถอะ ทำให้ฉันเสียชื่อ! ไม่งั้นฉันจะแจ้งกับหัวหน้าหมู่บ้าน!"

"สาวพรมจารีหรอ?"

หลายคนที่นี่ประหลาดใจ

เห็นได้ชัดว่าพวกเขารู้ว่าเซียวหงจะทำอะไรในครั้งนี้

"ยังเป็นสาวพรหมจรรย์หรอ? หนานฉี เธอไม่ใช่ว่าเชี่ยวชาญหรอ? ดูว่าศิษย์น้องเสวียของพวกเรายังพรหมจรรย์อยู่ไหม?" หวังอีพูดกับหญิงสาวผมสั้นข้างๆ

หญิงสาวผมสั้นมองไปทางเสวียหูและพยักหน้า: "เธอยังเป็นสาวพรหมจรรย์อยู่"

"อะไรนะ?"

เสียงอุทานดังขึ้นมา

"เหอะ ศิษย์พี่เซียว! คุณนี่ไม่ได้เรื่องเลย ถ้าไม่ได้เรื่องแบบนี้ก็บอกมาเถอะ!" หวังอีคนนั้นยิ้ม: "ก่อนหน้านี้คุยโม้โอ้อวดไม่หยุด บอกว่าจะจัดการเสวียหูให้ได้ สุดท้ายแค่นี้หรอ? คุณไม่ได้เรื่องก็หลบไปเถอะ เดี๋ยวผมจัดการเอง!"

"ฮ่าๆๆๆๆๆ..."

คนอื่นๆ หัวเราะเสียงดังขึ้นมาอีกครั้ง

เซียงหงไม่พูดอะไร

เสวียหูโมโหจนตัวสั่น