สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1016

"หวังอี คุณ…คุณพูดอะไรนะ? บังอาจ! !"

เธอเริ่มพูดลิ้นพันกัน รู้สึกโมโหจนแทบระเบิด อยากพุ่งเข้าไปฉีกปากของหวังอี

แต่การเคลื่อนไหวฝั่งนี้ดึงดูดความสนใจของชายฉกรรจ์

หลังจากเขานับยาเรียบร้อย หันกลับมาทางนี้

"พวกคุณกำลังทำอะไร?"

ทุกคนรีบเงียบทันที

"ไม่มีอะไร หัวหน้า ยาที่อยู่ในรายการครบหรือเปล่า?" หวังอีเค้นรอยยิ้ม ก้าวออกมาพูด

"ครบแล้ว ทุกคนกลับไปได้! คราวนี้มีคำอธิบายแล้ว ทุกคนมีรางวัลทุกคนหลังกลับถึงหมู่บ้าน"

"ฮ่าฮ่า ขอบคุณหัวหน้า"

ทุกคนออกเดินทางทันที

แต่ในระหว่างทาง หวังอีและคนอื่นจะหันไปมองทางเซียวหงและเสวียหูเป็นครั้งคราว

เซียวหวงเป็นตัวปลอม ย่อมไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างตนเองกับหวังอีเคยมีความบาดหมางกันหรือเปล่า แต่มองจากพฤติกรรมเมื่อกี้ของหวังอี เขาและเซียวหงน่าจะไม่ถูกกันเท่าไหร่ ยิ่งไปกว่านั้น…เขาก็สนใจเสวียหูด้วย

"ศิษย์พี่เซียว คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?"

เห็นเซียวหงก้มหน้าไม่พูดอะไรตลอดทาง เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง เสวียหูอดไม่ได้ที่จะถาม

"ผมไม่เป็นไร" เซียวหงดึงสติกลับมาแล้วพูด

"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว…ศิษย์พี่เซียว คุณไม่ต้องห่วง ถึงหวังอีเป็นลูกชายของอาวุโส แต่พวกเราไม่จำเป็นต้องกลัว หลังจากที่กลับไป ฉันจะบอกเรื่องนี้ให้พี่น้องของฉันฟัง พวกเราจะปกป้องคุณเอง ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องของ…หวังอี" เสวียหูพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

เซียวหงเงียบ

กลับถึงหมู่บ้าน หลังจากได้รับรางวัล ทุกคนแยกย้ายกันกลับของใครของมัน

เซียวหงและเสวียหูใช้เส้นทางเดียวกัน

หลังจากออกมาได้เพียงไม่กี่ก้าว มีผู้หญิงกลุ่มหนึ่งเข้ามาขวางทางคนทั้งสองอย่างกะทันหัน

"ศิษย์พี่ฟาง? น้องหลี่?"

เสวียหูตาลุกวาวเป็นประกาย พูดด้วยความดีใจ

"ศิษย์น้องเสวีย คุณไม่เป็นอะไรใช่หรือเปล่า?" ศิษย์พี่ฟางคนที่เป็นผู้นำรีบก้าวออกมากวาดสายตามองเสวียหูอย่างละเอียดตั้งแต่หัวจรดเท้า

"ศิษย์พี่ฟาง มีอะไรเหรอ? ทำไมถึงดูประหม่าแบบนี้?" เสวียหูถามด้วยความประหลาดใจ

"ศิษย์น้อง คุณไม่รู้อะไร!" เดิมทีคนที่ชื่อศิษย์พี่ฟางกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ได้เห็นเซียวหงที่อยู่ด้านข้าง รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที ชี้หน้าของเขาแล้วพูดด่าโดยตรง "คุณมันไอ้โรคจิต! ยังมีหน้ามาอีกเหรอ?"

"หืม?" เสวียหูรู้สึกประหลาดใจ "ศิษย์พี่ คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?"

"ยัยโง่! คุณยังไม่รู้อีกเหรอ? หมอนี่แอบตกลงกับหวังอี ถ้าหากเขาไม่สามารถพิชิตคุณ ก็จะให้หวังอีมาพิชิตคุณแทน! คุณรู้ตัวหรือเปล่า?" ศิษย์พี่ฟางพูดด้วยความโกรธ

"ศิษย์พี่ คุณเข้าใจศิษย์พี่เซียวผิดแล้ว ศิษย์พี่เซียวไม่ใช่คนไร้ยางอายแบบหวังอี! การเดินทางครั้งนี้ ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะศิษย์พี่เซียวช่วย เกรงว่าฉันคงถูกพิษตายไปแล้ว!" เสวียหูยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

"หืม? เซียวหงช่วยคุณ?" ศิษย์พี่ฟางมองเซียวหงด้วยความประหลาดใจ

"ศิษย์พี่ฟาง ศิษย์น้องเสวียไม่เป็นอะไร น่าจะเป็นเพราะพวกเราคิดมากเกินไป" น้องหลี่ที่อยู่ด้านข้างพูดเสียงเบา

"คิดมาก? ฮึ่ม เป็นไปได้ยังไง? เซียวหงเป็นคนยังไงพวกคุณไม่รู้เหรอ? เมื่อเดือนที่แล้วยังคิดจะแอบดูน้องหลี่อาบน้ำ! แต่สุดท้ายถูกฉันแฉพฤติกรรม! พวกคุณทุกคนลืมไปแล้วเหรอ?" ศิษย์พี่ฟางพูด

"ถูกต้อง หมอนี่แอบมองหน้าอกฉันตลอด! เขาเป็นผู้ชายโรคจิต!"

"ฉันจำได้มีครั้งหนึ่งเขาเคยสะกดรอยตามฉัน ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะฉันรู้ตัวทัน ไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น"

"ศิษย์น้อง คุณอย่าถูกผู้ชายต่ำช้าแบบนี้หลอกเอาเด็ดขาด! เขาไม่ใช่คนดีอะไรแน่นอน"

ผู้หญิงทั้งกลุ่มพากันพูดตำหนิ

เสวียหูร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา

"ศิษย์น้องเสวีย ผมขอตัวกลับก่อนแล้ว" ในตอนนั้นเอง เซียวหงเอ่ยปากพูด

"คือ…ก็ดี" เสวียหูพยักหน้า

"หยุดเดี๋ยวนี้! ไอ้คนบ้ากาม! วันนี้คุณจำเป็นต้องมีคำอธิบายให้พวกเรา!"

"ถูกต้อง! ห้ามไปไหนทั้งนั้น"

แต่ถ้าหากไม่มา มีแต่จะทำให้เรื่องมันยิ่งบานปลาย ถึงเวลาสถานะของเขาต้องถูกเปิดเผยแน่นอน

คิดไปคิดมา สุดท้ายจึงตัดสินใจมาแก้ปัญหาด้วยวิธีการที่สันติมากที่สุด

ภายในห้องโถงบรรพบุรุษมีคนของหมู่บ้านราชาสมุนไพรยืนอยู่เจ็ดแปดคน

หนึ่งในนั้นคือหวังอี!

เสวียหงสังเกตเห็นเขา เธอเข้าใจทุกอย่างได้ในทันที

"หวังอี ที่แท้เป็นฝีมือของคุณ?" เสวียหูกัดฟันพูด

"ศิษย์น้องเสวีย คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง? ผมทำอะไร? สมุนไพรที่พวกคุณไปหามามันไม่ถูกต้องตามรายการ ส่งผลให้ศิษย์น้องของผมถูกพิษ เรื่องนี้พวกคุณจะอธิบายยังไง?" หวังอีพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์

"อะไรนะ?" เสวียหูรู้สึกตกใจมาก

"ยาสมุนไพรที่ศิษย์น้องเสวียหามา มันจะทำให้ศิษย์น้องของคุณถูกพิษได้ยังไง? หวังอี คุณยังจะบอกว่าไม่ใช่ฝีมือของคุณ?" ศิษย์พี่ฟางพูด

"ฮึ่ม พวกคุณเลิกเสแสร้งได้แล้ว! เบื้องบนสั่งให้เสวียหูไปเก็บรากยาธงฉิง แต่ปรากฏว่าของที่เธอเก็บกลับมาไม่ใช่รากยาธงฉิง ศิษย์น้องของผมเข้าใจผิดคิดว่าเป็นรากสมุนไพร ปรากฏว่าหลังจากที่เอาไปต้มดื่ม เขาถูกพิษอย่างฉับพลัน เป็นตายร้ายดียากจะคาดเดา ผมลองวินิจฉัยด้วยตัวเองแล้ว ถ้าหากไม่สามารถแก้พิษได้ในอีกหนึ่งชั่วโมง ศิษย์น้องของผมต้องตายอย่างไม่มีข้อสงสัย! ถึงเวลานั้น ถึงเวลานั้น พวกคุณจะอธิบายกับคนในหมู่บ้านยังไง?" หวังอีพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"อะไรนะ? ร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอ?"

เสวียหูและศิษย์พี่ฟางรวมไปถึงคนอื่นสะดุ้งตกใจ

"ทำไม? ยังคิดว่าผมกำลังโกหกพวกคุณเหรอ?" หวังอีโบกมือ "ยกคนออกมา"

"ครับ ศิษย์พี่!"

คนที่อยู่ด้านนอกหามคนเข้ามาในห้องโถงบรรพบุรุษ วางลงต่อหน้าคนทั้งกลุ่ม

คนที่นอนอยู่บนเปลเป็นเด็กหนุ่มคนหนึ่ง สีหน้าเริ่มกลายเป็นสีเขียว อยู่ในอาการหมดสติ

ศิษย์พี่ฟางและน้องหลี่รีบเดินเข้าไปตรวจสอบ

ผ่านไปสักพัก ศิษย์พี่ฟางขมวดคิ้ว "ฉันไม่รู้จักพิษที่เขาโดน น่าแปลกมาก! ต้องไม่ได้เกิดจากรากยาธงฉิงแน่นอน!"

"นี่เป็นแผนของหวังอี"

ผู้หญิงทั้งกลุ่มแอบคุยกันเสียงเบา