สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1032

"อะไรกัน?"

สีหน้าของโชหมิ่งและคนอื่นซีดขาวจนถึงขีดสุด รูม่านตาหด บนใบหน้าเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

หน่วยอารักขาคือกองกำลังพิทักษ์ที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่บ้าน เผชิญหน้ากับกองกำลังแบบนี้ พวกเขาแทบจะไม่มีโอกาสต่อต้าน

คิดไปคิดมามันก็ถูก หน่วยอารักขาจะไม่เข้าร่วมพิธีที่สำคัญแบบนี้ได้อย่างไร?

โชหมิ่งกัดฟันไม่ยอมแพ้ คิดจะลองฝ่าออกไปอีกครั้ง

แต่เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายแข็งแกร่งกว่าโชหมิ่ง

เพิ่งสู้กันได้เพียงไม่กี่กระบวนท่า

ปังปังปัง…

โชหมิ่งถูกซัดจนลอยกระเด็นออกไปล้มลงบนพื้น แขนทั้งสองข้างถูกผิด ร่างกายชาไปหมดไม่สามารถขยับตัว

"ศิษย์พี่!"

ทุกคนรีบเดินเข้าไปรุมล้อม

โชหมิ่งกัดฟัน จ้องหัวหน้าหมู่บ้านและคนอื่นด้วยความโกรธและไม่พอใจ

"โชหมิ่ง! ฉงจี้เทียน! พวกคุณพาลูกศิษย์ทรยศหมู่บ้าน ตอนนี้ความจริงทุกอย่างถูกเปิดโปง พวกคุณยังมีอะไรจะพูดอีกหรือเปล่า?" หัวหน้าหมู่บ้านหยานซานไคก้าวออกมาตะคอกด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"พวกเราไม่มีอะไรจะพูด แค่รู้สึกเสียดายที่หมู่บ้านราชาสมุนไพรในตอนนี้ไม่ใช่หมู่บ้านราชาสมุนไพรเมื่อก่อนอีกแล้ว หมู่บ้านราชาสมุนไพรหายไปแล้ว!" โชหมิ่งกัดฟัน รู้สึกเกลียดชังจนถึงขีดสุด

"บังอาจ!"

หยานซานไคโบกมือ พูดด้วยความโกรธ "ไป เอาตัวคนพวกนี้ไปทำตัวแปรยาให้หมด บูชาทั้งเป็น ใช้ช่วยเปิดกระดูกศิษย์เซียวหง!"

"ครับ หัวหน้าหมู่บ้าน!"

มีคนหยิบอุปกรณ์ทุกชนิดเดินเข้ามาทันที

ลูกศิษย์ที่อยู่โดยรอบหัวใจเต้นรัว

อุปกรณ์ที่อยู่ในมือของคนพวกนั้นไม่ใช่ของธรรมดา มีทั้งอุปกรณ์สำหรับการควักลูกตา ควักหัวใจ ถอดกระดูก ถลกหนังและอย่างอื่น ถ้าหากนำของพวกนี้ไปใช้บนร่างกายของมนุษย์ จะต้องทุกข์ทรมานจนตายทั้งเป็น…

ทุกคนเบิกตากว้าง มองโชหมิ่งและคนอื่น

โชหมิ่งมองความตายเหมือนการกลับสู่ธรรมชาติ ฉงจี้เทียนไม่สามารถขยับตัว ส่วนคนที่เหลือก็สีหน้าเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง หลับตาลงไม่มีใครพูดอะไร

ตั้งแต่วินาทีที่พวกเขาคิดจะต่อต้านหมู่บ้านราชาสมุนไพร พวกเขานึกถึงจุดจบของการล้มเหลวเรียบร้อยแล้ว

บางที การเคลื่อนไหวครั้งนี้แทบจะไม่มีโอกาสทำสำเร็จก็จริง!

แต่มันไม่มีหนทางอื่น

พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น

"เริ่มจากโชหมิ่ง!" หยานซานไคตะคอก

"ครับ หัวหน้าหมู่บ้าน!"

คนของหมู่บ้านราชาสมุนไพรถืออุปกรณ์เข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าโชหมิ่ง เตรียมตัวเริ่มจากลูกกระเดือกของเธอก่อน

ทว่าในตอนนั้นเอง มีเสียงที่เฉยเมยสายหนึ่งดังขึ้น

"ช้าก่อน!"

ทุกคนรู้สึกอึ้ง

เห็นเพียงมีคนคนหนึ่งเดินออกมาจากฝูงชน หยุดอยู่ตรงหน้าของโชหมิ่งและคนอื่น

"เซียวหง?"

"คุณทำอะไร?"

ผู้คนอุทาน

ที่แท้คนที่ก้าวออกมาก็คือ‘เซียวหง! หรือก็คือหลินหยาง!’

โชหมิ่งก็ลืมตาขึ้นมองด้วยความตกตะลึงเช่นกัน

"หัวหน้าหมู่บ้าน อย่าฆ่าคนพวกนี้" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

"คุณสงสารพวกเขา? ฮึ่ม หมู่บ้านราชาสมุนไพรของเราแสวงหาคือวิถีแห่งชีวิตนิรันดร์ หรือคุณยังมีความเมตตาของผู้หญิงอยู่ในใจ?" หยานซานไคพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

หลินหยางส่ายหัว

"ในเมื่อไม่ได้เป็นเพราะมีความเมตตาของผู้หญิง งั้นก็รีบหลบไปให้พ้น คนพวกนี้เป็นคนทรยศของหมู่บ้าน ปล่อยไปไม่ได้เด็ดขาด!" หยานซานไคตะคอก

ทว่าหลินหยางยังคงยืนอยู่ตรงที่เดิมไม่ขยับตัว

"บังอาจ! เซียวหง! หรือคุณก็คิดจะก่อกบฏตามพวกเขาอีกคน?" หยานซานไคระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างกะทันหัน ชี้หน้าหลินหยางตะคอกด้วยความโกรธ

ฉางเหมี่ยวรีบก้าวออกมาข้างหน้า เค้นรอยยิ้มแล้วพูด "หัวหน้าหมู่บ้านใจเย็นก่อน! หัวหน้าหมู่บ้านใจเย็นก่อน! เซียวหงอายุยังน้อยไม่รู้ความ ถึงทำพฤติกรรมวู่วามความแบบนี้ พวกเราจะห้ามปรามเขาเอง พวกเราจะห้ามปรามเขาเอง!"

"รีบลากเขาออกไปเดี๋ยวนี้" หยานซานไคสะบัดข้อมือแล้วพูด

"ครับ ครับ…"

ฉางเหมี่ยวรีบเดินเข้าไปกระตุกแขนเสื้อของหลินหยาง พูดด้วยความร้อนใจ "คุณกำลังทำเรื่องเหลวไหลอะไร? รีบไปเดี๋ยวนี้! ไปสิ!"

"ศิษย์พี่ คุณอย่าวู่วามเด็ดขาด!"

"คุณไม่ควรเข้าไปยุ่งกับเรื่องนี้ ถ้าหากถูกพวกเขามองว่าเป็นพวกเดียวกัน มันต้องแย่แน่!"

พริบตาเดียว!

ผู้คนรู้สึกเสียวสันหลังวูบ

"เซียวหงคนนี้ ไม่ธรรมดาอย่างยิ่ง!"

"ทักษะเข็มที่เขาใช้ ผมไม่เคยเห็นอาวุโสฉางเหมี่ยวใช้มาก่อน คิดว่าความสามารถที่เขาเรียนรู้จากแผ่นศิลา น่าจะไม่ได้มีแค่‘เข็มเงินเฟยฮัว’อย่างเดียว"

มีอาวุโสสองคนพูดกระซิบกัน

หยานซานไคส่งเสียงฮึ่ม พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "ดูเหมือนคนทั่วไปไม่สามารถจัดการคนทรยศคนนี้! ในเมื่อเป็นแบบนั้น หน่วยอารักขา พวกคุณจัดการเลย!"

"ครับ หัวหน้าหมู่บ้าน!"

คนของหน่วยอารักขาเดินเข้าไปหาหลินหยาง

สีหน้าของแต่ละคนดูผ่อนคลายอย่างเห็นได้ชัด ราวกับไม่เห็นหลินหยางอยู่ในสายตา

"ศิษย์น้องเซียว คุณรีบไปเดี๋ยวนี้! หน่วยอารักขาล้วนแต่เป็นคนที่มีความสามารถโดดเด่น ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาสามารถรับมือ คุณรีบไป ไม่ต้องสนใจพวกเรา ไป!" โชหมิ่งกัดฟัน ตะโกนสุดเสียง

"ถ้าผมไปก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไร ผมอยู่ต่อดีกว่า จะพยายามทำสุดความสามารถก็แล้วกัน" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"ทำไมต้องเอาชีวิตของตัวเองมาทิ้งด้วย?" โชหมิ่งก้มหน้าลง พูดด้วยน้ำเสียงที่ไร้เรี่ยวแรง

"เอาชีวิตมาทิ้ง? มันก็ไม่แน่"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

"งั้นเหรอ? งั้นก็ลองดู"

คนของหน่วยอารักขายิ้ม พูดอย่างกะทันหัน

หนึ่งในนั้นโบกมือทั้งสองข้าง

ฟิ้วฟิ้วฟิ้ว…

เข็มเงินบินเข้าไปทางหลินหยาง

แต่นี่ไม่ใช่เข็มเงินธรรมดา เป็นเข็มเงินอาบยาพิษ

แต่ละเล่มมันวาวเป็นประกาย แค่เห็นก็ทำให้หัวใจเต้นรัว

ต้านเข็มเงินประเภทนี้ไม่ได้ ต้องหลบอย่างเดียว

แต่เข็มเงินมาเร็วเกินไป หลินหยางไม่มีเวลาพอให้หลบ บวกกับด้านข้างมีผู้ชายอีกคนกำลังเหวี่ยงหมัดมาทางหน้าอกของหลินหยาง

บนกำปั้นของคนคนนี้มีผงสีแดงพริ้วไหวไปตามสายลม เห็นได้ชัด เป็นหมัดอาบยาพิษ บางทีถึงโดนหมัดเข้าไปก็อาจจะไม่ถึงขั้นอวัยวะภายในได้รับความเสียหาย แต่ผงยาพิษที่อยู่บนกำปั้นเพียงพอที่จะเอาชีวิตคน

ผู้คนที่อยู่โดยรอบเบิกตากว้าง ไม่มีใครกล้าส่งเสียง