สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1033

การจู่โจมที่ทำให้ลมหายใจของผู้คนถึงกับหยุดชะงัก แบบนี้ใครจะหลบทัน?

หน่วยอารักขาสมกับที่เป็นหน่วยอารักขา!

"เซียวหงคนนี้เสร็จแน่!"

ไม่รู้ว่าใครเป็นคนพูดพึมพำ

เป็นอย่างที่คิดเขาหลบไม่พ้น!

ฉึกฉึก!

ได้ยินเพียงเสียงที่แผ่วเบาสองสายดังขึ้น

เข็มเงินอาบยาพิษที่มันวาวเป็นประกายแทงใส่ร่างกายของหลินหยางโดยตรง

"เยี่ยม!"

มีคนอุทานด้วยความดีใจ

ความโกรธที่อยู่ในแววตาของหยานซานไคเริ่มลดลงไปเยอะมาก

เมื่อไหร่ที่ถูกเข็มพิษ คนคนนี้อยู่ห่างจากความตายไม่ไกลแล้ว

ทว่าหลินหยางกลับไม่ได้รับผลกระทบจากยาพิษ ถึงแม้เข็มพิษเข้าสู่ร่างกาย แต่เขากลับดูเหมือนไม่รู้สึกตัว พลิกมือฝ่ามือคว้าข้อมือของหน่วยอารักขาที่เข้าใกล้ตนเอง ออกแรงอย่างกะทันหัน หักข้อมือของคนคนนั้นโดยตรง

แควก!

เสียงกระดูกแตกหักดังขึ้น

"อ๊าก!"

หน่วยอารักขาคนนั้นกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

หลินหยางยกเท้าถีบใส่หน้าอกของเขาโดยตรง

ปัง!

ร่างกายของคนคนนั้นลอยกระเด็นออกไปล้มลงบนพื้นอย่างแรง กลิ้งอยู่บนพื้นหลายตลบต่อหน้าหยานซานไค…

"หืม?"

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปทันที

แต่หยารซานไคไม่ตื่นตระหนก

"เหอะเหอะเหอะ ร้ายกาจ ร้ายกาจ เซียวหง ศิลปะการต่อสู้ทางการแพทย์ของคุณร้ายกาจถึงขั้นนี้เลยเหรอ ดูเหมือนพวกเราดูถูกคุณเกินไป!" หัวหน้าหน่วยอารักขาปรบมือ หรี่ตาลงยิ้ม

"ถ้าหากไม่อยากตายก็ทำตามที่ผมบอก ปล่อยเชลยทุกคนในหมู่บ้านเดี๋ยวนี้" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

"ฮ่าฮ่าฮ่า เซียวหง คุณไร้เดียงสาเกินไปแล้ว! คุณคิดว่าคุณชนะแล้วเหรอ?" หัวหน้าหน่วยอารักขาหัวเราะฮ่าฮ่า

"ผมแพ้เหรอ?" หลินหยางถามกลับ

"เหอะเหอะ คุณดูฝ่ามือและแขนของคุณ" หัวหน้าหน่วยอารักขายิ้มอย่างเย็นชา

หลินหยางกวาดสายตามองอย่างไม่ใส่ใจ

กลับเห็นฝ่ามือของเขากลายเป็นสีแดง ราวกับสามารถคั้นออกมาเป็นเลือด ส่วนแขนของเขากลายเป็นสีดำม่วง เนื้อที่อยู่ด้านบนกำลังเน่าเสีย กระดูกก็เริ่มโดนกัดกร่อนทีละนิด

"พิษที่หน่วยอารักขาของพวกเราใช้ เป็นพิษที่รุนแรงที่สุดในหมู่บ้าน เมื่อไหร่ที่คนธรรมดาโดนเข้าต้องตายอย่างไม่มีข้อสงสัย และตอนนี้คุณถูกพิษสองชนิดพร้อมกัน เกรงว่าแม้แต่ทวยเทพลงมาช่วยคุณก็ต้องตายอยู่ที่นี่!!" หัวหน้าหน่วยอารักขายิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

ผู้คนที่อยู่โดยรอบอุทาน

"ศิษย์น้องเซียว เห้อ…" โชหมิ่งถอนหายใจยาว ทนดูต่อไปไม่ไหวจึงหลับตาลง

"เซียวหง! คุณ…" ฉางเหมี่ยวรู้สึกโมโหมาก

"ศิษย์น้องเซียว! ทำไมคุณถึงโง่แบบนี้!"

เสวียหูปล่อยโฮร้องไห้ บนใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา

"คราวนี้เขาต้องตายอย่างไม่มีข้อสงสัย"

"ถูกพิษแบบนี้ โดยพื้นฐานช่วยไม่ได้แล้ว"

"เห้อ เดิมทีเขามีอนาคตที่ดียาวไกล!"

"คนคนนี้ คิดจะต่อต้านหมู่บ้าน ไม่รู้จักเจียมตัวบ้างเลย"

"เขารนหาที่เอง!"

คนของหมู่บ้านราชาสมุนไพรชี้ไม้ชี้มือวิพากษ์วิจารณ์และเยาะเย้ย

แม้กระทั่งศิษย์พี่ฟางและคนอื่นก็รู้สึกขุ่นเคืองเล็กน้อย

มีเพียงเสวียหูที่ร้องไห้เป็นมนุษย์น้ำตา

"คุณมันปัญญาอ่อน"

ทางด้านของหยานเคอเอ๋อสูดหายใจเข้า แอบยื่นมือออกไปหยิบมีดสั้นที่วางอยู่บนโต๊ะ

ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับหลินหยาง เธอไม่มีทางปล่อยให้คนของหมู่บ้านราชาสมุนไพรสมปรารถนา…

แต่ในความวุ่นวาย หลินหยางพูดอย่างกะทันหัน

"พิษแบบนี้…สามารถฆ่าคนได้จริงเหรอ? พวกคุณกำลังล้อเล่นยู่กับผมใช่หรือเปล่า?"

สถานที่เกิดเหตุเงียบทันที

"ดูเหมือนคุณยังไม่ยอมตายใจ?" หยานซานไคพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"พิษทั้งสองชนิดแตกต่างจากพิษทั่วไป คนธรรมดาทั่วไปสามารถอดทนได้เกินหนึ่งนาทีก็ถือว่าเป็นปาฏิหาริย์แล้ว ผมคาดว่าอย่างมากคุณก็แค่สองนาที ต้องตายอย่างไม่มีข้อสงสัย!" หัวหน้าหน่วยอารักขายิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูด

"สองนาที?" หลินหยางส่ายหัว "เกรงว่าถึงผ่านยี่สิบนาที ผมก็คงไม่ตาย!"

"ความตายอยู่แค่เอื้อมยังปากแข็งอีก? เซียวหง พิษเริ่มทำงานอย่างสมบูรณ์แล้ว คุณลองมองดูแขนทั้งสองข้างของคุณอีกที!" หัวหน้าหน่วยอารักขาหัวเราะแล้วพูด

"ได้!"

หลินหยางพยักหน้า เลิกแขนเสื้อทั้งสองข้างของตนเองขึ้นอีกครั้ง

ทว่าเพียงแค่แวบเดียว รอยยิ้มของหัวหน้าหน่วยอารักขาต้องหยุดชะงัก

ฝ่ามือของหัวหน้าหน่วยอารักขาระเบิดอย่างกะทันหัน

มีกลุ่มควันที่คล้ายกับเมฆเจ็ดสีกระจายตัวออกปกคลุมตัวหลินหยางทั้งหมด โดยมีเขาเป็นจุดศูนย์กลาง มองไม่เห็นแม้แต่เงา

"ระวัง พวกคุณรีบถอยออกมา!"

อาวุโสของหมู่บ้านราชาสมุนไพรรีบตะโกนด้วยความร้อนใจ

ลูกศิษย์พวกนั้นรีบถอยอย่างต่อเนื่องทันที

ตอนที่หันไปมอง พบว่ากลุ่มควันพวกนั้นมันคือหมอกพิษ

ไม่ว่าสิ่งใดก็ตามที่สัมผัสเข้ากับพวกมันจะเกิดปฏิกิริยากัดเซาะทันที

แม้กระทั่งพื้นก็ถูกพวกมันกัดจนกลายเป็นหลุมบ่อ เป็นภาพที่ค่อนข้างน่ากลัว

ถ้าหากเป็นคนเป็น ไม่ละลายเหรอ?

หัวใจของผู้คนเต้นรัว

"ทุกคน! เข็มหมื่นพิษสังหาร!"

หัวหน้าหน่วยอารักขาส่งเสียงคำราม

"รับทราบ!"

สมาชิกหน่วยอารักขาโดยรอบย่อตัวกระโดด ตัวของพวกเขาลอยสูงถึงสามสี่เมตร แต่ละคนสะบัดข้อมือทั้งสองข้างพร้อมกัน ปลดปล่อยเข็มพิษนับไม่ถ้วนออกมา

ฟิ้วฟิ้วฟิ้วฟิ้ว…

เข็มเงินจำนวนมากราวกับพายุฝนที่ปั่นป่วนถาโถมเข้าไปหาเมฆหมอกเจ็ดสี

ผู้คนนับเข็มเงินไม่ทันแล้วว่ามีกี่เล่ม เพียงแค่พริบตาเดียว มีเข็มเงินมากถึงนับพันนับหมื่นเล่ม

หนังศีรษะชา น่าสะพรึงกลัว

"ไม่! ไม่…"

ริมฝีปากของหยานเคอเอ๋อเริ่มซีด ร่างกายเริ่มสั่นไปทั้งตัว

"ศิษย์พี่เซียว!"

เสวียหูตะโกนเสียงแทบขาดใจ ทรุดนั่งลงบนพื้น

ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ อย่าว่าแต่มนุษย์ ถึงเป็นมดตัวหนึ่งก็หลบไม่พ้น

แต่ว่า…ทั้งหมดมันไม่ได้จบแค่นี้!

หัวหน้าหน่วยอารักขาตะโกนอีกครั้ง

"พิษค่ายกลเก้าทมิฬกัดกร่อน! !"

"เปิด! !"

คนของหน่วยอารักขาตะโกนขึ้นพร้อมกัน หลังจากนั้น ทุกคนหยิบกระดิ่งออกมาจากหน้าอกของตนเองแล้วเริ่มเขย่าอย่างบ้าคลั่ง

ติง! ติง! ติง! ติง! ติง! ติง…