สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1059

พี่เล่ยมองไปทางหลินหยางด้วยสายตาที่เย็นชา พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม "ก็ไหนคุณบอกว่าเขาเป็นคนไร้ประโยชน์ที่ทำอะไรไม่เป็นเลยไม่ใช่เหรอ? คิดไม่ถึงว่าจะใจกล้าแบบนี้!"

"ฉันก็แปลกใจเหมือนกัน เมื่อก่อนลูกสุนัขคนนี้ตอนอยู่บ้านตระกูลซูดุด่ายังไงก็ไม่เคยโต้เถียงสักคำ! เป็นแค่คนไร้ประโยชน์ที่ไม่มีอนาคต ทำไมวันนี้ถึงใจกล้าแบบนี้? น่าแปลกมาก!" วังเสียวม่านโมโหจนกระทืบเท้า "ไม่ได้ ฉันต้องกู้หน้ากลับมาให้ได้! คนไร้ประโยชน์อย่างเขากล้ามาแข็งข้อกับฉันเหรอ? เขาจะต้องได้เห็นดีแน่!"

"ความแค้นไม่ปล่อยข้ามคืน! ในมณฑลกวงหลิวไม่มีใครกล้าปฏิบัติแบบนี้กับผม! เรื่องนี้คุณไม่ต้องยุ่ง ถ้าเกิดมีคนรู้ว่าผมเจริญก้าวหน้าเพราะผู้หญิงคนหนึ่ง ผมจะอยู่ในวงการนี้ต่อได้ยังไง?"

พี่เล่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาใครบางคน

.....

.....

หลังจากเดินเข้าประตูใหญ่บ้านตระกูลจาง หลินหยางไปหาซูเหยียนโดยตรง

"คุณคือ…หลินหยาง? คุณมาได้ยังไง?" ลูกผู้พี่จางหูพูดด้วยความประหลาดใจ

"จางหู ซูเหยียนอยู่ไหน?" หลินหยางรีบถาม

"ซูเหยียน?" จางหูพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "คุณยังมีหน้ามาถามว่าน้องผมอยู่ไหนอีกเหรอ? ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะคุณ น้องผมจะต้องมาเจอเรื่องแบบนี้เหรอ? ต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้เหรอ? ตอนนี้คุณยังมีหน้ามาที่นี่อีก! หลินหยาง คุณใจกล้าไม่เบา!"

"จางหู มีเรื่องอะไรเดี๋ยวผมค่อยอธิบายให้คุณฟังทีหลัง ตอนนี้คุณรีบพาผมไปหาเสี่ยวเหยียนก่อน" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

เดิมทีจางหูยังต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่เห็นสีหน้าที่ร้อนใจของหลินหยาง ลังเลสักพักแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย "เธออยู่ที่คุณป้า!"

จางอ้ายฉีเหรอ?

หลินหยางได้ยินคำพูดประโยคนี้ รีบตรงไปทางนั้นทันที

หลังจากนั้นหลายนาที หลินหยางเปิดประตูของห้องนอนห้องหนึ่ง

"ใคร?"

คนที่อยู่ด้านในสะดุ้งตกใจ รีบถามทันที

หลินหยางหันไปมอง พบว่าจางอ้ายฉีกำลังยืนอยู่ข้างเตียง ส่วนบนเตียงมีผู้หญิงสีหน้าซีดคนหนึ่งที่ถูกผ้าพันแผลพันรอบดวงตาคนหนึ่งนอนอยู่บนนั้น

ผู้หญิงอยู่ในอาการหมดสติ ข้างเตียงมีอุปกรณ์การแพทย์หลายอย่าง มีท่อหลายเส้นถูกสอดเข้าไปตามแขนของผู้หญิง ส่วนอีกด้านหนึ่งของห้องเป็นพยาบาลหญิงคนหนึ่ง เธอกำลังนั่งงีบหลับอยู่ตรงนั้น

"หลินหยาง คุณเอง?"

จางอ้ายฉีอุทาน สีหน้าดูไม่สบอารมณ์ขึ้นมาทันที "คุณยังมีหน้ามาที่นี่อีกเหรอ? ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้! ไสหัวไป!"

หลินหยางไม่อธิบาย รีบเดินไปตรวจดูอาการของซูเหยียนที่ข้างเตียง

"พิษของดอกปลิดชีพถูกควบคุมเอาไว้แล้ว บาดแผลบนดวงตากำลังฟื้นฟู บนร่างกายไม่มีบาดแผลอย่างอื่น โชคดี โชคดี…"

หลังจากที่รู้ว่าอาการของซูเหยียนคงที่ หลินหยางถอนหายใจอย่างโล่งอก

ดูเหมือนการปกป้องของกงซีหยุนและคนอื่นทำได้ไม่เลว

"หลินหยาง! คุณไม่ได้ยินที่ฉันพูดเหรอ? ไสหัวออกไป!" จางอ้ายฉีแทบจะกรี๊ด เห็นหลินหยางไม่สนใจ เธอรีบแหกปากเรียกคนทันที "ใครก็ได้! ใครก็ได้!"

"เกิดอะไรขึ้น?"

"มีเรื่องอะไรเหรอ?"

มีคนไม่น้อยวิ่งเข้ามาจากด้านนอก

ล้วนแต่เป็นบอดี้การ์ดของตระกูลจาง

"โยนไอ้คนไร้ประโยชน์คนนี้ออกไป! ถ้าเขาไม่ยอมไป กระทืบเลย! กระทืบมันให้ตายเลย!" จางอ้ายฉีตะคอกด้วยความโกรธ

"ครับ!"

ทุกคนก้าวออกไปข้างหน้าทันที

"ไม่จำเป็นต้องให้พวกคุณลงมือ! ผมไปเองได้!"

หลินหยางหันหน้าไปพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

บอดี้การ์ดพวกนั้นได้ยินคำพูดประโยคนี้ สีเทาหยุดชะงัก หันไปมองหน้ากัน

ซูเหยียนปลอดภัย หลินหยางโล่งใจ และไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ต่อแล้ว เขาจำเป็นต้องไขว่คว้าเวลาวิจัยยาถอนพิษของดอกปลิดชีพ และยังต้องจัดการปัญหาของพรรคโบราณ เพื่อทำให้ทุกอย่างกลับมาสงบสุข

เล่นงานพรรคโบราณครั้งนี้ จะใจอ่อนไม่ได้เด็ดขาด!

เขาจำเป็นต้องเชือดไก่ให้ลิงดู!

ทำให้ทุกคนหวาดกลัวเขา ไม่มีใครกล้ามันล่วงเกินเขาอีก!

สายตาของหลินหยางแน่วแน่และกำหมัดแน่น

ทว่าในขณะที่หลินหยางกำลังจะเดินออกจากห้อง จางอ้ายฉีหัวเสียอย่างกะทันหัน

"หยุดอยู่ตรงนั้น! คนแซ่หลิน! คุณเห็นตระกูลจางเป็นสถานที่อะไร? นึกอยากมาก็มานึกอยากไปก็ไป? คุณทำร้ายซูเหยียนจนตกอยู่ในสภาพแบบนี้ จะปล่อยให้คุณเดินออกไปอย่างง่ายดายแบบนี้ได้ยังไง? หักขาของเขาหนึ่งข้าง! โยนออกไป! ทำให้เขาได้รู้ว่าจุดจบของการรังแกคนของตระกูลจางเป็นยังไง?" จางอ้ายฉีพูดด้วยความโมโห

สายตาแบบนั้นมันแทบอยากจะกลืนเขาลงท้องทั้งเป็น

"ลูกสุนัข! แกยังมีหน้ามาตระกูลจางของเราอีกเหรอ? ฉันจะฆ่าแก!!"

จางชิงหยู่คิดจะวิ่งเข้าไปหาหลินหยางด้วยสีหน้าที่ดุร้าย

"จางชิงหยู่!"

ชายชราตะคอก

จางชิงหยู่ตัวแข็งหยุดชะงักตรงที่เดิมทันที

หลินหยางมองจางชิงหยู่ด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

ในใจของเขา จางชิงหยู่เป็นไม่ได้แม้กระทั่งคนแปลกหน้า

แต่สำหรับผู้เฒ่าจาง เขายังรู้สึกว่าตนเองติดค้างเขา

"ที่นี่คือตระกูลจาง พวกแกทุกคนล้วนแต่เป็นคนของตระกูลจาง! ช่วยเคารพกฎของตระกูลจางด้วย! ถ้าใครกล้าทำอะไรส่งเดชที่นี่ ก็เท่ากับไม่เห็นฉันอยู่ในสายตา! เข้าใจหรือยัง? ทำตัวให้มันเรียบร้อยหน่อย!" ชายชราพูดอย่างไม่สบอารมณ์

"เข้าใจแล้ว!"

ทุกคนตอบรับด้วยความเคารพ

ชายชราพยักหน้า มองไปทางหลินหยาง

"หลินหยาง! แม่ยายของแกบอกว่าที่เสี่ยวเหยียนเป็นแบบนี้เพราะแก มีเรื่องแบบนี้หรือเปล่า?"

"ทำไมคุณตาพูดแบบนี้?"

"แม่ยายของแกบอกว่าแกไปล่วงเกินคนใหญ่คนโต!"

"ผมจะไปล่วงเกินใครได้?"

"ก็คนของหมู่บ้านราชาสมุนไพรไง! กล้าไม่ยอมรับเหรอ?" จางชิงหยู่พูดเสียงแหลม

"คนที่ล่วงเกินหมู่บ้านราชาสมุนไพรคือหมอเทวดาหลิน มันเกี่ยวอะไรกับผม?" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"ทำไมจะไม่เกี่ยวกับแก? แกนี่แหละที่เป็นคนล่วงเกินคนของหมู่บ้านราชาสมุนไพร หลังจากนั้นใช้ชื่อของเสี่ยวเหยียนขอให้หมอเทวดาหลินออกหน้าแทนจนทำให้เรื่องมันบานปลาย หมู่บ้านราชาสมุนไพรโทษเสี่ยวเหยียน ก็เลยลงโทษเธอแบบนี้! แกยังมีหน้ามาบอกว่าไม่เกี่ยวกับแก? หัวใจของแกถูกสุนัขคาบไปกินหมดแล้ว! แกมันไม่ใช่คน! แกมันสัตว์เดรัจฉาน!" จางชิงหยู่ด่าทอเสียงดัง ด่าไปด่ามาเริ่มปล่อยโฮร้องไห้ "ทำไมชีวิตลูกสาวของฉันถึงรันทดแบบนี้!"

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ยิ่งรู้สึกโกรธเข้าไปอีก

หลินหยางยิ้มอย่างเย็นชา