สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1067

"อ๊าก!" สีหน้าของเขาบิดเบี้ยว ส่งเสียงคำรามด้วยความเจ็บปวด และความเจ็บปวดที่รุนแรงเกือบทำให้เขาหมดสติไปโดยตรง

แต่เขายินดีแบ่กรับ!

เขามีลูกชายเพียงคนเดียว จะยอมทนดูแขนของลูกชายตนเองถูกตัดจนขาดกลายเป็นคนพิการได้อย่างไร?

"ผู้ปราดเปรื่องปิงชางจุน คราวนี้…คุณคงจะพอใจแล้วมั้ง?" นายท่านเล่ยเค้นรอยยิ้ม พูดด้วยสีหน้าที่อ่อนแรง

"พอใจอะไร?" ปิงชางจุนมองเขาด้วยความประหลาดใจ "คุณคงไม่คิดว่าผมตัดแขนของคุณแล้วจะปล่อยลูกชายของคุณไปหรอกมั้ง?"

"อะไรนะ?" ร่างกายของนายท่านเล่ยแข็งทื่อ "นายท่านปิงชางจุน ความ…ความหมายของคุณคือ…"

"ผมพูดไปแล้ว พวกคุณลงมือเอง แค่หักแขนหนึ่งข้าง ผมลงมือต้องตัดแขนทั้งสองข้าง! คุณรักษาแขนของตัวเองไว้ไม่ได้ ลูกชายของคุณก็เหมือนกัน!"

ปิงชางจุนพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย หลังจากนั้นยกกระบี่ขึ้น ฟันไปทางเล่ยเผิง

"ไม่!"

เล่ยเผิงกรีดร้อง

แต่ไม่มีประโยชน์

ฉึก!

เสียงที่แปลกประหลาดดังขึ้น

เล่ยเผิงร้องคร่ำครวญโดยตรง ล้มกลิ้งอยู่บนพื้นไม่หยุด ท้ายที่สุดเจ็บป่วยจนหมดสติไป

นายท่านเล่ยมองภาพนี้ตาค้าง เหม่อลอยราวกับดวงวิญญาณหายไป

ส่วนทางด้านของตระกูลจาง ก็ตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน

มีหลายคนที่ตกใจจนเข่าอ่อนล้มลงบนพื้น บางคนถึงขั้นตกใจจนหมดสติ…

"นี่ก็คือผู้ปราดเปรื่องเหรอ?"

จางจงหัวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ มองไปทางปิงชางจุนและหลินหยาง แววตาของเขาเริ่มหวั่นไหว

"นายท่านเล่ย! นายท่านเล่ย…"

คุณนายจางรีบตะโกนเสียงดัง สีหน้าแดงก่ำ ทั้งกลัวและตกใจ

แต่ตอนนี้นายท่านเล่ยอยู่ในสภาพสะบักสะบอมเหมือนกับสุนัขไร้เจ้าของ

"ต้องให้ผมช่วยเรียกรถพยาบาลหรือเปล่า?"

ปิงชางจุนเก็บกระบี่ จุดบุหรี่แล้วพูด

"ไม่…ไม่ต้อง…" นายท่านเล่ยตั้งสติได้ อ้าปากพูดด้วยน้ำเสียงที่ไร้วิญญาณ

"ในเมื่อไม่ต้องก็รีบไสหัวไปเถอะ ถ้ายังมาขวางหูขวางตาต่อหน้าผม ผมคงต้องเอาชีวิตของพวกคุณแล้ว!" ปิงชางจุนพูด

นายท่านเล่ยสะดุ้ง รีบมองไปทางคนของตนเองที่นอนคร่ำครวญอยู่บนพื้น รวมไปถึงลูกชายของตนเองที่แทบหมดสติ กัดฟันแน่น คุกเข่าโขกหัวให้ปิงชางจุนแล้วพาคนเดินจากไป

พวกเขาแต่ละคนเดินช้ามาก และส่วนใหญ่ต้องคลานออกไป

สถานที่เกิดเหตุเละเทะไปหมด

มีคนของตระกูลจางหลายคนอาเจียนออกมาโดยตรง

มีมากมายในบรรดาพวกเขาที่ไม่เคยเห็นภาพแบบนี้

คุณนายจางก็ตกใจจนหน้าซีดมากเช่นกัน

"ต่อจากนี้ก็คนพวกนี้ใช่หรือเปล่า?"

ปิงชางจุนหันไปมองทางคุณนายจางและคนอื่น

"หา?"

คุณนายจางและคนอื่นตกใจจนขวัญหาย

คนที่อยู่ตรงหน้าคือปีศาจของจริง!

พวกเขาเป็นเพียงตระกูลธรรมดาตระกูลหนึ่งในมณฑลกวงหลิว จะเอาอะไรไปล่วงเกินคนแบบนี้?

"ไม่!"

"คุณปล่อยพวกเราไปเถอะ!"

"พวกเรา…พวกเราไม่เกี่ยว…"

"ขอร้อง ปล่อยพวกเราไปเถอะ…"

เสียงที่สั่นเทาดังขึ้นไม่หยุด

คนของตระกูลจางเริ่มคุกเข่าโขกหัวอย่างบ้าคลั่ง

คุณนายจางพูดอะไรไม่ออกสักคำ ร่างกายที่นั่งอยู่บนรถเข็นสั่นไม่หยุด

รู้สึกหวาดกลัวจนถึงขีดสุด

จางจงหัวอ้าปากแต่กลับพูดอะไรไม่ออก ทำได้แต่มองไปทางหลินหยาง

"ที่นี่ไม่ค่อยสะดวก พวกเราไปหาสถานที่กว้างกว่านี้เถอะ" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

"ได้! คุณว่าไปไหนดี?" ปิงชางจุนถาม

"คุณตา ในละแวกนี้มีสถานที่ค่อนข้างกว้างหน่อยหรือเปล่า?" หลินหยางหันไปถาม

"หลังเขา พวกคุณจะใช้เหรอ? ผมจะสั่งให้คนไปเคลียร์คนออกจากสถานที่เดี๋ยวนี้!" จางจงหัวรีบพูด

"พ่อ…ทำแบบนี้ไม่ได้นะ!"

"เขาชิงซงอยู่นอกมณฑลกวงหลิว! ที่นั่นมีคนอาศัยอยู่น้อยมาก คุณจะส่งคุณย่าไปอยู่ที่นั่นได้ยังไง?"

คนของตระกูลจางรีบพูดด้วยความร้อนใจ

"ไอ้ตาแก่! คุณ…คุณคุณคุณ…คุณกำลังจะไล่ฉันออกจากตระกูลจางเหรอ?" คุณนายจางตะคอกด้วยความโมโห

ส่งไปอยู่เขาชิงซง แบบนั้นไม่เท่ากับไล่ออกจากตระกูลจางเหรอ?

เขาจางจงหัวไปกินดีหมีมาเหรอ ถึงขั้นกล้าทำแบบนี้?

ทว่า…จางจงหัวกลับยืนกรานอย่างหนักแน่น

"ใช่!"

คนของตระกูลจางฮือฮา

"ไม่! !"

ในตอนนั้นเอง มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น

ทุกคนหันไปมอง พบว่าจางชิงหยู่วิ่งออกจากฝูงชนไปขวางอยู่ตรงหน้าของคุณนายจาง

"พ่อ! เรื่องมันไม่ใช่แบบนั้น! พวกคุณอย่าให้หลินหยางหลอกเอาเด็ดขาด!"

"ทำไม? ชิงหยู่ เธออยากพูดอะไรเหรอ?" จางจงหัวขมวดคิ้ว

"พ่อ! หลินหยางไม่ใช่คนดีอะไร มีเหรอที่ฉันจะไม่รู้? เขาไม่มีทางรู้จักคนคนนั้นด้วยซ้ำ!" จางชิงหยู่รีบพูดด้วยความร้อนใจ

"หลินหยางไม่ได้ง่ายอย่างที่เธอคิด!" จางจงหัวพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"พ่อ! พ่อแก่จนเลอะเลือนแล้ว! พ่อไม่ได้ยินที่เขาพูดตอนเข้ามาเหรอ? เขาตามหาหมอเทวดาหลิน! เห็นได้ชัดว่าเขามาหาหมอเทวดาหลิน ทุกคนรู้เรื่องที่หลินหยางรู้จักหมอเทวดาหลิน เพื่อนอะไร! เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการหาหมอเทวดาหลินผ่านหลินหยาง!" จางชิงหยู่พูด

"ถูกต้อง! แก่จนจะเข้าโลงศพอยู่แล้ว คุณคิดว่าคุณเจอที่พึ่งพิงเหรอ? ฉันจะบอกคุณ! หลินหยางเป็นคนไร้ประโยชน์เหมือนตอนสมัยคุณยังหนุ่ม! ไม่เคยประสบความสำเร็จอะไรสักอย่าง! ตระกูลจางอยู่ในมือของคุณ ไม่ช้าไม่เร็วต้องล่มจมสักวัน!" คุณนายจางแหกปากด่าดังลั่น

ทว่าทันทีที่เพิ่งพูดจบ ผู้เฒ่าจางเหวี่ยงฝ่ามือออกไปโดยตรง

เพี๊ยะ!

คุณนายจางกุมใบหน้า มองจางจงหัวอย่างไม่กล้าเชื่อสายตา

ผู้คนที่อยู่โดยรอบก็มองตาครั้งเช่นกัน

"สามสิบปีแล้ว! สามสิบปีเต็มแล้วที่คุณไม่เคยโดนฉันตบ…แต่คุณกลับตบฉัน…" ในแววตาของคุณนายจางนองไปด้วยน้ำตา รู้สึกเจ็บปวดจนถึงขีดสุด

จางจงหัวก็รู้สึกอึ้งเช่นกัน มองดูฝ่ามือที่เหี่ยวย่นของตนเอง สูดหายใจเข้าลึกๆ หันหลังเดินไปทางหลังเขาอย่างกะทันหัน

เขาไม่อยากสนใจคนโง่อย่างตระกูลจางอีก

สิ่งเดียวที่เขาอยากรู้ในตอนนี้คือปิงชางจุนมาหาหลานเขยของตนเองทำไม…