สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1068

จางจงหัวไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องของผู้ปราดเปรื่องมาก

แต่เนื่องจากเมื่อก่อนตระกูลจางก็เคยมีคนก้าวเข้าสู่วงการศิลปะการต่อสู้ จางจงหัวจึงเคยได้ยินมาบ้าง

เขาอายุมากแล้ว ย่อมเคยได้ยินเรื่องของอันดับผู้ปราดเปรื่อง

ผู้ปราดเปรื่องที่อยู่ในสิบอันดับแรก มีคนไหนบ้างที่ไม่แข็งแกร่งจนน่ากลัว ไม่ว่าใครก็เป็นคนที่ตระกูลจางไม่ควรล่วงเกินทั้งนั้น

จางจงหัวย่อมรู้สถานะของตระกูลจางตนเองดี

ถึงแม้หลังจากผ่านวิกฤตครั้งก่อน เขามักจะมีความรู้สึกว่าหลานเขยของตนเองมีอะไรบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง แต่ท้ายที่สุดเขาก็คิดว่าตนเองน่าจะคิดมากเกินไป

แต่ปัจจุบันเห็นปิงชางจุนคนนั้นมาหาถึงที่ มันยิ่งช่วยยืนยันความสงสัยของเขา

"นายท่าน!"

พ่อบ้านเดินเข้ามาโค้งคำนับจางจงหัว

"อืม"

จางจงหัวพยักหน้า พูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ "ด้านในเป็นยังไงบ้าง?"

"หลังจากคุณชายหลินและปิงชางจุนเดินเข้าไปข้างใน พวกเขากำชับไม่อนุญาตให้ใครเข้าไปทางนั้น"

"พวกเขาจะทำอะไร? ทำไมถึงต้องทำตัวลึกลับแบบนี้?"

จางจงหัวถามด้วยความสงสัย

พ่อบ้านส่ายหัว "ไม่รู้"

บูม! !

ในตอนนั้นเอง มีเสียงสั่นสะเทือนของภูเขาดังขึ้นจากหลังเขาอย่างกะทันหัน

คนทั้งสองตกตะลึงพร้อมกัน เกือบล้มลงบนพื้น

"เกิดอะไรขึ้น"

จางจงหัวใช้มือจับภูเขาจำลองที่อยู่ด้านข้าง รีบพูดด้วยความร้อนใจ "แผ่นดินไหวเหรอ? แผ่นดินไหวเหรอ?"

"น่าจะไม่ใช่แผ่นดินไหว นายท่าน คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?" พ่อบ้านสามารถยืนได้อย่างมั่นคง รีบถามทันที

"ผมไม่เป็นอะไร เสียงเมื่อกี้ดังมาจากหลังเขาใช่หรือเปล่า?"

"ดูเหมือนจะใช่…"

"รีบไปดูเร็วว่าเกิดอะไรขึ้น!" จางจงหัวรู้สึกร้อนใจ เตรียมตัววิ่งเข้าไปด้านใน

"นายท่าน! คุณชายหลินพูดแล้ว ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ห้ามเข้าไปเด็ดขาด!" พ่อบ้านพูดอีกครั้ง

"เพราะอะไร?" จางจงหัวถามด้วยความตกตะลึง

"เขาบอกว่า…หลังเขาอันตรายมาก" พ่อบ้านลังเลสักพักแล้วพูด

"อันตรายมาก?"

จางจงหัวมึนงง แต่ก็ยังพูดด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม "ถ้าหากเป็นแบบนั้นก็ยิ่งต้องไปดู ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับหลานเขยของผมในที่ของผม มันจะไม่เป็นไรเหรอ?"

พูดจบ รีบวิ่งไปทางหลังเขาโดยไม่สนใจคำคัดค้าน

"นายท่าน! นายท่าน!"

พ่อบ้านรีบวิ่งตามไป

ทว่าทันทีที่ไปถึงหลังเขา จางจงหัวต้องมองตาค้าง

เห็นเพียงต้นไม้ที่อยู่บนหลังเขาถูกทำลายทั้งหมด บนพื้นมีหลุมบ่อปรากฏขึ้นจำนวนมาก สถานที่เกิดเหตุเต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง

ส่วนใจกลางพื้นดินที่ยุ่งเหยิง มีร่างของคนสองคนยืนอยู่ตรงนั้น

คนหนึ่งคือปิงชางจุน

ส่วนอีกคนคือหลินหยาง!

ฟิ้ว!

ในตอนนั้นเอง ปิงชางจุนก้าวเท้า พุ่งเข้าไปหาหลินหยางราวกับภาพเงา

เจตนาแห่งการฆ่าระเบิดออกเป็นวงกว้างราวกับทหารนับพันอาชานับหมื่น

พ่อบ้านและจางจงหัวหายใจไม่ออกทันที

ราวกับเห็นแม่ทัพผู้เกรียงไกรและอยู่ยงคงกระพันนำทหารนับล้านพุ่งเข้าไปหาหลินหยาง

ทว่าหลินหยางกลับไม่รู้สึกกลัวแม้แต่นิดเดียว

เขายังคงยืนอยู่ตรงนั้นราวกับเขาไท่ซาน รอจนกระทั่งปิงชางจุนเข้าประชิดตัว เขายกแขนขึ้นคว้าไปทางกระบี่

ใช้มือเปล่ารับคมกระบี่?

ไม่!

สามารถมองเห็นจากระยะไกลได้อย่างชัดเจน!

เห็นเพียงบนมือของหลินหยางมีแสงสีขาวส่องประกาย ราวกับดวงดาวยามค่ำคืนบนท้องฟ้ามารวมกันที่มือของเขา งดงามสลวยสวยหรูทำให้รู้สึกเมามาย

ติงตัง!

คมกระบี่ปะทะมือ มีประกายไฟสาดกระเซ็น

หลังจากนั้นมีแสงสีขาวจำนวนมากระเบิดออกจากฝ่ามือ กระจายไปทั่วทุกสารทิศ

ติง! ติง! ติง! ติง…

แสงสีขาวร่ายล้อมรอบมือและรวมไปถึงกระบี่ของปิงชางจุนเดี๋ยวหายเดี๋ยวปรากฏขึ้นเหมือนเป็นภาพเงา

"คุณ ไม่ใช่เป้าหมายสูงสุดของผม! หรือพูดอีกอย่างคือคุณไม่มีสิทธิ์เป็นเป้าหมายสูงสุดของผม!"

หลินหยางคำรามเสียงเบา ฝ่ามือทั้งสองตบไปที่ไหล่ แขนประสานกันเป็นรูปกากบาทอยู่ตรงหน้าอก หลังจากนั้นปล่อยมือ บนแขนของเขาเต็มไปด้วยเข็มเงินที่เป็นประกาย

ทันใดนั้น กลิ่นอายของเขาพลุ่งพล่านอย่างบ้าคลั่ง

เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วอย่างจรวด

เพียงแค่พริบตาเดียว เกิดความแตกต่างราวกับฟ้าดินขึ้นบนตัวของเขา เหมือนกับลอกคราบเป็นคนใหม่ ทำให้ผู้คนรู้สึกเย็นวูบในใจ…

หลังจากนั้น เขาเงยหน้าขึ้นอย่างกะทันหัน ชกหมัดไปทางปิงชางจุน

หมัดทั้งคู่ประสานกัน

ปัง!

การระเบิดที่สะเทือนฟ้าสะท้านดินกระจายออกเป็นวงกว้าง

หลังเขาเกิดการสั่นสะเทือนขึ้นอีกครั้ง

จางจงหัวที่อยู่ไกลออกไปตกตะลึง ผ่านไปสักพักใหญ่ถึงสามารถตั้งสติได้ พูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

"สั่งการลงไปเดี๋ยวนี้ ปิดผนึกภูเขา ไม่ว่าใครก็ตาม…ห้ามเข้ามาที่หลังเขา ใครเข้าใกล้ไล่ออกไปให้หมด ถ้าหากไม่เชื่อฟัง ไล่ออกจากตระกูลจาง!"

"ครับ นายท่าน!"

พ่อบ้านรีบเดินไปจัดการทันที

จางจงหัวมองภาพการต่อสู้ของคนทั้งสองสักพักใหญ่ พูดพึมพำ

"ตระกูลจาง…มีมังกรที่แท้จริงซ่อนอยู่…"

การต่อสู้ครั้งนี้ดำเนินการไปสองวันสองคืน สุดท้ายก็ได้ผลแพ้ชนะออกมา

สองวันมานี้ จางจงหัวเฝ้ามองอยู่ที่หลังเขาโดยตลอด ข้าวก็ไม่กิน ดื่มเพียงน้ำเล็กน้อย เอาแต่จ้องมองกันต่อสู้โดยไม่พัก

"คุณแพ้แล้ว!"

หลินหยางดึงเข็มออกจากร่างกาย มองไปทางปิงชางจุนที่หอบหายใจอยู่ไม่ไกล

บนร่างกายของปิงชางจุนเต็มไปด้วยบาดแผล กลิ่นอายยุ่งเหยิง เริ่มจะไม่สามารถยืนได้อย่างมั่นคง

แต่เขากัดฟันแน่นยืนกราน "ผมยังสู้ไหว!"

"สู้ต่อไปมันก็ไม่มีความหมายอะไร! วิทยายุทธของคุณสูงมาก เข้าไม่ได้เด็ดขาด แต่…ทำอะไรผมไม่ได้! พวกเราสู้กันต่อไปมีแต่จะทำให้คุณสูญเสียพลังกำลัง ถูกผมเอาชนะในที่สุด! ดังนั้นสู้กันต่อไปก็ไม่มีความหมายอะไรแล้ว!" หลินหยางพูด

ปิงชางจุนได้ยินคำพูดประโยคนี้ กลางหว่างคิ้วของเขาถูกปกคลุมด้วยความเยือกเย็น ในแววตาเต็มไปด้วยความโกรธที่ไม่พอใจ

แต่…เขาไม่ได้โต้แย้ง

เพราะสิ่งที่หลินหยางพูดมามันถูกต้อง