สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1074

ในวันนี้สระมังกรทมิฬคึกคักเป็นพิเศษ

เมื่อหลินหยางขับรถไปที่ทางเขาสระมังกรทมิฬ ก็มีรถจำนวนมากจอดอยู่ที่ไหน

ไม่สามารถขับรถเข้าไปได้อีกแล้ว ทำได้เพียงเดินเข้าไป

อย่างไรก็ตามเมื่อหลินหยางเพิ่งจอดรถเสร็จ เตรียมที่จะเดินเข้าไป จู่ๆ ก็มีเสียงตะโกนหยุดเขาเอาไว้

"หลินหยาง?"

เสียงที่ตกใจทำให้หลินหยางตัวสั่น

เขายังใช้ใบหน้าของหลินหยาง ไม่ได้ใช้ใบหน้าหมอเทวดาหลิน

ถ้าใช้ใบหน้าของหมอเทวดาหลินคงถูกคนจำได้อย่างไม่ต้องสงสัย แต่ทำไมมีคนจำใบหน้าของหลินหยางได้?

หลินหยางขมวดคิ้ว หันหน้าไปและเห็นคนหลายคนเดินมา

เมื่อเห็นคนเหล่านี้ หลินหยางก็ตกใจ

ด้านหน้ามีผู้หญิงสองคนและผู้ชายหนึ่งคน ผู้ชายสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว หน้าซีดและยิ้มขี้เล่น เด็กผู้หญิงสองคนสวมชุดรัดรูป ผู้หญิงอีกคนยังเด็กมากและดูเหมือนเพิ่งมาจากมหาวิทยาลัย

"เติ้งเหลย? คุณหรอ?" หลินหยางอุทาน

"หืม? คุณชายหลินของพวกเรายังจำพวกเราได้หรอ? นี่คือความยินดีของพวกเราจริงๆ" ผู้ชายพูดด้วยรอยยิ้มและเดินเข้ามา กวาดสายตามองหลินหยางขึ้นลง: "คุณสวมชุดนี้หรอ? เหมือนคุณว่าหลายปีมานี้คุณยุ่งเหยิงอยู่นะ!"

"เติ้งเหลย ทำไมหรอ นี่คนรู้จักคุณหรอ?"

ผู้หญิงที่อายุเยอะเดินเข้ามาและถาม

สีหน้าของหญิงสาวค่อนข้างเย็นชา และดวงตาของเธอก็เย็นชาเช่นกัน

"โอ้ะ ไม่มีอะไร แค่เจอเพื่อนเก่าเฉยๆ" เติ้งเหลยพูดด้วยรอยยิ้ม

"เพื่อนเก่าหรอ? มหาลัยหรอ?"

"ก็นับว่าใช่ แต่เขาลาออกไปนานแล้ว" เติ้งเหลยยักไหล่

"ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง พวกคุณคุยเรื่องเก่าๆ กันเถอะ" ผู้หญิงพยักหน้า ไม่พูดมาก

"คุยเรื่องเก่าๆ หรอ? ผมมีอะไรจะคุยกับคนแบบนี้?" ผู้ชายพูดด้วยเสียงหัวเราะเล็กน้อย มองหลินหยางด้วยสายตาดูถูก: "ว่าแต่ทำไมหลินหยาง คุณถึงมาที่นี่ได้? รู้ไหมว่าที่นี่คือที่อะไร? คุณมาที่นี่เพราะอยากตายหรอ?"

"แน่นอนว่ารู้ ทางเข้าสระมังกรทมิฬ" หลินหยางไม่โมโหใดๆ และพูดอย่างสงบ

"เหอะ ในเมื่อรู้แล้วคุณยังจะมาอีกหรอ? คุณคงไม่ได้คิดจะเข้าไปข้างในจริงๆ หรอกใช่ไหม?" เติ้งเหลยหรี่ตาถาม

"เข้าไปไม่ได้หรอ?" หลินหยางถามกลับ

"โง่! ตกลงคุณเข้าใจไหมว่าที่นี่คืออะไร? ผมแนะนำให้คุณรีบกลับไปดีกว่า จะได้ไม่ตายอย่างไม่รู้เรื่อง!" เติ้งเหลยโมโหเล็กน้อย

ใบหน้าหลินหยางเรียบเฉย มองเขาและพูด: "ในเมื่อคุณบอกว่าในนี้อันตราย งั้นคุณมาทำไม?"

"เหอะๆ คุณคิดว่าคุณเป็นผมหรอ? หมัดของคุณใหญ่กว่าผมหรอ?" เติ้งเหลยยกหมัดขึ้นมาและพูดอย่างไม่แยแส

หลินหยางจำได้ ตอนมหาลัยเติ้งเหลยเป็นหัวโจกในมหาลัย ว่ากันว่าครอบครัวของเขาฝึกศิลปะการต่อสู้หลายชั่วอายุคน และเขาได้เรียนศิลปะการต่อสู้ที่มีชื่อเสียงมากตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก เขาเป็นที่นิยมมากในหมู่สาว ๆ ที่โรงเรียน

เขาเหลือบมองสาวสองคนข้างหลังเขาและเห็นว่าทั้งคู่มีบัตรงานและคล้องกล้องอยู่ที่คอ

หลินหยางตระหนักได้ทันที

สองคนนี้เป็นนักข่าว

เกรงว่าเติ้งเหลยคนนี้จะมาเป็นทูตเพื่อปกป้องสาวทั้งสอง เขาน่าจะพาทั้งสองเข้าไปในสระมังกรทมิฬเพื่อทำข่าวที่น่าตื่นเต้นนี้

"พวกคุณเข้าใจเรื่องภายในสระมังกรทมิฬไหม?" หลินหยางขมวดคิ้วถาม

โดยปกติแล้วเรื่องแบบนี้ไม่น่าไปเข้าหูของคนทั่วไป เติ้งเลยและคนอื่นๆ รู้เรื่องนี้ได้ยังไง?

"เหมือนว่าคนโง่อย่างคุณจะไม่เข้าใจอะไรเลยและวิ่งมาที่นี่ด้วยความงุนงง! ผมบอกคุณให้ ในวันนี้สระมังกรทมิฬไม่เหมือนก่อนหน้านี้อีกต่อไป! ภายในสระมังกรทมิฬนี้ เต็มไปด้วยผู้คน อีกทั้งยังไม่ใช่คนธรรมดา เป็นยอดฝีมือด้านการต่อสู้ ถ้าคุณเข้าไปในสถานที่แห่งนี้มั่วซั่วและเจอพวกเขาเอา คงไม่รอดอย่างแน่นอน!" เติ้งเหลยยิ้ม

"พี่เติ้งเหลย งั้นพวกเรามาที่นี่กันทำไมหรอ?" หญิงสาวที่น่ารักด้านหลังถาม

คุณเติ้ง นี่...คุณอย่าโมโห ที่นี่คนเยอะ ถ้าเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นมาจะไม่ดี!"

ผู้หญิงเดินเข้ามาพูดด้วยสีหน้ากังวล

"เติ้งเหลย พวกเรามาเพื่อทำข่าว ไม่ได้มาก่อเรื่อง อย่าทำอะไรมั่วซั่ว" ผู้หญิงอีกคนเอ่ยปาก

เติ้งเหลยแสดงสีหน้าไม่พอใจ มองผู้หญิงทั้งสอง เขากำลังจะตอบโต้ แต่เมื่อเขาอ้าปาก ก็เหมือนเขาคิดอะไรขึ้นได้และยิ้ม: "สบายใจได้ หลินหยางเป็นเพื่อนของผม ผมจะทำร้ายเขาได้ยังไง?"

ผู้หญิงทั้งสองพยักหน้า

อย่างไรก็ตามเติ้งเหลยมองไปทางหลินหยาง หรี่ตาและยิ้ม: "หลินหยาง เมื่อกี้คุณไม่ใช่ว่าอยากเข้าไปหรอ? เอาอย่างงี้ไหม พวกเราไปด้วยกันเถอะ!"

ไปด้วยกันหรอ?

เติ้งเหลยมีเป้าหมายอะไรมันชัดเจนอยู่แล้ว

เขาไม่ได้อยากลงมือที่นี่ แต่จะเข้าไปสั่งสอนหลินหยางด้านใน

เติ้งเหลายไม่ได้ชอบหลินหยางอยู่แล้วตอนมหาลัย แม้ว่าหลินหยางจะทำตัวไม่โดดเด่น แต่เขาก็มีชื่อเสียงในด้านการเรียน เรียนได้เร็ว หัวสมองดีอย่างมาก ได้รับการชื่นชมจากอาจารย์และนักเรียน สิ่งนี้ทำให้เติ้งเหลยอิจฉาอย่างมาก

ในเวลานั้นเติ้งเหลยวางแผนที่จะจัดการหลินหยาง แต่น่าเสียดายที่ทุกครั้งที่ตัวเองลงมือจะไม่ประสบความสำเร็จอย่างอธิบายไม่ได้และเขากลับอัอบายเอง

เติ้งเหลยรู้สึกว่าหลินหยางโชคดีมาตลอด ส่วนตัวเองโชคร้าย

แต่ครั้งนี้ โชคของหลินหยางไม่ได้ดีขนาดนั้นแล้ว

"จางหยา คุณว่ายังไง?" เติ้งเหลยหันหน้าไปมองผู้หญิง

"ก็ดี! ได้มีคนมาเพิ่มอีกคน ยังไงด้านในก็เป็นสถานที่อันตราย มีปัญหามากมายรอพวกเราอยู่แน่ๆ มีคนอยู่ด้วยก็ดี" ผู้หญิงที่ชื่อจางหยาพูด

"งั้นก็เอาอย่างงี้แหละ" เติ้งเหลยหรี่ตามองหลินหยางและพูดด้วยรอยยิ้ม: "หลินหยาง ทำไมคุณไม่พูดอะไร? คงไม่ได้กลัวใช่ไหม? ถ้าคุณไม่กล้าเข้าไป ก็กลับไปตอนนี้ก็ยังทันนะ! ไม่มีใครหัวเราะคุณหรอ! ฮ่าๆๆ"

"คุณอยากจะให้ผมเป็นเพื่อนร่วมทางกับคุณหรอ งั้นก็ได้!"

หลินหยางพยักหน้าตกลง