สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1159

"งานประชุมใหญ่ใกล้จะเริ่มต้นขึ้น ทุกกองกำลังล้วนแต่เข้าสู่ช่วงพักรบ ศัตรูของตระกูลหลินก็หยุดกันต่อสู้ชั่วคราว ในเวลานี้เกิดความขัดแย้งขึ้นกับตระกูลเฮย ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทุกอย่างที่เตรียมมาตลอดหลายปีต้องสูญเปล่า! หลินอ่าว ผมหวังว่าคุณจะสามารถเข้าใจจุดนี้"

"หลินอ่าวเข้าใจ หลินอ่าวเข้าใจทุกอย่าง แต่หลินอ่าวเชื่อ ตระกูลเฮยต้องคิดว่าเป็นฝีมือของหลินหยางแน่นอน ไม่มีทางสงสัยมาถึงตระกูลหลิน! ดังนั้นเชิญท่านทั้งสองโปรดวางใจ" หลินอ่าวพูดด้วยความเคารพ

"ถ้าหากเป็นแบบนั้นก็ดีที่สุด แต่เรื่องที่เกิดขึ้นทุกอย่างไม่ได้เป็นไปตามที่คุณต้องการ"

"คุณพูดถูกแล้ว"

"พาลูกสาวของคุณไปเถอะ เอาไปขังไว้ก่อนเจ็ดวัน หลังจากนี้เจ็ดวันถ้าหากตระกูลเฮยไม่ทำอะไรเลย ให้ตำหนักพิพากษาเป็นคนตัดสินโทษ"

"ได้! ได้! หลินอ่าวเข้าใจแล้ว"

หลินอ่าวรู้สึกดีใจ รีบใช้ข้อศอกกระแทกหลินลั่วหนาน

หลินลั่วหนานเข้าใจได้ในทันที รีบโขกหัวให้คนทั้งสองที่อยู่ในศาลา

"ขอบคุณคุณลุงทั้งสอง!"

"ไปได้แล้ว"

คนคนนั้นโบกมือ

คนทั้งสองเตรียมตัวไปจากที่นี่

แต่ในตอนนั้นเอง มีคนของตระกูลหลินวิ่งเข้ามาพร้อมกับโทรศัพท์รุ่นเก่า

"นายท่าน ทางเจียงเฉินส่งข่าวมา!"

"หืม?"

คนทั้งสองที่กำลังเล่นหมากรุกหันไปมองพร้อมกัน

ฝีเท้าของสองพ่อลูกหลินอ่าวหยุดชะงัก

"ข่าวอะไร?" คนที่ถือหมากสีขาวถาม

"คนของเราสังเกตเห็นคนของพรรคโบราณและนิกายตงหวงไปปรากฏตัวที่เจียงเฉิน!"

"พรรคโบราณ?"

คนถือหมากสีขาวขมวดคิ้ว

ส่วนคนถือหมากสีดำที่อยู่ฝั่งตรงข้ามพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ "เคยได้ยินว่านิกายตงหวงมีส่วนพัวพันกับหยางหัว แต่ไม่เคยได้ยินว่าพรรคโบราณติดต่อกลับหยางหัว!"

"หยางหัวและพรรคโบราณเกิดความขัดแย้งกันขึ้นเพราะเรื่องของสถาบันการแพทย์พรรคซวนอี ทั้งสองฝ่ายถึงขั้นเผชิญหน้ากันอย่างลับๆ หยางหัวเกิดการสูญเสียไม่น้อย ต่อมาทั้งสองฝ่ายเจรจาพักรบกันอย่างกะทันหัน! เรื่องนี้ทำให้ผู้คนมากมายต้องประหลาดใจ ตอนนี้คนของพรรคโบราณไปปรากฏตัวที่เจียงเฉิน หรือว่า…หยางหัวบรรลุข้อตกลงอะไรกับพรรคโบราณ ทั้งสองฝ่าย…ร่วมมือกันแล้ว?" คนถือหมากสีขาวพูด

คำพูดประโยคนี้ทำให้ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์หัวใจเต้นรัว

หยางหัวร่วมมือกับพรรคโบราณ?

นี่เป็นกองกำลังที่น่าสะพรึงกลัวเพียงใด?

"เรื่องนี้จำเป็นต้องตรวจสอบให้ดี เพราะยังไง ระหว่างพวกเรากับหยางหัวไม่ได้ถือว่าเป็นมิตรที่ดีต่อกัน" คนถือหมากสีดำพูด

"หลินอ่าวยินดีเดินทางไปตรวจสอบเรื่องนี้ด้วยตัวเอง! เพื่อเป็นการชดใช้ความผิดที่ลูกสาวได้กระทำ!" หลินอ่าวรีบก้าวออกมาคารวะพูด

"คุณ?"

คนถือหมากสีดำเหลือบมองหลินอ่าว พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย "ได้ ผมจะให้โอกาสคุณสักครั้ง! หวังว่าคุณจะไขว่คว้ามันให้ดี!"

"ครับ!"

หลินอ่าวดีใจ ในขณะที่กำลังจะพาหลินลั่วหนานไปจากที่นี่

แต่ในตอนนั้นเอง มีคนวิ่งเข้ามาอย่างกะทันหัน

"เกิดเรื่องแล้ว!" คนคนนั้นวิ่งเข้ามาคุกเข่าลงตรงหน้าศาลา

"อะไรนะ?"

ทุกคนขมวดคิ้ว

"เกิดอะไรขึ้น?" คนถือหมากสีขาวถามด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

"หัวหน้าตระกูลเฮยเฮยหยู่เทียนยอดฝีมือทั้งหมดของตระกูลเฮยมาที่นี่ พวกเขาบอกว่าต้องการคำอธิบาย! และยังบอกอีกด้วยว่าถ้าคุณยังไม่ออกไปพบ พวกเขาจะบุกเข้ามา!" คนคนนั้นพูดอย่างเร่งรีบ

"อะไรนะ?"

หลินอ่าวอุทาน

หลินลั่วหนานหน้าซีด เบิกตากว้าง "เป็นไปไม่ได้!"

"นี่มันเรื่องอะไรกัน?"

คนถือหมากสีดำก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกัน "คนของตระกูลเฮย…มาทำอะไร?"

"ยิ่งไปกว่านั้นยังพายอดฝีมือของตระกูลเฮยมา…เห็นได้ชัดว่ามีการเตรียมตัวมา! เกรงว่าแผนการของเราคงถูกเปิดเผยแล้ว"

คนถือหมากสีขาวลุกขึ้นยืน พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย "ไปแจ้งเจ้าตำหนักหลินจงไห่ของตำหนักมังกรสวรรค์ รีบรวบรวมยอดฝีมือของตำหนักมังกรสวรรค์ไปที่ประตูใหญ่เพื่อป้องกันการจู่โจมของตระกูลเฮย ส่วนพวกคุณ ตามผมไปพบเฮยหยู่เทียน!"

"ครับ"

ทุกคนตอบรับพร้อมกัน

หลินลั่วหนานล้วงกระเป๋าของตนเอง โทรศัพท์ก็ไม่ได้พกมาจึงไม่สามารถเรียกรถแท็กซี่ ทำได้แต่กัดฟัน เตรียมตัวพุ่งออกไปหารถสักคันแล้วค่อยว่ากัน

ไม่มีเวลาแล้ว!

"ช่างมัน ออกไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน!"

หลินลั่วหนานพูด ผลักประตูใหญ่วิ่งออกไปข้างนอก หลังออกจากประตูหลัง วิ่งไปทางซอยที่ติดอยู่กับถนนอย่างบ้าคลั่ง

ในขณะเดียวกัน มีรถเก๋งคันหนึ่งขับมาจอดที่หน้าปากซอยอย่างกะทันหัน

หลินลั่วหนานรู้สึกดีใจ รีบวิ่งเข้าไปหารถเก๋งคันนั้น

"คุณ! ไปสนามบินด่วน! เร็ว!" หลินลั่วหนานตะโกนเสียงดังทันที

หลินลั่วหนานวิ่งออกจากประตูหลัง เสียงแจ้งเตือนของตระกูลหลินแทบจะดังขึ้นในทันที

ยอดฝีมือของตำหนักพิพากษาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว วิ่งออกไปทางประตูหลัง ซอยที่เคยเงียบสงบเต็มไปด้วยผู้คนทันที

"หลินลั่วหนาน! คุณใจกล้ามาก! ถึงขั้นกล้าหนีความผิด? หยุดเดี๋ยวนี้ กลับไปรับโทษเดี๋ยวนี้! ไม่อย่างนั้นก็อย่าหาว่าพวกเราไร้น้ำใจ"

ยอดฝีมือคนหนึ่งของตระกูลหลินวิ่งมาทางรถเก๋ง ในขณะเดียวกันก็คอยตะคอกเสียงดัง

"หา?"

หลินลั่วหนานตกใจจนกรีดร้อง รีบปิดประตูรถแล้วตะโกนใส่คนขับ "คุณ! หนึ่งพันหยวน! รีบพาฉันไปสนามบินด่วน! โอเคหรือเปล่า?"

ทว่าคนขับไม่ได้ตอบรับ

ราวกับไม่ได้ยินคำพูดของหลินลั่วหนาน

"คุณ ฉันขอร้องรีบออกรถเถอะ พาฉันไปสนามบิน ฉันขอร้อง! รีบออกรถเดี๋ยวนี้เถอะ" หลินลั่วหนานแทบจะร้องไห้

ทว่าในตอนนั้นเอง ผู้ชายที่นั่งอยู่แถวหลังพูดขึ้นอย่างกะทันหัน

"คุณ นี่เป็นรถส่วนตัวของผม ไม่ใช่รถแท็กซี่ คุณคงขึ้นรถผิดคันแล้ว"

"ฉันรู้! ฉันรู้ ขอร้อง ช่วยสั่งให้คนขับรถของคุณออกรถก่อนได้หรือเปล่า? ถ้าหากฉันถูกคนพวกนั้นจับได้ ฉันตายแน่!"

"มีคนหาเรื่องคุณงั้นเหรอ?" ผู้ชายคนนั้นถามด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ

"ใช่" หลินลั่วหนานหันไปอ้อนวอนผู้ชายคนนั้น ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะรถยนต์มีพื้นที่เล็กเกินไป เธอคงคุกเข่าลงพื้นแล้ว "คุณ ถือเสียว่าฉันขอร้อง รีบออกรถเถอะ ไม่อย่างนั้นฉันคงต้องตายแน่…คนพวกนั้นจะสอบฉันให้เป็นชิ้น…"

"แต่ทางโน้นไม่เห็นมีใครเลย คุณกำลังกลัวอะไร?" ผู้ชายคนนั้นพูดอย่างกะทันหัน

คำพูดประโยคนี้ทำให้หลินลั่วหนานรู้สึกอึ้ง