สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1255

"ฉินหมิงคนทรยศ! คุณยังคิดจะหนีอีกหรอ? อย่าได้ฝัน! รีบมาให้ผมจับเสียดีๆ!"

เมื่อรถหยุดด้านหน้าหลินหยาง จวงไท่ชิงก็เปิดรถกระโดดออกมาตะโกนเสียงดัง

ผู้แข็งแกร่งตระกูลจวงหลายคนล้อมรอบเขา

หลินหยางขมวดคิ้ว

แต่เขาไม่ได้ตื่นตระหนกเท่าไหร่

อันที่จรงเขาไม่คิดว่าตัวเองจะได้ลงจากเขาง่ายๆ ขนาดนั้น

แต่เขาพยายามหลีกเลี่ยงคู่ต่อสู้กับผู้คนในคฤหาสน์กระบี่โลหิต

ไม่ใช่เพราะเขากลัว แต่เพราะเขาไม่อยากเสียเวลา...

คนของศาลาเพียวหยาก็มาถึงแล้วเช่นกัน

นอกจากนั้นแล้ว เสว่เซียวและคนของลัทธิโลหิตมาก็มาถึงแล้วเช่นกัน แต่พวกเราไม่ได้เข้ามา ยืนอยู่ไกลๆ เหมือนกับเสือคอยจ้องมอง

"หัวหน้าตระกูลจวง แนวการป้องกันของคุณไม่ธรรมดาจริงๆ สามารถหยุดเขาที่มีร่างกายดวงดาวโดยกำเนิดได้ เหมือนว่าวันนี้ลูกกลอนอีกาทองคำจะไม่หายไป" ดวงตาของอาวุโสซูเป็นประกาย หัวเราะเบาๆ

"ที่นี่คือพื้นที่ของคนตระกูลจวง ถ้าเขาจะเอายานั้นไปง่ายๆ แล้วเรื่องนี้กระจายออกไป ตระกูลจวงของพวกเราจะเสียหน้าแค่ไหน?"

จวงปู้ฝานพูดอย่างสงบ สองมือไขว้หลังและเดินเข้าไป

"ฉินหมิง! ฟังนะ รีบมอบลูกกลอนอีกาทองคำมา แล้วผมจะไว้ชีวิตคุณ! ไม่งั้น คุณอย่าหาว่าผมไม่ปรานี ได้ยินไหม?"

"ไม่ปรานีหรอ?"

หลินหยางยกหน้าขึ้นมา: "จวงปู้ฝาน! ผมจับซูเย้าเย่ออกมาไม่ใช่เพราะว่ากลัวคุณ แต่ผมไม่อยากฆ่าคุณ! ถ้าคุณให้ผมไป ตระกูลจวงของพวกคุณจะรอดชีวิตมากมาย!"

"คุณพูดอะไร?"

"อวดดีนัก!"

"ไอเด็กนี่คิดว่าตัวเองเป็นอะไร?"

คนตระกูลจวงโมโห ชี้หน้าหลินหยางด้วยความโกรธ

"ฆ่า! ฆ่า! จับเขาฉีกเป็นชิ้นๆ! ฉีกหัวเขาออกมา!"

จวงไท่ชิงไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เขาตะโกนออกมาทันที

"ฆ่า!"

คนตระกูลจวงที่อยู่ด้านข้างพุ่งเข้ามา

"พี่ใหญ่ ช้าก่อน!"

จวงไท่ชิงหายใจหอบ

แต่...ไม่ทันแล้ว!

คนเหล่านี้ชักกระบี่ออกมาจากเอว กระตุ้นกระบี่โลหิต วิชาของพวกเขาพุ่งเข้าหาหลินหยาง

กระบี่หลายสิบเล่มที่หนาแน่น ไม่ให้พื้นที่ว่างให้หลินหยางได้หลบหลีกเลย อยากจะให้เขาตายคาที

อย่างไรก็ตามหลินหยางไม่หลบ เพียงแค่ยืนอยู่เฉยๆ และจ้องมองอย่างเยือกเย็น

คัง! คัง! คัง! คัง...

เสียงที่ชัดเจนดังขึ้น

เห็นว่าเมื่อกระบี่หลายเล่มนั้นกระทบบนตัวหลินหยางเหมือนการกระแทกของเหล็ก ไม่สามารถทำให้บาดเจ็บได้เลยสักนิด

"นี่..." จวงไท่ชิงตกใจ เขาอึ้ง

"นี่พวกคุณหาเรื่องตายหรอ?"

หลินหยางกระแทกเสียง ยกมือขึ้นเพื่อจับกระบี่อันหนึ่งของตัวเอง หักมันและกวาดนิ้วของเขาออกไป

เสียงดังกราว!

เกิดแสงกระบี่เป็นวงกลม

คนตระกูลจวงรอบตัวหลินหยางไม่ขยับ

จากนั้น คอของพวกเขาก็เริ่มมีเส้นออกมา เลือดของพวกเขาค่อยๆ ไหล หัวของพวกเขาค่อยๆ หลุดออกจากคอของพวกเขา

"อ๊า! ! !"

เสียงร้องที่หวาดกลัวดังขึ้น

นั่นคือเสียงของคนตระกูลจวง

"ทำไมเป็นแบบนี้? ทำไม..."

จวงไท่ชิงสีหน้าซีด ถอยกลับไป

"พี่ใหญ่ แนวป้องกันของคฤหาสน์ไม่สามารถทำอะไรคนนี้ได้ คุณคิดอะไรไปทำร้ายเขา? คุณส่งคนไปจัดการเขาก็เหมือนส่งพวกเขาไปตาย ร่างดวงดาวโดยกำเนิดไม่ได้เรียบง่ายขนาดนั้น!" จวงไท่ผิงพูด

"งั้น...งั้นตอนนี้ทำยังงไดี?" จวงไท่ชิงรีบพูดออกมา

จวงไท่ผิงไม่พูดอะไร เห็นเพียงเขากวาดสายตาไปหาจวงปู้ฝาน

จวงปู้ฝานรับรู้ทันที เขาพูดกับอาวุโสซู: "อาวุโส ลูกกลอนอีกาทองคำอยู่กับเขา แต่ร่างดวงดาวโดยกำเนิดไม่ธรรมดา โปรดอาวุโสลงมือฆ่าเขาด้วย! ตระกูลจวงของพวกเราจะช่วยคุณเอง!"

อาวุโสซูขมวดคิ้ว

แม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจ แต่ถ้าตัวเองไม่ลงมือ ลูกกลอนอีกาทองของนี้ก็จะหลุดมือไป

ดวงตาของหลินหยางเยือกเย็น จู่ๆ เขาก็ไม่ใช่หมัดต่อยไปที่อาวุโสซูแล้ว เขาตะโกนและกระแทกหมัดลงบนดิน

"อะไร?"

สีหน้าของอาวุโสซูเปลี่ยนไปและถอยหลัง

แต่เมื่อกำลังจะหลบก็ไม่ทันเสียแล้ว...

ตูม...

พื้นสั่นสะเทือน

พลังคลื่นที่น่าสะพรึงกลัวกระเพื่อม

อาวุโสซูไม่ทันได้ป้องกัน เขาถูกโจมตีเข้าไปที่ร่างกายโดยตรง เขาตกใจและถอยไปสองสามก้าวด้วยร่างกายสั่นๆ

หลินหยางล็อคตำแหน่งของเขา รีบวิ่งไปทันที และคว้าคอด้วยมือข้างหนึ่ง

"ดอกไม้บิน เด็ดใบ ลูกดอก!"

สองมือของอาวุโสซูร่ายรำ ใบไม้ ก้อนหินและลูกดอกจำนวนมากพุ่งออกมาเหมือนอาวุธลับ

สองฝ่ามือของเขาพุ่งออกมากระแทกหลินหยางอย่างรุนแรง

เมื่อหลินหยางเข้าใกล้ อาวุโสซูก็กระตุ้นร่างกายของเขาให้หลบการโจมตีของหลินหยาง

แต่เมื่อเขาเริ่มขยับ หลินหยางก็เตะเท้าออกมาบนพื้นแล้ว

ปัง!

พื้นสั่นสะเทือนอีกครั้ง

การโจมตีที่น่าสะพรึงกลัวนี้เหมือนคลื่นยักษ์ที่กระแทกไปบนร่างกายอาวุโสซูอย่างน่ากลัว

อาวุโสซูที่ยังคงหลบอย่างต่อเนื่องถูกการโจมตีอันหนักหน่วงเข้า เขาตัวสั่น หลังจากยืนอย่างมั่นคง หมัดของหลินหยางก็เข้ามาแล้ว

"อ๊า?"

ลมหายใจของอาวุโสซูสั่นไหว ยกแขนขึ้นเพื่อต้านทาน

ปัง!

หมัดของหลินหยางปะทะเข้ากับฝ่ามือทั้งสองของอาวุโสอย่างรุนแรง พลังอันน่าสะพรึงกลัวดูเหมือนจะฉีกแขนของเขาออกจากกัน

อาวุโสซูล้มถอยหลังทันทีราวกับกระสุนที่ถูกยิงและตกลงบนพื้นอย่างรุนแรง เมื่อเขาลุกขึ้น ร่างของเขาก็เต็มไปด้วยเลือด

"อาวุโสซู ผมไม่ได้มีเจตนาไม่ดีต่อศาลาเพียวหยา แต่ไม่ได้หมายความว่าผมจะกลัวศาลาเพียวหยา ผมหวังว่าคุณจะหยุดได้ทันเวลา ไม่งั้น ผมจะฆ่าคุณ! ทำลายศาลาเพียวหยา!" หลินหยางพูดอย่างเยือกเย็น

ถ้าถึงขั้นต้องฆ่าอาวุโสซู หลินหยางก็คงต้องทำลายศาลาเพียวหยา

เขาไม่ชอบให้เกิดปัญหาตามมา!