สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1268

“อ๋อ ใช่แล้ว ตำรวจถามชื่อของคุณกับเพื่อนคุณ พวกเขาจะส่งคนออกมาเดี๋ยวนี้!”

“ฉันชื่อเจียงหม่านหยุน เพื่อนของฉันชื่อซูเสี่ยวชิง! พวกเราเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยเจียงเฉิน” เด็กผู้หญิงรีบพูด

คำพูดประโยคนี้ทำให้หลินหยางอึ้ง

เขาเงยหน้าขึ้นมองเด็กผู้หญิง พูดเสียงพึมพำ “คุณบอกว่าเพื่อนของคุณ…ชื่ออะไรนะ?”

“ซูเสี่ยวชิง พี่หลิน มีอะไรเหรอ?” เจียงหม่านหยุนรู้สึกมึนงง

“ไม่มีอะไร”

หลินหยางหรี่ตาลง หลังจากนั้นพูดกับโทรศัพท์ “คุณตำรวจครับ ไม่มีอะไรแล้ว เป็นแค่การหยอกล้อของเด็กๆ ผมลองสอบถามดูแล้ว ต้องขออภัยอย่างยิ่งที่รบกวน”

พูดจบ หลินหยางกดวางสายโดยตรง

เจียงหม่านหยุนเห็นสถานการณ์ อ้าปากค้าง

“พี่หลิน คุณทำอะไร? ทำไมถึงพูดกับตำรวจแบบนี้? หรือว่าพวกเราไม่ช่วยเสี่ยวชิงแล้วเหรอ?”

“แน่นอนว่าไม่ใช่ ผมแค่อยากจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง!” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม “บอกผมมา คนที่จับตัวเสี่ยวชิงไปชื่ออะไร? พวกเขาอยู่ที่ไหน?”

“เธอ…เธอน่าจะอยู่เมืองถัดไป ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่นั่น ครอบครัวของเธอก็ค่อนข้างมีอิทธิพลในเมืองนั้น”

“เมืองถัดไป? หนานเฉิน?”

“ไม่ ซีเฉิน!”

“งั้นเหรอ? เธอชื่ออะไร?”

“เจิ้งเป่าเยว่!”

หลินหยางได้ยินแบบนี้ รีบหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาใครบางคนอีกครั้ง

“เมืองหลิงซีมีเด็กผู้หญิงที่ชื่อเจิ้งเป่าเยว่หรือเปล่า? เบื้องหลังของเธอเป็นใคร? หลังจากนั้นติดต่อเธอ สั่งให้รีบปล่อยตัวน้องสาวของผมเดี๋ยวนี้!”

พูดจบ หลินหยางเดินออกจากโรงงาน

“น้องสาว?”

ทางด้านของเจียงหม่านหยุนเบิกตากว้าง รีบวิ่งตามออกไป มองหลินหยางอย่างไม่เชื่อสายตา “พี่หลิน เมื่อ…เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ? เสี่ยวชิง…เป็นน้องสาวของคุณ?”

“ใช่”

หลินหยางขึ้นรถลัมโบกินี่ที่จอดอยู่ข้างโรงงาน พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม “ขึ้นรถ”

“ได้ ได้…”

เจียงหม่านหยุนยังสับสนอยู่เล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ก้าวขึ้นข้างคนขับ

หลินหยางสตาร์ทรถยนต์ เดินทางไปเมืองหลิงซีโดยตรง

เสียงเครื่องยนต์ของรถลัมโบกินี่ค่อนข้างดัง ดึงดูดสายตาของผู้คนที่อยู่รอบข้าง

ทว่าในตอนนั้นเอง หม่าไห่โทรศัพท์มาอย่างกะทันหัน

“ประธานหลิน!”

“ติดต่อทางโน้นได้หรือยัง?”

“ติดต่อได้แล้ว ทางโน้นสั่งให้เจิ้งเป่าเยว่ปล่อยคนแล้ว”

“ดี ผมจะไปรับคนเดียวนี้ บอกพวกเขาว่าถ้าหากน้องผมเป็นอะไรแม้แต่ปลายนิ้ว ผมฆ่าคนทั้งตระกูลเจิ้งแน่!”

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา กดวางสายโดยตรง

ส่วนทางด้านของเจียงหม่านหยุนตาลุกวาวเป็นประกาย มองหลินหยางด้วยสายตาที่นับถือ

ท่านประธานที่เท่ระเบิดแบบนี้เป็นสิ่งที่เธอชื่นชมมาโดยตลอด ยิ่งไปกว่านั้นหลินหยางมีรูปลักษณ์ที่สามารถพิชิตผู้หญิงได้ในวินาทีเดียว

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง หลินหยางขับรถมาถึงตำแหน่งที่หม่าไห่แจ้ง

มันเป็นคฤหาสน์โบราณแห่งหนึ่ง ตรงหน้าประตูมีรถหรูจอดอยู่หลายคัน ทันทีที่รถยนต์ของหลินหยางมาถึง ประตูใหญ่ของคฤหาสน์เปิดออกทันที มีชายชราผมเขาคนหนึ่งเดินนำบอดี้การ์ดในชุดสูทหลายคนออกมา

“ใช่ประธานหลินหรือเปล่า? เชิญด้านใน เชิญด้านใน นายท่านได้จัดเตรียมงานเลี้ยงไว้ต้อนรับประธานหลินแล้ว!” ชายชราพูดด้วยน้ำเสียงที่เคารพ

“คนอยู่ไหน?” หลินหยางถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“คุณหนูบอกว่าปล่อยกลับไปแล้ว” ชายชรารีบตอบ

“ปล่อยกลับไปแล้ว? เมื่อไหร่?”

“เมื่อสิบนาทีก่อน”

“จากไหน?”

“เรื่องนี้…พวกเราไม่ได้ถาม”

หลินหยางขมวดคิ้ว รีบหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาซูเสี่ยวชิง

แต่หลังจากที่โทรออกไป มีเสียงที่ทำให้ผู้คนรู้สึกรำคาญดังขึ้น “ขออภัยค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้!”

ได้ยินเสียงนี้ หลินหยางรู้สึกไม่ชอบมาพากล

“เรียกเจิ้งเป่าเยว่ออกมา!” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“เรื่องนี้…ประธานหลิน มีเรื่องอะไร เข้าไปนั่งคุยกันข้างในก็ได้” ชายชราลังเลสักพักแล้วพูด

แต่ทันทีที่เขาเพิ่งพูดจบ

ปัง!

กำแพงคฤหาสน์ที่อยู่ด้านข้างโดนหลินหยางถีบจนพังทลาย

เห็นพลังทำลายล้างสายนี้ บอดี้การ์ดที่อยู่ในเหตุการณ์ตกใจจนหน้าถอดสี

“เร็ว รีบไปเรียกคุณหนูออกมา” ชายชรารีบพูด

“อะไรนะ?”

ทุกคนตกตะลึง

“นางเด็กบ้า! นี่เธอกำลังค้ามนุษย์เหรอ?”

“ถึงว่าทำไมช่วงนี้ถึงมีเงินใช้เยอะแยะ ถึงขั้นยังซื้อรถ! ที่แท้เธอได้เงินมาจากการทำเรื่องพวกนี้เองเหรอ?”

“เวรกรรม!”

คนของตระกูลเจิ้งมีทั้งโกรธมีทั้งร้องไห้

สีหน้าของเจิ้งเฉาเฉียงเปลี่ยนไปทันที ร่างกายของเขากำลังสั่นเล็กน้อย

ลูกสาวของตนเองทำเรื่องแบบนี้ ต้องรับผลกรรมทางกฎหมายแน่นอน แต่ตอนนี้เธอไม่เพียงแต่ก้าวล้ำเส้นของกฎหมาย เธอยังล่วงเกินประธานหลินอีกด้วย!

นี่เธอกำลังจะทำลายตระกูลเจิ้งเหรอ?

“เพื่อนของเธออยู่ที่ไหน? รีบพาพวกเราไปหาเดี๋ยวนี้!” เจิ้งเฉาเฉียงรู้สึกร้อนใจแล้ว

“อยู่ในเมืองหลิงซีนี่แหละ…”

“รีบพาผมไปเดี๋ยวนี้” หลินหยางตะคอก

“ได้…ได้…”

เจิ้งเป่าเยว่ไม่กล้าลังเล รีบพยักหน้า

ทุกคนรีบวิ่งขึ้นรถ ไปตามสถานที่ที่เจิ้งเป่าเยว่บอกทันที

ตามที่เจิ้งเป่าเยว่พูดมา เธอกับเพื่อนผู้ชายอีกคนในมหาลัยใช้วิธีการแบบนี้หลอกผู้หญิงไปแล้วไม่น้อยกว่าหนึ่งคน ตอนแรกก็ทำเป็นหึง หลังจากนั้นพาตัวเป้าหมายออกจากมหาวิทยาลัย ส่งมาที่เมืองหลิงซีเพื่อแลกค่าตอบแทน

ถึงแม้ไม่รู้ว่าพี่จือจูจะส่งพวกเธอไปทำงานอะไรที่ไหน แต่เจิ้งเป่าเยว่ไม่คิดว่าพวกเธอจะตกอยู่ในอันตราย อย่างไรก็ตามสมัยนี้ไม่เหมือนในอดีต และเธอเองก็ไม่อยากไปสนใจเรื่องพวกนี้

ในเวลาไม่ถึงสิบห้านาที รถยนต์ถูกขับมาจอดที่หน้าโรงแรมใจกลางเมืองแห่งหนึ่ง

หลินหยางขมวดคิ้วมอง

“พวกคุณไม่ต้องเข้าไป ไม่อย่างนั้นจะแหวกหญ้าให้งูตื่น เจิ้งเป่าเยว่พาเธอเข้าไป ผมจะเดินตามหลังพวกคุณ” หลินหยางชี้เจียงหม่านหยุนแล้วพูด

โรงแรมแบบนี้มีกล้องวงจรปิดทุกจุด ถ้าหากเขาเดินตามเข้าไปทั้งแบบนี้ อีกฝ่ายต้องรู้ตัวแน่นอน

“ประธานหลิน ที่ผ่านมาพี่จือจูไม่เคยให้ฉันพาคนไปหา เขาจะส่งคนมาแลกเปลี่ยนกับฉัน…” เจิ้งเป่าเยว่พูดด้วยความลำบากใจ

“มันก็ต้องขึ้นอยู่กับคุณแล้ว” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา ไม่ปล่อยโอกาสให้เธอได้ปฏิเสธ

เจิ้งเป่าเยว่กัดฟัน ทำได้แต่พาเจียงหม่านหยุนเดินเข้าไปในโรงแรม

เจียงหม่านหยุนก็ไม่กลัว เธอเชื่อว่าหลินหยางสามารถปกป้องเธอได้อย่างแน่นอน

ผู้หญิงทั้งสองคนเดินเข้าไปในโรงแรม