สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1269

หลินหยางใช้เข็มเงินเปลี่ยนใบหน้า หลังจากนั้นเดินตามเข้าไป

“คุณผู้หญิงทั้งสองท่าน ไม่ทราบว่าต้องการให้ช่วยอะไรหรือเปล่า?”

ผู้หญิงที่หน้าแผนกต้อนรับพูดอย่างยิ้มแย้ม

“สวัสดี ฉันมาหาพี่เป้า!” เจียงหม่านหยุนเค้นรอยยิ้มออกมาแล้วพูด

“พี่เป้า?”

ผู้หญิงที่แผนกต้อนรับอึ้งไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นกลับมายิ้มอย่างเป็นมืออาชีพ “ไม่ทราบว่าคุณคือ…”

“ฉันเป็นเพื่อนของพี่เป้า คุณบอกเขาว่าอาเยว่มาหา”

“ได้ค่ะ กรุณารอสักครู่”

หลังจากนั้นพนักงานต้อนรับยกโทรศัพท์ขึ้นมาโทร

ผ่านไปสักพัก เธอยิ้มแล้วพูด “คุณผู้หญิง ตอนนี้พี่เป้าอยู่ที่ห้องรับรองแขก พวกคุณสองคนสามารถไปหาเขาได้เลย”

“ได้!”

เจิ้งเป่าเยว่พยักหน้า หลังจากนั้นพาเจียงหม่านหยุนเดินไปทางห้องรับรองด้วยความระมัดระวัง

ตอนนี้ในโซนรับรองแขกไม่มีคน อย่างไรก็ตามห้องนอนของโรงแรมล้วนแต่อยู่บนชั้นสอง ชั้นหนึ่งเป็นเพียงห้องอาหาร และตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลากินข้าว ดังนั้นคนน้อยจึงเป็นเรื่องปกติ

เจิ้งเป่าเยว่และเจียงหม่าหยุนเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าห้องรับรอง ผู้หญิงทั้งสองคนแอบมองซ้ายมองขวา แต่กลับไม่พบร่องรอยของหลินหยาง จึงรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที

“ประธานหลินล่ะ?”

“ฉันไม่รู้ เมื่อกี้ยังเดินตามหลังอยู่เลย…”

“ทำยังไงดี?”

เจิ้งเป่าเยว่เริ่มไม่รู้ควรจะทำยังไง

ในตอนนั้นเอง

แควก!

ประตูเปิดอย่างกะทันหัน หลังจากนั้นมีมือข้างหนึ่งดึงเจิ้งเป่าเยว่เข้าไปในห้อง…

“ว๊าย! !”

เจิ้งเป่าเยว่กรี๊ด

เจียงหม่านหยุนอึ้งไปสักพัก ก่อนที่จะตั้งสติได้ เธอก็ถูกดึงเข้าไปอีกคน

คนทั้งสองยังไม่ทันได้ยืนตรงตรง มีมีดสั้นที่แหลมคมจ่ออยู่บนลำคอของพวกเธอแล้ว

ชั่วขณะ ไม่มีใครกล้าขยับตัว ทำได้แต่เบิกตากว้างมองสถานการณ์ภายในห้อง

ตอนนั้นเองที่พวกเธอพวว่าภายในห้องที่เต็มไปด้วยควัน มีผู้ชายสวมเสื้อกล้ามสี่ห้าคนนั่งอยู่ตรงนั้น

พวกเขาเงยหน้าขึ้นจ้องผู้หญิงทั้งสองคนพร้อมกัน สายตาของแต่ละคนไม่ประสงค์ดี

ผู้หญิงทั้งสองสะดุ้งตกใจ สีหน้าเปลี่ยนไปทันที

“ทุกคนหยุดก่อน”

ในตอนนั้นเอง ผู้ชายผมทองไม่สวมเสื้อคนหนึ่งเดินเข้ามา

เขากำลังสูบบุหรี่ ขมวดคิ้ว พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “เจิ้งเป่าเยว่! คุณมาทำบ้าอะไรที่นี่? ผมเคยบอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอ ถ้าไม่มีธุระไม่ต้องมา”

“พี่เป้า ฉันก็แค่มาส่งคนให้คุณเอง” เจิ้งเป่าเยว่เค้นรอยยิ้มแล้วพูด

“ส่งคน?” พี่เป้าหันไปมองเจียงหม่านหยุน เลียริมฝีปาก “ไม่เลว ถึงว่าเป็นของดี”

“พี่เป้า นี่มันผู้หญิงที่พวกเราตามจับก่อนหน้านี้ไม่ใช่เหรอ? เธอหนีไปแล้วไม่ใช่เหรอ?” ในตอนนั้นเอง ผู้ชายคนหนึ่งที่มีรอยแผลเป็นบนใบหน้าพูด

“ใช่ เธอหนีไปแล้ว แต่โดนฉันหลอกมาอีกที!” เจิ้งเป้าเยว่พูด

“ใช้ได้เลยนะ วันเดียวได้สองคน! ร้ายมาก! ได้อีกสองแสนแล้ว! วันนี้คุณทำเงินได้ถึงสี่แสน ต้องเลี้ยงข้าวพวกเราหน่อยแล้วมั้ง?” พี่เป้าหรี่ตาลง พูดอย่างยิ้มแย้ม

“นับประสาอะไรกับกินข้าว? หลังจากได้เงิน คืนนี้สนุกให้เต็มที่ ฉันเป็นคนจ่ายเอง…แต่ว่าพี่เป้าก่อนหน้านี้ รีบเอาตัวผู้หญิงคนนี้ไปแลกเงินเถอะ! ฉันจำเป็นต้องใช้เงิน!” เจิ้งเป้าเยว่รีบพูด ท่าทางดูประหม่ามาก

“ได้ ผมจะพาเธอไปหาพี่จือจูเดียวนี้ ถ้าพี่จือจูคิดว่าไม่มีปัญหา เงินจะเข้าบัญชีของคุณทันที คุณกลับไปก่อนเถอะ” พี่เป้าพูด จากนั้นพาตัวเจียงหม่านหยุนไป

เจิ้งเป่าเยว่เห็นสถานการณ์จึงรีบพูด “โอ๊ยพี่เป้า อย่าเพิ่งใจร้อนสิ ฉันยังมีคำขอเล็กน้อยอยากขอได้หรือเปล่า?”

“คำขอ? ขออะไร?” พี่เป้าถามด้วยความสงสัย

“ฉันอยากพบพี่จือจู คุณก็น่าจะรู้ จนถึงตอนนี้ฉันยังไม่เคยได้พบพี่จือจูเลย ครั้งก่อนคุณตอบตกลงบอกว่าฉันหาคนมาได้อีกคนก็จะพาฉันไปพบไม่ใช่เหรอ? วันนี้ได้มาตั้งสองคน คุณจะไม่พาฉันไปพบหน่อยเหรอ?” เจิ้งเป่าเยว่เค้นรอยยิ้มออกมาแล้วพูด

แต่ไม่มีใครตอบคำถามของเธอ

“อาเป้า คุณมาทำอะไร?” ในตอนนั้นเอง มีผู้หญิงผมสั้นทาลิปสติกสีม่วงเดินเข้ามา ในมือของเธอคีบบุหรี่ บนหลังมือมีรอยสักแมงมุมที่น่ากลัวตัวหนึ่ง

“พี่จือจู ก็ผมมาส่งของให้คุณไง แล้วก็นี่เจิ้งเป่าเยว่ ส่วนคนนี้เป็นเพื่อนของเธอ” อาเป้ายิ้มแล้วพูด

“งั้นเหรอ?” พี่จือจูมองผู้หญิงทั้งสองคน หลังจากนั้นพยักหน้า “ไม่เร็ว! ฉันขอรับไว้ก็แล้วกัน!”

“ขอบคุณพี่จือจู” เจิ้งเป่าเยว่รีบพูด

“ขอบคุณอะไร? อาเป้าขายคุณ แต่คุณยังจะขอบคุณเขา? น่ารักซะไม่มี” พี่จือจูยิ้มแล้วพูด

“หา?” เจิ้งเป้าเยว่ตกตะลึง หลังจากนั้นรีบพูด “พี่จือจู ฉัน…ฉันไม่ขาย คุณเข้าใจผิดแล้ว…”

“นางเด็กโง่ นี่ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอว่าตกอยู่ในสถานการณ์แบบไหน? ตั้งแต่วินาทีที่คุณเดินเข้าประตูนี้มา คุณก็ไม่ต่างจากเด็กผู้หญิงที่คุณเคยหลอกมา ตอนนี้คุณเป็นของพี่จือจูแล้ว “อาเป้ายิ้มแล้วพูด ”ตอนนี้คุณเป็นสินค้าที่ผมขายให้พี่จือจู เข้าใจหรือยัง?”

“หา?”

เจิ้งเป่าเยว่ตกใจจนกรีดร้อง หลังจากนั้นรีบพูด “พี่จือจู ไม่ใช่นะ! ฉันร่วมงานคุณกับมาโดยตลอด! ฉัน…ฉัน…ฉันจะถูกขายได้ยังไง… ถ้าคุณทำอะไรฉัน แล้วฉันจะหาเด็กใหม่มาให้คุณได้ยังไง? พี่จือจู ผม…”

“มีอะไรไม่ได้? นางเด็กโง่ คุณไม่รู้เหรอว่าพอมาถึงจุดหนึ่ง ความเสี่ยงของมันก็จะเพิ่มขึ้น เด็กผู้หญิงที่คุณพามาให้ฉันมากพอแล้ว ไม่แน่ตอนนี้คุณอาจจะตกเป็นเป้าแล้วก็ได้ ถ้าฉันไม่ทำอะไรเลย มีไหนโดยตรวจสอบขึ้นมา เป็นนั้นมันจะไม่แย่เหรอ? ทางที่ดีที่สุดคือคุณหายตัวไป ฉันถึงจะปลอดภัย!”

พี่จือจูหัวเราะ หลังจากนั้นโบกมือ ผู้หญิงสองคนที่อยู่ด้านหลังรีบเดินเข้ามาลากตัวของเจิ้งเป่าเยว่ทันที

“ไม่! ปล่อยฉัน! ฉันไม่ไป! พี่จือจู รีบปล่อยฉัน! ฉันจะกลับบ้าน!”

เจิ้งเป่าเยว่ดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง

ส่วนเจียงหม่านหยุน กลัวจนไม่กล้าขยับตัวตั้งนานแล้ว

จนกระทั่งในตอนนั้นเอง มีเสียงที่เฉยเมยสายหนึ่งดังขึ้น

“พวกคุณ…คงจะเป็นคนของสำนักหงเหยียนใช่หรือเปล่า?”

ทุกคนตกตะลึง รีบหันไปมองต้นทางของเสียง

โดยเฉพาะพี่จือจู สีหน้าเปลี่ยนไปทันที เธอรีบตะคอก “ใคร?”

ทันทีที่สิ้นเสียง ผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมาอย่างเชื่องช้า

“ซูเสี่ยวชิงน้องสาวของผม…อยู่ไหน?”