สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1272

“ได้ ผมรู้แล้ว”

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ ไม่ได้อธิบายอะไรมาก

“ขอบคุณ” ซูเสี่ยวชิงถอนหายใจ ราวกับได้ปลดปล่อยภาระที่หนักอึ้ง

ส่งเด็กผู้หญิงทั้งสองคนกลับถึงบ้าน หลินหยางกลับไปที่หยางหัวเพียงลำพัง

หม่าไห่ได้รวบรวมวัตถุดิบทุกอย่างครบแล้ว หลินหยางเริ่มทำการดูดซับลูกกลอนอีกาทองคำที่อยู่ในร่างกายต่อ

ความพยายามก่อนหน้านี้ตอนอยู่ที่โรงงานไม่ได้สูญเปล่า หลินหยางสามารถดูดซับฤทธิ์ของลูกกลอนอีกาทองคำได้แล้วเจ็ดแปดส่วน ที่เหลือก็คือรวบรวมรากฐาน ปลูกฝังดวงจิต ทำให้พลังของลูกกลอนอีกาทองคำหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับร่างกาย

ภายในห้องทำงาน หลินหยางนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้น สูดหายใจเข้าลึกๆ สัมผัสได้ถึงจิตวิญญาณที่เพิ่มขึ้นของตนเอง

“ลูกกลอนอีกาทองคำสมกับที่เป็นยาวิเศษ ไม่ธรรมดาอย่างยิ่ง!” หลินหยางลืมตาขึ้น อดไม่ได้ที่จะพูดด้วยอารมณ์ที่ลึกซึ้ง

แต่ถ้าหากต้องการหลอมรวมเข้ากับร่างกายอย่างสมบูรณ์ จำเป็นต้องใช้เวลาอีกระยะหนึ่ง

ลูกกลอนเม็ดนี้มีพลังแฝงมากเกินไป ส่งผลให้ร่างกายของหลินหยางปรับตัวไม่ทัน

ไม่รู้ว่าใครที่เป็นคนหลอมลูกกลอนที่น่าสะพรึงกลัวแบบนี้ขึ้น…

หึ่มหึ่ม…

ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะสั่นอย่างกะทันหัน

หลินหยางขมวดคิ้ว ลุกขึ้นหยิบโทรศัพท์

พบว่าเป็นเบอร์แปลกหน้า…

หรือว่าเสว่เซียวโทรมา?

กดรับสาย

“หมอเทวดาหลิน?” มีเสียงที่แหบแห้งของผู้หญิงดังขึ้น

“คุณคือ?”

“ผลดาราสวรรค์!” อีกฝ่ายพูดเพียงคำพูดประโยคนี้

สีหน้าของหลินหยางเปลี่ยนไปทันที

“คุณคือกู่ฉินหนี่?”

“พกลูกกลอนอีกาทองคำมาหาฉันที่สวนกู่ฉิน ไม่อย่างนั้นพวกอาจารย์ของคุณถูกฉันเอาไปทำเป็นปุ๋ยให้ต้นไม้ในสวนแน่”

พูดจบ โทรศัพท์ถูกตัดสาย…

เกิดข้อผิดพลาดจริงด้วย

หลินหยางหรี่ตาลง รีบลุกขึ้นเดินทางไปเขาจงเซินทันที

เขาไม่ไปไม่ได้ และไม่มีเวลาให้พิจารณาเรื่องนี้

ถ้าหากไม่เดินทางไปเอาผลดาราสวรรค์ตอนนี้ เมื่อไหร่ที่เจ้าสำนักหงเหยียนแย่งมันไป สามารถฟื้นฟูอาการบาดเจ็บและฝึกวิชาได้สำเร็จ เมื่อเป็นเช่นนั้น หลินหยางก็จะไม่สามารถรับมือเธอได้อีก ทั้งหยางหัวจะโดนคนของสำนักหงเหยียนทำลายจนพังพินาศ

เวลาไม่คอยคน

ถึงแม้ลูกกลอนอีกาทองคำถูกเขาดูดซับไปแล้ว แต่เขาก็ต้องไป

ในเมื่อเฟิงชิงหยูล้มเหลว ก็คงต้องพึ่งตัวเองแล้ว

ภูเขาจงเซินตั้งอยู่บนพื้นที่ทางตะวันตกเฉียงเหนือในเขตที่ไม่มีผู้คนอาศัย สถานที่แห่งนี้มีผู้คนเข้าใกล้น้อยมาก สำหรับภูเขาจงเซินแห่งนี้ ในความคิดของคนธรรมดาทั่วไป เป็นสถานที่ต้องห้ามที่อันตรายมาก ถึงมีเพื่อนก็ไม่กล้าเข้าไปส่งเดช

กู่ฉินหนี่อาศัยอยู่ในภูเขาจงเซิน

เล่ากันว่าเธอกำลังรอคนคนหนึ่งอยู่ในภูเขาแห่งนี้

คนที่เคยทำผิดต่อเธอ แต่เธอรอมาห้าสิบปีแล้ว คนคนนั้นก็ยังไม่ปรากฏตัว

เธอยังคงไม่ล้มเลิกความตั้งใจ เพราะเหตุนี้ผู้คนจึงเรียกเธอว่ากู่ฉินหนี่ (หญิงผู้ขมขื่น)

กู่ฉินหนี่มีความสามารถที่แข็งแกร่ง อันที่จริงสวนกู่ฉินของเธอเป็นดินแดนแห่งความสมบูรณ์ ด้านในมีสมุนไพรและต้นไม้หายากมากมาย และต้นดาราสวรรค์ก็เป็นหนึ่งในนั้น

มีผู้คนมากมายอยากเข้าไปเก็บสมุนไพรพวกนี้ในเขาจงเซิน แต่ทุกคนล้วนถูกกู่ฉินหนี่ไล่ออกมา ไม่มีใครใช่คู่ต่อสู้ของเธอ

หลินหยางเองก็ไม่มีข้อมูลอะไรเกี่ยวกับเธอมากนัก แต่ในเมื่อเฟิงชิงหยูและคนอื่นพ่ายแพ้ให้กับเธอ แสดงว่าความสามารถของกู่ฉินหนี่ไม่ด้อยกว่าเขาแน่นอน

บนเส้นทางนอกภูเขาจงเซิน

ทันทีที่รถยนต์ของหลินหยางเพิ่งจอดข้างทาง มีผู้หญิงในชุดวอร์มสวมหมวกคนหนึ่งกระโดดลงจากรถจิ๊บสีแดงที่จอดข้างถนน

หน้าตาของผู้หญิงคนนี้ดูธรรมดา สีผิวเข้มเล็กน้อย สวมแว่นกันแดด

“สวัสดีประธานหลิน! ยินดีที่ได้พบ!” ผู้หญิงคนนั้นดูตื่นเต้นมาก เธอรีบถอดแว่นกันแดดแล้วเดินเข้ามา

“คุณคือ?”

“ฉันชื่อกัวลี่ เป็นไกด์ที่ประธานหม่าส่งมา ฉันจะเป็นคนพาคุณขึ้นเขาจงเซิน” ผู้หญิงคนนั้นยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

“พาผม? หมายความว่ายังไง?”

“ประธานหลินไม่รู้อะไร พื้นที่ของเขาจงเซินค่อนข้างซับซ้อน มีเส้นทางมากมาย ถ้าหากไม่มีคนนำทาง คิดว่าถึงคุณใช้เวลาหลายวันก็ไม่สามารถขึ้นถึงยอดขาด”

“งั้นเหรอ? ก็ได้ รบกวนคุณแล้ว” หลินหยางพูด

“ประธานหลิน รถของคุณต่ำเกินไป นั่งรถของฉันเถอะ”

“ได้”

หลินหยางพยักหน้า หลังจากนั้นมดเข้าไปในรถจิ๊บของกัวลี่

ผู้ชายไว้ผมยาวสีหน้าซีดเซียวคนหนึ่งเดินออกมา จ้องคนทั้งสองแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

หลินหยางในตอนนี้ไม่ใช่ใบหน้าของหมอเทวดาหลิน ดังนั้นคนพวกนี้จึงไม่รู้จักเขา

“พวกเราเป็น…เป็นนักท่องเที่ยว” กัวลี่รีบพูด

เธอไม่กล้าเปิดเผยสถานะของประธานหลิน เธอรู้สึกว่าคนพวกนี้ไม่เหมือนโจรป่า

“นักท่องเที่ยว? ฮึ่ม แต่สถานที่แบบนี้ไม่มีอะไรน่าเที่ยว!” ผู้ชายผมยาวตะคอกด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “พวกคุณคงไม่ได้มาที่นี่เพราะผลดาราสวรรค์หรอกมั้ง?”

“ใช่แล้วทำไม?”

หลินหยางหมดความอดทน จ้องผู้ชายผมยาวแล้วพูด “ผมขอแนะนำให้คุณรีบหลบไปเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นผลที่ตามมารับผิดชอบเอง”

“บัดซบ ใจกล้ามาก! กล้าพูดแบบนี้กับศิษย์พี่ของเราเหรอ!”

“คุณรู้หรือเปล่าว่าศิษย์พี่ของเราเป็นใคร? กระบี่เร็วฉู่เจียงหลง! เคยได้ยินหรือเปล่า? ศิษย์พี่ของเราสามารถฆ่าคุณได้ในพริบตา!”

“ไอ้คนไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ รีบคุกเข่าลงเดี๋ยวนี้!”

คนที่อยู่โดยรอบพากันด่าทอ แต่ละคนชักกระบี่มองมาทางหลินหยาง

หลินหยางสองมือไขว้หลัง สีหน้าดูเฉยเมย

“ไม่คุกเข่า?”

ผู้ชายที่ชื่อฉู่เจียงหลงหรี่ตาลง ชักกระบี่เรียวตรงเอวออกมา พูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ในเมื่อเป็นแบบนั้น ผมจะตัดเส้นเอ็นขาของคุณเอง! ดูซิว่าคุณจะคุกเข่าหรือเปล่า!”

ทันทีที่สิ้นเสียง เขาพุ่งตรงเข้าไปหาหลินหยาง

แต่ในตอนนั้นเอง มีเสียงที่ชัดเจนอีกสายหนึ่งดังขึ้น

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า นิกายชางเยว่ใช้คนมากมายขนาดนี้รังแกคนสองคน ไร้ยางอายสิ้นดี!”

ทุกคนได้ยินแล้วสีหน้าเปลี่ยนไปทันที รีบหันไปมองตามทิศทางของเสียง

“ใคร?” เจียงฉู่หลิงตะคอก

แต่ทันทีที่เขาเพิ่งพูดจบ มีร่างของคนคนหนึ่งพุ่งเข้ามาพร้อมกับกระบี่ที่เย็นเฉียบ

การตอบสนองของฉู่เจียงหลงก็เร็วพอสมควร รีบยกกระบี่ในมือขึ้นต้านทาน

ติง

เสียงที่ชัดเจนดังขึ้น เจียงฉู่หลงโดนสะเทือนออกไปไกลหลายเมตร

ตอนที่ทุกคนมองเห็นอย่างชัดเจน พบว่าตรงหน้าของหลินหยางมีผู้หญิงคนหนึ่งในชุดโบราณสีเขียวถือกระบี่ยาวยืนอยู่ตรงนั้น

“ราชากระบี่โยวซุย?”

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปทันที