สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1273

ราชากระบี่โยวซุย?

หญิงสาวคนนี้เหรอ?

หลินหยางมองด้วยความไม่เข้าใจ

แต่ผู้คนที่อยู่โดยรอบกลับดูหวาดกลัวผู้หญิงคนนี้มาก โดยเฉพาะฉู่เจียงหลง สีหน้าที่ซีดเซียวของเขาดูซีดยิ่งกว่าเดิม ในแววตาถูกปกคลุมด้วยความหวาดกลัว มีหรือที่จะกล้าทำอะไรส่งเดชอีก?

“คุณอีกแล้ว? บัดซบ! คุณคิดจะเป็นศัตรูกับนิกายชางเยว่ของเราให้ได้เลยเหรอ?” ฉู่เจียงหลงคำรามด้วยความโกรธ

“ฉันไม่สนใจนิกายเน่าๆของพวกคุณ ฉันแค่ทนดูไม่ได้ที่พวกคุณทำชั่วแบบนี้ก็เท่านั้น ฟังให้ดี คนที่รู้จักเจียมตัวรีบไสหัวไปเดี๋ยวนี้! อย่าบังคับให้ฉันต้องสังหารหมู่”

หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ หลังจากนั้นยกกระบี่ขึ้น ตั้งท่าเตรียมต่อสู้

สีหน้าของฉู่เจียงหลงเคร่งขรึมลง กัดฟันแน่นมองหญิงสาวคนนั้น แต่สุดท้ายเขาก็สามารถอดกลั้นความโกรธ โบกมือแล้วตะคอกเสียงดัง “ถอย!”

ทุกคนรีบถอยออกจากที่นี่อย่างรวดเร็ว

เห็นภาพนี้ กัวลี่รู้สึกประหลาดใจมาก

“คุณผู้หญิง คุณร้ายกาจมาก! คุณเป็นพวกฝึกศิลปะการต่อสู้เหรอ? คิดไม่ถึงว่าคนพวกนั้นจะเชื่อฟังคำพูดของคุณ?”

“ถ้าพวกเขาไม่ไปก็ต้องตาย ในสถานที่แบบนี้ฆ่าคนไม่ผิดกฎหมาย ว่าแต่พวกคุณสองคนเถอะ มาทำอะไรในที่แบบนี้? ไม่รู้เหรอว่าที่นี่อันตราย? รีบไปได้แล้ว!” หญิงสาวพูด

“แบบนั้นคงจะไม่ได้ คุณผู้หญิง ฉันเป็นไกด์ ทำหน้าที่รับผิดชอบพาคุณผู้ชายคนนี้ขึ้นเขา ตอนนี้ยังไม่บรรลุเป้าหมาย พวกเราไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น!”

“ขึ้นเขา?”

หญิงสาวรู้สึกประหลาดใจ มองไปทางหลินหยาง ขมวดคิ้วแน่น “กลิ่นอายของคุณดูธรรมดา ไม่เหมือนคนฝึกยุทธ! คุณจะไปทำอะไรที่ยอดเขา? ไม่รู้เหรอว่าที่นั่นยิ่งอันตราย?”

“อาจารย์ของผมโดนกู่ฉินหนี่จับตัว ผมมาที่นี่ก็เพื่อต้องการให้กู่ฉินหนี่ปล่อยคน” หลินหยางพูด

“คุณรู้จักกู่ฉินหนี่ด้วย?” หญิงสาวรู้สึกประหลาดใจมาก แต่หลังจากนั้นเธอหัวเราะแล้วพูด “ในเมื่อรู้จักกู่ฉินหนี่ ถ้าอย่างนั้นคุณก็น่าจะรู้ถึงความร้ายกาจของเธอ? แม้กระทั่งอาจารย์ของคุณยังถูกเธอจับตัว คุณคิดว่าคุณใช่คู่ต่อสู้ของกู่ฉินหนี่เหรอ? คุณจะให้เธอปล่อยคนยังไง? น่าขำสิ้นดี ฉันว่าคุณอย่าไปรนหาที่ตายดีกว่า”

“มาก็มาแล้ว ยังไงก็ต้องไปดูก่อนแล้วค่อยว่ากันไม่ใช่เหรอ?” หลินหยางพูด

“ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา! ได้ พอดีเลยฉันก็เดินเหนื่อยแล้ว ขอนั่งรถไปกับพวกคุณก็แล้วกัน”

“คุณก็จะไปหากู่ฉินหนี่?”

“เหอะ ฉันไม่สนใจนางแก่คนนั้น!” หญิงสาวส่งเสียงฮึ่มอย่างมั่นใจ

หลินหยางก็ไม่ได้ถามอะไรมาก

มีคนที่แข็งแกร่งแบบนี้อยู่ด้วยอีกคน กัวลี่รู้สึกสบายใจขึ้นเยอะมาก

หลินหยางก็ไม่ได้ปฏิเสธ อย่างไรก็ตามเธอเพิ่งช่วยเขาจัดการปัญหา

เห็นเพียงหญิงสาวคนนั้นกวาดแกว่งกระบี่ใส่ก้อนหินตรงหน้าอย่างกะทันหัน

ฟิ้วฟิ้วฟิ้วฟิ้ว…

ประกายกระบี่พุ่งผ่าน หลังจากนั้นก้อนหินขนาดใหญ่ระเบิดโดยตรง

รถจิ๊บขับขึ้นเขาไปได้อย่างราบรื่น

หลินหยางหลับตาพักสายตา

ส่วนหญิงสาวนั่งไขว่ห้าง ชมวิวนอกหน้าต่าง

กัวลี่รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย มองคนทั้งสองผ่านกระจกหลัง ในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหวจึงเอ่ยปากถาม

“คุณผู้หญิง ฉันชื่อกัวลี่ คุณชื่ออะไรเหรอ?”

“โยวซุย” หญิงสาวเหลือบมองเธอ หลังจากนั้นพูดอย่างไม่ใส่ใจ

“โยวซุย? เหมือนเป็นชื่อสถานที่ที่ไหนสักแห่งใช่หรือเปล่า? ก่อนหน้านี้ฉันได้ยินคนพวกนั้นเรียกคุณว่าราชากระบี่โยวซุย มันหมายความว่ายังไงเหรอ?”

“คุณเดาถูกแล้ว โยวซุยเป็นชื่อสถานที่ ส่วนชื่อของฉันก็ตั้งตามสถานที่แห่งนั้น ส่วนราชากระบี่โยวซุยอะไรนั่น…คุณไปทำความเข้าใจเองก็แล้วกัน”

“แบบนี้เองเหรอ…แล้วพวกคนก่อนหน้านี้คิดจะทำอะไร? ทำไมพวกเขาต้องขวางทางพวกเราด้วย?”

“ฉันจะไปรู้ได้ยังไง? คุณนี่มันพูดมากใช้ได้เลยนะ!” หญิงสาวเริ่มรู้สึกไม่สบอารมณ์

“ขอโทษ” กัวลี่ไม่พูดอะไรมากอีก

ตอนนี้ กู่ฉินหนี่กำลังยืนอยู่ตรงใต้ต้นไม้ที่อยู่ใจกลางสวนดอกไม้แห่งนี้

เธอเป็นผู้หญิงชราที่มีผมเผ้ากระเซิงและยืนหลังค่อมเล็กน้อย

บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยย่น ผอมแห้งราวกับต้นไผ่ เหมือนกับเทียนไขที่กำลังจะดับ

เมื่อเทียบกับสวนดอกไม้ที่สดใสเหล่านี้ เธอดูไม่เข้าพวกเลยสักนิด

หลินหยางกวาดสายตามองหญิงชรา แต่หญิงชรากลับไม่ได้มองเขา เธอนั่งลงเหมือนกำลังจัดดอกไม้ที่อยู่ใต้เท้า

“ผู้อาวุโส พวกอาจารย์ของผมอยู่ไหน?” หลินหยางเดินเข้ามาถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

“สบายใจได้ ยังไม่ตาย! ลูกกลอนอีกาทองคำล่ะ?” กู่ฉินหนี่ลุกขึ้นยืนถามด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

“ผมต้องเห็นคนก่อน!” หลินหยางพูด

“คุณกำลังต่อรองกับฉันเหรอ?” บนใบหน้าของกู่ฉินหนี่ปรากฏให้เห็นเจตนาแห่งการฆ่า “พ่อหนุ่ม คุณดูสถานะของตัวเองด้วย! คุณไม่มีสิทธิ์มาต่อรองกับฉัน! รีบส่งลูกกลอนอีกาทองคำมา ไม่อย่างนั้นคอยดูฉันจะจัดการคุณยังไง!”

“ถ้าเป็นแบบนี้ ผู้อาวุโสคงไม่มีวันได้ลูกกลอนอีกาทองคำแล้ว” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

“ไม่มีเม็ดนี้ ฉันไปตามหาเม็ดอื่นไม่ได้เหรอ? ว่าแต่ชีวิตของมนุษย์เถอะ ถ้าหมดแล้วคือหมดเลย ไม่มีอะไรมาแทนที่ได้” กู่ฉินหนี่ยิ้มแล้วพูด

“ผู้อาวุโสพูดได้ดี แต่ในเวลาหนึ่งปี คุณจะไปหาลูกกลอนอีกาทองคำเม็ดที่สองจากไหน?” หลินหยางถามกลับ

ร่างกายของกู่ฉินหนี่สั่นเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองหลินหยางอย่างไม่เชื่อสายตา “คุณหมายความว่ายังไง?”

“ผู้อาวุโส ร่างกายของคุณแก่มากแล้ว แก่จนเหลืออายุขัยเพียงแค่หนึ่งปี หลังจากนี้อีกหนึ่งปี ระบบการทำงานในร่างกายของคุณจะหยุดการทำงานตามกาลเวลา ไม่สามารถประคับประคองชีวิตของคุณได้อีก! ถึงเวลานั้น คุณก็ต้องตายในที่สุด” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

“ผายลม!”

ท่าทางของกู่ฉินหนี่ดูโกรธมาก เธอตะคอกเสียงดัง “ฉันไม่มีวันตาย! ฉันตายไม่ได้! หมอนั่นยังไม่ปรากฏตัว! ฉันตายไม่ได้! และไม่มีวันตาย!”

จิตใจของเธอหวั่นไหวเล็กน้อย ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ บนร่างกายเต็มไปด้วยจิตสังหารที่น่ากลัว

“ผู้อาวุโสไม่เชื่อผม? น่าเสียดาย แต่ผมมีความรู้ทักษะการแพทย์! ผมคิดว่าผมไม่มีทางดูผิดแน่นอน” หลินหยางพูด

“คุณมีความรู้ทักษะการแพทย์? เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม! คุณคิดว่าคุณมีความรู้ทักษะการแพทย์คนเดียวเหรอ? ร่างกายของฉันแข็งแรงดี! หลายปีมานี้ฉันใช้สมุนไพรปรับสมดุลในร่างกายมาโดยตลอด ฉันจะเหลืออายุขัยแค่ปีเดียวได้ยังไง? คุณอย่ามาพูดจาปั่นหัวฉัน! ถ้าหากคุณกล้าพูดเหลวไหลอีก ฉันจะจับคุณมาทำปุ๋ยดอกไม้พวกนี้เดี๋ยวนี้!” กู่ฉินหนี่พูดด้วยน้ำเสียงที่ดุร้าย