สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1288

“หมอเทวดาหลิน ต้องสู้เขานะ!” หนานฉินพูดอย่างยิ้มแย้ม

“เหอะ คนอ่อนแออย่างเขา คิดว่าเข้าไปแล้วคงอยู่ได้ไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ! ไม่แน่อาจจะตายอยู่ด้านในก็เป็นได้!” โจแอลพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูถูก

“คุณโจแอล คุณอาจจะไม่รู้จักหมอเทวดาหลินดี หมอเทวดาหลินไม่ได้อ่อนแออย่างที่คุณคิด!” โขงซื่อเทียนพูด

“คนแบบนี้ ถ้าหากผมต้องการ เขาไม่มีทางได้อยู่ดูพระอาทิตย์ของวันพรุ่งนี้แน่นอน!” โจแอลพูดอย่างไม่สบอารมณ์

หลินหยางขี้เกียจถือสากลแบบนี้ เขาเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าประตูกระดานโลหิตมาร

โครม…

ประตูเปิดออกอย่างเชื่องช้า

หลินหยางเดินเข้าไปด้านใน หลังจากนั้นประตูปิดลงอย่างเชื่องช้า

ที่นี่ก็คือกระดานโลหิตมารเหรอ?

หลินหยางกวาดสายตามองโดยรอบ

ภายในค่อนข้างสลัว

พื้นที่ว่างเปล่าและกว้าง

ไกลออกไปมีรูปปั้นแกะสลักหมากรุกจีนขนาดใหญ่ตั้งอยู่ตรงนั้น

หมากทุกตัวมีความสูงราวห้าเมตร ท่าทางเหมือนกับมีชีวิต

บางตัวเป็นรูปร่างของแม่ทัพ บางตัวเป็นรูปร่างของทหาร และบางตัวเป็นรูปร่างของรถม้า

แต่มีเพียงครึ่งหนึ่ง!

ส่วนด้านของหลินหยาง

มีเพียงเขาที่ยืนอยู่ตัวคนเดียว

ด้านหน้าของรูปปั้นแกะสลัก เป็นแท่นสูงขนาดใหญ่ บนแท่นสูงมีกล่องที่ประณีตสวยงามวางอยู่หนึ่งใบ กล่องเป็นสีแดงทั้งใบ ด้านบนมีเพชรฝังอยู่หลายเม็ด แค่มองก็รู้ว่าเป็นของที่ค่อนข้างมีเอกลักษณ์ ไม่ธรรมดาอย่างยิ่ง

“ด้านในคงจะเป็นจักรพรรดิโลหิตแสวงชีวิตมั้ง!” หลินหยางพูดพึมพำ แววตาเป็นประกาย

เขาเดินไปทางโน้น

แต่ตอนที่เขาเพิ่งก้าวเท้าหนึ่งก้าว…

เอี๊ยดเอี๊ยดเอี๊ยด…

มีเสียงเหมือนวงล้อกำลังเคลื่อนที่ดังขึ้น หลังจากนั้นกระดานส่องสว่างอย่างกะทันหัน

ฟิ้ว!

‘รถม้า’ ที่อยู่ด้านหน้าพุ่งตรงมาทางซ้ายมือของหลินหยางโดยตรง

“แย่แล้ว!”

สีหน้าของหลินหยางเปลี่ยนไปทันที ตอนที่กำลังเตรียมเคลื่อนไหว เขาพบว่าหลังจากที่ ‘รถม้า’ เข้าใกล้ มันหยุดอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ

หลินหยางเข้าใจได้ในทันที

“นี่เป็นกระดานหมากรุกจีน! เดินหนึ่งก้าว! พวกมันก็จะเดินหนึ่งก้าว!”

เพื่อพิสูจน์ความคิดนี้ หลินหยางลองเดินไปข้างหน้าอีกหนึ่งก้าว

เป็นอย่างที่คิด

ฟู่!

ม้าที่อยู่ด้านหน้ากระโดดข้ามแม่น้ำแบ่งแดนมาหยุดอยู่ตรงขวามือด้านหน้าของหลินหยาง

สีหน้าของหลินหยางเคร่งขรึมลง หันไปมองรถม้าที่อยู่ทางซ้ายมือ ถ้าหากเดินส่งเดช คิดว่าเขาต้องถูกอีกฝ่ายปิดล้อม รุกฆาตในที่สุด

ในที่สุดเขาก็เข้าใจคำพูดของอาวุโสห้าแล้ว

มันไม่ได้เป็นแค่การต่อสู้เพียงอย่างเดียว!

มันคือเกมกระดานหมากรุก

จำเป็นต้องรอบคอบทุกก้าว เดินพลาดเพียงแค่ก้าวเดียว จะไม่สามารถย้อนกลับอีก

หลินหยางกวาดสายตามองหมากที่อยู่โดยรอบพร้อมกับครุ่นคิด

มันเป็นกระดานสุดโหด

ยิ่งไปกว่านั้นเป็นกระดานหมากรุกที่ไม่เท่าเทียมกัน!

หลินหยางไม่มีหมากแม้แต่ตัวเดียว มีเพียงเขาคนเดียว แต่ในขณะเดียวกันเขาก็ไม่จำเป็นต้องเดินตามกฎเกณฑ์ของหมากรุก เขาสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ แต่ทุกก้าวที่เขาเดิน ฝั่งตรงข้ามก็จะเดินตามหนึ่งก้าว อีกฝ่ายมีหมากเยอะกว่า ถ้าหากไม่ระวังจะถูกปิดล้อมอย่างง่ายดาย

ทว่าในขณะที่หลินหยางกำลังคิด

ฟู่!

มีกระแสลมพัดเข้ามาปะทะหน้าหลินหยาง ทำลายความคิดของเขาโดยตรง

เงยหน้าขึ้นมอง

ที่แท้หมาก ‘ม้า’ กำลังพุ่งเข้ามาหาเขาโดยตรง!

ม้าเหล็กตัวสูงใหญ่ ยกเท้าเหยียบลงมาหาหลินหยางโดยตรง

สีหน้าของหลินหยางเปลี่ยนไปทันที รีบยกแขนขึ้นต้านทาน

ปัง!

เสียงระเบิดที่รุนแรงดังก้องไปทั่วทั้งกระดานโลหิตมาร

หลินหยางรู้สึกเพียงแขนของตนเองแบกรับน้ำหนักหมื่นชั่ง แทบหักโดยตรง แม้กระทั่งพื้นที่อยู่ใต้เท้าก็จมลงไปเป็นหลุม

น่ากลัวมาก!

หลินหยางกัดฟัน รีบโคจรกำลังภายในสะเทือนม้าตัวนั้นออกไป

ปัง!

ส่วยหลินหยางพุ่งไปด้านข้างในช่วงความเป็นความตาย พร้อมกับยกหมัดชกไปทางรถม้าอย่างแรง

ฟู่!

รถม้าก็เคลื่อนไหวเช่นกัน มันพุ่งตรงเข้ามาหาหลินหยาง

ปัง!

หมัดของหลินหยางกระแทกใส่รถม้า แต่ในขณะเดียวกันแรงกระแทกของรถม้าก็เริ่มไหลผ่านเข้ามาในร่างกายของเขา

หลินหยางรู้สึกเพียงนิ้วมือทั้งห้าของตนเองเหมือนหักหมดแล้ว เซถอยหลังอย่างต่อเนื่องจนเกือบล้ม

ตอนที่เขาสามารถยืนได้อย่างมั่นคง ม้าเหล็กได้พุ่งเข้ามาจากด้านข้างพร้อมกับกีบเท้าเหล็กที่น่าสะพรึงกลัว…

โครม!

มีอานุภาพการทำลายล้างราวกับระเบิดถูกปลดปล่อยออกมาจากกีบเท้าเหล็ก

หลินหยางโดนสะเทือนจนล้มลงไปกลิ้งอยู่บนพื้น แขนทั้งสองข้างสั่นอย่างรุนแรง ผิวหนังปริแตก

น่ากลัวมาก

ลมหายใจของหลินหยางสั่นสะท้าน ในใจเริ่มเกิดความคิดที่จะถอย

ถึงแม้นี่เพิ่งผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมง แต่ถ้าหากเป็นแบบนี้ต่อไป ไม่แน่เขาอาจจะตายอยู่ที่นี่ก็ได้!

เขารีบลุกขึ้นยืน เตรียมถอยออกจากที่นี่

แต่ทันทีที่เพิ่งยกเท้า เขาพบว่าหมากพวกนั้นหยุดนิ่งอีกแล้ว

หลินหยางตกตะลึง ตระหนักถึงอะไรบางอย่าง รีบหันไปมองโดยรอบ เขาพบว่าตนเองหลุดพ้นจากขอบเขตของการรุก มายืนอยู่ตรงตำแหน่งที่เป็นฝ่ายรุกกลับ

ส่วนหมากฝั่งตรงข้ามหลังจากที่ไม่สามารถฆ่าหลินหยาง มันก็ไม่มีการจู่โจมต่ออีก!

หรือพูดอีกอย่างก็คือเขามีเวลาพักหายใจ

“ถ้าหากเป็นแบบนี้ก็เท่ากับว่า หากไม่โดนรุก ก็จะมีเวลาเตรียมตัวหนึ่งนาที! เตรียมตัว…”

หลินหยางนึกอะไรขึ้นได้อย่างกะทันหัน!

มีความคิดที่บ้าบิ่นปรากฏขึ้น!

เขารีบใช้เข็มเงินกระตุ้นร่างกาย ในขณะเดียวกันก็หยิบยาที่พกติดตัวออกจากกระเป๋า โยนมันเข้าไปในปากแล้วเริ่มถอยหลัง

เนื่องจากเขาสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ เพราะแบบนี้ถ้าหากไม่ข้ามเขตแบ่งแดน ก็สามารถเดินได้ตามใจชอบ

เมื่อไหร่ที่หยุดลง ก็จะถือว่าเดินหนึ่งก้าว ส่วนอีกฝ่ายก็จะเริ่มเดินทันที

แต่หมากของฝ่ายตรงข้ามถูกจำกัดด้วยกฎเกณฑ์หมากรุก ไม่สามารถเคลื่อนไหวตามใจชอบเหมือนหลินหยาง

พวกมันต้องการฆ่าหลินหยาง จำเป็นต้องเดินหมากทีละก้าว

หลินหยางถอยมาอยู่มุมด้านหลังสุด รอจนกระทั่ง ‘รถม้า’ และ ‘ม้าเหล็ก’ รวมไปถึงทหารที่อยู่ด้านหน้าเข้าใกล้ เขารีบย้ายไปที่มุมอีกด้านหนึ่ง

รอจนกระทั่ง ‘รถม้า’ ‘ม้าเหล็ก’ ‘ปืนใหญ่’ มากันครบหมดแล้ว เขารีบย้ายไปทางเขตแบ่งแดน