สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1293

“หยวนเซินทำอะไรไม่คิด ผมต้องขอโทษเขาแทนหมอเทวดาหลินด้วย นี่คือน้ำใจเล็กน้อย คิดเสียว่าเป็นสิ่งของที่ใช้ขอขมาหมอเทวดาหลิน หวังว่าหมอเทวดาหลินจะไม่ถือสาเรื่องนี้อีก” ฉินไท่จื่อพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

หลินหยางได้ยินแบบนี้ เขาเปิดห่อผ้าออกมาดู

พบว่าด้านในเป็นโสมสีแดงหนึ่งราก

“โสมโลหิต?”

เขาอุทานออกมาทันที

ทางด้านของอาวุโสห้าและคนอื่นก็รีบหันไปมอง ในดวงตาของแต่ละคนเต็มไปด้วยความกระหายและอิจฉา

“ผมคิดว่าด้วยทักษะการแพทย์ของหมอเทวดาหลิน น่าจะรู้จักของสิ่งนี้ ผมใช้ของสิ่งนี้แลกชีวิตหลานชาย คิดว่าคงได้อยู่มั้ง?” ฉินไท่จื่อพูด

“อืม”

หลินหยางถอนหายใจ พยักหน้าแล้วพูด “ในเมื่อคุณใช้ของสิ่งนี้แลกชีวิตเขา ครั้งนี้ผมจะปล่อยเขาไปก็แล้วกัน!”

พูดจบ เขาโบกมือ

ฟิ้ว!

เข็มเงินที่ปักอยู่บนตัวของหยวนเซินบินกลับมาทันที

หยวนเซินทรุดล้มลงบนพื้น

“หยวนเซิน ยังไม่รีบคุกเข่าขอบคุณหมอเทวดาหลิน?” ฉินไท่จื่อพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

หยวนเซินกัดฟัน เกลียดชังจนถึงขีดสุด แต่ในเมื่อลุงของตนเองพูดถึงขนาดนี้ เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น ทำได้แต่กัดฟันแน่นคุกเข่าลง

“ขอบคุณ…หมอ…หมอเทวดาหลินที่ไว้ชีวิต!”

“แยกย้ายเถอะ ผมจะพักผ่อนแล้ว”

หลินหยางไม่อยากสนใจคนพวกนี้ หันหลังเดินกลับเข้าห้องของตนเอง

ผู้คนที่อยู่ด้านหลังใช้สายตาที่แตกต่างกันออกไปมองเขา…

ค่ำคืนนี้ถูกกำหนดให้เป็นคืนที่ไม่สงบ

การมาของฉินไท่จื่อ ทำให้ลัทธิโลหิตมารตื่นตัวกันมาก

เขาก็เป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงคนหนึ่ง อาวุโสสามและสี่ของลัทธิที่โลหิตมารรีบออกมาต้อนรับเขาทันที

ส่วนหลินหยางรักษาอาการบาดเจ็บของตนเองต่อ ในขณะเดียวกันก็นำโสมโลหิตออกมาศึกษา

ถึงแม้โสมโลหิตและหลินจือโลหิตล้วนแต่มีคำว่าโลหิตอยู่ด้วย แต่สภาพแวดล้อมที่เติบโตขึ้นของทั้งสองอย่างแตกต่างกัน

โสมโลหิตจะเติบโตขึ้นเฉพาะในละแวกของภูเขาไฟ ยิ่งไปกว่านั้นต้องเป็นภูเขาไฟที่มีประวัติยาวนานนับหมื่นปี

นอกจากนี้ ทุกสิบปี จำเป็นต้องมีคนนำเลือดของนกยูงรดเพื่อหล่อเลี้ยงมัน

สามารถพูดได้ว่าเงื่อนไขการเติบโตของโสมโลหิตมีมากกว่าหลินจือโลหิตหลายเท่า แน่นอน มันไม่สามารถเทียบกับราชาหลินจือโลหิต

แต่อย่างไรมันก็ไม่ใช่ยาทั่วไป

หลินหยางนำโสมจักรพรรดิออกมากินพร้อมกับโสมโลหิต

เพียงแค่สองแผ่น หลินหยางสามารถสัมผัสได้ถึงเลือดที่พลุ่งพล่านในร่างกายและอุณหภูมิสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง ราวกับร่างกายกำลังจะระเบิด

พลังสายนี้น่ากลัวมาก!

หลินหยางรีบนั่งขัดสมาธิ ปรับเลือดลมในร่างกาย

ทว่าผ่านไปไม่ถึงชั่วโมง

ปัง!

ประตูโดนกระแทกจนเปิดออกอย่างกะทันหัน หลังจากนั้นอาวุโสห้าเดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่ร้อนใจ

“หมอเทวดาหลิน แย่แล้ว! เกิดเรื่องแล้ว!”

“มีอะไร?” หลินหยางลืมตาขึ้น ขมวดคิ้วถาม

“พวกที่อยู่นอกศาลเล่ยกงเตรียมตัวลงมือแล้ว! พวกเขาจะเอาหลินจือโลหิตไปเดี๋ยวนี้! รบกวนหมอเทวดาหลินรีบไปหยุดพวกเขาทีเถอะ!” อาวุโสห้าพูดด้วยความร้อนใจ

“อะไรนะ?”

หลินหยางกระโดดลุกขึ้น ถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม “พวกเขาลงมือเมื่อไหร่?”

“เมื่อกี้นี้เอง! คนของเราที่เฝ้าจับตาดูโทรศัพท์มา ผมให้โขงซื่อเทียน โจแอล หนานฉินไปก่อนแล้ว ลัทธิโลหิตมารของเราก็จะส่งยอดฝีมือไปสนับสนุน หมอเทวดาหลิน รบกวนคุณรีบไปเตรียมตัวเถอะ! ถ้าช้ากว่านี้ หลินจือโลหิตต้องถูกพวกเขาเอาไปแน่!” อาวุโสห้าร้อนใจจนกระทืบเท้า

“ไม่ต้องกังวล วิธีการเก็บหลินจือโลหิตค่อนข้างพิเศษ ถ้าหากทันระวังจะส่งผลให้หลินจือโลหิตตาย พวกเราไปตอนนี้ยังทัน!”

หลินหยางพูด เขาหยิบเสื้อมาใส่แล้วรีบวิ่งออกจากห้องทันที

อาวุโสห้ารีบวิ่งตามหลัง

คนทั้งสองออกจากลัทธิโลหิตมาร มุ่งหน้าไปทางศาลเล่ยกง

ตอนนี้เป็นเวลาตีห้า

หลินหยางมองไปทางอาวุโสห้า

พบว่าอาวุโสห้าที่เดินไปทางศาลเล่ยกงวิ่งกลับมาแล้ว

เขากำลังส่งสัญญาณมือ ความหมายชัดเจนมาก

ด้านในไม่มีคน!

หลินหยางครุ่นคิดสักพัก หลังจากนั้นรีบก้าวเท้าไปทางราชาหลินจือโลหิต…

ไม่นาน นิ้วมือของหลินหยางสัมผัสโดนราชาหลินจือโลหิตแล้ว

ฝีมือของเขาค่อนข้างชำนาญ ใช้สองมือประคองที่ลำต้นของหลินจือ หลังจากนั้นดึงมันออกจากพื้นที่ละนิด รากของมันเริ่มโผล่พ้นพื้นดินทีละนิด ทุกอย่างเงียบสนิทราวกกับกำลังมองดูการแสดงอย่างตั้งใจ

ทั้งหมดใช้เวลาไม่ถึงสามสิบวินาที ในที่สุดหลินหยางก็ถอนหลินจือออกมาทั้งต้น

หลินหยางพลิกมือ มีผ้าเช็ดหน้าสีขาวปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเขา

นำราชาหลินจือโลหิตวางลงบนนั้น ห่อให้เรียบร้อยแล้วเก็บ

และทันทีที่ทำเรื่องพวกนี้เสร็จ…

ฟิ้วฟิ้วฟิ้ว…

มีเงาเจ็ดสายพุ่งออกมาจากในศาลเล่ยกงเข้ามาปิดล้อมหลินหยาง!

บนตัวของคนทั้งเจ็ดมีกลิ่นอายที่น่าสะพรึงกลัวแผ่ซ่าน แต่ละคนจ้องหลินหยางราวกับหมาป่าจ้องเหยื่อ

ตำแหน่งที่พวกเขายืนทำให้หลินหยางไม่มีทางถอย

เห็นได้ชัด พวกเขามีการเตรียมตัวล่วงหน้า

“ดูเหมือนจะเป็นอย่างที่ผมคาดเดาทั้งหมด”

หลินหยางไม่ได้ตื่นตระหนก เพียงแค่มองคนทั้งเจ็ดแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย “ผมคิดว่าพวกคุณก็น่าจะได้รับข่าว บอกว่ามีคนกำลังมาขโมยหลินจือโลหิต ดังนั้นพวกคุณก็เลยซ่อนตัวอยู่ในศาลเล่ยกง เพราะพวกคุณไม่รู้วิธีเด็ดหลินจือโลหิต ดังนั้นก็เลยให้ผมทำแทน หลังจากนั้นพวกคุณค่อยลงมือแย่งมันไป ถูกหรือเปล่า?”

“คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง? นี่ไม่ใช่แผนที่ลัทธิโลหิตมารของพวกคุณเตรียมไว้เหรอ?” ผู้ชายถักผมเปียคนหนึ่งถามด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

“อันที่จริงคุณและผมโดนลัทธิโลหิตมันหลอกใช้แล้ว” หลินหยางส่ายหัว

“หลอกใช้?”

“ผมมาพร้อมกับอาวุโสห้าของลัทธิโลหิตมาร ก่อนอื่นเขาโกหกผมว่าในศาลเล่ยกงไม่มีคน หลังจากนั้นหลอกให้ผมไปเด็ดหลินจือโลหิต วางแผนให้พวกเราปะทะกัน! จุดประสงค์ก็เพื่อให้พวกเราสู้กันจนบาดเจ็บทั้งสองฝ่าย หลังจากนั้นลัทธิโลหิตมารของพวกเขาจะฉวยโอกาส!” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

ทันทีที่คนพวกนี้ออกมาจากศาลเล่ยกง หลินหยางเข้าใจแล้วว่าตนเองติดกับ