สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1302

"ถ้าลัทธิโลหิตมารใช้ระเบิดหรือรถขุด เกรงว่าประตูนี้คงทนได้ไม่ถึงวันแน่!" หลินหยางลุกขึ้นและพูดอย่างจริงจัง: "อาวุโส ผมว่าเปิดประตูนี้และออกไปฆ่าเถอะ! ผมสามารถสู้กับพวกเขาได้ด้วยราชาหลินจือโลหิต!"

"หุนหันพลันแล่น! โง่!"

ชายชรายืนขึ้นทันทีและตวาดเสียงดัง: "ในเวลานี้แล้วอย่าทำเรื่องอะไรด้วยความใจร้อน! เข้าใจไหม?"

"แต่พวกเราไม่มีทางเลือก!" หลินหยางพูด

"ไม่ ยังมีทางเลือก!"

ทันใดนั้นชายชราก็หยิบโซ่ขึ้นมาบนพื้น ดึงปลายอีกด้านของโซ่แล้วเดินออกจากคุก จากนั้นผูกโซ่ไว้แน่นแล้วล็อคประตูคุก

หลินหยางตกตะลึง

"คุกนี้ใหญ่พอที่จะกักขังผมเอาไว้ พวกเขาใช้เหล็กเย็นเป่ยไห่สร้างคุกนี้ ดังนั้นคุกนี้จะไม่ถูกทำลายง่ายๆ คุณซ่อนอยู่หลังเหล็กนี้ ถ้าพวกเขาเข้ามาไม่ได้ พวกเขาก็ทำอะไรคุณไม่ได้!"

ชายชราล็อคประตูแล้วโยนกุญแจเข้าไป

"อาวุโส คุณกำลังทำอะไร? ซ่อนที่นี่กับผมหรอ!" หลินหยางอุทาน

"ซ่อนกับคุณหรอ? พวกเราจะซ่อนไปตลอดชีวิตหรอ?" ชายชราหัวเราะ: "ผมออกมาซื้อเวลาให้กับคุณ ชายหนุ่ม รีบเปิดใช้งานร่างเทพยุทธเถอะ ยิ่งเสียเวลาต่อไป พวกเราก็คงต้องตายด้วยกันที่นี่ คุณอยากให้พวกเรามีชีวิตต่อไปคนหนึ่งหรอ? หรือว่าอยากให้พวกเราถูกลัทธิโลหิตมารฉีกเป็นชิ้นๆ?" ชายชราฉีกยิ้ม

หลินหยางมองเขาด้วยความอึ้ง หลังจากสูดลมหายใจก็หยิบกุญแจขึ้นมาอย่างเงียบๆ เดินตามหลังเหล็กเย็นชิ้นใหญ่ที่ล็อคชายชราไว้ นั่งไขว่ห้างและเริ่มเปิดร่างเทพยุทธ

ชายชรานั่งลงบนพื้นและหลับตาเช่นกัน ไม่ขยับ ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย ลมหายใจของเขาอ่อนแออย่างมากเช่นกัน

เสียงรถชนด้านนอกยังคงดังอยู่ต่อเนื่อง

ทั้งยังมีเสียงระเบิดที่น่ากลัว

สิ่งนี้ดำเนินไปเป็นเวลาหนึ่งวัน ในที่สุด

คลิก!

กำแพงหินแตก!

จากนั้นก้อนหินก็ลอกออก ฝุ่นฟุ้งกระจาย และสว่านไฟฟ้าหลายอันเจาะโดยตรงจากกำแพงหิน...

คนของลัทธิโลหิตมารบุกทะลุกำแพงหินและต้องการรื้อประตูออก!

บูม!

ในที่สุดประตูเหล็กขนาดใหญ่ก็พังลง

แดนต้องห้ามทั้งหมดสั่นสะเทือน

ฝุ่นฟุ้งกระจาย หินสีเทากลิ้งไปมา และยุ่งเหยิงอย่างมาก

รถขุดตั้งตระหง่านพร้อมกับคนงานที่สวมหน้ากากหลายคน

หากชายชราเงยศีรษะขึ้น เขาจะเห็นว่ารูตรงทางเข้าแดนต้องห้ามนั้นถูกขุดจนหมดแล้ว และรูขนาดใหญ่เชื่อมต่อโดยตรงกับปลายด้านนี้

ลัทธิโลหิตมารถึงกับเรียกทีมก่อสร้างมาเพื่อจับหลินหยาง

"โอเค หมดเรื่องของพวกคุณแล้ว ออกไป!"

เสียงหัวหน้าอาวุโสดังขึ้นมา

หลังจากนั้น ทีมงานก่อสร้างก็รีบออกจากสถานที่ไปอย่างรวดเร็ว ผู้แข็งแกร่งของลัทธิโลหิตมารเหยียบซากเหล็กที่ผุพังและเดินเข้ามา

และคนที่เดินนำเข้ามาคือเจ้าลัทธิโลหิตมาร

แต่เมื่อทุกคนเห็นชายชรานั่งอยู่นอกกรง สีหน้าก็เปลี่ยนไป

"อ๊า?"

"ชาย...ชายชราคนนั้นหรอ!"

"เขาถูกปล่อยออกมาแล้ว!"

"จบแล้ว! จบแล้ว..."

คนลัทธิโลหิตมารทุกคนตกใจกลัวและถอยออกไป ไม่กล้าเข้ามา

สีหน้าของเจ้าลัทธิโลหิตมารก็จริงจังขึ้นเช่นกัน

แต่เมื่อพวกเขาจ้องมองชายชราดีแล้วก็กระแทกเสียง: "กลัวอะไร? เขาเหมือนเปลวไฟของเทียนในสายลมที่กำลังจะดับแล้ว ตายเมื่อไหร่ก็ได้! จะต้องกลัวคนแบบนี้อีกหรือ?"

เมื่อกทุกคนได้ยินก็สงบลง แต่ยังมีความกลัวบนใบหน้าอยู่

อันที่จริงก็โทษพวกเขาไม่ได้

ดวงตาของเจ้าลัทธิเยือกเย็นและอาฆาต

แต่เขาไม่ได้เสียสติ กลับมองออกไปรอบๆ

ทันใดนั้น ตาของเขาก็เหลือบไปที่ประตูกรงที่อยู่ด้านหลังชายชรา

ประตูถูกล็อคด้วยโซ่เหล็ก และมันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเปิดมันอย่างง่ายดาย

"เหมือนว่าหมอเทวดาหลินของพวกเราน่าจะซ่อยอยู่หลังคุกเหล็กนี่!" เจ้าลัทธิพูดด้วยสีหน้าที่เยือกเย็น: "คุกเหล็กนี่ทำลายได้ยาก และสถานที่ที่นี่ก็ไม่กว้างขวาง เครื่องจักรไม่สามารถเข้ามาได้ ถ้าต้องการจะระเบิดอาจทำให้พื้นถล่มลงมาได้ เฉินป๋อ คุณขังหมอเทวดาหลินไว้ด้านใน แล้วคุณอยู่ด้านนอก พวกคุณคิดจะทำอะไร?"

อย่างไรก็ตาม...ชายชรายังไม่พูดอะไร

ราวกับว่าไม่ได้ยินคำพูดของเจ้าลัทธิโลหิตมาร

"เฉินป๋อ! คุณทำเป็นไม่ได้ยินผมหรอ?" เจ้าลัทธิโลหิตเหมือนจะหมดความอดทน

ชายชราไม่ตอบแม้แต่ประโยคเดียว ในที่สุดเขาก็ไม่อยากพูดเรื่อยเปื่อยต่อไปแล้ว

"ซี่หยู!" เจ้าลัทธิโลหิตมารพูด

"ครับ!" ชายคนหนึ่งที่มีใบหน้าซีดก้าวไปข้างหน้าด้วยความยากลำบาก

มีความกลัวในดวงตาของเขา

"ไป จัดการเขา!" เจ้าลัทธิโลหิตตะโกน

"อ๊า?"

ชายคนนั้นตัวสั่น: "เจ้าลัทธิ ผม...ผมทำไม่ได้..."

"ทำไม? คุณจะขัดคำสั่งหรอ?" เจ้าลัทธิมองชายคนนั้นด้วยความโกรธ: "ถ้ากล้าขัดคำสั่ง ก็ตายซะ!"

เมื่อชายคนนั้นได้ยิน ความหมดหวังก็เผยขึ้นมาบนใบหน้า: "ศิษย์ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ไปก็มีแต่ตาย!"

"ผมบอกแล้ว! เขาก็เหมือนคนที่กำลังจะตาย ไม่มีแรงอะไร! จะฆ่าคุณได้ยังไง? รีบไป!" เจ้าลัทธิโลหิตมารพูด

ผู้ชายคนนั้นกัดฟัน เขาหมดหนทาง ทำได้เพียงเดินไปด้านหน้า

แต่เมื่อเขาเดินไปหนึ่งก้าว จู่ๆ เขาก็หันหลังและรีบออกไป

เขาคิดจะหนี!