สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1311

ไม่ว่าฉินไป่ซงห้ามปรามอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์

ทว่าสิ่งที่เธอทำมันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรทั้งสิ้น

ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าก็ไม่ใช่คนดีอะไร

เขายกดาบราชวงศ์ถังในมือขึ้น ฟันตรงไปที่แขนของฉินหนิงอย่างไม่ลังเล

ลมหายใจของฉินหนิงหยุดชะงัก ก่อนที่จะตั้งสติได้ มีเลือดสีแดงสดพุ่งกระฉูดออกจากตรงหัวไหล่ หันไปมอง พบว่าแขนของตนเองไปตกอยู่บนพื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้…

ก่อนที่จะรู้สึกถึงความเจ็บปวด

ปัง!

ผู้ชายคนนั้นยกเท้าขึ้น ถีบไปที่ทองของฉินหนิง

“อ๊าก…”

ฉินหนิงกระอักเลือด ร่างกายลอยกระเด็นไปกระแทกใส่รถเบนท์ลีย์ที่พังยับเยินด้านหลัง สุดท้ายล้มลงพื้น ความเจ็บปวดที่รุนแรงทำให้เธอชักดิ้นจนเกือบหมดสติ

“เจ้าสำนักบอกแล้ว ฆ่าแค่ฉินไป่ซงกับพวก ส่วนคนที่เหลือถ้ากล้าเข้ามายุ่ง จัดการตามความเหมาะสม! อย่าทำให้เรื่องมันบานปลายเลย คุณถือว่าโชคดีแล้วที่ยังไม่ตาย”

ผู้ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ เดินตรงเข้าไปหาฉินไป่ซงพร้อมกับดาบ

ในแววตาของทุกคนเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ไม่รู้ควรจะทำอย่างไรดี

“หยุด…เดี๋ยวนี้…” ฉินหนิงตะโกนด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง ต้องการเข้ามาห้ามอีก

แต่ความเจ็บปวดที่รุนแรงบนไหล่และท้องทำให้เธอไม่สามารถลุกขึ้นยืน

เธอทำได้แต่มองดูผู้ชายคนนั้นเดินเข้าไปหาฉินไป่ซงทีละก้าว และคมดาบกำลังฟันไปที่ลำคอของฉินไป่ซง

ทว่าในตอนนั้นเอง ดาบของเขาหยุดชะงักอย่างกะทันหัน

ฉินหนิงก็อึ้งเช่นกัน รีบหันไปมองโดยรอบ

พบว่ามีชาวบ้านจากละแวกโดยรอบมารวมตัวกันที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

พวกเขากำลังมองมาทางผู้ชายคนนี้ด้วยความโกรธ ปิดล้อมที่นี่อย่างกล้าหาญ

ผ่านไปเพียงครู่เดียว สถานที่เกิดเหตุอัดแน่นไปด้วยฝูงชน

“พวกคุณยังกล้ามาอีกเหรอ!”

“ตกลงผู้อำนวยการฉินมีความแค้นอะไรกับพวกคุณ ทำไมถึงไม่ยอมปล่อยเขาไป?”

“น่าบัดซบที่สุด!”

“ครั้งก่อนพวกเราใจดีเกินไปเหรอ?”

“ครั้งนี้ต้องสั่งสอนหมอนี่ให้เข็ด!”

ชื่อคนที่อยู่โดยรอบตะโกนเสียงดังด้วยความโกรธ

มีชายฉกรรจ์คนหนึ่งก้าวออกมา ตะคอกเสียงดัง “ไอ้หนู รีบวางดาบที่อยู่ในมือของคุณลงเดี๋ยวนี้ หลังจากนั้นตามพวกเราไปสถานีตำรวจ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าพวกเราไม่เกรงใจ”

“เจ้าลัทธิบอกแล้ว ห้ามสังหารหมู่ แต่นอกจากสมาชิกระดับสูงของสถาบันการแพทย์พรรคซวนอี ผมสามารถจัดการได้ตามความเหมาะสม”

ผู้ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ “ถ้าพวกคุณแยกย้ายตอนนี้ยังทัน เข้ามาอีกนิดได้เห็นเลือดแน่!”

“บัดซบ อวดดีมาก!”

ชายฉกรรจ์คนนั้นทนไม่ไหวอีกแล้ว เขาตะคอกเสียงดัง หลังจากนั้นยื่นมือออกไปคิดจะกระชากคอเสื้อของอีกฝ่าย

แต่ทันทีที่เขาเพิ่งยื่นมือออกไป

ฟิ้ว…

ดาบราชวงศ์ถังส่องแสงประกอบ

แขนของชายฉกรรจ์ตกลงสู่พื้น

“หา? อ๊าก!”

ชายฉกรรจ์เจ็บปวดจนร้องเสียงดัง

แต่ในขณะเดียวกันก็กระตุ้นความโกรธของฝูงชนอย่างสมบูรณ์

“จับเขา!”

ทุกคนวิ่งกรูกันเข้าไปทันที

แต่ผู้ชายคนนั้นก็ไม่ได้ใจอ่อน เขายกดาบขึ้นฟันอย่างบ้าคลั่ง

ผ่านไปเพียงผู้เดียว เลือดสาดกระเซ็นไปทั่ว

ข่าวได้แพร่กระจายออกไปแล้ว

แต่ข่าวในครั้งนี้ไม่ได้กระจายออกไปเร็วเหมือนกับก่อนหน้านี้

เพราะเสว่ฟงที่มาจากลัทธิโลหิตมารคนนี้ไม่ได้กระทำการอุกอาจเหมือนกับพวกอาวุโสใหญ่

ถึงแม้เขาจะถูกปิดล้อม แต่กลับเผด็จศึกอย่างรวดเร็ว วิธีการค่อนข้างอำมหิต

ทั้งหมดนี้ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที

ดาบราชวงศ์ถังที่อยู่ในมือถูกย้อมกลายเป็นสีแดง

เลือดที่อยู่บนพื้นนองเป็นแอ่งน้ำขนาดเล็ก

มีแขนขากระจายไปทั่วผืน

ผู้คนจำนวนมากกำลังส่งเสียงคร่ำครวญอยู่บนพื้น

บางคนเจ็บปวดจนหมดสติ บางคนกรีดร้องจนแทบขาดใจ

ไม่มีใครคาดคิดว่าเสว่ฟงจะอำมหิตได้ถึงเพียงนี้

เขาไม่ฆ่าคน แต่ตัดแขนตัดขา!

อย่างไร้ความปราณี!

ในมุมมองของเจ้าลัทธิโลหิตมาร ขอเพียงไม่ฆ่าประชาชนทั่วไป เรื่องมันก็จะไม่บานปลาย การตัดแขนตัดขาถือเป็นการเตือนที่เหมาะสมที่สุด

ดังนั้น เขาจึงอนุญาตให้เสว่ฟงทำเช่นนี้

เสว่ฟงยกดาบขึ้น ใช้ปลายลิ้นเลียคมกระบี่

ฟู่

ดาบหยุดชะงักกลางอากาศ

คมดาบอยู่ห่างจากศีรษะของฉินไป่ซงไม่ถึงหนึ่งนิ้ว…

ทุกคนตกตะลึง

เสวฟงเงยหน้าขึ้นมอง เขาพบว่ามีผู้ชายร่างสมส่วนคนหนึ่งไปยืนอยู่ที่ด้านหลังของฉินไป่ซงและคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

ผู้ชายคนนี้สวมเสื้อผ้าเนื้อหยาบเล็กน้อย ผมและคิ้วเป็นสีขาวประกายทอง เหมือนเพิ่งงอกขึ้นมาใหม่ ดวงตาทั้งคู่ของเขาเป็นสีทอง กำลังจ้องเสว่เฟิงด้วยสายตาที่เฉยเมย สายตาคู่นั้น ราวกับกำลังมองมดที่อยู่บนพื้น…

สีหน้าของเสวฟงเคร่งขรึมลง

ไม่ใช่ว่าเขาต้องการหยุดดาบในมือ แต่เขาไม่หยุดไม่ได้ เพราะเขารู้สึกถึงลางสังหรณ์ ถ้าหากตนเองฟันดาบลงไป ไม่เพียงแต่ไม่สามารถฆ่าฉินไป่ซง เกรงว่าตนเองก็จะตกอยู่ในอันตรายด้วย…

คนคนนี้…น่ากลัวมาก!

มีความคิดแบบนี้ผุดขึ้นในใจของเสว่ฟง

ในตอนนั้นเอง ผู้ชายคนนั้นก้าวออกมา

ทั้งด้านฉินหนิงและคนอื่นก็หันไปมองเช่นกัน

หลังจากเห็นผู้มา ดวงตาของทุกคนเต็มไปด้วยความดีใจ

“คุณชื่ออะไร?”

ผู้ชายคนนั้นเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าฉินไป่ซง เหลือบมองสภาพที่น่าเวทนาของฉินไป่ซงแล้วถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

“เสว่ฟง”

เสว่ฟงถามกลับ “คุณคือ?”

“ผมคืออาจารย์ของเขา และเป็นผู้ก่อตั้งสถานที่แห่งนี้” หลินหยางตอบกลับ

“คุณคือหมอเทวดาหลิน?” มีอารมณ์ของความตกตะลึงปรากฏขึ้นบนใบหน้าเสว่ฟงอย่างเห็นได้ชัด

เป็นไปได้ยังไง? หมอเทวดาหลินกำลังถูกย่างในคุกแดนต้องห้ามไม่ใช่เหรอ?

เสว่ฟงไม่เข้าใจ

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องพวกนี้

“ถ้าหากคุณคือหมอเทวดาหลินจริง ผมคงต้องตัดหัวของคุณไปมอบให้เจ้าลัทธิ!”

เสว่ฟงตะคอก ยกดาบขึ้นฟันไปทางหลินหยางโดยตรง

ทว่าหลินหยางกลับยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับตัว

ติง!

คมดาบกระแทกใส่ลำคอของหลินหยาง

เกิดเสียงโลหะกระทบกันดังขึ้น

หลังจากนั้นดาบราชวงศ์ถังที่ฟันใส่ลำคอของหลินหยางเริ่มแตกร้าว สุดท้ายกลายเป็นแผ่นเหล็ก ตกลงสู่พื้น

เสว่ฟงตกตะลึง