สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1312

ดาบเล่มนี้ได้รับมาจากเจ้าลัทธิโลหิตมาร เล่ากันว่าเจ้าของดาบเล่มนี้คือหัวหน้าอาวุโสรุ่นก่อน

เคยใช้ดาบเล่มนี้สังหารคนมาแล้วทั้งหมดเจ็ดพันสามร้อยสิบเก้าคน

ทุกคนที่ตกเป็นเป้าหมายไม่มีใครเคยรอดชีวิต

แต่วันนี้ หลังจากที่มันกระทบโดนคอของหลินหยาง…กลับแตกสลายไปทั้งแบบนี้

เป็นไปได้ยังไง?

เลือดเนื้อของมนุษย์…แข็งกว่าเหล็กกล้า?

เสว่ฟงสูดหายใจเข้าลึกๆ หรี่ตาลง

“คุณเป็นคนทำร้ายคนพวกนี้เหรอ?” หลินหยางถาม

“ใช่แล้วยังไง? หมอเทวดาหลิน คุณถึงขั้นสามารถหนีออกจากแดนต้องห้ามของลัทธิโลหิตมาร? คุณทำได้ยังไง? ประตูบานนั้นไม่ได้ทำจากเหล็กทั่วไป” เสว่ฟงพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

เขารู้สึกสนใจเรื่องนี้

แต่ดูเหมือนหลินหยางจะไม่ยอมบอกเขา

“คุณสมควรตาย!”

หลินหยางพูดเพียงประโยคเดียว

หลังจากนั้น…

ฟิ้ว!

คนตรงหน้าหายไปแล้ว

เสว่ฟงหน้าถอดสี ถอยหลังโดยไม่รู้ตัว

แต่ทันทีที่เขาเพิ่งเคลื่อนไหว มีหมัดกระแทกใส่ร่างกายของเขาโดยตรง

ปัง!

เขาลอยกระเด็นออกไปราวกับลูกกระสุนระเบิด พุ่งชนผนังของอาคารทะลุหลายชั้น สุดท้ายไปกลิ้งอยู่ตรงกำแพงล้อมรอบสถาบันการแพทย์พรรคซวนอี

เขาพยายามลุกขึ้น

มีความเจ็บปวดที่รุนแรงถูกส่งตรงมาจากหน้าอก ก้มหน้ามองพบว่าตรงนั้นมันยุบลงไปแล้ว เขาไอพร้อมกับกระอักเลือดออกมากองใหญ่

หมัดนี้เกือบทำลายอวัยวะภายในของเขา

ดวงตาทั้งคู่ของเสว่ฟงแดงก่ำ มีพลังที่น่ากลัวสายหนึ่งปะทุออกจากร่างกาย ลุกขึ้นอย่างกะทันหัน หวังประมือกับหลินหยาง

แต่ทันทีที่เขาเพิ่งลุกขึ้น หลินหยางได้มายืนอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว

เคลื่อนย้ายในพริบตา…

หัวใจของเสว่ฟงเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง มีหรือที่เขาจะกล้าลังเลอีก? ซัดฝ่ามือโลหิตออกไปโดยตรง

พลังฝ่ามือดุดันราวกับกรงเล็บหมาป่าพร้อมที่จะฉีกกระชากร่างของเหยื่อ

แต่พลังฝ่ามือของหลินหยางดุดันกว่า

หนังจากปะทะกันหลายฝ่ามือ เสว่ฟงมีความรู้สึกเหมือนฝ่ามือของตนเองกำลังจะแตกสลาย พลังกระชากที่รุนแรงสายหนึ่งวิ่งไปตามนิ้วมือของเขา ร่างกายถอยหลังไม่หยุด

ฟิ้ว!

ทันใดนั้น

กรงเล็บของหลินหยางพุ่งออกไปหาคอของเขา

เสว่ฟงต้องการหลบ แต่…มันไม่ทันแล้ว!

มือของหลินหยางคว้าคอของเขาโดยตรง หลังจากนั้นทุ่มเขาลงพื้นอย่างแรง

ปัง!

พื้นดินสั่นสะเทือน

ร่างกายของเสว่ฟงกระแทกใส่พื้นจนแตกละเอียด

ในขณะเดียวกันเขาที่โดนแรงกระแทกก็เกือบหมดสติไปโดยตรงเช่นกัน

“คุณทำร้ายคนตั้งมากมาย ผมฉีกกระชากร่างกายของคุณให้เป็นชิ้น คุณคงไม่มีความเห็นอะไรหรอกมั้ง?” หลินหยางยังคงบีบคอของเสว่ฟง พูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

คำพูดที่เยือกเย็นของเขาทำให้ผู้คนรู้สึกขนลุก

เสว่ฟงเบิกตากว้าง ต้องการอ้าปาก…

ฉึก!

แขนข้างหนึ่งของเขาโดนหลินหยางกระชากจนหลุดโดยตรง

ความเจ็บปวดที่รุนแรงทำให้ร่างกายของเขาสั่นไม่หยุด

แต่เขาไม่ได้ส่งเสียงร้อง เพียงแค่กัดฟันแน่นจ้องหลินหยางด้วยสายตาที่อาฆาตแค้น

เห็นได้ชัด

เขาไม่กลัวเจ็บ!

ยิ่งไม่กลัวตาย!

เจ้าลัทธิโลหิตมารกล้ามอบงานนี้ให้เขาทำ แสดงว่าเจ้าลัทธิโลหิตมารเชื่อว่าเขาจะไม่ทำให้ตนเองขายหน้า!

ถึงเขาล้มเหลวก็ตาม!

หลินหยางขมวดคิ้ว ยื่นมือออกไปจับขาขวาพร้อมกับจ้องหน้าเขา

เป็นอย่างที่คิด!

สีหน้าของเสว่ฟงยังคงเป็นเหมือนเดิม เขาจ้องหลินหยางโดยไม่เกรงกลัว

ฉึก!

หลินหยางออกแรงอย่างกะทันหัน

ขาของเสวฟงหลุดโดยตรง

แต่ว่า…เขาไม่ขมวดคิ้วด้วยซ้ำ ราวกับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด

“หมอเทวดาหลิน ผมยอมรับว่าผมไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณ คุณต้องการฆ่าผมก็ฆ่าเถอะ! ผมเป็นคนฆ่าและทำร้ายคนพวกนี้เอง ผมไม่ได้รู้สึกผิด! เพราะผมทำเพื่อความยิ่งใหญ่ของลัทธิโลหิตมาร! ผมตายเพื่อเจ้าลัทธิ! เสว่ฟง…ได้ตายอย่างคุ้มค่า!” เสว่ฟงตะโกนเสียงดัง

เจ้าลัทธิโลหิตมารโทรมาเพื่อยืนยันว่าเสว่ฟงทำสำเร็จหรือไม่

ในเวลาแบบนี้ ถ้าหากเสว่ฟงทำภารกิจสำเร็จ คนที่รับสายก็จะเป็นตัวเขา แต่ถ้าหากล้มเหลว คนที่รับสายก็จะเป็นหมอเทวดาหลิน

แต่คำพูดที่บอกว่าคุณไม่ได้ชนะหมายความว่ายังไง?

หลินหยางขมวดคิ้ว พูดเสียงเบา “คุณต้องการพูดอะไรกันแน่?”

“คุณช่วยคนของคุณได้มากแค่ไหน?” เจ้าลัทธิโลหิตมารยิ้มเล็กน้อย หลังจากนั้นกดวางสายโดยตรง

ได้ยินแบบนี้ หลินหยางอึ้งไปสักพัก

ช่วยคนได้มากแค่ไหน?

หรือว่า…เจ้าลัทธิโลหิตมารส่งคนอื่นมาทำร้ายคนของสถาบันการแพทย์พรรคซวนอีด้วย?

หลินหยางหรี่ตาลง จ้องเสว่ฟงแล้วพูด “พูด! พรรคพวกของคุณอยู่ไหน?”

ทว่าเสวฟงกลับกัดฟันของตนเอง ไม่ยอมพูดอะไรสักคำ

หลินหยางกระชากขาอีกข้างของเขาหลุดโดยตรง

ความเจ็บปวดที่รุนแรงถาโถมเข้าหาจิตใจของเขาอีกครั้ง แต่เจตจำนงของเสว่ฟงหนักแน่นมาก ความเจ็บปวดที่รุนแรงเช่นนี้ไม่สามารถทำให้เขาหวั่นไหว

“ได้! งั้นก็อย่าโทษผม!”

หลินหยางหยิบเข็มเงินออกมาอีกครั้ง

เห็นเข็มเงินที่เป็นประกายเหล่านี้ ในที่สุดสีหน้าของเสว่ฟงก็เปลี่ยนไปแล้ว

เมื่อเทียบกับแขนขาขาด เขากลัวของพวกนี้มากกว่า

“หมอเทวดาหลิน…”

เสว่ฟงเพิ่งเอ่ยปาก หลินหยางได้แทงเข็มเงินลงไปทั้งหมดแล้ว

“อ๊าก! ! !”

เสียงกรีดร้องดังก้องไปทั่ว

เสว่ฟงดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง ส่งเสียงกรีดร้องไม่หยุด

หลินหยางจ้องเขาด้วยสายตาที่เย็นชา ผ่านไปสักพักถึงเข็มเงินออกจากร่างกายของเขา

ความเจ็บปวดบรรเทาลงเล็กน้อย

“จะพูดหรือเปล่า?” หลินหยางถามเสียงแหบ

“ผมพูด ผมพูด!” เสว่เฟิงรีบตะโกนเสียงดัง

เขาอดทนต่อไปไม่ไหวแล้ว

ความเจ็บปวดที่ส่งตรงมาจากจิตวิญญาณ มันไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปสามารถแบกรับ

เขายินดีทิ้งทุกอย่าง รวมไปถึงชีวิตของตนเอง แต่เขาไม่ต้องการแบกรับความเจ็บปวดแบบนั้นอีกแล้ว

“พรรคพวกของคุณอยู่ไหน?” หลินหยางถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม