สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1418

ตกใจ!

ทุกคนตกใจ

แต่ละคนลืมตาอ้าปากค้างมองหลินหยางอย่างไม่เชื่อสายตา

อาวุโสสามก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกัน

คนคนนี้ไม่รู้จักกาลเทศะถึงขนาดนี้เลยเหรอ? เขาเป็นเด็กรุ่นหลัง ถึงขอโทษเจ้าตำหนักเจิ้งก็ไม่มีอะไรเสียหาย

กลับกัน เรื่องนี้ทำให้เขาได้หน้าไปเยอะมากแล้ว ทำไมถึงยังต้องดื้อรั้นแบบนี้อีก?

มีวิธีจบปัญหาแล้วยังไม่พอใจอีกเหรอ?

“หลินหยาง คุณอย่าได้คืบจะเอาศอก! รีบขอโทษเดี๋ยวนี้” อาวุโสห้าทนดูไม่ได้แล้ว พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

แต่หลินหยางกลับส่ายหัว พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม “เสวียเซียงและชวี่ช่ายกวนเป็นคนก่อเรื่องนี้ และผมก็จบปัญหาเรื่องนี้ด้วยกันทำตามระเบียบของสำนักสวรรค์นิรันดร สู้กับพวกเขาอย่างเปิดเผย ผมสามารถฆ่าพวกเขาบนการประลองทักษะการแพทย์เป็นตาย ทุกอย่างมันก็สมเหตุสมผลแล้วไม่ใช่เหรอ ผมผิดตรงไหน? ตอนนี้เจิ้งถงหยวนใช้สถานะของเขามาบีบคั้นให้ผมขอโทษ? เขาคู่ควรเหรอ?”

“คุณ…คุณ! คุณ! คุณ…” เจิ้งถงหยวนโมโหจนหน้าแดง เขาคำรามเสียงดัง “คุณคิดว่าตัวเองเป็นตัวอะไร? คุณคิดว่าผมไม่กล้าฆ่าคุณจริงเหรอ?”

“หลินหยาง!” อาวุโสสามตะคอกเสียงดัง จากนั้นจ้องเขา “คุณอย่าทำให้เรื่องมันแย่ลงกว่านี้เลย!”

“ผมไม่ได้ต้องการทำให้เรื่องมันแย่! อาวุโสทั้งสองท่าน! หรือพวกคุณคิดว่ากฎของสำนักเป็นเพียงเรื่องตลก? ถ้าหากพวกคุณคิดแบบนี้ ผมก็ยินดีที่จะก้มหน้าขอโทษเขา” หลินหยางพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

คำพูดประโยคนี้ทำให้อาวุโสทั้งสองชะงัก

พวกเขากล้าปฏิเสธกฎระเบียบของสำนักหรือ?

แบบนั้นไม่เท่ากับปฏิเสธทั้งสำนักสวรรค์นิรันดร?

“หลบไปให้หมด!”

เจิ้งถงหยวนทนไม่ไหวแล้ว เขาส่งเสียงคำราม “ผมขอสาบานเลยว่าวันนี้จะฆ่าเขาให้ได้!”

พูดจบ เขาเตรียมตัวพุ่งเข้าไปหาหลินหยาง

อาวุโสสามขมวดคิ้วแน่น แต่ครั้งนี้กลับไม่ได้พูดอะไร

ส่วนอาวุโสห้าพยายามห้ามปราม แต่ก็ไม่รู้ควรจะพูดอย่างไรดี

ในตอนนั้นเอง!

“หยุดเดี๋ยวนี้!”

ชิวซ่านวิ่งออกมาอย่างกะทันหัน เธอขวางอยู่ตรงหน้าหลินหยาง คุกเข่าลงพูดด้วยความร้อนใจ “เจ้าตำหนักใจเย็นก่อน! โปรดอนุญาตให้ชิวซ่านคุยกับหลินหยางไม่กี่คำ!”

“หืม?”

สีหน้าของเจิ้งถงหยวนดูโกรธมาก เดิมทีกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่อาวุโสสามกลับพูดขึ้น “นางหนูชิว คุยกับเขาให้ดี! อย่าให้เรื่องมันบานปลายไปมากกว่านี้เลย มันไม่เป็นผลดีต่อใคร”

“รับทราบ”

ชิวซ่านรีบพยักหน้า หลังจากนั้นหันไปพูดกับหลินหยาง “พี่หลิน ทำไมคุณต้องทำแบบนี้? ลดศักดิ์ศรีลงหน่อยไม่ได้เหรอ!”

“ทำไมผมต้องกลัวเจิ้งถงหยวน? ถ้าหากสู้กันจริง ผมไม่กลัวเขา” หลินหยางส่ายหัว

“แล้วศิษย์น้องหลิวล่ะ?” ชิวซ่านถามเสียงเบา

หลินหยางอึ้ง จากนั้นขมวดคิ้วแน่น

“เดิมทีผมตั้งใจหลังจากเอาชนะเสวียเซียงและชวี่ช่ายกวน ใช้ลูกศิษย์พวกนี้กดดันอาวุโสสี่ ให้เขาปล่อยตัวศิษย์น้องหลิว…”

“แต่สถานการณ์ในตอนนี้มันไม่เป็นไปตามแผนของคุณ! คุณล่วงเกินเจ้าตำหนักเจิ้ง! ลูกศิษย์พวกนั้นไม่มีทางฟังคุณ! ถ้าหากคุณสู้กับเจ้าตำหนักเจิ้งจริง คุณไม่เพียงแต่จะล่วงเกินเขาเท่านั้น คุณยังจะล่วงเกินอาวุโสสามและอาวุโสห้าด้วย! เมื่อเป็นแบบนั้น ศิษย์น้องหลิวยิ่งไม่มีทางได้ออกจากคุกตาย! ส่วนคุณมาที่นี่ก็เพื่อรักษาพิษในร่างกาย! ถ้าหากเรื่องนี้มันบานปลาย แล้วพิษเป็นในร่างกายของคุณจะทำยังไง?” ชิวซ่านพูดด้วยความเป็นห่วง

หลินหยางพยักหน้า “ที่คุณพูดมาก็มีเหตุผล ในเมื่อเป็นแบบนั้น ผมขอโทษก็ได้”

“เยี่ยมไปเลย” ชิวซ่านดีใจขึ้นมาทันที

แต่กลับได้ยินหลินหยางพูด “เจ้าตำหนักเจิ้ง ผมสามารถขอโทษคุณ”

“หืม?”

เจิ้งถงหยวนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“แต่ผมมีเงื่อนไข” หลินหยางพูดต่อ

คำพูดประโยคนี้ทำให้ทุกคนเดือดขึ้นมาอีกครั้ง ชิวซ่านก็คิดไม่ถึง

“พี่หลิน…”

“คุณไม่ต้องยุ่ง”

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย “เงื่อนไขของผมง่ายมาก! หลิวหรูซือถูกอาวุโสสี่ส่งเข้าไปอยู่ในคุกตาย! ผมหวังว่าเธอจะได้รับการปล่อยตัว ถ้าหากเจ้าตำหนักเจิ้งเห็นด้วยกับการตัดสินใจของผม ผมจะขอโทษคุณทันที!”

“แล้วถ้าผมไม่เห็นด้วยล่ะ?” เจิ้งถงหยวนถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“ถ้าอย่างนั้น ผมจะยื่นหนังสือท้าประลองทักษะการแพทย์เป็นตาย!” หลินหยางพูดเสียงแหบ

สถานที่เกิดเหตุเงียบลงทันที…

สายตาของทุกคนหันไปมองทางหลินหยาง…

นี่คือการขอโทษเหรอ?

มันคือการเสนอเงื่อนไข!

มันคือการข่มขู่! !

“น่าสนใจ! น่าสนใจมาก!” ใต้ต้นดอกท้อ จื่อเหมี่ยวพยักหน้าแล้วพูด

“บ้าไปแล้ว! เขาบ้าไปแล้ว!” หลี่เถาตะโกนเสียงดัง

ส่วนชิวซ่านเกือบจะเป็นลม

“พอแค่นี้เถอะ!” อาวุโสสามสูดลมหายใจเข้าแล้วพูด

ร่างกายของเจิ้งถงหยวนสั่นสะท้าน ยังอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่เห็นอาวุโสสามพูดแบบนี้ เขาก็ทำอะไรไม่ได้ ทำได้แต่สะบัดแขนเสื้อแล้วเดินจากไป

ลูกศิษย์ของตำหนักศักดิ์สิทธิ์เอกก็ทยอยกันจากไป

บนสนามประลองแพทย์นักบุญ ในที่สุดก็กลับสู่ความสงบ

หลินหยางถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาหันหลังแล้วเตรียมตัวไปหาหลิวหรูซือ เพื่อที่จะตรวจดูอาการของเธอ

แต่ในตอนนั้นเอง อาวุโสสามตะคอกด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม “หลินหยาง คุณมานี่!”

ฝีเท้าของหลินหยางหยุดชะงัก หันไปมองทางอาวุโสสาม

“อาวุโสสามมีอะไรจะสั่ง?”

อาวุโสสามเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าหลินหยาง มองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าสักพักแล้วถาม “ก่อนหน้านี้ตอนคุณสู้กับพวกชวี่ช่ายกวน ผมเห็นคุณใช้ทักษะการแพทย์ของสำนักสวรรค์นิรันดรทั้งหมด! ยิ่งไปกว่านั้นดูคุณชำนาญมาก! ผมจำได้ว่าคุณเคยอยู่สำนักสวรรค์นิรันดรแค่ไม่กี่เดือนไม่ใช่เหรอ ทำไมคุณถึงเรียนรู้ได้ชำนาญมากขนาดนี้?”

“คงจะเป็นเพราะผมฝึกฝนอย่างหมั่นเพียรมั้ง ยังไงตอนที่ผมได้เรียนทักษะการแพทย์พวกนั้นมันก็หลายปีมาแล้ว” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

“การฝึกฝนอย่างพากเพียรสามารถทำให้ผู้ฝึกชำนาญได้จริง แต่ของบางสิ่ง ถ้าหากไม่ได้รับการชี้แนะจากผู้เชี่ยวชาญก็ไม่มีทางทำสำเร็จ” อาวุโสสามพูดด้วยน้ำเสียงที่หยั่งเชิง

หลินหยางขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไร

“เรื่องในวันนี้ ไม่ว่าใครเป็นคนถูกใครผิดก็ให้มันจบแค่นี้ คุณมาที่นี่เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บ อย่าก่อเรื่องอีก”

พูดจบ อาวุโสสามเดินจากไปทันที

หลินหยางมองแผ่นหลังของอาวุโสสามพร้อมกับครุ่นคิด ผ่านไปสักพักใหญ่ เขารีบวิ่งออกจากสนามประลอง

“พี่หลิน รอฉันด้วย!”

ชิวซ่านรีบวิ่งตามไป

หลี่เถาและคนอื่นพากันแยกย้ายด้วยความสิ้นหวัง

ส่วนจื่อเหมี่ยวยังคงยืนจ้องแผ่นหลังของหลินหยางอยู่ใต้ต้นดอกท้อ ท่าทางเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง จนกระทั่งผู้คนแยกย้ายกันหมดแล้ว เธอก็ยังยืนอยู่ตรงนั้น

หลังออกจากสนามประลอง หลินหยางตรงไปที่วังลงทัณฑ์สวรรค์

ทว่าตอนที่เพิ่งเดินไปถึงหน้าประตูของวังลงทัณฑ์สวรรค์ กลับชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างอาวุโสสามก่อนหน้านี้เดินออกมา

“คุณเองเหรอ?” หลินหยางจำเขาได้

“หืม? หลินหยางเองเหรอ คุณมาทำอะไร?” ชายหนุ่มที่เอาแต่ก้มหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างได้ยินคำพูดของหลินหยาง เขารีบเงยหน้าขึ้น เผยให้เห็นรอยยิ้มที่ดูไม่เป็นธรรมชาติเท่าไหร่

“ผมมารับศิษย์น้องหลิว เธออยู่ไหน?” หลินหยางถาม

“เธอ…อ๋อ…เธอถูกปล่อยตัวไปแล้ว” ชายหนุ่มอึ้งไปสักพักแล้วรีบพูด

สีหน้าดูไม่เป็นธรรมชาติอย่างเห็นได้ชัด