สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1419

“จริงเหรอ? ตั้งแต่ตอนไหน?” หลินหยางถามด้วยความสงสัย

“ไม่นาน ก่อนหน้านี้ไม่นาน…”

“แสดงว่าเธอน่าจะกลับไปแล้ว”

หลินหยางครุ่นคิด จากนั้นยกมือขึ้นคำนับชายหนุ่ม หันหลังแล้วเดินจากไป

ส่วนชายหนุ่มมองหลินหยางด้วยสีหน้าที่แปลกประหลาด จากนั้นเร่งฝีเท้าของตนเองให้เร็วขึ้น

ไม่นาน

ที่พักของอาวุโสสาม

“อะไรนะ? อาวุโสสี่ทำงานภาษาอะไร? ทำไมถึงทำงานชุ่ยแบบนี้?” อาวุโสสามกระโดดลุกขึ้นตบโต๊ะ พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“อาวุโส คุณเองก็รู้จักนิสัยของอาวุโสสี่ ที่ผ่านมาเขาเป็นคนถือความยุติธรรมเป็นหลัก! ตามที่เขาตรวจสอบ หลิวหรูซือพยายามฆ่าเสวียเซียงจริง คลิปวีดีโอสามารถเป็นพยานชั้นเยี่ยม อาวุโสสี่ก็แค่ทำงานตามขั้นตอน” ชายหนุ่มพูด

แววตาของอาวุโสสามหวั่นไหวเล็กน้อย จากนั้นพูดเสียงแหบ “แสดงว่าหลินหยางยังไม่รู้เรื่องนี้ใช่หรือเปล่า?”

“ใช่แล้ว”

“วันนี้ผมเพิ่งประกาศปล่อยตัวหลิวหรูซือต่อหน้าทุกคน ถ้าหากมีใครรู้ว่าเกิดเรื่องกับหลิวหรูซือ ความน่าเชื่อถือของสำนักจะสั่นคลอน! ถ้าหากเรื่องนี้ถูกเผยแพร่ออกไป พวกเราต้องถูกคนอื่นหัวเราะเยาะแน่…”

“ส่วนทางด้านของหลินหยางก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง”

“ทางด้านของหลินหยางไม่ต้องรีบร้อน ไม่รู้จะอธิบายยังไงก็ไม่ต้องอธิบายก่อน! ปิดเรื่องนี้ไว้ชั่วคราว หลังจากจัดการเรื่องนี้เสร็จแล้วค่อยหาโอกาสบอกเขาอีกที!”

“แล้วถ้าหากหลินหยางหาหลิวหรูซือไม่เจอ จะทำยังไง?”

“ก็บอกว่าเธอกลับไปแล้ว! หลินหยางต้องการรักษาตัวที่นี่ อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาหนึ่งเดือน เขาติดต่อหลิวหรูซือไม่ได้ชั่วคราวก็เป็นเรื่องปกติ”

“นี่…ก็ได้ ในเมื่อเป็นแบบนั้น ทำตามที่อาวุโสพูดก็แล้วกัน”

....

กลับถึงที่พัก ในใจของหลินหยางเต็มไปด้วยความคาดหวังและเป็นห่วง

หรูซือจะได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า?

ตอนอยู่ในคุกตายเธอถูกรังแกหรือเปล่า?

อาการบาดเจ็บของเธอหายดีหรือยัง?

หลินหยางเดินเข้าไปในสวนที่พักพร้อมกับคำถามมากมาย

ทว่า ภายในสวนกลับไม่เห็นแม้แต่เงาของหลิวหรูซือ

“หรูซือ? หรูซือ! !”

หลินหยางตะโกนเสียงดัง จากนั้นวิ่งเข้าไปตามหาหลิวหรูซือนายที่พัก แต่ก็ไม่พบแม้แต่เงา

เธอไปไหนแล้ว?

หลินหยางรู้สึกสงสัยมาก

“พี่หลิน มีอะไรเหรอ?” ชิวซ่านที่เดินตามมา ถามด้วยความสงสัยเช่นกัน

“หรูซือไปไหนก็ไม่รู้ ผมหาจนทั่วแล้ว คุณช่วยผมหาหน่อยก็แล้วกัน” หลินหยางพูด

“ได้!”

ชิวซ่านพยักหน้า จากนั้นวิ่งออกไปข้างนอก

ผ่านไปสักพักเธอวิ่งกลับมา

“พี่หลิน ฉันลองไปถามดูแล้ว พวกเขาบอกว่าศิษย์น้องหลิวลงเขาไปแล้ว!” ชิวซ่านพูด

“ลงเขา?”

หลินหยางอึ้ง ทันใดนั้น เขารู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดี รีบวิ่งออกจากประตูทันที

“พี่หลิน คุณจะไปไหน?” ชิวซ่านรีบตะโกนถาม

“ผมจะไปหาหรูซือ!”

“เธอไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“ไม่ ด้วยนิสัยของเธอ ไม่มีทางไปทั้งแบบนี้ ต้องเกิดอะไรขึ้นกับเธอแน่นอน!” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม “ย่าเวินเป็นคนเฝ้าบันไดนิรันดร! ถ้าหากหรูซือไปจริง เธอต้องรู้! ผมจะไปถามย่าเหวินเดียวนี้ เธอต้องรู้อะไรเกี่ยวกับหรูซือแน่นอน!”

พูดจบ เขาวิ่งออกจากสำนักสวรรค์…

“ศิษย์พี่หลิน! คุณจะไปไหน?”

“ศิษย์พี่หลิน! รอก่อน…”

“ศิษย์พี่หลิน…”

ระหว่างทางมีลูกศิษย์ไม่น้อยที่ตะโกนเรียกหลินหยาง พวกเขาต้องการหยุดหลินหยาง

แต่หลินหยางไม่สนใจ หลังออกจากประตู เขาวิ่งลงบันไดนิรันดรทันที

ไม่มีใครสามารถตามความเร็วของเขาทัน

ไม่ถึงสิบนาที หลินหยางวิ่งลงไปจนถึงสุดทางของบันไดนิรันดรที่เหมือนกับบันไดขึ้นสวรรค์แห่งนี้

ด้านล่างของบันไดเป็นกระท่อมหลังหนึ่ง

มองจากระยะไกลค่อนข้างอ้างว้าง

ที่นี่คือที่พักของย่าเวิน

นึกถึงผู้หญิงที่แบกตนเองขึ้นบันไดนิรันดรทีละขั้น โดนหลี่เถาและเสวียเซียงดูหมิ่นสารพัด แต่เธอกลับไม่ยอมแพ้ หลินหยางรู้สึกปวดใจขึ้นมาทันที

และตอนนี้ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเธออยู่ที่ไหนหรือเป็นตายร้ายดียังไง เขายิ่งรู้สึกปวดใจมากขึ้นไปอีก!

ไม่ว่ายังไง!

ไม่ว่าต้องแลกด้วยอะไร จะต้องหาหรูซือให้พบ!

ย่าเวินมองสีหน้าที่จริงจังของหลินหยาง ในแววตาปรากฏให้เห็นความชื่นชม แต่ไม่นาน ความชื่นชมเหล่านี้ถูกบดบัง ถูกแทนที่ด้วยความโกรธและความรังเกียจ

“หลินหยาง! ต้องให้ฉันบอกกี่ครั้งคุณถึงจะเชื่อ? ฉันจะบอกให้! คุณอยากตามหาใครคุณก็ไปหาเอง! อย่ามารบกวนฉัน! ถ้าหากคุณยังทำแบบนี้ต่อไป ฉันจะหักแขนหักขาของคุณเดี๋ยวนี้! คุณเชื่อหรือเปล่า?”

ย่าเวินตะคอกเสียงเบา ในแววตาเต็มไปด้วยความโกรธ

ไม่ว่าใครก็ตามที่มองเธอในตอนนี้ ต้องรู้สึกเสียวสันหลังแน่นอน

เป็นอย่างที่คิด หลินหยางเงียบ

เขาจ้องย่าเวินอยู่สักพัก หลังจากนั้นโค้งคำนับแล้วพูดเสียงเบา “ในเมื่อย่าเวินไม่รู้ว่าหรูซือไปไหน ผมไม่รบกวนย่าเวินแล้ว ต้องขออภัยที่ล่วงเกิน โปรดอย่าถือสา หลินหยาง…ขอตัวก่อน!”

ทว่าย่าเวินกลับไม่ได้สนใจ เธอปิดประตูโดยตรง

ปัง!

หลินหยางโดนปิดประตูใส่อีกครั้ง

หลินหยางมองประตูที่ปิดสนิทอยู่สักพัก จากนั้นถอนหายใจแล้วเดินจากไป

ทว่าหลังจากที่หลินหยางไปได้สักพัก ประตูของกระท่อมเปิดอีกครั้ง

ย่าเวินเดินออกมาอย่างเชื่องช้า

เธอมองซ้ายมองขวา เห็นว่าหลินหยางไม่อยู่แล้ว จึงยืนอยู่ตรงนั้นสักพักใหญ่แล้วถึงเดินกลับเข้ากระท่อม

ภายในกระท่อมไม่ได้ใหญ่มาก แสงค่อนข้างสลัว

ตอนนี้ บนเตียงในกระท่อม มี ‘ศพ’ ที่สีหน้าซีดขาวและเย็นเฉียบนอนอยู่ร่างหนึ่ง

คนคนนั้นคือหลิวหรูซือ

มีท่อใสมากมายต่อเข้ากับแขนขาไปจนถึงศีรษะของเธอ บนร่างกายปักเต็มไปด้วยเข็มเงิน มีของเหลวบางอย่างไหลเข้าไปในร่างกายของหลิวหรูซือตามท่อ ใบหน้าที่เคยดูละเอียดอ่อนสวยงามของเธอถูกปกคลุมด้วยความเจ็บปวด

“นางหนู คุณคิดถูกแล้ว เด็กคนนั้นเป็นคนมีคุณธรรมและให้ความสำคัญกับพวกพ้อง แต่น่าเสียดาย…โชคชะตามักจะเล่นตลกกับมนุษย์ เขาไม่สามารถพบคุณได้อีกแล้ว! ถ้าปล่อยให้เขาเห็นสภาพของคุณในตอนนี้ ฉันกังวลว่าเขาจะทำเรื่องโง่!”

พูดถึงตรงนี้ ย่าเวินถอนหายใจ นั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ด้านข้างแล้วแอบเช็ดน้ำตา

แต่ถึงเธอจะพูดอย่างไร ‘ศพ’ ที่นอนอยู่บนเตียงก็ไม่ได้ยินคำพูดของเธอ

ทว่าในตอนนั้นเอง มีเสียงที่เฉยเมยดังขึ้นจากด้านหลังของเธอ

“ย่าเวิน บอกผมมา เธอ…เป็นอะไร?”