สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1421

สีหน้าของอาวุโสห้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ลังเลสักพักแล้วเอ่ยปากพูด “ฉันเห็นว่าร่างกายของคุณอ่อนแอ ไม่กล้าใช้ยาที่มีฤทธิ์รุนแรงเกินไป! ทำไม? หลินหยาง คุณกำลังสงสัยทักษะการแพทย์ของสำนักสวรรค์นิรันดรเหรอ?”

“หลินหยางไม่กล้า” หลินหยางรีบพูด

แต่เขาไม่ใช่คนโง่

ร่างกายของหลินหยางในตอนนี้ไม่ได้อ่อนแอ แต่เป็นเพราะผลจากการใช้ลูกกลอนซวนเทียนที่ไปกระตุ้นพิษเป็นในร่างกายจนกำเริบ ถ้าหากไม่ใช้ยาที่มีฤทธิ์รุนแรง จะระงับอาการได้อย่างไร?

เห็นได้ชัดว่าอาวุโสห้ากำลังโกหก

แต่หลินหยางจะพูดตรงไปตรงมาก็ไม่ดี

อาวุโสห้าทำการรักษาจนเสร็จ จากนั้นลุกขึ้นเตรียมตัวจากไป

“อาวุโส ล้างพิษครั้งต่อไปคือเมื่อไหร่?” หลินหยางเอ่ยปากถาม

อาวุโสห้าหยุดชะงัก พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย “รอฉันแจ้งมาอีกที!”

พูดจบ เธอเดินออกจากบ้านโดยไม่หันกลับมามอง

“น้อมส่งอาวุโสห้า!”

ชิวซ่านรีบยกมือขึ้นคำนำ

หลินหยางเงียบไม่พูดอะไร

หลังจากอาวุโสห้าจากไป ชิวซ่านหันกลับมา “พี่หลิน ตอนนี้คุณรู้สึกยังไงบ้าง? ดีขึ้นหรือเปล่า?”

“พิษเป็นถูกระงับแล้ว แต่เมื่อเทียบกับครั้งก่อน ครั้งนี้ไม่มีสรรพคุณล้างพิษเลย” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

“พิษที่รุนแรงขนาดนี้ มันต้องค่อยเป็นค่อยไปอยู่แล้ว” ชิวซ่านยิ้มแล้วพูด

“ตอนนี้พิษเป็นกำลังทำงาน เป็นช่วงเวลาเหมาะสมที่สุดในการกำจัดพิษ ไม่อย่างนั้นผมก็คงไม่เชิญอาวุโสห้ามา แต่เธอมาแค่ช่วยระงับพิษ กลับไม่คิดจะขับพิษในร่างกาย…ผมเป็นห่วง อาวุโสห้าไม่อยากรักษาให้ผม” หลินหยางเงียบไปสักพัก พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

“เป็นไปได้ยังไง? อาวุโสห้าสาบานต่อทุกคนแล้วว่าจะรักษาคุณให้หาย” ชิวซ่านพูดด้วยความเหลือเชื่อ

“บางทีคนที่ไม่อยากรักษาผมไม่ใช่อาวุโสห้า แต่เป็นคนที่อยู่เบื้องบนของเธอ” หลินหยางพูดเสียงแหบ

คำพูดประโยคนี้ทำให้ชิวซ่านสะดุ้ง ผ่านไปสักพัก เธอพูดพึมพำอย่างไม่อยากเชื่อ “เพราะอะไร?”

“เหตุผลนั้นง่ายมาก การรักษาผมต้องแลกกับวัตถุดิบที่มีราคาสูงเสียดฟ้า การกำจัดพิษเป็นไม่ใช่เรื่องง่าย แม้เป็นสำนักสวรรค์นิรันดร ก็จำเป็นต้องเผาผลาญวัตถุดิบสมุนไพรที่มีค่าไม่น้อย แม้ว่าวัตถุดิบพวกนี้เทียบกับเลือดวิญญาณลั่วหลินไม่ได้ แต่ตอนนี้เลือดวิญญาณลั่วหลินอยู่ในมือของสำนักสวรรค์นิรันดรแล้ว พวกเขาได้สิ่งที่ต้องการ ย่อมไม่อยากรักษาเป็นเรื่องปกติ! เพราะยังไงผมก็ไม่ใช่บุคคลสำคัญอะไร ถึงไม่รักษาผม ก็ไม่มีผลที่ร้ายแรงตามมาทีหลัง อย่างมากก็มีเพียงคนไม่กี่คนที่วิพากษ์วิจารณ์เรื่องนี้ แต่มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร” หลินหยางพูดเสียงแหบ

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้?” ชิวซ่านยอมรับไม่ได้

“คนเราเมื่อมาถึงจุดที่ไม่มีทางเลือกก็ต้องก้มหัว ผมเองก็หมดหนทางแล้วเหมือนกัน ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะพิษเป็นในร่างกายได้แพร่กระจายไปทั่วร่าง ผมก็คงไม่มีทางมอบเลือดวิญญาณลั่วหลินให้สำนักสวรรค์นิรันดรก่อน ถ้าหากพวกเขาคิดจะบ่ายเบี่ยงตอนนี้ ผมก็ทำอะไรไม่ได้” หลินหยางส่ายหัวพลางถอนหายใจ

“พี่หลิน คิดบวกเข้าไว้ดีกว่า บางที…อาวุโสห้าอาจจะไม่ได้มีความหมายแบบนั้นก็ได้” ชิวซ่านก็ไม่รู้ควรจะพูดอย่างไรดี ครุ่นคิดสักพักแล้วปลอบใจ

“ก็ขอให้มันเป็นอย่างที่คุณพูด” หลินหยางพูดเสียงแหบ

ชิวซ่านไม่พูดอะไรอีก

หลินหยางนั่งลงบนเตียง จากนั้นฝังเข็มให้ตนเองต่อ

ชิวซ่านที่ไม่มีอะไรทำ ก็เริ่มหยิบตำราการแพทย์ขึ้นมาอ่าน

“ใช่แล้ว พี่หลิน มีเรื่องหนึ่งที่ฉันลืมบอกคุณ? ช่วงนี้ถ้าหากไม่มีธุระอะไรก็อย่าเดินออกจากสำนัก ได้ยินมาว่านอกสำนักไม่ค่อยสงบ” ในตอนนั้นเอง ชิวซ่านเงยหน้าขึ้นพูด

“ไม่สงบยังไง?” หลินหยางถามอย่างไม่ใส่ใจ

“ไม่แน่ใจเหมือนกัน ฉันแค่เผลอได้ยินตอนที่พวกศิษย์พี่กำลังคุยกัน ได้ยินมาว่าช่วงนี้อาจจะปิดสำนัก”

“หืม?”

หลินหยางขมวดคิ้ว ครุ่นคิดสักพัก เอ่ยปากพูด “ชิวซ่าน คุณช่วยอะไรผมอยากได้หรือเปล่า?”

“อะไร?”

“ผมได้ยินมาว่าอาวุโสใหญ่ออกจากการเก็บตัวพรุ่งนี้ คุณช่วยแวะไปดูหน่อย”

“ดูอะไร?”

“ย่าเวิน”

หลินหยางพูด แต่กลับไม่ได้พูดเรื่องหลิวหรูซือ

อย่างไรก็ตาม การที่ย่าเวินแอบเก็บศพของหลิวหรูซือไว้เท่ากับผิดกฎของสำนัก คนที่รู้เรื่องนี้ยิ่งน้อยยิ่งดี

“ไม่มีปัญหา”

ชิวซ่านพยักหน้า

หลินหยางถอนหายใจ หลับตาพักผ่อน

ปัง!

ย่าเวินนอนอยู่บนพื้น เห็นได้ชัดว่าขาหักทั้งสองข้าง…

“ย่าเวิน!”

ชิวซ่านหน้าถอดสี รีบวิ่งเข้าไปประคองย่าเวิน

หลินหยางก็รีบเดินเข้าไปฝังเข็มเช่นกัน

“ศิษย์น้องชิวซ่าน? คุณมาทำอะไรที่นี่?”

มีลูกศิษย์คนหนึ่งจำชิวซ่านได้ จึงอดไม่ได้ที่จะถาม

“ศิษย์พี่ นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น? พวกคุณทำอะไรย่าเวิน?” ชิวซ่านกัดฟัน ถามด้วยความโกรธ

“ศิษย์น้องคุณอย่าเข้าใจผิด! พวกเราไม่กล้าทำอะไรย่าเวินหรอก ที่เธอเป็นแบบนี้ก็เพราะทำตัวเอง โทษคนอื่นไม่ได้!” ผู้ชายคนนั้นพูด

“ทำตัวเอง? คุณ…หมายความว่ายังไง?” ชิวซ่านถามด้วยความตกตะลึง

“ดูเหมือนคุณจะไม่รู้ ผมจะอธิบายให้คุณฟังก็แล้วกัน อาวุโสใหญ่ออกจากการเก็บตัววันนี้เช้า อาวุโสและเจ้าตำหนักทุกคนไปต้อนรับอาวุโสใหญ่ พร้อมกับรายงานสถานการณ์ภายในสำนัก ย่าเวินก็ไปด้วย เธออยู่สำนักสวรรค์นิรันดรมานาน เข้าออกได้ตามใจชอบ ใครจะไปคิดว่าเธอจะไปขออะไรที่มันเสียมารยาทในวังไร้ปรารถนา อาวุโสใหญ่ไม่อนุญาต จากนั้นเธอถึงขั้นคิดจะก่อกวนวังไร้ปรารถนา! ส่วนอาวุโสใหญ่ก็ไม่ใช่คนคนดีมีเมตตาอะไรแบบนั้น! กล้าก่อกวนวังไร้ปรารถนา ย่อมต้องได้รับการลงโทษที่สาสม แม้เป็นย่าเวินก็โดนหักขาทั้งสองข้าง! นี่เป็นการเตือนเท่านั้น และยังกำชับคนทั้งสำนัก ไม่ว่าใครก็ตาม ห้ามรักษาย่าเวินเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นจะได้รับโทษเหมือนกัน!” ผู้ชายคนนั้นพูด

คนทั้งสองได้ยินแล้วสีหน้าเปลี่ยนไปทันที

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้?” ชิวซ่านพูดพึมพำ สีหน้าเหม่อลอย

“ศิษย์น้อง ผมว่าพวกคุณรีบไปจากที่นี่ดีกว่า ถึงผมจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในวังไร้ปรารถนา! แต่ผมมองออกว่าพวกอาวุโสไม่ชอบย่าเวินเท่าไหร่ เธอมักจะพูดอะไรที่ตรงไปตรงมา! สำหรับพวกอาวุโสแล้ว นี่คือการดูหมิ่น!”

พูดจบ คนทั้งสองหันหลังแล้วเดินจากไป

ชิวซ่านหัวใจเต้นรัว แต่เธอไม่สนอะไรทั้งสิ้น รีบประคองย่าเวินเข้าไปในกระท่อม

สีหน้าของหลินหยางดูน่าเกลียดมาก แววตาเย็นชา หลังจากประคองย่าเวินนอนลงบนเตียง เขารีบหยิบเข็มเงินออกมารักษาอาการบาดเจ็บให้เธอ

“พี่หลิน ไม่ได้เด็ดขาด! พวกเขาบอกแล้วว่าทางสำนักออกคำสั่ง ไม่ว่าใครก็ห้ามรักษาย่าเวิน ถ้าหากพวกเขารู้เข้า ก็จะได้รับโทษที่เหมือนกัน แบบนั้นมันจะยิ่งแย่เข้าไปใหญ่!” ชิวซ่านรีบห้ามหลินหยาง

“ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องพวกนี้ มีภาวะเลือดออกในเส้นเลือดตรงขาของย่าเวิน ถ้าหากไม่รีบห้ามเลือด เธอจะสูญเสียเลือดมากเกินไปจนตาย! ไม่ลงมือตอนนี้ เตรียมเก็บศพเธอได้เลย!”

“นี่…”

หลินหยางยืนกรานที่จะฝังเข็ม