สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1434

“ไอ้หนู! คุณก็ทำร้ายศิษย์น้องของผม! ผมจะหักแขนหักขาของคุณ ทำให้คุณกลายเป็นคนพิการ!” จางหมันชักกระบี่ที่แหลมคมบนเอวออกมา จากนั้นคำรามใส่หลินหยาง

“งั้นเหรอ? แล้วคุณไม่กลัวผมหักแขนหักขาของคุณบ้างเหรอ?” หลินหยางถามกลับด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

“ฮึ่ม คนอย่างคุณเหรอ? คอยดูให้ดี!”

จางหมันไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เขาคำราม จากนั้นยกกระบี่ขึ้น

ปราณกระบี่ที่รุนแรงราวกับสามารถผ่าทำลายทั้งภูเขาพุ่งเข้าไปหาหลินหยาง

วินาทีนี้ พื้นดินราวกับเกิดการสั่นสะเทือน…

แม้ผู้ชายที่ชื่อจางหมันใช้กระบี่ก็จริง แต่พลังกระบี่ของเขารุนแรงจนน่าตกใจ ราวกับไม่ใช่กระบี่ แต่มันเป็นค้อนยักษ์

เพียงแค่กระบี่เดียวสามารถผ่าทำลายฟ้าดิน

พลังของกระบี่ไม่ต่ำกว่าห้าพันชั่ง

ถ้าหากเป็นคนธรรมดา ไม่มีทางรับกระบี่เล่มนี้ไหวแน่นอน!

ลมหายใจของลูกศิษย์สำนักสวรรค์นิรันดรหยุดชะงัก และรู้ด้วยว่าไม่สามารถต้านทานกระบี่เล่มนี้

ทว่าตอนที่กระบี่ฟันลงมา หลินหยางกลับไม่หลบ ตอนที่พลังกระบี่ถาโถมเข้ามา เขายกแขนขึ้นตั้งรับอย่างกะทันหัน

“อะไรกัน?”

“หรือเขา…คิดจะใช้มือเปล่ารับกระบี่?”

“ผมว่าเขาบ้าไปแล้ว!”

ทุกคนอุทานด้วยความตกตะลึง

ทุกคนตกใจกับการกระทำของหลินหยาง

จางหมันก็ตกตะลึงเช่นกัน

แต่ยิ่งเป็นแบบนี้ เขายิ่งรู้สึกโกรธ

“บัดซบ! คิดจะรับกระบวนท่าของผมเหรอ? ดูถูกกันเกินไปหรือเปล่า! ผมจะทำให้ร่างของคุณแตกสลาย!”

เขาคำราม สองมือจับด้ามกระบี่ โคจรกำลังภายในทั้งหมดในร่างกาย ปลดปล่อยพลังทั้งหมดออกมา

วินาทีนี้ พลังกระบี่ของเขาพุ่งสูงเกินแปดพันชั่ง!

ก่อนที่กระบี่จะได้ฟาดฟันลงมา มีเสียงกรีดร้องของกระแสลมดังขึ้น

ลูกศิษย์ที่อยู่ใกล้สามารถสัมผัสได้ถึงคลื่นพลังกระบี่อย่างชัดเจน

ท้ายที่สุด

ปัง!

ฟันใส่ฝ่ามือของหลินหยางโดยตรง พลังกระบี่ระเบิดออกเป็นวงกว้าง กลายเป็นกระแสลมพัดไปทั่วโดยรอบ

ทว่ากระบี่ที่น่าสะพรึงกลัวเล่มนี้กลับไม่สามารถผ่าทำลายฝ่ามือหลินหยาง กลับกันมันหยุดนิ่งอยู่แบบนั้น

กำลังทั้งหมดหายไปแล้ว

“อะไรกัน?”

จางหมันมองตาค้าง

พลังของตนเองเมื่ออยู่ต่อหน้าอีกฝ่ายกลับไม่คู่ควรที่จะเอ่ยถึง?

“แค่นี้ฆ่าผมไม่ได้หรอก!”

หลินหยางพูดเสียงแหบ ออกแรงอย่างกะทันหัน เขาหักกระบี่เล่มนั้น จากนั้นใช้ปล่อยกระบี่หักที่อยู่ในมือของตนเองแทงไปทางจางหมัน

แย่แล้ว!

จางหมันหน้าถอดสี รีบกระโดดหลบไปด้านข้าง

ทันทีที่เขาสามารถหลบได้สำเร็จ

แควก!

กระบี่หักที่อยู่ในมือของหลินหยางแทงใส่พื้นดินโดยตรง ปราณกระบี่ที่น่าสะพรึงกลัวระเบิดออกเป็นวงกว้างราวกับพายุ

ฟู่!

จางหมันโดนพัดจนกระเด็น

ลูกศิษย์ของสำนักสวรรค์นิรันดรที่อยู่ใกล้ก็โดนพัดจนกระเด็นไปด้วย

สถานที่เกิดเหตุยุ่งเหยิงไปหมด

หลังจากที่จางหลันลุกขึ้นจากพื้นพร้อมกับเลือดที่ไหลท่วมใบหน้า หลินหยางได้มายืนอยู่ตรงหน้าของเขา ยกเท้าถีบอย่างกะทันหัน

ปัง!

จางหมันลอยกระเด็นออกไปอีกครั้ง…

“อ๊าก! ! !”

เขาไม่พอใจ ส่งเสียงคำราม กระโดดลุกขึ้นโดยไม่สนอาการบาดเจ็บของตนเอง จากนั้นถือกระบี่พุ่งเข้าไปหาหลินหยาง

แต่หลินหยางไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้แล้ว เขากระโดดลอยตัวขึ้นอย่างกะทันหัน ในขณะเดียวกันก็ซัดฝ่ามือไปทางจางหมัน

สีหน้าของจางหมันเปลี่ยนไปทันที รีบยกกระบี่หักขึ้น แทงไปทางมือของหลินหยาง

แต่มือข้างนั้นราวกับถูกสร้างมาจากเหล็ก กระแทกปลายกระบี่ส่วนที่เหลือของเขาหักโดยตรง

ปัง!

กระบี่แตกออกเป็นเสี่ยง กลายเป็นเศษเหล็กตกลงสู่พื้น

จางหมันรีบกระโดดถอยหลัง แต่มันกลับไม่ทัน

มือเหล็กของหลินหยางพุ่งเข้าไปคว้าคอของเขา หลังจากนั้นกดเขาลงพื้นโดยตรง

ทันทีที่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ สีหน้าของเจิ้งถงหยวนเปลี่ยนไปทันที เขาถึงกับพูดอะไรไม่ออก…

ผู้คนส่วนใหญ่ก็เช่นกัน

นี่มันไม่ใช่ปัญหาเล็กน้อย ใครจะรับผิดชอบไว้?

ทุกคนเงียบไปชั่วขณะ

“ท่านเจิ้ง เชิญส่งลูกศิษย์คนต่อไปมาเลย! สบายใจได้ ผมสู้แค่พอประมาณ” หลินหยางพูด

คนของสำนักสวรรค์อินทนิลได้ยินแบบนี้ จิตใจของทุกคนรู้สึกสับสน มองไม่ออกว่าหลินหยางคิดจะทำอะไรกันแน่

มีเพียงเจิ้งฮั่นซาน…ที่มองออก!

ศัตรูของศัตรูก็คือมิตร

หลินหยางเชื่อแบบนี้

ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับสำนักสวรรค์นิรันดรมันบานปลายจนยากที่จะกู้คืน

เขาเชื่อ อาวุโสและคนอื่นไม่มีทางมอบของพวกนี้ให้เขาอย่างง่ายดายแน่นอน!

ตอนแรกอยากให้เขาเป็นตัวตายตัวแทน จะได้จัดการคนของสำนักสวรรค์อินทนิลได้ง่ายขึ้น ทว่าทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่พวกเขาคิด

แผนการของอาวุโสสามล้มเหลว แต่เขาไม่ตายใจ

หลินหยางเชื่อ ถ้าหากบีบคั้นพวกเขามากเกินไป พวกเขาต้องฆ่าคนเพื่อชิงสมบัติแน่นอน!

ดังนั้นตอนนี้ไว้หน้าคนของสำนักสวรรค์อินทนิล เพื่อเหลือเส้นทางไว้ให้ตนเอง!

ถ้าหากเกิดความขัดแย้งกับสำนักสวรรค์นิรันดรจนอยู่ร่วมกันไม่ได้ อย่างน้อยก็มีพันธมิตรเพิ่มขึ้น!

แต่ยิ่งหลินหยางทำแบบนี้ มันยิ่งทำให้คนของสำนักสวรรค์นิรันดรไม่พอใจ

“เข้ากับศัตรู! เขากำลังหันไปเข้ากับศัตรู!”

เจิ้งถงหยวนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ กระทืบเท้าแล้วพูด

“รอจบเรื่องนี้ก่อน จะต้องลงโทษหลินหยางให้หนัก!” อาวุโสสี่ตะคอกด้วยเสียงที่เย็นชา

“ลงโทษ? ลงโทษเขายังไง? เขาทำผิดอะไร?” อาวุโสสามถามอย่างไม่สบอารมณ์

“สมคบคิดศัตรู ทรยศสำนัก! แค่นี้ยังไม่พออีกเหรอ? จะต้องสับเขาให้เป็นชิ้น ลอกเส้นเอ็นถลกหนัง!” อาวุโสสี่พูดด้วยความโกรธ

“แล้วตาข้างไหนของคุณเห็นว่าเขาสมคบคิดกับศัตรู? แล้วคุณมีหลักฐานอะไร? คุณไปลงโทษเขาแบบนี้ ถ้าหากเรื่องนี้ถูกเผยแพร่ออกไป ความศักดิ์สิทธิ์ของวังลงทัณฑ์สวรรค์ยังจะเหลืออีกเหรอ? พวกเราจะอธิบายกับลูกศิษย์คนอื่นยังไง? แค่นี้เรื่องมันก็แย่พอแล้ว อย่าทำให้เรื่องมันแย่ไปกว่านี้!” อาวุโสสามพูดเสียงเบา

อาวุโสสี่อดกลั้นความโกรธ ไม่พูดอะไรอีก

“อาวุโสสาม ถ้าหากเป็นแบบนั้นจริง หลินหยางไม่เอาชนะคนของสำนักสวรรค์อินทนิลเหรอ?” เจิ้งถงหยวนพูดด้วยความไม่พอใจ

“คุณคิดมากเกินไปแล้ว เมื่อเทียบกับหลินหยาง สำนักสวรรค์อินทนิลต้องเห็น ‘ตำราเทพลำพอง’ สำคัญกว่าอยู่แล้ว สำนักสวรรค์อินทนิลยังไม่ได้เอาจริงเลย! หลินหยางไม่ได้เป็นคนหัวเราะคนสุดท้ายแน่นอน” อาวุโสสามยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

จางหมันแพ้ สีหน้าคนของสำนักสวรรค์อินทนิลเคร่งขรึมลง

แม้หลินหยางปราณีอีกฝ่าย แต่คนของสำนักสวรรค์อินทนิลก็ไม่ได้คิดจะยอมแพ้