สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1437

ไม่มีใครรู้ว่าอานุภาพของกระบวนท่านี้รุนแรงแค่ไหน!

เห็นเพียงตอนที่ใช้กระบวนท่านี้ ท้องฟ้าเปลี่ยนสี กระแสลมที่ไร้ขีดจำกัดส่งเสียงคำรามก้องไปทั่วท้องฟ้า จากงานคมกระบี่พุ่งตรงเข้าไปหาหลินหยาง

พื้นสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

ยอดฝีมือนับไม่ถ้วนของสวรรค์นิรันดรตัวสั่น

อาวุโสและเจ้าตำหนักทุกคนหรี่ตาลง จ้องกระบวนท่านี้ไม่กระพริบตา

ตอนนี้ไม่ว่าใครก็ไม่กล้าส่งเสียง!

แม้ว่าความสามารถของเว่ยซินเจี้ยนน่าตกใจมาก แต่ทางด้านของหลินหยางก็ลึกซึ้งจนไม่อาจหยั่งเหมือนกัน!

ไม่มีใครสามารถคาดเดาผลการต่อสู้ครั้งนี้

แต่กระบวนท่านี้ทำให้ผู้คนมากมายคาดหวังที่จะได้เห็นผลลัพธ์!

“ไปตายซะ! ! !”

เว่ยซินเจี้ยนคำราม สองมือจับด้ามกระบี่ฟันลงไปอย่างบ้าคลั่ง!

สุดท้าย

ปัง!

คมกระบี่ฟันใส่ศีรษะของหลินหยางอย่างแรง

ทันใดนั้น อนุภาพของกระบี่ที่มี ‘พลังวิญญาณ’ แฝงระเบิดคลื่นออกเป็นวงกว้าง

เศษหินเศษทรายที่อยู่โดยรอบปลิวว่อน

“โอ๊ย!”

ลูกศิษย์นับไม่ถ้วนโดนคลื่นพลังซัดจนลอยกระเด็น

แม้กระทั่งอาวุโสทุกคนก็โดนคลื่นพลังสายนี้พัดจนต้องหรี่ตามอง

สถานที่เกิดเหตุยุ่งเหยิงไปหมด

หลังจากฝุ่นควันจางลง…

หลินหยาง! ที่ไม่ได้รับความเสียหายเลยแม้แต่นิดเดียวปรากฏขึ้นต่อหน้าสายตาทุกคนอีกครั้ง!

“อะไรกัน?”

ทุกคนตกตะลึง!

“เป็น! ไป! ไม่! ได้!”

ลูกศิษย์ของสำนักสวรรค์อินทนิลก็นั่งไม่ติดเช่นกัน

เว่ยซินเจี้ยนตกตะลึง ร่างกายของเขาถึงขั้นสั่นเล็กน้อย

การโจมตีระดับนี้แต่กลับไม่สามารถทำอะไรหลินหยาง!

เขาเริ่มสงสัยแล้วว่าตกลงเขาสามารถเอาชนะคนคนนี้ได้หรือไม่!

เพราะภาพตรงหน้ามันทำให้เขารู้สึกสิ้นหวัง…

ทว่าในตอนนั้นเอง มีเสียงตะโกนดังขึ้น

“ซินเจี้ยน! อย่าหยุด! ต้องใช้โอกาสนี้จู่โจมต่อ! ใช้เพลงกระบี่โจมตีใส่ตำแหน่งเดิม! ทำลายแนวป้อง!”

เว่ยซินเจี้ยนสะดุ้ง รีบหันไปมอง

เป็นเจิ้งฮั่นซาน!

เขากำลังจ้องเว่ยซินเจี้ยนด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม

คำพูดประโยคนี้ทำให้เว่ยซินเจี้ยนตั้งสติได้ รีบยกกระบี่ขึ้นอีกครั้ง

เขาจะยอมแพ้แบบนี้ได้อย่างไร?

ยังเหลือสองกระบวนท่า! ต้องโจมตีต่อไป! !

“เพลงกระบี่สุริยุปราคา!”

ส่งเสียงคำราม แสงของดวงอาทิตย์ราวกับสาดส่องมารวมกันบนกระบี่ของเว่ยซินเจี้ยนทั้งหมด จากนั้นเขาฟันใส่ศีรษะของหลินหยางอีกครั้ง

ครั้งนี้เว่ยซินเจี้ยนไม่ได้ใช้พละกำลังภายนอก แต่ใช้กำลังภายในแทน!

ยกกระบี่ขึ้นสูงที่สุดเท่าที่จะทำได้ หลังจากนั้นฟาดฟันออกไปอย่างแรง!

ทันใดนั้น ทุกคนราวกับเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของเว่ยซินเจี้ยนไม่ใช่กระบี่ แต่เป็นลำแสงสายหนึ่ง!

สีสันสะดุดตา

เต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง!

ทว่า…มีเสียงที่แปลกประหลาดดังขึ้น

แควก!

คมกระบี่ฟาดฟันลงมา ทว่าฟันร่างกายของหลินหยางไม่เข้า!

หัวใจของเว่ยซินเจี้ยนเย็นวูบ…

“นี่เป็นกระบวนท่าที่สี่ของคุณแล้ว! ยังเหลืออีกหนึ่งกระบวนท่า!” หลินหยางพูดเสียงแหบ

ฟังมาถึงตรงนี้ เว่ยซินเจี้ยนรู้สึกคลั่งขึ้นมาทันที!

เขาทั้งกลัวทั้งโกรธ!

อีกฝ่ายมองข้ามเขาแบบนี้ จะให้เขาทนได้อย่างไร?

“อย่าได้ใจไป! ผมไม่แพ้แน่นอน! คอยดูกระบวนท่าสุดท้ายของผม! คำนึงปลิดชีพ! สังหาร! !”

เขาคำรามอีกครั้ง ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ โคจรพลังทั้งหมดไปที่กระบี่ ปราณที่อยู่บนกระบี่รุนแรงขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ปัง!

ปัง!

ปัง!

ปัง!

....

มีพลังที่แหลมคมไหลเวียนอยู่บนกระบี่อย่างต่อเนื่อง

เว่ยซินเจี้ยนก้าวถอยหลัง สายตาเหม่อลอย มองหลินหยางด้วยความตกตะลึง

สุดท้าย…

กึก!

เว่ยซินเจี้ยนล้มก้นทิ่มลงบนพื้น ตกตะลึงอย่างสมบูรณ์

ไม่มีใครสามารถเข้าใจจิตใจของเว่ยซินเจี้ยนในตอนนี้

ห้ากระบวนท่า?

ถ้าหากแค่ไม่สามารถเอาชนะอีกฝ่ายก็ช่างเถอะ!

แต่ตอนนี้ไม่สามารถทำให้ผิวหนังของอีกฝ่ายถลอกด้วยซ้ำ!

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้? หรือว่าความพยายามตลอดหลายปีของผม…มันเป็นแค่เรื่องตลก?”

“ไม่! เป็นไปไม่ได้!”

เว่ยซฺนเจี้ยนกุมศีรษะของตนเอง ตัวสั่นไม่หยุด

หลินหยางก็รุ่นราวคราวเดียวกับเขา แต่เขากลับไม่สามารถทำอะไรหลินหยางเลย

การโจมตีระดับนี้ สำหรับยอดฝีมืออย่างเว่ยซินเจี้ยนก็เกือบจะเอาชีวิตไม่รอดเช่นกัน

ลูกศิษย์ของสำนักสวรรค์อินทนิลมองเว่ยซินเจี้ยนด้วยความตกตะลึง

สีหน้าของเจิ้งฮั่นซานเคร่งขรึมจนน่าตกใจ!

“ซินเจี้ยน! คุณอย่าเพิ่งยอมแพ้! ก็แค่แพ้ครั้งนี้ มันไม่ได้ตัดสินทุกอย่างของคุณ! คุณต้องทำใจให้เข้มแข็ง อย่าปล่อยให้ปีศาจครอบงำจิตใจ!” เจิ้งฮั่นซานตะคอกเสียงดัง

“ใช่! คุณพูดถูก! การพ่ายแพ้ครั้งนี้ไม่ได้ตัดสินทุกอย่าง! ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ผมยังไม่แพ้! ผมยังสามารถสู้ได้! ผมจะเอาชนะเขา! ผมจะเอาชนะเขา!”

เว่ยซินเจี้ยนดึงสติกลับมาได้เพราะคำพูดของเจิ้งฮั่นซาน เขาก้มหน้าพูดพึมพำ มีเม็ดเหงื่อไหลออกจากหน้าผากไม่หยุด เหมือนคนกำลังสะกดจิตตัวเองอย่างไรอย่างนั้น

หลังจากพูดพึมพำไปได้สักพัก เว่ยซินเจี้ยนราวกับรวบรวมความกล้าอีกครั้ง เขาเงยหน้าอย่างกะทันหัน เตรียมตัวลุกขึ้น

แต่ทันทีที่เขาเงยหน้าขึ้น กลับมีชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตรยืนอยู่ตรงหน้า

ผู้ชายคนนี้กำลังก้มหน้ามองเขา

ในแววตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความน่าเกรงขามที่ไร้ขีดจำกัด

“เว่ยซินเจี้ยน! ถึงเวลาที่คุณควรคุกเข่าไหว้อาจารย์แล้วใช่หรือเปล่า?”

มีเสียงที่เฉยเมยดังเข้าไปในหูของเว่ยซินเจี้ยน

เว่ยซินเจี้ยนที่กำลังเตรียมลุกขึ้นทรุดลงบนพื้นอีกครั้ง สายตาเหม่อลอย มองคนตรงหน้าด้วยความหวาดกลัว

“หลินหยาง! คุณอยากให้มันมากเกินไป! เว่นซินเจี้ยนเป็นลูกศิษย์ของสำนักสวรรค์อินทนิล! เขามีอาจารย์! ยังไม่ถึงคราวที่คุณต้องมาเป็นอาจารย์ของเขา!” เจิ้งฮั่นซานตะคอกเสียงดัง

ถ้าหากวันนี้เว่ยซินเจี้ยนยอมคุกเข่าให้หลินหยาง สวรรค์อินทนิลไม่กลายเป็นตัวตลกหรือ?

“ท่านเจิ้ง ก่อนหน้านี้ที่ผมปราณีเพราะไว้หน้าสำนักสวรรค์อินทนิล! ส่วนคนของคุณที่เข้ามาสู้กับผม! กลับไม่คิดจะไว้หน้าผม การคุกเข่าไหว้อาจารย์เป็นข้อตกลงระหว่างผมกับเขา ไม่ว่าใครก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้! แน่นอน ถ้าหากเขาคิดจะผิดคำพูด ผมก็ไม่โทษเขา! สิทธิ์การตัดสินใจอยู่ที่เขา ไม่ว่าใครก็บังคับเขาไม่ได้!” หลินหยางพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

“คุณ…”

เจิ้งฮั่นซานโมโหมาก